จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 63

บทที่ 63 : แก้แค้นให้หม่ำมี้ (1)
แน่นอนว่า….
ครั้นไป๋เซียวอ้างถึงไป๋หยาน ไป๋เสี่ยวเฉินก็เกิดอาการลังเลใจ
เล็กน้อย “ข้าจะไม่เปิดเผยตัวตน !”
ไป๋เซียวอ้าปากจะห้าม ทว่าไป๋เสี่ยวเฉินก็เดินออกไปจากหอ
บรรพชน พร้อมกับเสี่ยวมี่ในอ้อมแขนเสียแล้ว
ร่างของเด็กชายกลืนหายไปในความมืด เขามุ่งหน้าไปที่ลาน
ด้านหลังของบ้าน
*****
จันทร์กระจ่างสาดแสงลงบนแก้มใสยุ้ยอมชมพูของเด็กน้อย
หลังจากวิ่งมานานพอควร ไป๋เสี่ยวเฉินก็หยุด เขายกมือขึ้น
หยิกแก้มเล็ก ๆ ของเสี่ยวมี่ พลางเอ่ยถามว่า“เสี่ยวมี่.. เจ้ารู้
ใช่หรือไม่ว่า หญิงสารเลวนั่นพักอยู่ที่ใด ?”
“ข้ารู้ ตามข้ามาสิ”
เสี่ยวมี่กระโดดออกจากอ้อมแขนของเด็กชายก่อนจะวิ่งนาไป
ข้างหน้า
คืนนี้บ้านสกุลไป๋เงียบมาก มียามเดินลาดตระเวนผ่านมาเป็น
ครั้งคราวเท่านั้น พวกเขามองไม่เห็นไป๋เสี่ยวเฉิน และเสี่ยวมี่
ที่เดินอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ
เดินมาได้ไม่ไกล ไป๋เสี่ยวเฉิน และเสี่ยวมี่ก็มายืนอยู่หน้าห้องที่
ยังมีแสงสว่างจากตะเกียงน้ามัน
“เสี่ยวมี่ เจ้ารอข้าที่นี่นะ … ”
ไป๋เสี่ยวเฉินซ่อนเสี่ยวมี่ จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวอย่างระมัดระวัง
ไปยังห้องที่มีแสงสว่างนั่น เขาย่องเบา ๆ ด้วยกลัวว่าจะทาให้
คนที่อยู่ในห้องนั้นรู้ตัว
*****
ภายในห้อง หยูฮูหยินผู้เฒ่า นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีหยูหรงนั่งอยู่
ข้างกายนาง นอกเหนือจากนั้นก็มีสาวใช้อีกคนหนึ่งยืนเงียบ
ๆ รอคอยคาสั่งจากพวกนาง
“หรงเอ๋อ นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ตั้งครรภ์
เสียที ?” ใบหน้าของหญิงชรานั้นดูไม่พอใจอย่างมาก “หาก
เจ้ายังไม่ให้กาเนิดบุตรชายสักคนแล้วล่ะก็ สักวันบ้านตระกูล
ไป๋จะต้องตกเป็นของไป๋เซียวเด็กชั่วนั่นแน่ !”
หยูหรงตัวแข็ง ขณะจ้องมองหน้าท้องแบนราบของตนเอง
รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนริมฝีปาก
“ท่านแม่ ข้าเองก็ไม่รู้จะทาเช่นไร นับแต่ข้าให้กาเนิดจื่อเอ๋อ
ข้าก็ไม่เคยตั้งครรภ์อีกเลย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไปหาหมอเพื่อ
ตรวจดูอาการ หมอบอกว่าร่างกายของข้าแข็งแรงมาก
เช่นนั้นปัญหาอาจจะเกิดจากร่างกายของเฉิงเซียง”
หยูฮูหยินนิ่งอึ้ง นางขมวดคิ้วขณะกล่าวว่า “เมื่อปัญหามิได้
เกิดจากเจ้า เรื่องการมีเด็กก็จัดการไม่ยาก”
“ท่านแม่ ท่านหมายถึงอะไร ?” หยูหรงเงยหน้าขึ้นด้วยความ
ตกใจนางมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของมารดาอย่างพิศวง
“ทุกอย่างในบ้านสกุลไป๋ควรเป็นของเรา เราจะไม่ยอมมอบ
ให้กับไป๋เซียวเด็กสารเลวนั่นเด็ดขาด !”
หญิงชรากัดฟันแน่น สีหน้าของนางยามนี้ดูราวกับคน
วิกลจริตเล็ก ๆ
“เช่นนั้น…เจ้าต้องหาผู้ชายสักคนมาทาให้เจ้าท้อง และเจ้า
ต้องได้บุตรชาย !”
หาาาาาา !
หยูหรงตกใจมาก กระทั่งดีดตัวขึ้นจากที่นั่ง ถ้วยน้าชาข้าง
กายนางพลัดหล่นลงสู่พื้น น้าชาร้อน ๆ ไหลรดมือของนาง
ทว่านางกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เลย อีกทั้งยังคงมองหน้า
มารดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อ
“ท่านแม่ ท่านกาลังพูดถึงเรื่องใดกัน ! ท่านจะให้ข้าทรยศเฉิง
เซียงกระนั้นรึ ? แล้วหากเขารู้เรื่องนี้ล่ะ … ”
ใบหน้าหยูฮูหยินแลดูดุร้ายขึ้น “แล้วไง หรือเจ้าต้องการให้
ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ตกอยู่ในมือของไป๋เซียวเด็กชั่วนั่น ? ไย
ต้องปล่อยให้เด็กสารเลวนั่นมาฮุบของที่ควรเป็นของเราสอง
แม่ลูกไป ?”
“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าข้าจะให้กาเนิดบุตรชายได้จริง ทว่าไป๋
เซียวก็ยังคงเป็นสายเลือดของบ้านสกุลไป๋ ทั่วทั้งโลกต่างก็รู้
ว่า ทุกสิ่งในบ้านสกุลไป๋นั้นได้มาจากหลานเยี่ย หากเราทา
เช่นนั้น เราย่อมตกเป็นที่ครหา”
หยูหรงกังวลใจเล็กน้อย หากแต่นั่นไม่ใช่เพราะกลัวไป๋เซียว
จะแย่งสมบัติของนาง ทว่านางกลัวที่จะถูกผู้คนซุบซิบนินทา
ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเสียมากกว่า
“โบราณกล่าวไว้ หากแต่งกับไก่ก็ต้องตามไก่ หากแต่งกับสุนัข
ก็ต้องตามสุนัข สินสอดทองหมั้นของหลานเยี่ย ก็ควรเป็นของ
บ้านสกุลไป๋ ! และตอนนี้เจ้าก็เป็นนายหญิงของบ้านสกุลไป๋
ของพวกนั้นก็ควรตกเป็นของเจ้า หรือจะมีผู้ใดกล้าคัดค้าน
?”
หญิงชราคารามต่าในลาคอ นัยน์ตาหยูฮูหยินผู้เฒ่าแลดูมืดมน
น่าขยะแขยง “สาหรับไป๋เซียว ข้ามีวิธีทาลายเขา !”