จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 360 เล่นลูกไม้หน้าด้าน ๆ
เมืองหลวง สถาบันวิจัยที่ครบวงจรที่สุดของประเทศจีน
ชายชราในชุดคลุมสีขาว เดินเข้ามาในห้องปฏิบัติการทดลองปลอดเชื้อสีขาว
นักวิจัยชั้นยอดหลายคนที่อยู่ในห้องปฏิบัติการทดลอง แสดงท่าทางเคารพนอบน้อม
“ท่านหลิว ทำไมท่านถึงต้องมาด้วยตนเองเลย มีเรื่องอะไรเหรอ เพียงแค่สั่งการให้กับทุกคนเท่านี้ ก็ได้แล้ว! ”
ท่านหลิวหัวเราะเหอะเหอะแล้วพูดว่า: “ทำไม พวกคุณรังเกียจว่าข้าแก่ชราเกินไปแล้วใช่ไหม? ”
“เปล่าสักหน่อย ร่างกายของท่านหลิวทำให้พวกเราต่างก็อิจฉากันมาโดยตลอด! ”
“พอได้แล้ว พวกเราเริ่มกันเถอะ! ” ถ้าหากสามารถตรวจสอบส่วนผสมในซุปถ้วยนี้ออกมาได้ ก็จะถือว่าเป็นความก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมากสำหรับวงการแพทย์ในจีนของพวกเรา!
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไม่ว่าเจ้าหน้าที่จะทำการตรวจสอบมากหลายหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการอยู่ดี
“ท่านหลิว ไม่สำเร็จ! พวกเราทำการตรวจสอบมากมายหลากหลายรูปแบบเป็นสิบกว่าครั้งแล้ว ส่วนประกอบในซุปนี้ ก็เป็นเพียงวัตถุดิบธรรมดาทั่วไป เหมือนกับซุปธรรมดาทั่วไป ไม่มีความแตกต่างอะไรเลย”
ท่านหลิวถอนหายใจ: “ข้าทราบแล้ว”
ออกมาจากห้องปฏิบัติการทดลอง ท่านหลิวมีท่าทางที่จำใจ: “ดูเหมือนว่าถ้าหากต้องการทราบสูตรของซุปนี้อย่างชัดเจน จำเป็นต้องไปมณฑลจงโจวเพื่อสอบถามประธานกรรมการบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปด้วยตนเองแล้ว”
“ถ้าหากนำสูตรของซุปนี้ มาปรุงแต่งขึ้นเป็นยาโดยเฉพาะ และใช้ไปทั่วทั้งประเทศจีนที่กว้างใหญ่ นั่นคงจะเป็นเรื่องที่ดีและสร้างความสุขให้กับประชาชนชาวจีนกันถ้วนหน้า! ”
ท่านหลิวรีบโทรศัพท์ไปหาหลานสาวของตน: “เสี่ยวหาน ไปมณฑลจงโจวเป็นเพื่อนข้าอีกสักรอบหนึ่งนะ! ”
มณฑลจงโจว สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา ที่ห้องทำงานของเจิ้งหยางรองผู้บัญชาการ
เยนเป่ยเฟย ส้งหัวอันนั่งอยู่บนโซฟาที่ใกล้กับหน้าต่าง จิบชาอยู่อย่างสงบ
เจิ้งหยางที่ทั้งร่างกายมีแต่ไขมัน นั่งอยู่ด้านหลังของโต๊ะทำงาน ยกแก้วน้ำชาในมือขึ้น ยิ้มและพูดว่า: “คุณเยน ท่านประธานส้ง นี่คือของขวัญที่ผู้จัดการโรงงานยาแห่งหนึ่งมอบให้ข้า ซึ่งก็คือชาทิกวนอิมระดับพรีเมี่ยม ทั้งสองท่านลองลิ้มชิมรสชาติดูสิ! ”
“เชิญ! ” เยนเป่ยเฟยยกแก้วชาขึ้น ดื่มไปคำหนึ่ง: “ชาชั้นยอด! ”
“สามารถทำให้คุณเยนถูกปากได้ ถือเป็นเกียรติของข้าจริง ๆ! ” เจิ้งหยางยิ้มและพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
“ผู้บัญชาการเจิ้ง ผู้หญิงคนนั้นแห่งบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป มาหาท่านแล้วหรือยัง? ” เยนเป่ยเฟย ถามขึ้นด้วยรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์
