จอมนักรบอหังการ - บทที่327 ดาบพุ่งมา！ราวกับลำแสง！1
จอมนักรบอหังการ บทที่327 ดาบพุ่งมา！ราวกับลำแสง！1
เมื่อมองดูจางจิงหลวนในตอนนี้
ใบหน้ารูปไข่สวยสง่า เต็มไปด้วยเลือดฝาด
เพียงแต่……
ถึงเธอจะเขินอาย
แต่การกระทำต่อมาของเธอ กลับยังถือว่า“ปกติ”
ภายใต้สายตาของเสิ่นรั่วชิงและคนอื่นๆ จางจิงหลวน ค่อยหยิบเสื้อคลุมสีเหลืองขึ้นมาสวมอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด
กลับสู่สภาพท่าทีของจักรพรรดินีโบราณอีกครั้ง
สีหน้าของเสิ่นรั่วชิง เย็นยะเยือก
เห้อเหลียนหวันจีกับเทียนหลงเอ๋อร์สองแม่ลูก ตกตะลึงจนพูดไม่ออก
ทั้งสองคิดไม่ถึง
จางจิงหลวน……
จะไร้ยางอายถึงเพียงนี้！
ต่อหน้าของเย่อู๋เทียน……
ถอดเสื้อผ้า！
หลังจากที่ถูกพบเข้า ยังมีท่าทีสงบขนาดนี้！
เธอรู้จักคำว่าไร้ยางอายหรือไม่？
และเมื่อมองดูเย่อู๋เทียนในเวลานี้ เขามองไปที่เสิ่นรั่วชิง แล้วถามอย่างไม่เข้าใจว่า“คุณมาได้ยังไง？”
เสิ่นรั่วชิงถามกลับ“ฉันไม่สมควรมารึไง？”
“……”
เย่อู๋เทียนพูดอะไรไม่ออก
เห็นได้ชัดว่า เสิ่นรั่วชิงหึงเข้าให้แล้ว
เสิ่นรั่วชิงเกิดความเข้าใจผิด เย่อู๋เทียนกับจางจิงหลวน
ต่อมา เสิ่นรั่วชิงก็ใช้ไฟฉายในโทรศัพท์ ส่องไปที่ใบหน้าของจางจิงหลวน
จางจิงหลวนไม่รอให้เธอได้พูดอะไร ก็หรี่ตาลงสำรวจเสิ่นรั่วชิงหนึ่งรอบ แล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
“เสิ่นรั่วชิง？เธอโชคดีจังนะ！ที่เย่อู๋เทียนเห็นค่าน่ะ！”
เสิ่นรั่วชิงหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ เธอมองไปที่เย่อู๋เทียน แล้วถามว่า
“ฟังที่เธอพูดแล้ว พวกนายคงรู้จักกันมานานแล้วสินะ？”
เย่อู๋เทียนพยายามอธิบาย
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ”
เสิ่นรั่วชิงไม่พอใจ
“งั้นคุณคิดว่าผู้หญิงปกติธรรมดาคนหนึ่ง เห็นผู้หญิงอีกคน ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าของสามีเธอ เธอจะคิดยังไง？”
เย่อู๋เทียนพยายามแก้ตัวอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ผู้หญิงคนนี้ ชื่อจางจิงหลวน เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลจางโบราณคนนั้น อายุ……ใกล้ห้าสิบปีแล้ว ผมไม่ได้กินไม่เลือกขนาดนั้น！”
คำพูดที่มาอย่างฉับพลันนี้ ทำให้เสิ่นรั่วชิงอ้าปากตาค้าง
ห้าสิบปีแล้ว？
ห้าสิบปีแล้ว？
เสิ่นรั่วชิงอดที่จะหันไปมองจางจิงหลวนอีกครั้งไม่ได้
ยากที่จะเชื่อ ดูๆไปแล้วผู้หญิงคนนี้อายุมากสุดก็แค่สามสิบปี อายุที่แท้จริง กลับห้าสิบปีแล้ว！
ในเวลานี้เอง เทียนหลงเอ๋อร์ก็พูดเสริมอีกว่า
“เสิ่นรั่วชิง อย่าสนใจป้าแก่ๆแบบนี้เลย ฉันเชื่อว่า ถึงเราจะไม่เข้ามา พี่เทียนก็ไม่ทำอะไรเธอหรอก ผู้หญิงคนนี้ แก่เกินไป ประจำเดือนอาจจะหมดแล้วก็ได้ แม้แต่ลูกยังมีไม่ได้เลย！”
เมื่อเสิ่นรั่วชิงได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าก็เผยให้เห็นความแปลกใจ
ความจริงแล้ว เสิ่นรั่วชิงกับเทียนหลงเอ๋อร์ไม่รู้จักกันเท่าไร
ทั้งสองคนพึ่งเคยเจอกันครั้งที่สอง
แต่เมื่อคำพูดของเทียนหลงเอ๋อร์กระทบหูของจางจิงหลวน สำหรับจางจิงหลวนแล้ว มันเหมือนคำพูดแทงใจดำ！
ทันใดนั้นเอง
จางจิงหลวนก็ระเบิดพลัง
เธอหายตัว มาที่หน้าของเทียนหลงเอ๋อร์
แล้วยกมือฟาดลงไป！
เพื่อสั่งสอนนังเด็กไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้！
แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆเสิ่นรั่วชิงก็เคลื่อนไหวร่างกาย มาขวางตรงหน้าของเทียนหลงเอ๋อร์ แล้วจับข้อมือของจางจิงหลวนไว้
“ทำไม คิดจัหว่านเสน่ห์สามีฉัน แล้วยังคิดจะทำร้ายคนอื่นอีกหรอ？”
เย่อู๋เทียนที่เห็นฉากนี้
รู้สึกหมดคำพูด
แต่เมื่อมองดูจางจิงหลวนในเวลานี้
เธออดไม่ได้ที่จะมองสำรวจเสิ่นรั่วชิงอีกรอบ
เหมือนจะคาดไม่ถึง
เสิ่นรั่วชิง สามารถขัดขวางการโจมตีของเธอที่มีต่อเทียนหลงเอ๋อร์ได้
แต่วินาทีต่อมา ข้อมือของจางจิงหลวนเพียงแค่สะบัด ก็หลุดออกจากการพันธนาการของเสิ่นรั่วชิงได้อย่างง่ายดาย
แต่เมื่อหันกลับมา……
ก็เห็น เย่อู๋เทียนยืนอยู่ด้านหลังของเธอแล้ว
ทำให้จางจิงหลวนตกใจจนตัวสั่น
เย่อู๋เทียนมองไปที่จางจิงหลวนอย่างเย็นชา
“ถ้าเมื่อกี้คุณกล้าคิดไม่ดีต่อภรรยาของผมแม้แต่นิดเดียว ผมจะเอาคุณตาย”
จางจิงหลวนดูเศร้าสร้อย
“เธอเป็นผู้หญิงที่แม่ของนายยอมรับ ฉะ……ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง
“หานจื่อเซียน เป็นแม่แท้ๆของผมจริงหรอ？”
จางจิงหลวนไม่พูดอะไร
เพราะในมุมมองของเธอ มีบางอย่าง ที่ไม่สามารถอธิบายได้ในสองสามคำ
เธอยังคงต้องพยายามใช้เวลาอยู่กับเย่อู๋เทียนให้มากกว่านี้
ค่อยๆพูด
ทางที่ดีที่สุด คุยบนเตียง……
เมื่อเสิ่นรั่วชิงได้ยินชื่อของหานจื่อเซียน ก็อดตกตะลึงไม่ได้ เธอมองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างสงสัย และอดสอบถามไม่ได้
“แม่แท้ๆ？หานจื่อเซียน？กะ……เกิดอะไรขึ้น？”
เย่อู๋เทียนมองดูรอบๆ แล้วค่อยๆพูดย่างเรียบเฉย
“ออกจากที่นี่ค่อยๆว่ากันเถอะ”
เมื่อสิ้นเสียง เย่อู๋เทียนขยับปลายเท้า
แล้วยกเท้าขึ้น
ภายในชั่วพริบตา เขาก็มาถึงทางเข้าเหมืองที่สูงกว่าร้อยเมตร
หลังจากนั้น ก็ใช้แรงที่เท้าอีกครั้ง
อาศัยช่องว่างของแต่ละอุโมงค์ กลับมายัง อุโมงค์ที่ถูกจางจิงหลวนทุบเป็นอุโมงค์ไว้แต่แรก
เสิ่นรั่วชิง เทียนหลงเอ๋อร์ เห้อเหลียนหวันจีผู้หญิงทั้งสามคน
ในขณะที่เย่อู๋เทียนออกจากที่นี่
สำหรับจางจิงหลวน……
หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เริ่มยกเท้า แล้วติดตามเย่อู๋เทียนไป
เย่อู๋เทียนสังเกตเห็นจางจิงหลวนตามมา ก็หันกลับไปมองเธอแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร
จางจิงหลวนตระหนักได้ถึงสิ่งนี้
แล้วแทบถอนหายใจ
เขาก้าวอย่างรวดเร็วสองสามก้าวอย่างระมัดระวังและเดินตามขบวนไป
ในสมองของเสิ่นรั่วชิงเกิดเครื่องหมายสงสัย แล้วถามเย่อู๋เทียนอีกครั้ง
“ที่รัก……เมื่อกี้……มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？ฉันนึกว่าแผ่นดินไหว เลยรีบตามมา！”
“แต่เทียนหลงเอ๋อร์บอกแล้ว แผ่นดินไหวเมื่อกี้ เหมือนจะเป็นเพราะเธอชักดาบนั่นออก！”