จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 1179 เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น
หลินหยุนรีบพูดทันที เยว่เอ๋อ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าออกมาบ่อยๆ? ฉันอยากจะให้คุณอยู่กับฉันนานๆหน่อย!
เย่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อันที่จริงมันก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย! ไม่มีโลงศพคริสตัลแล้ว! ถึงแม้ฉันจะอยู่ในจี้หยกก็ไม่มีประโยชน์! เพราะมันช่วยอะไรมากไม่ได้อยู่แล้ว!
เมื่อหลินหยุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทำให้เขารู้สึกเศร้าทันที
ผ่านไปสักพัก เขาเงยหน้าขึ้นมามองเย่เยว่และถาม ในความคิดของฉัน ร่างแยกนี้ของเธอ น่าจะอยู่ได้อีกไม่เกินสิบปีแล้วใช่ไหม?
เย่เยว่พยักหน้า เธอเป็นคนใจกว้างและไม่ได้สนใจเรื่องนี้
หยุน จุดประสงค์ที่ฉันสร้างร่างแยกนี้ขึ้นมาก็เพื่อรอคุณ!
ในเมื่อฉันรอจนได้เจอคุณ ฉันก็พอใจมากๆแล้ว! ร่างแยกนี้ก็ถือได้ว่าทำภารกิจของมันจนสำเร็จแล้ว!
ขอแค่คุณปลอดภัยดี ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอย่างอื่นแล้ว!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังเหลืออีกหลายปีไม่ใช่เหรอ? มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆแล้ว!
หลินหยุนถอนหายใจและพูด แต่เวลามันน้อยเกินไป!
เย่เยว่เผยรอยยิ้มออกมา เธอใช้สองมือกอดเอวของหลินหยุนไว้ ใบหน้าที่งดงามและอ่อนโยนของเธอซบตรงหน้าอกของหลินหยุน
ฉันเห็นคุณกำลังตามหาสมบัติทั่วฟ้าดิน คุณจะเอามันมาสร้างยาทองหวูซ่างใช่ไหม?
ใช่แล้ว!
หลินหยุนถอนหายใจเบาๆและพูด บทเรียนที่ฉันเคยเจอเมื่อชาติที่แล้ว มันเจ็บปวดมากๆ!
ชาตินี้ ฉันจะต้องสร้างรากฐานที่มั่นคง ดังนั้น ถึงแม้ยาทองระดับเทพจะยากลำบาก ฉันก็ตัดสินใจจะเลือกทางนี้
เย่เยว่หัวเราะเบาๆและพูด ฉันรู้ว่าคุณต้องเลือกเส้นทางนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันได้เตรียมสมบัติทั่วฟ้าดินบางส่วนเอาไว้ให้คุณ!
หลินหยุนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยความดีใจ เยว่เอ๋อ คุณพูดเรื่องจริงใช่ไหม?
เย่เยว่พยักหน้า มันเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว!
แต่ฉันมีเพียงแค่สามอย่างเท่านั้น! มันคือสมบัติทั่วฟ้าดินที่ล้ำค่าที่สุด!
ฉันเอาของเหล่านั้นเก็บไว้ในเขตหวงห้ามในสำนักหยุนเยว่ คุณสามารถไปหาของเหล่านั้นได้ทุกเมื่อ!
สิ่งของที่คุณต้องการในภายหลัง คุณคงต้องหามันด้วยตัวเองแล้ว!
จิตใจของหลินหยุนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที นี่คือภรรยาแสนดีของเขา
ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้อะไรเลย แต่เธอก็นึกถึงตัวเองตลอดเวลา
หลินหยุนกอดเย่เยว่ไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นๆ
ทั้งสองคนกอดกันอย่างเงียบๆ และมีความสุขกับความอบอุ่นที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น
ผ่านไปสักพัก หลินหยุนเอ่ยปากพูดอีกครั้ง เยว่เอ๋อ คุณรู้ไหม? ฉันหาคุณมาโดยตลอด! และพยายามหาร่องรอยบางอย่างที่คุณทิ้งไว้ด้วย!
คุณรู้ไหม ตั้งแต่ฉันรู้ว่าคุณกลับชาติมากเกิดบนโลกมนุษย์เหมือนกับฉัน และคุณก็ยังมีชีวิตอยู่ จิตใจของฉันตื่นเต้นและดีใจมากๆ?
เย่เยว่พยักหน้าและพูดด้วยความอ่อนโยน ตั้งแต่ฉันพบว่าตัวเองยังไม่ตาย และกลับชาติมาเกิด ฉันก็ออกตามหาคุณตลอดเวลา!แต่ไม่ว่าฉันจะออกตามหายังไง ฉันก็หาคุณไม่พบ!
แต่ฉันมั่นใจ ในเมื่อฉันยังสามารถรอดชีวิตมาได้ คุณก็น่าจะรอดชีวิตเหมือนกัน!
ดังนั้นฉันก็เลยพยายามฝึกฝนให้ตัวเองแข็งแกร่งมากขึ้น!
และฉันก็เหลือเบาะแสบางอย่างเอาไว้ ฉันหวังว่าสักวันคุณจะพบมัน และหาฉันจนเจอ!
หลินหยุนถอนหายใจและพูด สวรรค์มีตาจริงๆ ในที่สุดพวกเราก็ได้พบหน้ากัน! ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นร่างแยกของเธอก็ตาม แต่ฉันก็รู้สึกพอใจมากๆแล้ว!
ขณะพูด ดวงตาของหลินหยุนเป็นประกาย เขาใช้มือสัมผัสใบหน้าอันสวยงามของเย่เยว่ และถามด้วยความสงสัย ใช่แล้ว เยว่เอ๋อ เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่ด้านนอกโลกคุนชาง ฉันเคยหาเจอเบาะแสหนึ่งที่คุณทิ้งเอาไว้
คุณเหลือคำพูดหนึ่งประโยคไว้ตรงนั้น!
ประโยคนั้นคือ’บางทีการมีชีวิตอยู่ มันน่ากลัวกว่าความตาย’ คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? ฉันคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ!
เมื่อได้ยินหลินหยุนถามถึงประโยคนี้ ทำให้ร่างกายเย่เยว่สั่นไหวเล็กน้อย สายตาของเธอมีความประหม่าเล็กน้อย
เธอรีบส่ายหัวและพูด ไม่มีอะไร เพราะตอนนั้นฉันตามหาคุณมาหลายปี แต่ไม่เคยได้ยินเบาะแสของคุณเลย ตอนนั้นฉันก็เลยรู้สึกเศร้าและเขียนประโยคนั้นเอาไว้เฉยๆ!
หลินหยุนพยักหน้า
เขาใช้นิ้วมือลูบจมูกอันโด่งของเย่เยว่และพูดด้วยรอยยิ้ม เป็นอย่างนี้นี่เอง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันจะบอกให้คุณรู้ ถึงแม้ฉันจะเสียชีวิตไปแล้ว คุณก็ต้องมีชีวิตอยู่ให้ดีๆ!
ถ้าคุณกล้า……
ในขณะที่หลินหยุนยังไม่ทันได้พูดประโยคนี้จบ จู่ๆก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น!
เย่เยว่ที่อยู่ในอ้อมอกของเขา จู่ๆร่างกายของเธอก็มีพลังแห่งความตายปะทุออกมา
สีหน้าของเย่เยว่ก็ตกใจมากๆเหมือนกัน เธอรีบผลักหลินหยุนออกไป เธอขยับถอยหลังทันที ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น
เยว่เอ๋อ!
หลินหยุนตะโกนออกมาทันที เขากำลังจะพุ่งไปข้างหน้าทันที
แต่เย่เยว่กลับตะโกนออกมาทันที ห้ามเข้ามา!
หลินหยุนรู้สึกตกใจมากๆ เขาถามด้วยความเป็นห่วง เยว่เอ๋อ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? คุณยังมีอายุขัยอีกหลายปีไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
ใบหน้าอันงดงามของเย่เยว่ ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เธอหายใจอย่างยากลำบาก
ร่างกายของเธอค่อยๆกลายเป็นก้อนหิน หลังจากลายเป็นก้อนหินแล้ว มันก็เกิดรอยร้าวจำนวนมากทันที
หยุน……
ขอโทษด้วย เยว่เอ๋อคงอยู่กับคุณไม่ได้อีกแล้ว……
ห้าม…ห้ามตามหาฉันเด็ดขาด……
แกร๊ก!
แกร๊กๆๆๆ
ร่างกายของเย่เยว่แตกสลายทันที หลังจากนั้นก็กลายเป็นผุยผงและหายไปทันที
ตู๊ม!
จากนั้นจี้หยกรูปพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่ในร่างกายของหลินหยุนก็ระเบิดเป็นเสี่ยงๆทันที
เยว่เอ๋อ! หลินหยุนตะโกนด้วยความเจ็บปวด
เขากลายเป็นคนบ้าคลั่งทันที
มีเสียงตุ๊บดังขึ้นทันที ประตูห้องโดนถีบจนเปิดออกทันที ซิงเฟยรีบพุ่งเข้ามา
เมื่อมองเห็นหลินหยุนกำลังบ้าคลั่ง ทำให้เธอตกใจจนหน้าซีดทันที เธอรีบพุ่งเข้ามาและกอดหลินหยุนไว้ในอ้อมอก
หลินหยุน!
หลินหยุน!
คุณเป็นอะไรเหรอ?
คุณตั้งสติหน่อยได้ไหม!
ร่างกายของหลินหยุนสั่นเทาไปหมด สีหน้าของเขาดูแย่มากๆ
เขาเบิกตากว้าง และพูดพึมพำไม่หยุด
เยว่เอ๋อ!
เยว่เอ๋อ!
เกิดอะไรขึ้น……
เกิดอะไรขึ้นกันแน่……
เยว่เอ๋อจะต้องเจอเรื่องอันตรายอย่างแน่นอน……
ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างแน่นอน……
ดูเหมือนหลินหยุนจะเสียสติไปแล้ว
ซิงเฟยพยายามเขย่าร่างกายของเขา
หลินหยุน!
คุณตั้งสติหน่อย!
เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!
ตอนนี้ภายในห้องเต็มไปด้วยพลังแห่งความตายอันมหาศาล
ดูเหมือนหลินหยุนกำลังฝันร้ายอยู่
ร่างกายของเขาสั่นไหวอย่างหนัก
และเขาก็พูดพึมพำคำพูดที่เธอฟังไม่รู้เรื่องออกมา
ซิงเฟยคิดไม่ออกจริงๆ เกิดเรื่องไม่ดีอะไรกับหลินหยุนกันแน่
ผ่านไปนานมาก
ดูเหมือนหลินหยุนจะสงบสติอารมณ์ได้
เขาหันหน้าไปมองซิงเฟย
เขาค่อยๆเอามือของซิงเฟยออกจากร่างกายของตัวเอง
สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนมาจากนรก คุณออกไปก่อน ฉันไม่เป็นไรแล้ว!
ซิงเฟยตกใจมากๆ เธอถามด้วยความกังวล คุณ……แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้วเหรอ?
หลินหยุนพยักหน้า ฉันไม่เป็นไรแล้ว
ถึงแม้ซิงเฟยจะมีนิสัยดื้อและไม่ฟังใคร แต่ตอนนี้เธอก็มองออกแล้ว หลินหยุนไม่อยากจะพูดอะไรเลย
เธอรีบลุกขึ้นทันที และเดินออกจากห้องพักของหลินหยุนทันที
หลังจากซิงเฟยออกไปแล้ว หลินหยุนทรุดตัวลงบนพื้นทันที สีหน้าของเขาดูแย่มากๆ
เย่เยว่จะต้องเจอเรื่องอันตรายอย่างแน่นอน
และเธอยังพูดว่าห้ามตัวเองไปตามหาเธอด้วย……
หลินหยุนไม่กล้าคิดเลย มันต้องเป็นเรื่องอันตรายมากแค่ไหน เย่เยว่ถึงไม่อยากให้เขาไปตามหา……