เจิ้งหยางกระหยิ่มยิ้มย่อง: “ได้เคยโทรศัพท์มาหาลูกน้องของข้าแล้ว แต่ข้าไม่ได้สนใจเธอ”
เยนเป่ยเฟยพุดขึ้นด้วยความกังวลว่า: “วิธีการนี้สามารถที่จะทำให้บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปล้มลงได้เหรอ? เพราะว่าที่จริงพวกเราก็ไม่มีหลักฐานที่เกี่ยวกับวัตถุดิบส่วนผสมที่ผิดกฎหมายเลย”
เจิ้งหยางหัวเราะเหอะเหอะ: “เรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นที่จะต้องมีหลักฐานอะไรเลย เพียงแค่ยื้อเธอเอาไว้สิบวันหรือครึ่งเดือน พวกเธอก็ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากความผิดที่เกิดขึ้นได้! ”
“ต่อให้ปลดปล่อยพวกเธอหลังจากที่เหตุการณ์จบลง ก็คงไม่มีใครที่จะกล้าซื้อซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายของพวกเธออีก”
เยนเป่ยเฟยพูดชื่นชมว่า: “ถึงอย่างไรผู้บัญชาการเจิ้งก็มีวิธีการที่เจ๋งอยู่แล้ว! ”
เจิ้งหยางมองไปที่เยนเป่ยเฟยด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์: “คุณเยน หลังจากเสร็จเรื่องแล้ว ที่ท่านได้ตกลงกับข้าไว้เรื่องเพลงฝึกบู๊ ห้ามกลับคืนคำโดยเด็ดขาดนะ! ”
“วางใจได้ ตระกูลเยนของข้าเป็นถึงวงศ์ตระกูลนักบู๊ที่สูงศักดิ์ เพลงฝึกบู๊มากมายนับไม่ถ้วน หลังจากเสร็จเรื่องแล้ว จะมอบให้ท่านอย่างแน่นอน! ” เยนเป่ยเฟยพูดให้คำมั่นสัญญา
“ตกลง ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอขอบคุณคุณเยนล่วงหน้า! ” เจิ้งหยางท่าทางตื่นเต้นดีใจ ความสามารถของตระกูลเยนนั้นเขาได้ฟังมาก่อนหน้านี้แล้ว โดยที่เขาวาดฝันเอาไว้ว่าอยากจะเป็นนักบู๊ แต่เพลงฝึกบู๊นั้นล้ำค่ามาก เขาไม่สามารถมีในครอบครองได้
ต้องเป็นตระกูลเยนแบบนี้ที่เป็นวงศ์ตระกูลนักบู๊ที่สูงศักดิ์ จึงไม่ได้สนใจอะไรมากนักเกี่ยวกับ เพลงฝึกบู๊
แม้ว่าเจิ้งหยางจะผ่านพ้นอายุของการฝึกฝนบู๊แล้ว แต่เขามีลูกชาย เขาสามารถที่จะนำเพลงฝึกบู๊นี้ไว้เป็นมรดกล้ำค่าสำหรับสืบทอดตระกูล ต่อไปตระกูลเจิ้งของเขาก็จะกลายเป็นวงศ์ตระกูลนักบู๊ที่สูงศักดิ์ด้วยเช่นกัน
ส้งหัวอันที่นั่งอยู่ด้านข้างรู้สึกตกตะลึงในใจบ้างเล็กน้อย
“ข้าว่าที่เจิ้งหยางคนนี้กล้าถึงขนาดเสี่ยงอันตรายอย่างมากเพื่อช่วยเหลือเยนเป่ยเฟย ที่จริงแล้วเยนเป่ยเฟยเตรียมที่จะมอบเพลงฝึกบู๊ให้เขาเป็นสิ่งตอบแทนนี่เอง! ”
“เยนเป่ยเฟยยอมที่จะให้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ! ”
เวลานี้ ด้านนอกมีคนเคาะประตูขึ้น
“เข้ามาได้! ” เจิ้งหยางพูดด้วยเสียงที่จริงจัง
“ผู้บัญชาการเจิ้ง ประธานกรรมการบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปต้องการพบท่าน! ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเปิดประตูแล้วพูดขึ้น
“โอ้ว พูดถึงเธอเธอก็มาเลยทันที! ” เจิ้งหยางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วมองไปที่เยนเป่ยเฟย
เยนเป่ยเฟยถามขึ้นว่า: “ผู้บัญชาการเจิ้งเตรียมที่จะทำอย่างไร? ”
เจิ้งหยางหัวเราะเหอะเหอะ แล้วก็พูดกับลูกน้องคนนั้นว่า: “ไปบอกกับประธานหวางว่า ข้ากำลังประชุมอยู่ ไม่สะดวกที่จะพบเธอ! ”
“รับทราบ! ” เจ้าหน้าที่หันหลังแล้วก็เดินจากไป
เจิ้งหยางยกแก้วชาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้น ดื่มหนึ่งคำ พูดขึ้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า: “ตอนนี้ หวางซูเฟินคงจะร้อนรนกระวนกระวายใจเหมือนกับมดที่อยู่บนกระทะร้อนแล้วล่ะสิ! ”
“ตอนนี้เมื่อยื้อเวลาไว้ทุกหนึ่งนาที ความเสียหายบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปก็นับไม่ถ้วนแล้ว”
“ฮ่าฮ่า……” เยนเป่ยเฟยเงยหน้าหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ
ที่ห้องโถงของสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา หวางซูเฟินได้พาฉินหลันกับหลินหยุนและ ยังมีจ้าวเป่าหัวแพทย์ที่เชิญมาพิเศษ ยืนกันอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องโถง
เจ้าหน้าที่คนนั้นเดินเข้าไปหา และพูดว่า: “ขอประทานโทษท่านประธานหวาง ผู้บัญชาการเจิ้งของพวกเรากำลังติดประชุมอยู่! ”
“ประชุม? แล้วพวกคุณที่นี่ยังมีใครที่สามารถรับผิดชอบและตัดสินใจได้อีก? ” หวางซูเฟินถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา โดยก่อนหน้านี้เธอก็เคยได้โทรศัพท์มาหาเจิ้งหยางแล้ว ฝ่ายตรงข้ามไม่อยู่ทุกครั้ง ซึ่งชัดเจนว่าไม่ต้องการที่จะพบกับเธอ
ตอนนี้ หวางซูเฟินอดทนยืดเยื้อต่อไปไม่ได้แล้ว ยืดเยื้อไปหนึ่งนาที กิจการร้านอาหารภายใต้บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปก็จะต้องเผชิญกับการขาดทุนอย่างมหาศาล
“ผู้บัญชาการหลี่ไปเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงผู้บัญชาการเจิ้งที่มีอำนาจการตัดสินใจ! ” หวางซูเฟินเป็นถึงนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงในมณฑลจงโจว แต่เขาที่เป็นเจ้าหน้าที่ราชการระดับล่าง คนหนึ่งก็ไม่กล้าที่จะไปล่วงเกินได้
“แล้วพวกคุณจะต้องตรวจสอบกันไปถึงเมื่อไหร่? คงจะต้องมีขอบเขตเวลาที่สิ้นสุดไม่ใช่เหรอ? ” หวางซูเฟินอดกลั้นต่อความโกรธและลดเสียงลงก่อนที่จะถามขึ้น
“เรื่องนี้ข้าก็ไม่ชัดเจน จะต้องถามผู้บัญชาการเจิ้ง! ” เจ้าหน้าที่พูดขึ้นด้วยท่าทางที่จำใจ
“ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว ห้องทำงานของผู้บัญชาการเจิ้งของพวกคุณอยู่ชั้นไหน? ” หวางซูเฟินเข้าใจดีว่า เรื่องนี้จำเป็นต้องไปพบคนแซ่เจิ้งถึงจะสามารถแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ได้
