จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 820 โจมตีแปดทิศ
หลินหยุนไม่เกรงกลัวอยู่แล้ว เขาได้สวนเข้าไปหนึ่งหมัดทันที
ปึก ปัก ปึก ปัก!
ทั้งสองคนแลกหมัดกันถึงเนื้อถึงตัว เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่สองลูก ที่ปะทะกันอย่างดุเดือดบ้าคลั่งอยู่บนยอดเขาฟูจิ
ทุกหมัดที่ปะทะกัน จะเกิดเสียงดังราวกับเสียงลูกปืนใหญ่ระเบิด แม้แต่ผู้ชมที่อยู่บริเวณตีนเขา ก็ได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน
บรรดาผู้ชมที่อยู่บริเวณยอดเขาต่างมองด้วยความตกตะลึงอ้าปากค้าง
คนธรรมดาเหล่านั้น เห็นเพียงเงาดำสองเงาวาบไปแวบมาอยู่บนท้องฟ้า มองไม่ออกว่าใครเป็นใคร
แม้แต่นักบู๊ที่ยังไม่เข้าขั้นแดนพรสวรรค์ ก็เป็นเหมือนคนธรรมดา ที่มองไม่เห็นคนเลย
นักบู๊ที่อยู่ในระดับแดนพรสวรรค์ขึ้นไป ถึงสามารถพอมองเห็นรูปร่างหลินหยุนกับอิจิโร่ มุรามาสะได้บ้าง
“ดูท่าทาง ทั้งสองคนเป็นดั่งเพชรตัดเพชรเลยนะ!”
มองไปยังกลางอากาศ ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนยากจะตัดสินได้ว่าใครจะแพ้หรือชนะ ทุกคนต่างแอบเดากันอยู่ในใจ
หลินหยุนในตอนนี้ ได้เข้าใจในพละกำลังของอิจิโร่ มุรามาสะอย่างถ่องแท้แล้ว
อิจิโร่ มุรามาสะแข็งแกร่งกว่าเยนหนานเทียน คาดการณ์ว่า อิจิโร่ มุรามาสะคงอยู่ในระดับแดนเทพนานมากแล้ว
ตอนนี้ทั้งคู่ใช้เพียงความสามารถจากการฝึกฝนวรยุทธมาสู้กันเท่านั้น ไม่ได้นำทักษะอื่น ๆ มาใช้
ดูจากสภาพการต่อสู้ในตอนนี้ วรยุทธของทั้งคู่ เหมือนอยู่ในระดับความสามารถเดียวกัน
แน่นอนว่า ระดับของหลินหยุนไม่มีทางสูงไปกว่าอิจิโร่ มุรามาสะแน่นอน แต่ว่า วิชาบู๊ของหลินหยุนกลับแข็งแกร่งกว่าอิจิโร่ มุรามาสะไปมาก
ทั้งสองคนมีจุดแข็งแตกต่างกัน ทำให้โดยรวมแล้วความสามารถของทั้งสองคนถือว่าเสมอกัน
การต่อสู้ ถึงแม้ใช้เวลาเพียงสิบกว่านาที แต่ว่า ทั้งสองคนกลับฟาดฟันกันไปมาเกินร้อยหมัดแล้ว
แต่ว่า ทั้งสองคนต่างไม่มีใครทำอะไรใครได้ อยากจะดูว่าใครแพ้ใครชนะ คงต้องดูท่าไม้ตายของทั้งสองคนแล้วล่ะ
ทั้งคู่หยุดต่อสู้กันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วยืนเผชิญหน้ากัน
อิจิโร่ มุรามาสะเปลือยท่อนบน มองไปที่หลินหยุนด้วยจิตวิญญาณแห่งนักรบที่เดือดพล่าน : “สะใจ สะใจจริง ๆ ปรมาจารย์หลิน วรยุทธของแกกับฉันพอ ๆ กันเลย หากสู้กันต่อไป ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว เกรงว่าสู้จนถึงพรุ่งนี้ก็คงไม่รู้ผลแพ้ชนะ!”
“เราไม่ต้องมัวชักช้ากันแล้ว ปล่อยพลังทั้งหมดที่มีออกมาเลย จะได้รีบจบศึกครั้งนี้สักที!”
หลินหยุนตอบกลับอย่างเรียบ ๆ : “ได้”
พลังบนตัวอิจิโร่ มุรามาสะ เปลี่ยนไปอีกครั้ง
เดิมทีที่ดูฮึกเหิมบ้าคลั่ง จู่ ๆ ก็ได้สงบนิ่งลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาก
จากนั้น ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ ได้หายไปจากที่ที่ยืนอยู่อย่างน่าประหลาดใจ
วิชานินจา!
หลินหยุนกลั้นลมหายใจ ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงเล็กน้อย แต่การรับรู้ของเขาครอบคลุมไปหลายสิบเมตร
หลินหยุนสามารถสัมผัสและรับรู้พลังงานทุกอย่างได้หมด
แต่ว่า เรื่องที่ทำให้หลินหยุนประหลาดใจได้เกิดขึ้นแล้ว
ในการสัมผัสรับรู้ของหลินหยุน มีความผันผวนของพลังงานถึงแปดแห่งด้วยกัน
อิจิโร่ มุรามาสะมีเพียงคนเดียว ไม่มีทางที่จะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันถึงแปดแห่งได้ ต่อให้รวดเร็วมากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้
ปัก!
อิจิโร่ มุรามาสะโผล่มาที่ด้านหลังหลินหยุนกะทันหัน เขาซัดหมัดไปที่หลังของหลินหยุนหนึ่งหมัด
หลินหยุนถูกซัดจนกระเด็นออกไป
แต่ว่า หลินหยุนป้องกันไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เพียงแต่เลือดลมค่อนข้างปั่นป่วน
อิจิโร่ มุรามาสะแสยะยิ้มพลางเอ่ย : “ท่าโจมตีแปดทิศ เป็นท่าที่ฉันภาคภูมิใจหลังจากเกษียณตัวเองออกจากวงการไปหลายปี แกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”
หลินหยุนตอบอย่างเรียบ ๆ : “ไม่เลว”
อิจิโร่ มุรามาสะหัวเราะพลางเอ่ย : “ฮ่าฮ่า ต้องขอบคุณกระบวนท่าในโลกบู๊ของจีนที่เรียกว่าตามจับจักจั่นแปดก้าว ทำให้ฉันบรรลุกระบวนท่าโจมตีแปดทิศนี้ออกมาได้”
“ได้ยินมาว่าแกอยู่ในสนามล่าเจ็ดเผ่าด้วย แกทำลายวิชานินจาของพวกเรา ตอนนั้นฉันกำลังคิดว่า จะทำอย่างไรถึงจะปรับปรุงวิชานินจาได้”
“ตอนนี้ ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ฉันปรับปรุงได้สำเร็จ”
“ปรมาจารย์หลิน รับหมัดฉันไปอีกรอบซะ!”
ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ หายไปอีกครั้ง
หลินหยุนหลับตาเพื่อสัมผัสดู ปรากฏว่ามีแปดตำแหน่งอีกแล้ว ที่มีพลังงานปรากฏออกมาพร้อมกัน
ครั้งนี้หลินหยุนไม่ได้นิ่งนอนใจ เป็นฝ่ายลงมือโจมตีก่อนทันที โดยโจมตีไปที่พลังงานหนึ่งในนั้น
แต่น่าเสียดาย ที่โจมตีออกไป เป็นเพียงอากาศว่างเปล่า
ส่วนอิจิโร่ มุรามาสะ ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังหลินหยุนอีกครั้ง แล้วซัดหมัดไปที่ไหล่ของหลินหยุน
หลินหยุนถูกซัดจนกระเด็นไปอีกครั้ง ดีที่ได้เตรียมรับมือไว้ก่อนแล้ว จึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย
อิจิโร่ มุรามาสะแสยะยิ้มออกมา แล้วหายตัวไปอีกครั้ง
บรรดานักบู๊ชาวจีนที่อยู่บนยอดเขา ต่างมีสีหน้าเป็นกังวล : “ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ไหว!”
“วิชานินจาของอิจิโร่ มุรามาสะเก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวเหรอ ถ้าปรมาจารย์หลินทำลายวิชานินจาของเขาไม่ได้ ก็จะเป็นฝ่ายถูกโจมตีไปตลอด!”
“อย่าเพิ่งรีบร้อนไป ฉันรู้สึกว่าปรมาจารย์หลินน่าจะมีวิธีอยู่นะ!”
เหล่านินจาของญี่ปุ่น ต่างมีสีหน้าได้ใจ แล้วมองไปที่บรรดานักบู๊ชาวจีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“ปรมาจารย์หลินของพวกแก เหมือนจะไม่ไหวแล้วนะ!”
“ฉันบอกไว้แล้ว ปรมาจารย์หลินของพวกแก ต้องถูกอาจารย์มุรามาสะของพวกเราจับมัดแล้วทุบตีเท่านั้น”
หลินหยุนยืนอยู่บนหินก้อนหนึ่ง มองไปยังอิจิโร่ มุรามาสะที่ได้หายตัวไปอีกครั้ง เขาหลับตาลง แต่ ไม่นานก็ลืมตาขึ้น
ดวงตาของหลินหยุนเปลี่ยนเป็นสีขาวข้างหนึ่ง สีดำข้างหนึ่ง เพื่อทำลายภาพลวงตา
รูปร่างทั้งหมดที่อยู่ระหว่างฟ้าดิน ได้กลายเป็นลายเส้นสีดำอีกครั้ง
ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ อยู่ในการมองเห็นของหลินหยุน ไม่สามารถหลบหลีกได้ ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ล้วนอยู่ในสายตาของหลินหยุนอย่างชัดเจน
“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง!”
ผ่านวิชาทำลายภาพลวงตา ในที่สุดหลินหยุนก็เข้าใจหลักการของวิชาโจมตีแปดทิศ
“ท่าสยบเขา!”
หลินหยุนกระโดดขึ้นสูง แล้วพุ่งไปยังที่ว่างเปล่าโดยไม่มีผู้ใดอยู่ตรงนั้น จากนั้นปล่อยหมัดซัดเข้าไปอย่างแรง
ชาวญี่ปุ่นเหล่านั้นที่อยู่โดยรอบ ชี้นิ้วไปที่หลินหยุนแล้วหัวเราะเยาะเสียงดัง : “ฮ่าฮ่า ปรมาจารย์หลินกลายเป็นสุนัขจนตรอกไปแล้ว ตรงนั้นไม่มีใครเลยสักคน เขากลับโจมตีไปได้!”
แต่ว่า วินาทีถัดไป ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ ได้ถูกหลินหยุนโจมตีจนปรากฏกายออกมา แล้วร่วงหล่นลงพื้นอย่างแรง
นินจาญี่ปุ่นที่หัวเราะเยาะหลินหยุนก่อนหน้านี้เหล่านั้น ต่างหน้าแดงก่ำแล้วก้มหน้าลงทันที
“เยี่ยม!” ชาวจีนทุกคน มีชีวิตชีวิตขึ้นมาทันที แล้วชื่นชมหลินหยุนเสียงดังสนั่น
อิจิโร่ มุรามาสะลุกขึ้นยืน เช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมาตรงมุมปาก แล้วมองไปที่หลินหยุนด้วยความประหลาดใจไม่น้อย : “แกสามารถทำลายวิชานินจาของฉันได้ด้วยเหรอ!”
“วิชาบู๊ของจีน ลึกซึ้งกว้างไกลสมกับที่สืบทอดต่อกันมาเป็นพันปี!”
“อีกอย่าง หมัดของแกเมื่อครู่นี้ เป็นเทคนิคการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดาเลย! หากเรียกแบบชาวจีน น่าจะเรียกว่าเทพวิทยายุทธใช่ไหม!”
เทพวิทยายุทธ นักบู๊แดนเทพถึงจะมีเทคนิคการต่อสู้อย่างนี้
แต่ว่า อิจิโร่ มุรามาสะไม่ค่อยแน่ใจนัก สิบแปดท่าต้าเต๋าแข็งแกร่งกว่าเทพวิทยายุทธเป็นไหน ๆ
เพียงเพราะว่าหลินหยุนในตอนนี้ยังฝึกฝนไม่เพียงพอ ถ้าหากหลินหยุนได้ยาทองเข้าไป กระบวนท่าสยบเขาท่านี้ อาจจะสามารถทำให้ตีนเขาภูเขาฟูจิของพวกเขาถูกตัดขาดจนแยกออกจากกันเลยก็ได้
“ตอนนี้ ถึงตาฉันเป็นฝ่ายจู่โจมแล้ว” หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ
“ท่าสยบเขา!”
อีกหนึ่งหมัด โจมตีใส่อิจิโร่ มุรามาสะ
อิจิโร่ มุรามาสะรู้ถึงความแข็งแกร่งของท่านี้ จึงไม่กล้าฝืนรับ
แต่ว่า หากเขาถอย ก็จะไม่มีโอกาสได้จู่โจมอีกแล้ว
หลินหยุนปล่อยหมัดออกมาแต่ละหมัดเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ท่าในกระบวนสิบแปดท่าต้าเต๋าได้ปรากฏออกมาเรื่อย ๆ
“ท่าแยกน้ำ!”
อิจิโร่ มุรามาสะหลบอีกครั้ง
“ค้อนดาวร่วง!”
คราวนี้ อิจิโร่ มุรามาสะไม่สามารถหลบหลีกได้อีกแล้ว จึงถูกพลังโจมตีเข้าอย่างจัง
ปึก!
ร่างของอิจิโร่ มุรามาสะ ได้ร่วงลงไปบนพื้นจนพื้นกลายเป็นหลุมรูปร่างเขา
แต่ว่า พลังของอิจิโร่ มุรามาสะก็ไม่ธรรมดา เขาพุ่งตัวออกมาจากหลุมทันที
แต่ว่า สิ่งที่รอเขาอยู่คือเสียงเรียบ ๆ ของหลินหยุน : “ท่าห้ามสิ่งวายชนม์!”
อิจิโร่ มุรามาสะพบว่า ร่างของเขาถูกทำให้อยู่นิ่งกับที่
“อ๊า!” อิจิโร่ มุรามาสะใช้พลังที่เหลืออยู่ ทำให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการ
แต่ว่า เสียงของหลินหยุน กลับดังขึ้นอีกครั้ง
“พลิกฟ้าผ่าตะวัน!”
ปัง!
อิจิโร่ มุรามาสะถูกการโจมตีกระแทกเข้าอย่างหนัก ครั้งนี้ อิจิโร่ มุรามาสะถูกโจมตีจนกระอักเลือดออกมา
“ดาวยักษ์ตก!”
แสงสีแดงที่รวดเร็วเหมือนดาวตก ขนาดใหญ่เหมือนดาวยักษ์สาดส่องลงมาจากฟ้า ไม่เปิดโอกาสให้อิจิโร่ มุรามาสะได้พักหายใจเลยแม้แต่น้อย
หลินหยุนเหมือนดาวตกดวงหนึ่ง พุ่งเข้าไปโจมตีร่างของอิจิโร่ มุรามาสะจนกระเด็นลอยออกไป
โครม!
อิจิโร่ มุรามาสะไม่ทันได้ต้านทาน จึงถูกโจมตีจนร่วงหล่นลงบนพื้นอีกครั้ง แม้แต่ก้อนหินที่แข็งเหล่านั้น ยังถูกอิจิโร่ มุรามาสะกระแทกจนแตกละเอียด