จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 69

บทที่ 69 : บังคับจูบ
ทว่า การเตะครั้งนี้ของนางพลาด เพราะมือใหญ่ของเขาคว้า
เท้าของนางไว้ได้ทันท่วงที
นัยน์ตาส่อแววแห่งความร้ายกาจคู่นั้นหรี่จ้อง พร้อมเสียงเย้ย
เยาะที่เล็ดรอดออกจากปากของบุรุษหนุ่มผู้นั้น “เจ้านี่ข้าม.
แม่น้าแล้วทาลายสะพานใช่หรือไม่ ? เจ้าลืมแล้วหรือไรว่าเจ้า
ใช้ข้าอย่างไรในงานเลี้ยงอาหาร ?”
“ท่านยอมให้ข้าใช้เอง จะมาโทษข้าได้อย่างไร ?” ไป๋หยาน
มองบุรุษผู้นั้นเต็มตา
หากมิใช่เพราะชายผู้นี้ให้ท่านางก่อน มีหรือนางจะใช้เขาเป็น
เครื่องมือยั่วยุพ่อลูกสกุลไป๋ได้ ? อีกทั้งจะทาให้ไป๋เฉิงเซียง
โกรธจนขับไล่นางได้อย่างไร ?
“ไป๋หยาน !”
ตี้คังกัดฟันแน่นพร้อมกับปล่อยเสียงลอดผ่านไรฟัน
ขณะเดียวกันร่างของเขาก็เบียดร่างของนางแนบแน่นขึ้น
ไป๋หยานพยายามถอยหนี ทว่าข้างหลังของนางคือผนังห้อง
นางยิ้มอย่างฝืน ๆ “แล้วท่านต้องการสิ่งใด ?
“แน่นอนว่า ข้าต้องการ ‘นอน’ กับเจ้า !”
น้าเสียงของเขาฟังดูอันตรายยิ่ง โดยเฉพาะนัยน์ตาหงส์
กระหายเลือดคู่นั้น ยิ่งทาให้นางหวนนึกถึงราตรีนั้นเมื่อ 6 ปี
ก่อน ที่นางมีสัมพันธ์กับชายผู้หนึ่ง …
ครั้นไป๋หยานมองชายที่บังคับนาง กระทั่งนางต้องจนมุม หลัง
ติดกาแพงเช่นนี้แล้ว ในใจของไป๋หยานก็ได้แต่ครุ่นคิดหาวิธี
ตอบโต้
ตูม !
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไป๋เสี่ยวเฉินที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงรู้สึก
ตื่นเต้นเกินไปหรือไร เด็กชายจึงเผลอตัว ศีรษะกระแทกเตียง
เสียงดังตูม แต่นั่นก็นับเป็นการดี เพราะทาให้สายตาของชาย
หนุ่มหันเหจากไป๋หยานไปอยู่ที่เตียงแทน
“เจ้าซ่อนผู้ใดไว้ !”
น้าเสียงของเขาไม่เหมือนสอบถาม ทว่าเต็มไปด้วยความ
มั่นใจ
อุณหภูมิรอบตัวคนทั้งสองดูเหมือนจะเย็นลงเล็กน้อย
“อ๋องคัง !” ไป๋หยานรีบคว้าแขนเสื้อของเขา นางฝืนยิ้มอย่าง
กระอักกระอ่วน “ข้าเลี้ยงแมวไว้”
จากคาพูดของตี้คัง มาถึงตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่า ชายผู้นี้คือผู้
ที่ถูกนางข่มขืนเมื่อหกปีก่อน
เช่นนั้น นางจะไม่มีวันยอมให้เขาได้พบไป๋เสี่ยวเฉินบุตรชาย
ของนางเป็นแน่
“เมี้ยว”
ใต้เตียง เด็กชายตัวน้อย ส่งเสียงร้อง เมี้ยว ออกมา นั่นทาให้
หัวใจของไป๋หยานผ่อนคลายลง
โชคดี ที่เด็กน้อยเชื่อฟังนาง หาไม่แล้วนางก็มิรู้ว่าจะแก้ไข
สถานการณ์นี้ได้อย่างไร
ทว่าหัวใจของนางสงบได้เพียงไม่นาน ก็ต้องกลับมาเต้นแรง
ขึ้นอีกครั้ง
เมื่อตี้คังผลักมือของนางที่พยายามหน่วงเหนี่ยวเขาออกอย่าง
แรง จากนั้นก็เดินตรงไปที่เตียง
ไป๋หยานรู้สึกว่าหัวใจของนางกาลังจะระเบิดออกจากอก นาง
มองตี้คังเดินไปที่หัวเตียง ทันใดนั้นเองนางก็ตัดสินใจพุ่งตัว
เข้าหาเขา
ชั่วขณะนั้น อ๋องคังกาลังจะจับเสาเตียง เขาเริ่มออกแรง และ
เตียงก็เริ่มถูกยกสูงขึ้น ส่วนผู้ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงก็ไม่รู้จะไป
ซ่อนตัวที่ใดอีก
ในช่วงวิกฤตินั้น ตี้คังพลันรู้สึกว่ามีร่างอ่อนนุ่มพุ่งเข้าหาเขา
จากนั้นริมฝีปากเย็น ๆ ของเขาก็ถูกปิดผนึกด้วยริมฝีปากของ
นาง ความอบอุ่นแผ่ซานไปทั่ว ขณะเดียวกันมือเรียวงามของ
นางก็จับแขนเสื้อของเขาแน่น
แท้จริงแล้ว เมื่อไป๋หยานจูบตี้คัง นางก็รู้สึกเสียใจ
แม้ว่าจะพบหน้ากันเพียงสามครั้ง ทว่านั่นก็มากพอที่ไป๋หยาน
จะเข้าใจอุปนิสัยของเขาเป็นอย่างดี
บุรุษผู้นี้รักความสะอาดเป็นที่สุด หากสิ่งใดที่เป็นของเขา เขา
ไม่มีวันยอมให้ผู้ใดแตะต้อง อย่าว่าแต่ริมฝีปากของเขาเลย
ทว่า …
ไป๋หยานไม่สนใจสิ่งใดแล้ว !
นางรู้เพียงอย่างเดียว คือจะให้อ๋องคังพบเฉินเอ๋อมิได้ เช่นนั้น
นางจาต้องหันเหความสนใจของเขา !
แม้จะอันตรายสักเพียงใดก็ตาม !
เวลาผ่านไปนานมาก ทว่าบุรุษตรงหน้านางก็มิได้เคลื่อนไหว
หรือมีปฏิกิริยาใด ๆ ซึ่งนั่นทาให้นางลืมตาขึ้น จึงสบเข้ากับ
นัยน์ตากระหายเลือดที่อยู่เบื้องหน้าโดยไม่ตั้งใจ
ไป๋หยานถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของเขา ฝืนยิ้มพร้อม
กล่าวว่า “ท่านรูปงามเกินไป ข้าเลยมิอาจยั้งใจได้”
งามงั้นรึ ?
หากเขาจาไม่ผิด คราแรกที่หญิงผู้นี้พบเขาบนถนน นางก็ใช้
คาเช่นเดียวกันนี้กับเขา
โอ้ ! นี่นางบังคับขืนใจเขาอีกแล้ว