เจ้าหน้าที่ทำท่าชูสามนิ้วขึ้น
“ขอบคุณ! ” หวางซูเฟินพูดเบา ๆ ขึ้น แล้วก็พาฉินหลันกับหลินหยุนเดินไปทางประตูลิฟท์
ในเวลาเดียวกัน ที่หน้าประตูใหญ่ของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป
ท่านหลิวกับหลิวจื่อหานลงมาจากรถแท็กซี่ แล้วแหงนมองไปที่อักษรสี่ตัว บริษัท ตงหวาง กรุ๊ป บนตึกอาคาร แล้วก็เบาใจลงเล็กน้อย
“ก็คือที่นี่ พวกเราเข้าไปด้านในกันเถอะ! ”
“คุณปู่ ระวังขั้นบันได! ” หลิวจื่อหานพูดเตือน
ในห้องโถง พนักงานต้อนรับหญิงที่สวยงาม ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สุภาพทางการ: “ขอประทานโทษ ท่านประธานกรรมการของพวกเราไม่อยู่! ”
หลิวจื่อหานขมวดคิ้ว ถามขึ้นว่า: “แล้วเธอไปไหนเหรอ? ”
“เรื่องนี้ฉันก็ไม่ทราบแน่ชัด” พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้นอย่างสุภาพ
หลิวจื่อหานมองไปที่คุณปู่ ถามขึ้นว่า: “เอาอย่างไรกันดีคุณปู่? หรือว่าจะให้ฉันโทรศัพท์หาคนเพื่อช่วยสอบถาม? ”
ท่านหลิวส่ายศีรษะ: “ไม่ต้อง พวกเราก็รอกันอยู่ที่นี่แล้วกัน! ”
“งั้นก็ตามนี้! ” แม้ว่าหลิวจื่อหานจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ขัดขืนท่านหลิวไม่ได้
พนักงานต้อนรับหญิงถามขึ้นว่า: “ขอถามหน่อยว่าพวกคุณมาหาท่านประธานกรรมการมีธุระอะไรเหรอ? ”
ท่านหลิวพูดว่า: “ไม่มีธุระอะไรพิเศษ ข้าก็เพียงจะสอบถามและขอคำแนะนำบางเรื่องเกี่ยวกับซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายนั้น”
“ขอประทานโทษจริง ๆ ซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย ท่านประธานกรรมการเหมือนกับว่าจะไปจัดการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเหล่านี้” พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้น
“เกิดปัญหาอะไรขึ้นงั้นเหรอ? ” ท่านหลิวขมวดคิ้วและถามขึ้น
พนักงานต้อนรับหญิงพูดเบา ๆ ว่า: “เมื่อสองวันก่อน เจ้าหน้าที่จากสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยามาที่ร้านอาหาร แล้วบอกว่าพวกเราทำโฆษณาประชาสัมพันธ์หลอกลวงผู้คน ประกอบวิชาการแพทย์โดยไม่มีใบอนุญาต ทำให้ร้านอาหารของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปทั้งหมด ได้ถูกสั่งปิดกิจการเป็นที่เรียบร้อย”
“ท่านประธานกรรมการของพวกเราถามไปตั้งหลายรอบแล้ว ทางสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยานั้นก็บอกตลอดว่าผลการตรวจสอบยังไม่ออกมา ยืดเยื้อมาก็หลายวันแล้ว ท่านประธานกรรมการอดทนรอต่อไปไม่ไหว ช่วงเช้าของวันนี้จึงไปที่สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”
ท่านหลิวมีสีหน้าที่เคร่งขรึม: “ข้าเข้าใจแล้ว”
“เสี่ยวหาน พวกเราไปสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยากัน”