จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 65

บทที่ 65 : แก้แค้นให้หม่ำมี้ (3)
“อ๊า !”
ทันทีที่กรงเล็บของจิ้งจอกน้อยตะครุบเส้นผมของหยูหรงได้
มันก็ตะกุยอย่างแรง ส่งผลให้หนังศีรษะของหยูหรงฉีกขาด
เกิดรอยบาดลึก นางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในทันที.
“เจ้าสัตว์ตัวน้อย เจ้ากล้าดียังไงมาทาร้ายข้า !”
หยูหรงโมโห นางพยายามตบตีจิ้งจอกน้อย แววตาของนาง
เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ครั้นเห็นฝ่ามือของหยูหรงฟาดลงมา เจ้าจิ้งจอกน้อยก็เบี่ยง
ตัวออกด้านข้างอย่างแคล่วคล่อง มันไม่ลืมที่จะทาสีหน้าเยาะ
เย้ยใส่หยูหรง ทาเอาหยูหรงหน้าเขียวด้วยความโกรธ
“ใครก็ได้มานี่ที มาช่วยจับสุนัขจิ้งจอกเหม็น ๆ ตัวนั้นให้ข้าที
!”
หยูหรงเช็ดเลือดที่ไหลออกจากหนังศีรษะของนาง พร้อมกับ
ตะโกนด้วยความหงุดหงิด
เพียงแค่ไม่กี่อึดใจ บรรดายามก็รีบวิ่งเข้ามาด้านใน พวกเขา
พุ่งเป้าไปที่จิ้งจอกน้อยซึ่งกาลังยืนนิ่งอยู่บนโต๊ะ
ฟุบ !
จิ้งจอกน้อยกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้าแหวกวงล้อมพวกยาม
ออกมา จากนั้นมันก็พยายามใช้กรงเล็บแหลมคมตะปบลงบน
ใบหน้าของหยูหรง โชคดีที่หยูหรงสามารถปัดป้องอย่าง
รวดเร็ว หาไม่แล้วใบหน้าของนางคงจะได้รับบาดเจ็บ
แต่กระนั้น หลังมือข้างหนึ่งของนางก็ถึงกับเลือดออก นาง
แยกเขียวยิงฟันด้วยความเจ็บปวด
“ฆ่ามัน ! ฆ่ามันเลย !” ใบหน้าของหยูหรงบิดเบี้ยว นางจ้อง
มองจิ้งจอกน้อยอย่างดุร้าย
ทว่า …
สายเกินไปแล้ว ก่อนที่บรรดายามจะสามารถคว้าตัวสุนัข
จิ้งจอกไว้ได้ เจ้าตัวน้อยก็กระโดดออกนอกหน้าต่าง เผ่น
แผล็วหายตัวไปท่ามกลางความมืดของยามราตรี …
“พวกเจ้าไร้ประโยชน์จริง ๆ กะแค่สุนัขจิ้งจอกตัวเดียวก็ยังจับ
ไม่ได้ !” ด้วยความโกรธหยูหรงง้างเท้าเตะยามคนหนึ่งที่อยู่
เบื้องหน้านาง พร้อมกับตะคอกออกมาด้วยความโมโห
นางกุมมือตนเองแน่น ไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือไม่ หากแต่
นางรู้สึกว่าบาดแผลที่หลังมือของนางนั้นคันมาก กระทั่งอด
มิได้ที่จะเกา
“ช่างเถอะ ข้าไม่ตาหนิยามพวกนี้หรอก จิ้งจอกน้อยตัวนั้น
เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก” หยูฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทว่าบ้าน
สกุลไป๋กว้างใหญ่มาก หากมันยังอยู่ในนี้ มันก็คงไม่สามารถ
เล็ดรอดออกไปได้ง่าย ๆ สั่งยามทุกคนออกค้นหามัน ! ”
“ขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่า” ยามก้มหัว พร้อมกล่าวด้วยความเคารพ
ทันทีที่ยามถอยออกไปแล้ว หญิงชราก็เหลือบมองบุตรสาว
ของตน “เจ้าลืมสิ่งที่ข้าบอกเจ้าแล้วกระนั้นหรือ ? ไม่ว่าเจ้า
จะไม่พอใจอะไร เจ้าก็ไม่ควรแสดงออกต่อหน้าผู้อื่น”
“แต่จิ้งจอกนั่นมันน่าโมโหจริง ๆ”
เพียงคิดถึงสิ่งที่จิ้งจอกน้อยทากับนาง หยูหรงก็กัดฟันด้วย
ความเกลียดชัง
ยิ่งไปกว่านั้น บาดแผลบนหลังมือของนางก็ยิ่งคันขึ้นเรื่อย ๆ
กระทั่งนางอดไม่ได้ที่จะเกา นางเกาแรงขึ้นเรื่อย ๆ !
“ไม่ต้องกังวล อย่างไรเสียมันก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือเราไป
ได้”
หยูฮูหยินยิ้มอย่างเลือดเย็น ไม่มีสิ่งใดที่นางอยากได้แล้วไม่ได้
บ้านสกุลไป๋ก็เช่นกัน รวมถึงสินสอดทองหมั้นของหลานเยี่ย
ด้วย !
*****
ขณะที่หยูฮูหยินผู้เฒ่ากาลังคิดวางแผน ไป๋เสี่ยวเฉินตัวน้อยก็
วิ่งไปยังสถานที่ซึ่งเขาซ่อนเสี่ยวมี่ไว้
ช่วงเวลานั้น เสี่ยวมี่กาลังนอนเลียอุ้งเท้าอย่างสง่างามอยู่บน
พื้นหญ้า มันกราดตามองจิ้งจอกน้อยที่กาลังวิ่งเข้ามาหา
พร้อมเอ่ยถามว่า “เสร็จแล้วกระนั้นหรือ ?”___________
“หญิงชั่วผู้นั้นรวมหัวกับมารดาของนางกาลังวางแผนทาลาย
ท่านน้า ข้าเลยทนนิ่งเฉยไม่ไหว ตะกุยนางไปเสียหลายที” ไป๋
เสี่ยวเฉินสะบัดเส้นขนสีเงินยวงของเขา น้าเสียงเด็กน้อยเต็ม
ไปด้วยความโกรธเคือง แววตาที่เคยใสบริสุทธิ์ยามนี้แปร
เปลี่ยนเป็นกระหายเลือดโดยสัญชาติญาน
เสี่ยวมี่กระพริบตา นี่นายน้อยตะกุยนางไปกี่ครั้งกัน ? เหตุใด
นายน้อยที่บ้าคลั่งจึงปล่อยหยูหรงไปง่าย ๆ เช่นนั้น ?
ไป๋เสี่ยวเฉินดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของเสี่ยวมี่ เด็กน้อยยิ้ม
กว้าง “เสี่ยวมี่ เจ้าลืมไปแล้วเหรอ ข้าไม่สนใจปรุงยาที่ใช้ใน
การรักษา แต่ข้าชื่นชอบเรื่องการวางยาพิษ เมื่อครู่ข้าใส่พิษ
บางอย่างลงบนบาดแผลของนางให้นางได้ลิ้มรสชาติของมัน
!”