จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ - บทที่ 946 หลากหลายคำเตือน
อีหยุ่นพูดต่อไปอีกว่า : “ต่อมาภายหลัง การไปมาหาสู่ระหว่างตระกูลอีที่ทำธุรกิจกับตระกูลหงที่เล่นการเมือง ก็ค่อย ๆ ขาดการติดต่อกันไป”
จากนั้น อีหลิงได้พูดแทนอีหยุ่นว่า
“แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ฉันกับพ่อได้มาเจอกัน ทำให้พ่อมีลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคน”
“หากยึดตามคำมั่นสัญญาของนายท่านทั้งสองตระกูล คุณชายตระกูลหงที่ตัวอยู่สหรัฐอเมริกาคนนั้น ก็คือคู่หมั้นของฉัน”
“ถูกต้อง” อีหยุ่นพยักหน้า สีหน้าดูกระอักกระอ่วน
ถ้าหากคนอื่นกล้าจับตัวลูกสาวของเขาไป เรื่องนี้ไม่มีทางจบอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้กลับเป็นไอ้หนุ่มตระกูลหงคนนั้นที่จู่ ๆ ได้กลับมาจับตัวอีหลิงไป อีกทั้งเขายังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของอีหลิงด้วย
และอีหยุ่นรู้ดีว่า ตระกูลหงเล่นการเมืองมานานหลายปี นายท่านหงได้อยู่ในตำแหน่งที่สามารถวางแผนและตัดสินใจของจีนได้แล้ว อำนาจของตระกูลหง ไม่มีทางที่ตระกูลอีของพวกเขาจะสามารถต่อกรด้วยได้
ถึงขนาดที่ว่า ต่อให้หลินหยุนยื่นมือมาช่วย ก็ไม่สามารถจัดการกับตระกูลหงได้
ยังไงก็ตาม หากต้องการจัดการตระกูลหง ก็เท่ากับว่าเป็นปฏิปักษ์กับฝ่ายรัฐบาลจีนด้วย
ฉะนั้น ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่มีทางเอาคืนได้เลย
แต่ว่า เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของอีหลิง อีหยุ่นก็เอ่ยพูดเสียงเย็นชา : “หลิงเอ๋อวางใจเถอะนะ เรื่องนี้ พ่อจะให้ตระกูลหงมันชดใช้ให้ลูกอย่างแน่นอน”
“ต่อให้มันเป็นคู่หมั้นของลูก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ได้!”
ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง
หลินหยุนและคนอื่น ๆ ถือว่าพอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้แล้ว
อีกอย่าง หลินหยุนและฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ก็เข้าใจท่าทีของอีหยุ่นแล้ว
ดูท่าทาง ความแค้นครั้งนี้ อีหยุ่นไม่คิดจะแก้แค้นแล้ว
สุดท้าย อาจเป็นไปได้ว่าคนของตระกูลหงจะมาขอโทษอีหลิงถึงตระกูลอี แล้วถือเป็นอันจบเรื่องกันไป
หลินหยุนมองไปที่อีหยุ่น ด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ : “ตระกูลอีคิดจะให้ตระกูลหงชดใช้ให้อีหลิงยังไง?”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าได้ยินประโยคนี้ ก็จ้องเขม็งไปที่อีหยุ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ราวกับว่า ถ้าหากการชดใช้ที่อีหยุ่นเอ่ยออกมาไม่สามารถทำให้เขาพึงพอใจได้ เขาจะทำเรื่องที่น่ากลัวขึ้นมา
อีหยุ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองหลินหยุนพลางเอ่ย : “ใครจับตัวหลิงเอ๋อไป ก็ให้มันมาที่ตระกูลอีเพื่อขอโทษ แล้วปล่อยให้หลิงเอ๋อจัดการ”
หลินหยุนเอ่ย : “คุณรู้ดีว่าหลิงเอ๋อใจดี ไม่ทำอะไรไอ้นั่นหรอก”
อีหยุ่นสีหน้าลำบากใจ แล้วโค้งคำนับพลางเอ่ย : “ไม่ทราบว่าปรมาจารย์หลินมีคำแนะนำไหม?”
หลินหยุนยังไม่ทันพูดอะไร ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมก็พูดขึ้นมาด้วยความโมโห : “ฆ่ามันทิ้งซะ!”
“ไม่ว่ามันเป็นใคร แต่กล้ามาจับตัวอีหลิงไป มันต้องตายเท่านั้น!”
อีหยุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองไปที่หลินหยุน
เห็นได้ชัดว่า คำพูดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรเลย การตัดสินใจของหลินหยุนต่างหาก ที่อีหยุ่นให้ความสำคัญมากที่สุด
หลินหยุนมองไปยังอีหลิงที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จา เข้าใจว่าเธอไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แม้ว่าในใจเธอจะเกลียดคนที่จับตัวเธอไปมากแค่ไหนก็ตาม
“คนที่ลักพาตัวไปต้องตาย!” หลินหยุนเอ่ยพูดอย่างเรียบ ๆ
ถ้าหากแค่ลักพาตัวอีหลังไป หลินหยุนคงไว้ชีวิตเขาได้ แต่ เขากลับไม่ให้เกียรติอีหลิง คิดจะทำมิดีมิร้ายต่ออีหลิง
ถ้าหากยันต์หยกคุ้มกายไม่ทำงานขึ้นมา ตอนนี้อีหลิงคงกลายเป็นเรื่องที่ทำให้หลินหยุนเสียใจไปตลอดกาล
ชาติก่อน แม้ว่าสุดท้ายหลินหยุนได้กลายเป็นมหากษัตริย์ชางฉองผู้น่าเกรงขามในหลาย ๆ โลก แต่ประสบการณ์บนโลกครานั้น ยังคงเป็นความเสียใจที่ฝังลึกอยู่ในใจของเขาจนไม่อาจชดเชยได้มาตลอด
ชาตินี้โชคดีที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง หลินหยุนได้สาบานกับตัวเองในใจ ว่าชาตินี้ไม่มีทางทำเรื่องเสียใจได้อีก
ไม่ว่าใครที่แตะต้องญาติมิตรและเพื่อนฝูงของเขา แม้ว่ามันคนนั้นจะยิ่งใหญ่คับฟ้า ยังไงก็ต้องตาย
อีหยุ่นขมวดคิ้ว สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือการตัดสินใจเช่นนี้ของหลินหยุน
“ปรมาจารย์หลิน ตระกูลหงอยู่ที่เจียงหนาน ถึงแม้สถานการณ์บังคับให้อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แต่อำนาจของตระกูลหง อยู่ในระดับที่ส่งผลกระทบต่อนโยบายระดับชาติของจีนได้เลยนะ!”
“อีกอย่าง ตระกูลหงมีทายาทที่เป็นผู้ชายเพียงคนนั้นคนเดียว ถ้าหากฆ่าเขาทิ้ง คงต้องสู้รบกับตระกูลหงจนต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”
“ปรมาจารย์หลินโปรดทบทวนให้ดีเถอะ!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมพูดออกมาด้วยความโมโห : “แกนี่เป็นพ่อของอีหลิงได้ยังไงกัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเรารีบมาได้ทันเวลา อีหลิงคงถูกมันย่ำยีไปแล้ว!”
“คุณไม่อยากแก้แค้นให้ลูกสาวตัวเองก็แล้วไปสิ แต่นี่กลับมาช่วยพูดให้ศัตรูอีก!”
คำพูดของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม ได้จี้ใจของอีหยุ่นเข้าอย่างจัง เขาก็อยากแก้แค้นให้อีหลิง แต่ตระกูลหง มีอำนาจจนไม่อาจแตะต้องได้จริง ๆ!
ถ้าเกิดมีปัญหากับตระกูลหงไม่จบไม่สิ้น อย่าว่าแต่ตระกูลอีของเขาเลย ต่อให้เป็นปรมาจารย์หลิน ก็คงไม่อาจต้านทานได้
“หุบปาก แกเป็นแค่คนนอก ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น!” อีหยุ่นตวาดออกมาด้วยความโกรธและอับอาย
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมโกรธจนหน้าแดง แต่กลับพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้เขาเพิ่งเคยพบกับอีหลิงเป็นครั้งแรก แต่ก็ยกให้อีหลิงเป็นนางฟ้าในใจของเขา
แต่ เหมือนอย่างที่อีหยุ่นพูด ตอนนี้เขาเป็นเพียงคนนอกเท่านั้น
“เขามีสิทธิ์ที่จะพูด”
เสียงที่ราบเรียบของหลินหยุน ได้ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เขามองไปที่หลินหยุนด้วยความซาบซึ้งใจ
“เขาใช้วิชาลับโดยสูญเสียอายุขัยไปหลายสิบปี จนสามารถตามหาอีหลิงเจอทันเวลาพอดี”
พูดถึงตรงนี้ หลินหยุนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเชื่อว่าอีหยุ่นจะเข้าใจว่าฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมต้องเสียอะไรไปมากมายเพื่อช่วยอีหลิง
อีหลิงตกใจ ถึงแม้เธอรู้ว่าฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป แต่การสูญเสียอายุขับไปหลายสิบปี น่าจะเป็นการได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส
“คิดไม่ถึงเลย ว่าเพื่อช่วยฉัน เขาต้องสูญเสียอะไรไปมากมายขนาดนี้!”
อีหลิงมองไปที่ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แววตาเผยความรู้สึกซาบซึ้งใจออกมา
อีหยุ่นได้โค้งคำนับให้กับฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมทันที : “ขอโทษด้วยนะ ฉันขอคืนคำที่พูดไปเมื่อครู่นี้!”
“ขอบคุณที่นายทำเพื่อลูกสาวฉันมากมายขนาดนี้!”
สำหรับพ่อของอีหลิง ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมไม่โกรธแค้นเอาความอยู่แล้ว ดั่งคำกล่าวที่ว่า เมื่อรักเขาก็ต้องรักทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขาด้วย
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมได้ใช้มือข้างหนึ่งทาบหน้าอก แล้วโค้งให้กับอีหยุ่น จากนั้นเอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า : “เพื่อคนที่ผมชอบ ผมยินดีเสียสละได้แม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง!”
อีหยุ่นลุกขึ้น แล้วทอดถอนใจออกมา : “ปรมาจารย์หลิน ผมอยากพูดอีกสักประโยค อำนาจของตระกูลหง มันยิ่งใหญ่มากจริง ๆ นะครับ!”
“ให้ตระกูลหงมาขอโทษถึงที่ เป็นสิ่งที่ผมสามารถทำได้มากที่สุดแล้ว!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเอ่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา : “พวกคุณไม่กล้าฆ่า งั้นก็ให้ผมที่เป็นคนนอกคนนี้ฆ่ามันเอง!”
“ฆ่ามันแล้ว ผมก็กลับโลกตะวันตกไปซะ พวกมันก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว”
อีหยุ่นไม่ได้พูดอะไร แววตาดูกำลังใช้ความคิดอยู่ หรือว่านี่ จะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเป็นคนฆ่าคุณชายตระกูลหง ตระกูลหงไม่สามารถกล่าวโทษตระกูลอีได้
ทันใดนั้น จู่ ๆ ได้มีคนเคาะประตูขึ้นมา
“ผู้นำตระกูลครับ มีแขกมาขอพบ!”
อีหยุ่นขมวดคิ้ว แล้วหันไปทางประตูพลางพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญว่า : “บอกไปว่าฉันไม่อยู่”
“ครับ!”
คนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกได้จากไป
ภายในห้อง อีหยุ่นมองไปที่ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แล้วเอ่ยพูดเสียงขรึม : “นายฆ่าเขา อาจจะไม่ได้ออกจากประเทศจีนเลยก็ได้นะ!”
“นายต้องคิดให้ดี ๆ!”
ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมเงยหน้าขึ้นมา แล้วแสยะยิ้ม พลางพูดด้วยสีหน้าโอหัง : “ถ้าผมต้องการจะไป ต่อให้เป็นเทพสงครามของจีน ก็ขวางผมไว้ไม่ได้หรอก”
อีหยุ่นเงียบลงอีกครั้ง เขาไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แต่เขาคิดว่าถ้าหากฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมฆ่าคุณชายของตระกูลหงตาย เขาคงหนีไม่พ้นแน่นอน
ตระกูลหง มีอำนาจนี้อยู่
อีกอย่าง จากที่เขาได้รับข้อมูลมา นายท่านตระกูลหงสนิทสนมกับเทพสงครามเจียงร่อโจ๋แห่งเมืองหลวงมาก
ถ้าหากแตะต้องตระกูลหง เจียงร่อโจ๋ต้องลงมืออย่างแน่นอน
ตึง ตึง ตึง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
“ผู้นำตระกูลครับ คนคนนั้นบุกเข้ามาแล้วครับ พวกเราขวางไว้ไม่อยู่!”
ตอนนี้อีหยุ่นกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ก็โมโหเป็นอย่างมาก : “ฉันจะดูสิว่ามันเป็นใคร ถึงได้กล้าบุกบ้านตระกูลอี!”
“ปรมาจารย์หลิน กรุณารอสักครู่นะครับ!”
หลินหยุนเอ่ย : “ผมไปกับคุณด้วยแล้วกัน คนคนนี้อาจจะไม่ได้มาหาคุณก็ได้”
อีหยุ่นทำท่าครุ่นคิด จากนั้นได้พยักหน้าและเอ่ยว่า : “ก็ได้ครับ!”