จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี - ตอนที่ 17
บทที่17 ข่าวลือนั้นเลวร้ายที่สุด
“คุณว่าอย่างไรนะ！”
บริษัทตระกูลหาน ในการประชุม
คุณย่าหานมีสีหน้านิ่งลง ข้างๆ มีหานหยุนเทา หานหยุนซีและคนหนุ่มสาวนั่งอยู่
“ย่า ฉันไม่มีทางโกหกคุณหรอก ตอนนี้เขารู้กันหมดแล้ว”
หานหยุนเทาเอาโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะพูดว่า “คุณย่าดูสิ พวกคนเหล่านั้นกำลังส่งวีแชทมาเพื่อหัวเราะเยาะพวกเราตระกูลหานนะ！”
“คุณย่า คุณลองคิดดู ตระกูลระดับหนึ่งไม่ได้ร่วมงานกัน หานหยู่เยนกลับทำได้ เธอไปมีเงินมาจากไหน นอกจากเรือนร่างของตัวเอง！” หานหยุนซีพูดด้วยความโกรธ
มีคนวัยหนุ่มสาวที่อ้วนเตี้ยพูดขึ้น “คุณย่า มันกระทบเป็นอย่างมากเลยนะ พวกเราตระกูลหานกลายเป็นตัวตลกแล้ว เหมือนกับที่โล่เฉินแต่งเข้ามาอยู่ในบ้านพวกเราตระกูลหานไงล่ะ！”
“ไม่ ที่จริงก็คือ มันกระทบกับพวกเรามากเกินไปแล้ว！” หานหยุนเทาพูดเสริม
คุณย่าหานหนักใจ เธอมองไปทางหานหยุนเทา พลางถามด้วยเสียงจริงจัง “คุณหมายความว่าอย่างไร？”
หานหยุนเทากับหานหยุนซีมองหน้ากัน ก่อนจะนั่งตัวตรง
“คุณย่า ต้องบอกก่อนว่า ฉันไม่ได้เจาะจงหานหยู่เยนนะ ฉันแค่ทำเพื่อชื่อเสียงของตระกูลหานทั้งหมด ดูจากตรงนี้ ต้องเอาหานหยู่เยนออกจากตำแหน่งผู้รับผิดชอบ แล้วให้เธอกลับบ้านไปก่อน คุณคิดว่าไง？”
ในห้องประชุม เงียบลงทันที
หานหยุนซีมองคุณย่าหานที่ลังเลไม่เลิก ก่อนจะเติมเชื้อให้ไป “จริงสิ คุณย่า ยงมีอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อวานตอนบ่าย โล่เฉินขับBMW540Liไปรับหานหยู่เยนกลับบ้าน！”
“อะไรนะ BMW540Li คนไร้ประโยชน์อย่างโล่เฉินมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ไง” หานหยุนเทาถามด้วยความตกใจอย่างตั้งใจ
“ไม่ต้องพูดแล้ว ก็เพราะหานหยู่เยนเป็นคนควบคุมโปรเจคไง เลยคุมเงินของบริษัทได้ด้วย”
“นั่นมันเกินไปแล้วนะ！”
หานหยุนเทาตบโต๊ะ ก่อนจะรีบลุกขึ้นมา “คุณย่า คุณดุสิ เพิ่งจะไม่กี่วันเอง หานหยู่เยนก็กล้ามากขนาดนี้แล้ว ถ้าเกิดว่าปล่อยผ่านไปอีก อาจจะปีนเกลียวไม่เห็นหัวคุณเลยก็ได้นะ”
เพียงแวบเดียว คุณย่าหานมีสีหน้าเปลี่ยนไป
“โทรหาหานหยู่เยนให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“คุณย่า คุณคุยกับเธอดีๆ นะ！”
หานหยุนเทากับหานหยุนซีสบตากัน มุมปากก็มีแต่รอยยิ้ม
ระหว่างทาง
หานหยู่เยนกำลังคุยกับโล่เฉินอยู่ เลยรีบรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล คุณย่า”
“หานหยู่เยน ฉันว่าช่วงนี้คุณกดดันมากเลยนะ กลับบ้านมาพักหน่อยเถอะ เรื่องโปรเจคน่ะเดี๋ยวฉันให้หานหยุนเทารับผิดชอบ”
“อะไรนะ！”
“เอาแบบนี้แหละวางล่ะนะ”
ตู๊ดๆ ……
โล่เฉินขมวดคิ้ว พลางถาม： “เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
หานหยู่เยนตาแดง ในใจก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมากแต่ทำอะไรไม่ได้ “คุณย่าให้ฉันกลับบ้านไปพัก โปรเจคจะให้หานหยุนเทารับผิดชอบ ไอสารเลวนั่น ต้องไปพูดให้ร้ายอะไรฉันกับคุณย่าแน่เลย！”
“อือ？”
โล่เฉินมีสีหน้าดูไม่ดี
