จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 633 วิชาต้องห้ามห้าธาตุ
หลังจากพูดจบ หลินหยุนก็ต่อยไปอีกครั้ง
“ท่าห้ามสิ่งวายชนม์!”
“พลิกฟ้าผ่าตะวัน!”
ตูม!
ยักษ์ดินถูกต่อยจนเละอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม เมื่อนักพรตจื่อหยางยื่นมือออกไป มันก็เกิดใหม่อีกครั้งในทันที
“ดาวยักษ์ตก!”
“หลินหยุนไม่เชื่อในความโชคร้าย และต่อยอีกครั้ง
หุ่นดินนั้นถูกต่อยจนเละอีกครั้ง แต่ว่า ก็ยังเกิดใหม่ได้ในพริบตา
หมดหนทาง หลินหยุนใช้ท่ากระบี่ต้าเต๋า และฟันมันออกไป
กระบี่ต้าเต๋า ไม่ได้ทำลายชี่ทิพย์ ไม่ทำลายร่างกาย แต่เพียงทำลายวิถีเส้นทางผลกรรมและโชคชะตาชีวิต
น่าเสียดายที่ กระบี่ต้าเต๋าได้ลอดผ่านยักษ์ดิน และมันก็ไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ
“ดูเหมือนว่า หุ่นดินนี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยพลังกฎเกณฑ์ต้าเต๋า แต่ถูกปรับเปลี่ยนโดยพลังงานบริสุทธิ์”
นักพรตจื่อหยางหัวเราะอย่างมีชัย “ไอ้หนุ่ม ฉันบอกแล้ว อย่ามาเสียเวลาและเสียพลังเลย อยู่ที่นี่ ฉันคือเทพพระเจ้า!”
“แกฆ่าหุ่นดินของฉันไม่ตายหรอก”
“โจมตี บดขยี้เขาให้เละ!”
นักพรตจื่อหยางตะโกน สั่งหุ่นดิน และต่อยไปทางหลินหยุน
ผู้คนรอบๆมองดูฉากนี้ และหลายคนก็ถอนหายใจ “นักพรตจื่อหยางนั้นแข็งแกร่งเกินไป!”
“คราวนี้ ปรมาจารย์หลินไม่ได้ถอย!”
คนของตระกูลเจี่ยง ทุกคนแสดงความสุข
“คุณพ่อ นักพรตจื่อหยางจะชนะแล้ว!” เจี่ยงหลินหลินพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น
เจี่ยงจิงเทียนพยักหน้า “ใช่แล้ว ดูเหมือนว่า ปรมาจารย์หลินไม่สามารถทำลายสัตว์ประหลาดที่นักพรตจื่อหยางปลุกขึ้นมาได้!”
“ตระกูลเจี่ยงของพวกเรา สามารถอยู่อย่างไม่ต้องหวาดระแวงแล้ว”
ท่านเจี่ยงจงสือพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ทุกสิ่งทุกอย่างอย่างไม่ถึงวินาทีสุดท้าย อย่าพึ่งด่วนสรุป!”
“สำหรับเรื่องเล็กๆก็ต้องระมัดระวัง พยายามสุดความสามารถ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย อย่าพึ่งด่วนสรุปมันง่ายๆ”
เจี่ยงจิงเทียนก้มหัวลง “คุณพ่อสั่งสอนได้ถูกต้อง ผมจะจำไว้ครับ”
บนกิ่งไม้ ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเคร่งเครียด “ดูเหมือนว่าคราวนี้ ในที่สุดไอ้หนุ่มคนนั้นก็จนปัญญา!”
“พวกเราไปช่วยเขาไหม?” หญิงสาวถาม
ชายคนนั้นส่ายหัว “ท่านหงแค่บอกให้พวกเราดูเขาไว้ และบอกว่าอย่าให้พวกเขาแตะต้องผู้ว่าการเกาะหนันนอกนั้น พวกเราไม่ต้องไปสนใจ”
หญิงสาวขมวดคิ้ว “นายเชื่อไอ้หนุ่มคนนั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ? สถานการณ์ตอนนี้เห็นได้ชัดเจนแล้ว ไอ้หนุ่มคนนั้นไม่สามารถทำลายเวทมนตร์ของนักพรตจื่อหยางได้ แม้ว่านายและฉันจะลงไปช่วยด้วยกัน นายคิดว่าจะต้านทานไอ้อ้วนคนนั้นได้สักกี่กระบวนท่า?”
แม้ว่าไอ้หนุ่มคนนั้นจะมีความแข็งแกร่ง แต่เมื่อต้องเผชิญกับเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยมของนักพรตจื่อหยาง เขาไม่มีวันเอาชนะได้แน่นอน”
น้ำเสียงของผู้หญิง ค่อนข้างแน่นอน ดูเหมือนจะตัดสินว่าหลินหยุนต้องแพ้แน่นอน
ชายคนนั้นพูดอย่างเฉยเมย “ทุกเรื่อง ยังไม่ถึงวินาทีสุดท้าย อย่าพึ่งด่วนสรุป”
คำพูดของชายคนนี้ ค่อนข้างคล้ายกับคำพูดของเจี่ยงจงสือ
ในสถานการณ์ เผชิญหน้ากับยักษ์ดินที่เดินเหยียบพื้นดินดังก้องราวกับฟ้าร้อง หลินหยุนยืนนิ่งไม่ขยับ และหลับตาทันที
เมื่อลืมตาอีกครั้ง โลกที่อยู่ในสายตาก็เกิดการเปลี่ยนแปลง
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”
ภายใต้พลังดวงตาทำลายล้าง ความจอมปลอมทุกอย่างเลือนหายไป และทุกสิ่งกลับคืนสู่ต้นกำเนิด
หลินหยุนยื่นมือออกมาเล็กน้อย และพลังทิพย์กระแทกไปกลางอากาศ จากนั้นเขาก็ใช้มือข้างหนึ่งวาด และเส้นแสงที่ลึกลับและซับซ้อนรวดเร็ว ได้เปล่งออกมาอย่างรวดเร็ว
“วิชาต้องห้ามห้าธาตุ!”
กลางอากาศ มีตาข่ายขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ราวกับใยแมงมุม บนท้องฟ้ายามราตรี เปล่งแสงสีทองอร่ามออกมา
ตาข่ายนั้นไม่ได้คลุมที่ยักษ์ดินแต่ฝังลึกลงไปใต้ดิน และหายไปในพื้นแผ่นดิน
ยักษ์ดินส่งเสียงครวญครางมาตรงหน้าหลินหยุน และขวานหินขนาดใหญ่ในมือกระแทกไปที่หลินหยุน
หลินหยุนยังคงนิ่งเฉย ราวกับรอความตาย
ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวต่างกลั้นหายใจ
บนกิ่งไม้ ผู้หญิงคนนั้นตื่นตระหนก “ทำไมไอ้หนุ่มคนนั้นไม่หลบ!”
ชายคนนั้นก็ค่อยๆเพิ่มพลังทิพย์ในร่างกาย ราวกับว่าเตรียมพร้อมที่จะเข้าช่วยเหลือเขา
เพียงแต่ว่า ระยะเช่นนี้ ไม่สามารถไปถึงก่อนขวานยักษ์ของหุ่นดินจะผ่าลงมา
ทุกคนในตระกูลเจี่ยงดีใจมาก “ไอ้หนุ่มคนนั้น ในที่สุดก็ถึงเวลาตาย?”
เจี่ยงจิงเล่ดีใจมาก “ลูกชาย ในที่สุดก็ได้แก้แค้นให้ลูกได้แล้ว!”
สีหน้าจื่อหยางดูตื่นเต้น และตะโกน “ไปตายซะเถอะ!”
เพียงแต่ว่า ขวานยักษ์ของหุ่นดินไม่ได้ผ่าลงมา แต่หยุดอยู่เหนือศีรษะของหลินหยุนไม่ถึงหนึ่งเมตร
หลินหยุนยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย ชี้ไปที่หุ่นดิน แล้วพูดเบาๆว่า “สลาย!”
เสียงดังกึกก้อง!
หุ่นดินขนาดยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าหลินหยุน ละลายเหมือนน้ำแข็งหิมะ
กองดินและกองหินขนาดใหญ่ กระจัดกระจายอยู่บนพื้นดิน กองซ้อนเป็นเนินเขาเล็กๆ
นักพรตจื่อหยางดูตกใจ “นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”
“แกทำลายหุ่นดินของฉันได้ยังไง!”
หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย “เมื่อเผชิญกับวิชาต้องห้ามห้าธาตุ เวทมนตร์เบญจธาตุใดๆก็จะสูญสิ้นอย่างไร้ประโยชน์”
นักพรตจื่อหยางสงสัย “ฉันไม่เชื่อ!”
“หุ่นดิน!” นักพรตจื่อหยางตะโกน และปลุกเรียกอีกครั้ง
แต่ว่า ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาพบว่า ไม่ว่าเขาจะกระตุ้นอย่างไร เขาก็ไม่สามารถใช้พลังห้าธาตุได้อีกต่อไป
“แกได้ทำอะไรลงไป? แกไม่ใช่นักบู๊ แกเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์!”
“เพราะว่าปรมาจารย์เวทย์มนต์เท่านั้น ที่รู้วิธีกักขังพลังห้าธาตุ!”
หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมย “ปรมาจารย์เวทมนตร์? แล้วแต่แกจะพูดอะไร ตอนนี้ ถึงเวลาที่ฉันจะโจมตีแล้ว”
“ท่าสยบเขา!”
หลินหยุนก้าวออกไปหนึ่งก้าว เวลาต่อมา ก็มาถึงหน้าตรงหน้านักพรตจื่อหยางแล้ว
ต่อยเข้าที่หน้าอกของนักพรตจือหยางโดยตรง
บูม!
นักพรตจื่อหยางปลิวออกไปเหมือนลูกบอล
เพียงแต่ว่า นักพรตจื่อหยางรีบลุกขึ้นทันที และพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียด “ฉันเคยบอกแล้วอยู่ที่นี่ ฉันคือเทพพระเจ้า!”
“ฉันได้รวมตัวเข้ากับแผ่นดินนี้ ฉันคือแผ่นดินนี้ ตราบใดที่แผ่นดินนี้ยังคงอยู่ ก็จะยังคงให้พลังงานและความแข็งแกร่งแก่ฉัน ยังไงก็ตามแกก็ไม่สามารถฆ่าฉันได้!”
หลินหยุนมองนักพรตจื่อหยาง ด้วยท่าทางไม่แยแส “ถ้างั้นฉันจะดูว่า พื้นดินนี้สามารถให้พลังงานกับแกได้มากแค่ไหน แล้วจะมีวันใช้หมดไหม!”
“ท่าแยกน้ำ!”
บูม!
นักพรตจื่อหยางถูกต่อยจนปลิวออกไปอีกครั้ง แต่ว่า ไม่นาน เขาก็ลุกขึ้นอีกครั้ง แม้จะดูน่าสมเพชเล็กน้อย แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ
“ฮ่าๆๆ……ฉันบอกแล้ว แกฆ่าฉันไม่ตายหรอก ไม่ต้องพยายามอีกเลย!”
ทันทีที่สิ้นเสียงของนักพรตจื่อหยาง พลังอันมหาศาลก็กระแทกลงมาจากท้องฟ้า
บูม!
ร่างกายของนักพรตจื่อหยางถูกทุบลงพื้น และมีหลุมรูปมนุษย์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนพื้น
ท่านี้ แน่นอนคือสิบแปดท่าต้าเต๋าค้อนดาวร่วง
พุด!
คราวนี้นักพรตจื่อหยางพ่นเลือดออกมาจากปาก เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ
ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่เคยมีจะเริ่มหายดี แต่ก็ช้าลงไปมาก เห็นได้ชัดว่า แหล่งพลังงานที่ให้กับเขา มันน้อยจนไม่พอใช้
“พลิกฟ้าผ่าตะวัน!”
บูม!
นักพรตจื่อหยางถูกต่อยจนปลิวอีกครั้ง และคราวนี้ แขนข้างหนึ่งถูกต่อยจนขาด
“แกสามารถทำฉันบาดเจ็บได้!”
นักพรตจื่อหยางตกตะลึง
“ดาวยักษ์ตก!”
หลินหยุนเพิกเฉย และต่อยออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
คราวนี้ นักพรตจื่อหยางถูกทุบลงกับใต้พื้นดิน และไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน
หลินหยุนหยุดการโจมตี ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองดูหลุมรูปมนุษย์ที่ยาวห้าเมตรที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างเงียบๆ
ผู้ชมโดยรอบเห็นการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ต่างตกตะลึง
“วิเศษมาก ช่างวิเศษจริงๆ!”
“ความแข็งแกร่งของอาจารย์หลิน ช่างร้ายกาจจริงๆ!”
“หุ่นดินขนาดใหญ่เช่นนี้ ถูกเขาฆ่าด้วยนิ้วเดียว และในเวลาเพียงไม่กี่นาที เขาก็เปลี่ยนความพ่ายแพ้เป็นชัยชนะ และฆ่านักพรตจื่อหยาง!”
“นี่คือจุดแข็งแกร่งสูงสุดแห่งบู๊หรือเปล่า? ช่างร้ายกาจมากจริงๆ!”
บนกิ่งไม้ ชายและหญิงก็ตกตะลึงเช่นกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวถอนหายใจ “ไอ้หนุ่มคนนี้ แข็งแกร่งเกินไป!”
ชายคนนั้นก็ตกใจ “คนที่ท่านหงสนใจ ไม่เลวจริงๆ !”