จักรพรรดิมารหวนคืน - ตอนที่ 338

“เทพบุตร!”

เมื่อหลินเทียนหัวเห็นสิ่งนี้ ตะโกนด้วยความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขา

เทพบุตรมู่เทียน ถ้าเขาจะไม่สนใจอะไร และต่อสู้กับเฉินจิ้นอย่างบ้าคลั่งแบบนี้

เขารู้สึกว่า มู่เทียนตกอยู่ในอันตราย

และเขา เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีโอกาสมีชีวิตรอด

ภายใต้การคำรามของหลินเทียนหัว ดวงตาของมู่เทียนได้ฟื้นกลับมาเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน เลือดอีกคำหนึ่งก็พ่นออกมาอีกครั้ง

สายตาที่มองไปที่เฉินจิ้น ไม่ได้บ้าคลั่งอีกต่อไป แต่เป็นการระวังมากขึ้น

ทำไมในโลกอนุภาคโลกเจินหนึ่งเดียวนี้ ถึงมีนักฝึกที่ทรงเช่นนี้ปรากฏ?

มู่เทียนไม่เข้าใจ

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่า ไม่มีเวลาที่จะให้เขาได้คิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว

เพราะว่า เฉินจิ้นมาอีกแล้ว

ก็ยังเป็นหนึ่งหมัด

รูม่านตาของมู่เทียนหดตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้น เขาก็เอื้อมมือออกไปคว้ามันไว้

ทันใดนั้น หลินเทียนหัวก็ถูกมู่เทียนจับตัวมา

“เทพบุตร คุณ…”

หลินเทียนหัวตกใจมาก

มู่เทียนใช้เขาเป็นโล่

ทันใดนั้น หลินเทียนหัวก็ไม่สนใจ ไม่สนว่าเขาจะเป็นมู่เทียนหรือเทพบุตรหรือไม่

พยายามดิ้นเพื่อหลุดพ้น

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามู่เทียนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส หลินเทียนหัวก็สู้เขาไม่ได้เลย

มู่เทียนคว้าตัวหลินเทียนหัวมาทันทีและโยนมันไปทางเฉินจิ้น

ต่อจากนั้น ในมือมู่เทียน มียันต์หยกเพิ่มมาหนึ่งอัน

นี่คือยันต์หยกหลบหนีอันล้ำค่าที่สำนักมอบให้ แม้ว่าจะอยู่ในแดนทอดทิ้ง แต่ก็สามารถฉีกช่องว่าง และส่งมันออกไปได้

ไม่จำเป็นต้องใช้ค่ายส่งใด ๆ

เผชิญหน้ากับหลินเทียนหัวที่ถูกโยนทิ้ง คราวนี้ เฉินจิ้นไม่ได้ชกไปที่หลินเทียนหัวจนแตกเป็นชิ้นๆ

แต่เขากลับพลิกกำปั้นให้เป็นฝ่ามือแล้วตบเบาๆ

หลินเทียนหัวได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยตรง

จากนั้น ถือไว้ในมือ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ เฉินจิ้นไม่ได้ตามล่ามู่เทียนอีกต่อไป

เพราะว่า ยันต์หยกหลบหนีในมือของมู่เทียน มีผลไปแล้ว

ร่างของมู่เทียน กลายเป็นภาพลวงตา

หายไปจากสถานที่นั้นในทันที

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินจิ้น

ในเมื่อได้พบในแดนทอดทื้ง มันอาจพบกันอีก เมื่อได้พบกันอีก และฆ่าทิ้งก็ได้แล้ว

หลังจากนั้น เฉินจิ้นมองไปที่หลินเทียนหัวในมือของเขา

จิตเสินได้ตรวจค้นเข้าไปในความรู้ของเขาในทันที

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เข้าไป ก็พบกับที่ต้องห้าม

ถ้าสัมผัสโดยตรง จะทำให้ความรู้ของหลินเทียนหัวแตกสลาย

เฉินจิ้นถอนจิตเสินของเขากลับมา

“พูดเถอะ จุดประสงค์ของคุณในการมาที่แดนทอดทิ้ง คืออะไร?”

เฉินจิ้นถาม

นี่เป็นคำถามที่เขาสนใจมากที่สุด

ตอนนี้ หลินเทียนหัวไม่กล้าปิดบังอะไรเลย

“ผมเพิ่งมากับเทพบุตร และจุดประสงค์หลักๆ ไม่ค่อยชัดเจนนัก”

หลินเทียนหัวกล่าว

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่หลินเทียนหัวได้เห็นสีหน้าที่ค่อยๆเย็นชาของเฉินจิ้นแล้ว หลินเทียนหัวก็พูดต่ออย่างรวดเร็วว่า “แม้ว่าเขาไม่ได้บอกเรา แต่ผมก็รู้อย่างคลุมเครือว่า ดูเหมือนว่าจะเป็นร่างหวนต้วน!”

“อย่างไรก็ตาม เราก็เพิ่งมาถึงแดนทอดทิ้ง เพราะเดือนนี้ เป็นช่วงเวลาที่แดนทอดทิ้งสงบสุขที่สุด”

“หลังจากที่เราเข้ามาแล้ว เทพบุตรก็พาเราไปจับมังกรน้ำดำ ยังไม่ได้ทำธุระหลัก”

หลินเทียนหัวพูดอย่างรวดเร็วในสิ่งที่เขารู้

อย่างไรก็ตาม เขารู้ไม่มากนัก

มันเป็นเพียงเพราะ เขาเป็นยอดแดนเสินทงพอดี และอยู่ในสายของเทพบุตรมู่เทียน เขาได้รับเลือกจากมู่เทียน ได้มาที่นี่

“ร่างหวนต้วน?”

ดวงตาของเฉินจิ้นพุ่งสูงขึ้น

ดาวเสินโจว รู้จักร่างหวนต้วน?

“พวกคุณรู้ได้อย่างไรว่าแดนทอดทิ้งมีร่างหวนต้วน และมู่เทียนรู้ได้อย่างไรว่ามีมังกรน้ำดำอยู่ที่นี่”

เฉินจิ้นถามอีกครั้ง

“ในดาวเสินโจว นี่ไม่ใช่ความลับที่ยิ่งใหญ่อะไร เพราะเมื่อ 500 ปีที่แล้ว ร่างหวนต้วนได้เจาะทางผ่านแดนทอดทิ้งมานานกว่าสี่พันปีและเข้าสู่ดาวเสินโจว ทำให้เกิดการจลาจล อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ร่างหวนต้วนได้เข้าสู่ดาวเสินโจว ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว มันถูกพบโดยผู้อาวุโสบางคนและถูกตามล่าอีกครั้ง ในไม่ช้าเขาก็กลับมาที่นี่ ”

“ในตอนนั้น ผู้อาวุโสหลายคนแดนวิญญาณของดาวเสินโจว แม้กระทั่งผู้อาวุโสแดนจินตัน ก็ได้ติดตามร่างหวนต้วนเข้ามาในแดนทอดทิ้งดื้อๆ แล้วพวกเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ข่าวที่ปล่อยออกมา บอกว่าป้ายชีวิตก็แตกแล้ว”

“ในตอนนั้น ในบรรดาผู้อาวุโสที่พบกับร่างหวนต้วน มีผู้อาวุโสแดนวิญญาณของสำนักเซียนเสินเยว่ของเรา ซึ่งได้ไล่ตามร่างหวนต้วนและเข้ามาที่นี่ ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีข่าวคราวอีกเลย”

“ต่อมา ทุกคนพบว่า พวกเขาไม่สามารถเข้ามาที่นี่จากดาวเสินโจวได้อีกต่อไป ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พวกเขาค้นพบว่า สถานที่แห่งนี้เชื่อมต่อกับดาวเสินโจว ดังนั้น กองกำลังจำนวนมากจึงเริ่มส่งผู้คนเข้ามาที่นี่ แต่ส่วนใหญ่ก็เสียชีวิต”

“สำนักเซียนเสินเยว่ของเรา มีศิษย์พี่ที่เป็นแดนเสินไห่ เข้ามาที่นี่เมื่อสองปีก่อนและรอดชีวิตมาได้สำเร็จ และข่าวของมังกรน้ำดำก็ถูกนำกลับมาโดยเขา อย่างไรก็ตาม ศิษย์พี่คนนั้น ถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บของเขา กำลังถือศีลเก็บตัวในสำนัก ”

“ดังนั้น สถานที่แห่งนี้ จึงถูกเรียกว่าสถานที่แห่งความตายโดยพวกเรา!”

“เมื่อสองสามปีก่อน ยังมีนักฝึกจากดาวเสินโจว ได้พบกับบุคคลในโลกเจินหนึ่งเดียว แต่ว่า พวกเขาล้วน… ล้วนไม่แข็งแกร่งเท่าคุณ!”

หลินเทียนหัวกล่าวอย่างรวดเร็ว

เขาดูออก ว่าเฉินจิ้นไม่ใช่คนใจดี

เมื่อเขารู้ว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่าง เขาจะต้องถูกฆ่าตายอย่างแน่นอน

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!”

เฉินจิ้นพยักหน้า

ตามที่เขาคาด ไม่ผิด

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา สำนักกระบี่เจินเซียน คงต้องสูญเสียลูกเศิษย์ไปมากมายในแดนทอดทิ้งแน่นอน

มิฉะนั้น สำนักกระบี่เจินเซียน จะไม่บอกข่าวนี้กับโลกเจินหนึ่งเดียวแน่นอน

และครั้งนี้ เกรงว่า นักฝึกแดนเสินทงนับพัน ส่วนใหญ่จะกลายเป็นตัวรับกระสุน

แน่นอน เฉินจิ้นรู้สึกว่า นอกจากสำนักกระบี่เจินเซียนแล้ว ยังมีสำนักเซียนว่านฝ่าและอื่นๆอีกสี่ตระกูล มีตำราระดับสวรรค์ สำนักกระบี่เจินเซียนได้ให้ข่าวกับสำนักหลักๆของแต่ละพื้นที่ไม่น้อย

มิเช่นนั้น ทั้งสี่ตระกูลนั้น ก็ไม่ใช่คนโง่เช่นกัน

“ผู้อาวุโส ผมบอกความจริงกับคุณแล้ว และขอให้คุณไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ!”

หลังจากพูดจบ หลินเทียนหัวก็พูดอีกครั้งทันที

เขาไม่ได้ปิดบังอะไรแม้แต่น้อย

เขาบอกทุกอย่างที่เขารู้

“ไว้ชีวิตคุณ จะยากอะไร”

เฉินจิ้นพูดจางๆ

ท้ายที่สุด เฉินจิ้นก็โยนหลินเทียนหัวออกไป

“ไสหัวไปเถอะ ถ้าเจอกันอีก คราวหน้าผมจะฆ่าและไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด!”

เฉินจิ้นกล่าว

หลินเทียนหัวไม่กล้าที่จะล่าช้าแม้แต่น้อย ไม่สนว่าบนตัวมีบาดแผล ก็ได้หนีไปโดยตรง

เฉินจิ้นไม่สนใจเช่นกัน

เขาไม่ใช่คนดี

หากหลินเทียนหัวอาจคุกคามเขา เขาจะฆ่าหลินเทียนหัวโดยตรงอย่างแน่นอน

แต่หลินเทียนหัว ไม่ได้มีผลอะไรต่อเขาเลย เนื่องจากหลินเทียนหัวให้ความร่วมมืออย่างดี ปล่อยเขาไป ก็ไม่เป็นไร

ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และยังไม่ทราบว่าเขาจะอยู่ในที่แห่งนี้ได้นานแค่ไหน

หลังจากนั้น เฉินจิ้นก็เห็นกระแสโกลาหลของความว่างเปล่าของสถานที่แห่งนี้ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น แยกร่างโคลนออกมา กดพลังวิชาจนถึงยอดแดนเสินทง

จนถึงเวลานี้ เฉินจิ้นได้กลับไปที่บ่อแคลเซโดนีอีกครั้ง

เก็บบ่อแคลเซโดนีทั้งหมด

เตรียมใส่เข้าไปในลูกปัดหวนต้วน

จากนั้น หนูอ้วนในลูกปัดหวนต้วน ก็ถูกโยนลงไปในบ่อแคลเซโดนี แช่ไว้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินจิ้นใส่บ่อแคลเซโดนีลงในลูกปัดหวนต้วน

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป

“มังกรน้ำดำของผม!”

เฉินจิ้นพูดอย่างโกรธเคือง

ก็เอื้อมมือออกไปทันที

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

มันคือหนูอ้วนที่ไม่รู้ว่าตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ในเวลานี้ หนูอ้วน ไม่ใช่หนูอ้วนอีกแล้ว

เขาได้กลืนกินมังกรน้ำดำ!