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหานหยู่เยนก็ดังขึ้น
“หานหยุนเทาโทรมา ทำอย่างไรดี？”
“รับสิ กลัวอะไร！เปิดลำโพงด้วย ฉันเองก็อยากจะฟังเหมือนกัน” โล่เฉินพูด
หานหยู่เยนหายใจลึกๆ เพื่อเก็บอารมณ์ ก่อนจะรับโทรศัพท์
“อั้ยหยาๆ ขอโทษจริงๆ นะ โปรเจคนี้ถูกฉันเอามาแทนแล้ว แต่โดยรวมก็ต้องของคุณที่คุณได้โปรเจคมานะ”
การพูดแปลกๆ ของคนร้ายๆ
หานหยู่เยนรู้สึกหงุดหงิดสุดๆ เลยพูดออกไปว่า： “หานหยุนเทา คุณกับคุณย่าพูดอะไรกัน？”
หานหยุนเทาหัวเราะเสียงร้ายกาจ พลางพูดว่า “ฉันไม่ได้พูดอะไร หรือว่าคุณไม่ได้ยินเสียงลมเหรอ？”
“เสียงลมอะไร？”
“ชิชะ ตอนนี้ในแวดวงคนดังของเมืองเจียงกำลังมีข่าวไปทั่ว ว่าคุณสละตัวเองเพื่อให้ได้ทำสัญญากับฟ่านหมิง คุณรู้ไหมว่ามันมีผลกระทบกับตระกูลหานมาก คุณย่าได้ให้คุณออกไป ก็ถือว่ารักคุณมากแล้ว！”
หานหยู่เยนโกรธเป็นอย่างมาก “คุณใส่ร้ายกันนี่！”
“คุณมาตะโกนใส่ฉันทำไม ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกใส่ร้ายคุณเสียหน่อย เพราะข่าวมันว่อนไปทั้งเมืองเจียงเลย”
หานหยุนเทาหยุดพูดไป ก่อนจะใช้น้ำเสียงแปลกๆ ถาม “แต่พูดไป คุณทำสัญญาอย่างเหลือเชื่อเลย หรือว่าคุณนอกใจโล่เฉินจริงๆ เหรอ？”
“คุณ ไอสารเลว！”
“ฮ่าๆ หานหยู่เยน ยอมรัยแล้วล่ะสิ คุณไม่ชนะฉันหรอก อยู่ในบ้านอย่างเชื่อฟังเถอะ ดูแลโล่เฉินดีๆ หน่อย เดี๋ยวถ้าเขาได้ยินข่าวนี้ จะต้องปวดใจมากแน่นอน ถึงอย่างไรก็อยู่กันมาสามปีแล้ว จะไร้ประโยชน์อย่างไรก็เป็นสามีคุณอยู่ดี！”
ปัง！
หานหยู่เยนทนไม่ไหว เลยเอาโทรศัพท์กระแทกกับกระจก จากนั้น จึงเอามือปิดหน้าร้องไห้
โล่เฉินมีประกายออกมาจากตา เขากดความโกรธเอาไว้ในใจ ก่อนจะปลอบ “หานหยู่เยนไม่เป็นไรนะ คุณบริสุทธิ์ ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ต้องไปสนใจข่าวลือพวกนั้น！”
“แต่คนนอกนั้นคิดว่าฉันมีลับลมคมใน ฉันกระโดดน้ำตายไปก็ยังแย่อยู่ดี ไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว”
“มันไม่ง่ายเลย ฉันจะโทรหาฟ่านหมิง ให้เขาช่วยออกหน้าปกป้องหน่อยก็ได้แล้วนี่” โล่เฉินตบไหล่ของหานหยู่เยน
“จริงเหรอ？”
“วางใจเถอะ เรื่องเล็กๆ”
โล่เฉินเลี้ยวรถ เสียงก็เย็นลง “ในเมื่อไม่ให้คุณไปบริษัท งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ เหอะๆ ฉันจะให้พวกเขามาขอร้องให้คุณกลับไปเอง！”
“โล่เฉิน คุณว่าอย่างไรนะ？”
“ไม่มีอะไร”
เมื่อถึงบ้านแล้ว หานหยู่เยนก็ปิดตัวเองอยู่ในห้อง โล่เฉินก็ได้รับโทรศัพท์จากฟ่านหงชาง
“อาจารย์”
“คุณได้ยินแล้วเหรอ？”
ฟ่านหงชางตอบ： “ใช่ ข่าวลือนั้นมันแรงมาก ถึงฉันจะให้ฟ่านหมิงออกหน้าจัดการให้ก็ช่วยไม่ได้ และก็คงไม่มีใครเชื่อ เรื่องนี้จัดการไม่ได้ง่ายๆ อาจารย์ คุณมีความเห็นอะไรไหม？”
“เห้อ……”
โล่เฉินจับหน้าผากของตัวเอง ก่อนจะรู้สึกว่าหนักหัวเป็นอย่างมาก หานหยุนเทาหาเรื่องใหญ่มาให้เขาแล้วจริงๆ
ในตแนที่กำลังคิดอยู่นั้น โล่เฉินพูดว่า “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฟ่านหงชาง ทำให้หานหยู่เยนกลับมาเป็นคนรับผิดชอบก่อน แบบสวยๆ เลยนะ ให้ฟ่านหมิงไปสอบถามบริษัทตระกูลหาน เขารู้ดีว่าควรทำอย่างไร”
“แล้วเรื่องข่าวลือล่ะ……”
“ฉันจะจัดการเอง”
ฟ่านหงชางตอบรับ ก่อนจะพูด： “อาจารย์ ฉันเข้าใจแล้ว”
“วางก่อนล่ะนะ”
โล่เฉินยืนอยู่ตรงระเบียง พลางมองขึ้นไป ในใจก็มีรอยยิ้มเย็นชา：มาแกล้งผู้หญิงของฉัน ดีมาก ในเมื่ออยากจะเล่น งั้นฉันก็จะเล่นกับพวกคุณด้วย
……
หานหยุนเทารับโปรเจคมาแล้ว หลังจากที่เข้าใจเกือบทั้งหมด ก็เตรียมติดต่อกับโจวไท่
เขาตอบตกลงกับโจวไท่ เมื่อเป็นคนรับผิดชอบ ก็ต้องเอางานก่อสร้างของโปรเจคนี้ให้ตระกูลโจว
แต่บนนั้นยังมีคุณย่าหานอีก หานหยุนเทาต้องการคุยกับโจวไท่ดีๆ ว่าจะเกลี้ยกล่อมคุณย่าหานอย่างไร
“ตู้ดๆ”
ในตอนนี้เอง โทรศัพท์บ้านดังขึ้น
“ฮัลโหล นั่นใคร？”
“ฉันเป็นประธานของบริษัทเฉิงหยู่ชื่อประธานฟ่านหมิง มาหาหานหยู่เยนน่ะ”
หานหยุนเทาปรับอารมณ์ดี ก่อนจะพูดขึ้น “สวัสดีประธานฟ่าน ฉันคือรองประธานของบริษัทตระกูลหานชื่อหานหยุนเทา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”
“ทำสัญญากันไปตั้งหลายวันแล้ว ฉันอยากจะไปเยี่ยมที่บริษัทตระกูลหานสักหน่อย ไม่รู้ว่าบริษัทมีเวลาหรือเปล่า”
“มี มีเวลา ประธานฟ่านมาได้ ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเลยล่ะ！”
หานหยุนเทาหัวเราะ พลางถาม： “ประธานอยากจะนัดเวลาไหนดี？”
“ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี วันนี้เลยก็แล้วกัน ฉันกำลังไป อีกสิบนาทีก็จะถึงแล้ว จริงสิ หานหยู่เยนก็อยู่ที่บริษัทใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเธอ เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวเจอกัน”
หลังจากวางสายไป หานหยุนเทาก็รีบเรียกเลขามา ให้จัดการการประชุมให้ แล้วก็พาเลขาหญิงมาที่ประตูของบริษัท
เวลาไม่นาน รถมายบัคราคาห้าล้านก็ค่อยๆ ขับเข้ามา
ฟ่านหมิงลงจากรถ ก่อนจะเดินเข้ามา ด้วยท่าทีโอ่อ่า
หานหยุนเทาถอนหายใจ เพราะเป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ เลยดูดีมีชาติตระกูลไม่น้อยเลย ดูร่ำรวยกว่าคนของตระกูลหานทั้งหมดอีก
เขารีบเข้าไป ก่อนจะยิ้มให้ “ประธานฟ่าน ฉันคือหานหยุนเทา”
“สวัสดี！”
ฟ่านหมิงกวาดตามอง พลางขมวดคิ้ว “หานหยู่เยนไม่อยู่เหรอ ทำไมถึงไม่เห็นเลย？”
หานหยุนเทาหัวเราะ “อ๋อ มันเป็นแบบนี้ หานหยู่เยนทำงานจนเครียดเกินไป เลยหยุดกลับบ้านไป ตอนนี้คนรับผิดชอบโปรเจคคือฉัน ให้ฉันร่วมงานกับประธานฟ่าน หลังจากนี้ก็เช่นกัน”
“งั้นเหรอ งั้นสัญญานี้ก็จบแล้วล่ะสิ！”
หานหยุนเทายิ้มดังเดิม พลางถามด้วยความไม่เข้าใจ： “ประธานฟ่าน คุณหมายความว่าอย่างไร？”
“พวกคุณตระกูลหานไม่เป็นสัญญาเลยเหรอ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว สัญญาก็จบลง ฉันจะไปหาคนอื่นแทน” ฟ่านหมิงพูดจบ ก็เตรียมลุกจะเดินออกไป
เจอกัน รวมๆ แล้วไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ
หน้าบริษัท หานหยุนเทายืนงง จากนั้นรถมายบัคก็ขับออกไปจากสายตาของเขา เขายังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันมีปัญหาตรงไหน