จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - บทที่ 1186-1190

บทที่ 1186 : แม่-ลูกพบหน้า (1)
ฉู่อี้เฟิงยืนท่ามกลางสายลมกระโชกแรงชุดสีขาวของฉู่อี้เฟิงสะบัดพลิ้ว งามสง่าภาคภูมิ ใบหน้าหล่อเหลาที่ยากจะหาผู้ใดเทียบได้ของเขาแลดูเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยชั้นของน้ำแข็ง เขากำลังจ้องมองศัตรูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาเย็นชา
หนิงหยวนกำหมัดแน่นหายใจไม่ออกด้วยความโกรธที่อัดแน่นในอก นัยน์ตาสีแดงเข้มของเขากวาดมองฉู่อี้เฟิงขึ้น ๆ ลง ๆ จากนั้นเขาก็มองไปที่สตรีที่อยู่ด้านหลังฉู่อี้เฟิง เจตนาสังหารในดวงตาของเขารุนแรงมาก
”หยานเอ๋อเจ้าไปก่อน”
น้ำเสียงของฉู่อี้เฟิงเฉยเมย”ข้าจะไปหาเจ้าในภายหลัง”
ไป๋หยานหรี่ตาพลางจ้องมองหนิงหยวนประกายเย็นวาบผ่านดวงตาของนาง
”เจ้าออกไปก่อน”ครั้นฉู่อี้เฟิงเห็นว่าไป๋หยานไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ จึงกล่าวต่อ “ไม่ต้องห่วง…ข้าไม่เป็นไร ตอนนี้เจ้าควรรักษาอาการบาดเจ็บก่อน เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อลูกในท้อง”
หัวใจของไป๋หยานสั่นไหวชายผู้นี้ห่วงใยนางเสมอ
แม้ว่าตอนนั้นนางจะใช้พลังลมปราณทั้งหมดในร่างช่วยป้องกันครรภ์ของนางทว่าก็ยังมีร่องรอยพลังอันแข็งแกร่งที่ทำร้ายไปยังหน้าท้องของนาง เช่นนั้นในยามนี้นางต้องดูแลอาการบาดเจ็บของนางก่อน เพื่อให้เด็กในท้องของนางปลอดภัย
”อี้เฟิง…รอข้าก่อนไม่ช้าข้าจะรีบกลับมา”
ไป๋หยานมองฉู่อี้เฟิงก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
”หยุดนะ!”
หนิงหยวนตกใจมากแต่ครั้นเขาตั้งสติได้เขาก็ต้องการที่จะไล่ตามไป๋หยานไป ทว่าในขณะที่เขากำลังจะตามทันนั้น เขาก็ถูกร่างที่เฉยชาขวางกั้นไว้
”คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า”
น้ำเสียงของฉู่อี้เฟิงฟังดูเฉยเมยเฉกเช่นเคยทว่ากลับอบอวลไปด้วยกลิ่นอายเย็นยะเยือก ใบหน้าที่ไร้ซึ่งการแสดงออกใด ๆ ของเขาพลันมาปรากฏเบื้องหน้าหนิงหยวน
หนิงหยวนกำหมัดแน่นเขากระแทกกำปั้นไปที่ชายตรงหน้า
แสงเย็นวาบผ่านแววตาของชายผู้นั้นก่อนที่ชายผู้นั้นจะยกมือขึ้นรับกำปั้น
แรงกดดันของคนทั้งสองปะทะกันในอากาศก่อให้เกิดพายุฝุ่นหมุนรอบๆ ตัวพวกเขา ภายใต้พายุฝุ่นนี้ จู่ ๆ หนิงหยวนก็หัวเราะเยาะออกมา
“เจ้าหนุ่มเด็กในท้องของนางมิใช่ลูกของเจ้าใช่หรือไม่ ?”
ฉู่อี้เฟิงจ้องมองหนิงหยวนอย่างสงบนิ่งโดยไม่กล่าวแม้ครึ่งคำ
ทว่าท่าทีที่นิ่งเฉยของเขากลับทำให้หนิงหยวนแน่ใจในสิ่งที่ตนคิด
”เหตุใดเจ้าถึงต้องทำเพียงนี้เพื่อสตรีที่ตั้งครรภ์กับชายอื่นด้วย ?”
สตรีที่เขารักต้องมีลูกให้เขาเท่านั้นส่วนลูกของชายอื่นต้องตาย !
“แล้วไง?”
แล้วไง?
หนิงหยวนตกตะลึงประโยคที่เด็กหนุ่มคนนั้นเอ่ยออกมาเบา ๆ นั้นไม่ต่างจาก สายลมกรรโชกแรงโถมเข้าใส่เขา หนิงหยวนมองชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความงงงวย
ในโลกนี้มีบุรุษที่ไม่รังเกียจสตรีที่ตนรักไปมีลูกให้คนอื่นจริงๆ งั้นหรือ ?
“ตอนนั้นข้าสัญญาไว้แล้วว่า ชีวิตนี้ ข้าจะทำทุกอย่างที่ทำได้ ทั้งจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำร้ายนาง และลูก ๆ ของนาง ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ได้รับการยกเว้น !”
ที่ผ่านมาเขาก็ทำเช่นนี้มาโดยตลอด
สำหรับเขาแล้วไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่ารอยยิ้มของนาง …
นั่นคือไม่ว่านางจะทำสิ่งใด นางก็จะได้รับการปกป้องเสมอ
”เพราะฉะนั้น…”ฉู่อี้เฟิงบีบกำปั้นของหนิงหยวนแน่น เอ่ยกล่าวอย่างใจเย็น “เจ้าไม่สามารถทำร้ายนางได้”
ม่านตาของหนิงหยวนหดรัดทันทีนี่…เจ้าหนุ่มคนนี้มันโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ ?
นอกจากเจ้าจะปกป้องหญิงเพื่อชายอื่นแม้แต่ลูกของเขาเจ้าก็ยังจะปกป้องด้วยกระนั้นรึ ? นี่มันคนโง่ชัด ๆ !
หนิงหยวนหัวเราะเยาะ”เจ้าไม่ต้องการให้ข้าสังหารนาง เช่นนั้นข้าก็ต้องสังหารเจ้าแทน ! หนุ่มน้อย…ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งมาก แต่เมื่อเทียบกับข้าแล้วเจ้าก็ยังด้อยกว่าเล็กน้อย …”
ฉู่อี้เฟิงไม่กล่าวคำใดสายตาของเขาจับจ้องหนิงหยวนโดยไม่แสดงออกใด ๆ
หนิงหยวนถอนกำปั้นของเขาทันทีชั่วขณะนั้นกลิ่นอายของเขาก็เปลี่ยนไป ราวกับว่ามีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดหมุนวนอยู่รอบตัวเขา พลังนั้นแปรเปลี่ยนท้องฟ้ามืดมนลง
***จบบทแม่-ลูกพบหน้า (1)***
บทที่ 1187 : แม่-ลูกพบหน้า (2)
การแสดงออกของฉู่อี้เฟิงเคร่งขรึมขึ้น
เขาโบกมือพลันดาบยาวก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา
ดาบนี้เย็นยะเยือกเย็นกระทั่งให้ความรู้สึกราวเข้าไปอยู่ในห้องน้ำแข็งใต้ดิน …
…
ร่างของไป๋หยานเหินไปมาระหว่างต้นไม้ในที่สุดร่างของนางก็ไม่สามารถอดทนไหวแล้ว นางร่วงหล่นลงกับพื้น เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาจากหน้าผากของนาง ใบหน้าของนางซีดเผือด
บางทีเมื่อถึงตอนนี้ก็อาจปลอดภัยแล้ว พลังลมปราณที่นางใช้ปกป้องครรภ์ของนางมาตลอดทางพลันถูกขจัดออกไป นางรู้สึกโล่งใจ จึงถอนหายใจเบา ๆ
หลังจากนั้นนางก็หยิบยาเม็ดออกมา ก่อนจะกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว นางปล่อยให้พลังของยาเม็ดอุ่นทารกในครรภ์ของนาง
”ขอโทษ…ที่ทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในอันตรายไปกับแม่ด้วย…” ไป๋หยานยกยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากของนาง พลางกดท้องของนางเบา ๆ “แต่แม่เชื่อว่าลูกของแม่จะต้องแข็งแรงมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจ้าก็จะฝ่าฟันไปพร้อมกับแม่”
เด็กในครรภ์ราวกับจะเข้าใจถ้อยคำของไป๋หยานจึงใช้เท้าเตะนางเหมือนตอบรับ
ไป๋หยานมีเวลาพอที่จะตรวจดูอาการบาดเจ็บที่อื่นบนร่างนางฉีกคอเสื้อออก จึงเห็นรอยนิ้วมือปรากฏขึ้นบนผิวเนียนไม่ต่างจากหยกขาวราวหิมะ และอาการบาดเจ็บนี้ทำให้นางต้องคิ้วขมวด
”พลังโจมตีของพวกอาณาจักรสวรรค์นั้นแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดามากจริงๆ ข้ากินยาไปแล้วก็ยังไม่สามารถฟื้นตัวได้เต็มที่ ดูเหมือนว่าครั้งนี้การจะหายจากอาการบาดเจ็บเกรงว่าจะไม่ง่ายเช่นที่ผ่านมา
ชั่วขณะนี้ไป๋หยานระลึกถึงสิ่งที่หนิงหยวนกล่าวได้ทันที แววตาของนางพลันเคร่งเครียดขึ้น มีแสงเย็น ๆ ส่องผ่านม่านตาของนาง
“ทว่า… ในเมื่อปล่อยให้ข้าหนีรอดมาได้ ข้าก็ไม่มีวันยอมให้แผนการร้ายของเขาสำเร็จอย่างแน่นอน !”
สิ่งที่ทำให้ไป๋หยานงงงวยก็คือเหตุเพราะผนึกทำให้อาณาจักรสวรรค์ไม่สามารถติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอกได้ เช่นนั้นไป๋หนิงมาอาณาจักรสวรรค์ได้อย่างไร ?
อีกทั้งตอนนี้ผนึกนั้นก็ถูกถอนออกไปแล้วเหตุใดนางจึงไม่กลับแดนมนุษย์ล่ะ ?
อย่างน้อยบนแดนมนุษย์ก็ยังมีท่านตากับท่านพ่อรอนางอยู่ …
”จะอย่างไรก็ตามขอเพียงข้าเจอนาง ข้าก็จะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้น !”
ไป๋หยานพยายามลุกขึ้นจากพื้นกระทั่งเผลอทำให้แผลที่หน้าอกของนางปริมากกว่าเดิม นางสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด
ณขณะนี้…
ทันใดนั้นเองกลิ่นอายที่คุ้นเคยสองกลิ่นก็ลอยมาจากด้านหลัง สีหน้าของไป๋หยานเผยให้เห็นความสุข นางหันหลังกลับไปมองคนทั้งสองที่มาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว
สองคนนี้คนหนึ่งมีลักษณะเย้ายวนและงดงาม ส่วนอีกคนเป็นชายชราที่มีลักษณะราวเทพเซียน เคราและคิ้วของเขาเป็นสีขาวท่าทางแลดูใจดี
“หลงหยัน…ป้านชิงเฉิงในที่สุดเจ้าก็มาที่นี่ ตอนนี้เฉินเอ๋อและหลงเอ๋ออยู่ที่ใด ?”
มุมปากของหลงหยันกระตุกแม้ว่าในใจลึก ๆ ของเขาจะไม่เคยยอมรับนางว่าเป็นนายหญิงของเขา แต่ครั้นนางเอ่ยถาม เขาก็ต้องตอบ
”ข้ารีบมาที่นี่ทันทีที่ได้ยินสัญญาณจากเจ้าก่อนที่ข้าจะทันได้บอกเขา ว่าแต่เจ้าได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ ?”
ดวงตาของหลงหยันกระพริบสองสามครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้ม
ฮึ! หญิงผู้นี้วางแผนล้อมกรอบเขา ! ตอนนี้นางได้รับบาดเจ็บ จะไม่ให้เขารู้สึกมีความสุขได้อย่างไร ? เขาอยากที่จะขอบใจผู้ที่ทำร้ายนางจริง ๆ !
ไป๋หยานย่อมรู้ทันความคิดของหลงหยันทว่านางไม่ใส่ใจ นางเพียงขมวดคิ้วน้อย ๆ “ห่างจากสถานที่แห่งนี้ไปสามร้อยจ้างมีชายสองคนกำลังต่อสู้กัน หนึ่งในนั้นคือบิดาบุญธรรมของเฉินเอ๋อ เขาอยู่ในชุดคลุมสีขาว พวกเจ้ารีบไปช่วยเขาเดี๋ยวนี้เลย”
ดูเหมือนหลงหยันและป้านชิงเฉิงจะไม่ค่อยเต็มใจนัก ทว่า … เนื่องจากข้อจำกัดของสัญญา คำสั่งของไป๋หยาน คือสิ่งที่พวกเขาจำต้องปฏิบัติตาม !
***จบบทแม่-ลูกพบหน้า (2)***
บทที่ 1188 : แม่-ลูกพบหน้า (3)
”รับทราบ”
ครั้นเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะผละจากไปไป๋หยานจึงเอ่ยถามต่อว่า “เฉินเอ๋อ อยู่ที่ใด ข้าจะไปพบเขาก่อน”
”ในโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเหว่ยเฉิง”หลงหยันมองไป๋หยานพลางกล่าวต่อว่า “พวกเขารอเจ้าอยู่ที่นั่น”
หลังจากกล่าวจบหลงหยันก็พุ่งไปข้างหน้าโดยมีป้านชิงเฉิงรีบติดตามไป
หากได้สองคนนี้ไปช่วยฉู่อี้เฟิงก็คงจะไม่ตกอยู่ในอันตราย เช่นนั้น …
นางควรจะไปหาเฉินเอ๋อ!
ไป๋หยานลุกขึ้นจากพื้นหันหน้าไปมองยังทิศทางที่ฉู่อี้เฟิงอยู่พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
นางรู้มาตลอดว่าฉู่อี้เฟิงมีใจให้นางทั้งใจดีกับนางเพียงใด ทว่า …
ชั่วชีวิตนี้นางคงไม่อาจตอบสนองความรักเขาได้
หนี้ที่ติดค้างเขาสามารถชำระคืนได้ด้วยวิธีอื่นเท่านั้น!
ไป๋หยานสูดลมหายใจเข้าลึกจากนั้นนางก็มุ่งหน้าไปยังเมืองที่หลงหยันบอก
…
ภายในโรงเตี๊ยม…
ไป๋เสี่ยวเฉินเท้าคางเล่นตะเกียบในมือด้วยความเบื่อหน่ายเขาถอนหายใจ พลางขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว นัยน์ตาดำขลับกลมโตของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า
“ทำไมหม่ามี้ไม่มาหาเฉินเอ๋อสักทีล่ะ”
“เฉินเอ๋อคิดถึงหม่ามี้มาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ?”
”เด็กที่มีแม่ย่อมนับเป็นสมบัติล้ำค่างั้น…เฉินเอ๋อก็เป็นแค่เศษหญ้าเมื่อไม่มีแม่”
เสี่ยวหลงเอ๋อกระตือรือร้นจะกินอาหารบนโต๊ะแต่ครั้นนางได้ยินคำพูดที่ไป๋เสี่ยวเฉินพึมพำออกมาทุกคำ นางก็เงยหน้าขึ้นมองเขา
“เสด็จพี่ไม่อยากเสวยหรือ ? อาหารพวกนี้อร่อยมากนะ”
”ถ้าไม่มีหม่ามี้ข้าก็ไม่อยากกินอาหาร”
ไป๋เสี่ยวเฉินทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะเขาเบะปาก พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นเวลานาน
“หลงเอ๋อทำไมหม่านี้ไม่มาสักที นางไปหลงรักเด็กคนอื่น จึงไม่ต้องการข้าแล้วงั้นหรือ ?”
นัยน์ตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาน้ำเสียงของเขาช่างน่าสงสาร และน่าเศร้าจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
ทันใดนั้นหูของเขาก็ตั้งขึ้นฝ่ามือของเขาตบลงบนโต๊ะเสียงดังโครม เขาลุกขึ้นยืนทันที
เสี่ยวหลงเอ๋อผงะปากของนางยังเต็มไปด้วยอาหาร นางจ้องไป๋เสี่ยวเฉินอย่างงง ๆ พลางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “เสด็จพี่ มันเกิดอะไรขึ้น ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินไม่สนใจเสี่ยวหลงเอ๋อเขารีบเปิดประตูและวิ่งออกจากห้องทันที
ทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูเขาก็เห็นสตรีในอาภรณ์สีแดงยืนอยู่ในห้องโถงของโรงเตี๊ยม
ครั้นสตรีในอาภรณ์สีแดงหันมาเห็นไป๋เสี่ยวเฉินที่ยืนอยู่บนชั้นสองของโรงแรมนางก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มพลางอ้าแขนออกรับ นัยน์ตาที่สวยงามของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
”หม่ามี้!”
ไป๋เสี่ยวเฉินกระโดดลงมาจากชั้นสองเขาถลาเข้าไปในอ้อมแขนของไป๋หยาน พลางกอดเอวของไป๋หยานแน่นไม่ยอมปล่อย ด้วยกลัวว่าสตรีตรงหน้าจะจากไปอีกครั้ง
“หม่ามี้ทำไมท่านมาหาเฉินเอ๋อช้าจัง ท่านไปหลงรักเด็กคนอื่นแล้วหรือ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินเงยหน้าขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาเขากอดไป๋หยานแน่น เอ่ยกล่าวด้วยความเสียใจ
ไป๋หยานลดสายตาลงนางกอดซาลาเปาน้อยไว้ในอ้อมแขนของนางเบา ๆ พลางบีบจมูกเล็ก ๆ ของเด็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม
”เฉินเอ๋อ…เป็นลูกที่น่ารักและเชื่อฟังที่สุดของแม่ แม่ไม่ไปชอบลูกของคนอื่นหรอก”
ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินเต็มไปด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาและสดใสเขากอดไป๋หยานแน่น ขณะเดียวกันก็ฝังศีรษะของเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง
”หม่ามี้ก่อนหน้านี้ เฉินเอ๋อต้องเข้าไปฝึกฝนที่ดินแดนลับในแดนอสูรเพียงลำพัง ต่อมาท่านกับป๊ะป๋าก็แยกจากเฉินเอ๋อมาที่อาณาจักรสวรรค์ ในที่สุดเฉินเอ๋อก็ตามหาหม่ามี้พบ แต่แล้วก็ต้องมาแยกจากกันอีก … ” ไป๋เสี่ยวเฉินปากเบะน้ำตาไหลพราก “ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เฉินเอ๋อพบหน้าหม่ามี้แทบนับนิ้วได้ … เฉินเอ๋อคิดถึงหม่ามี้จริง ๆ นะ”
***จบบทแม่-ลูกพบหน้า (3)***
บทที่ 1189 : แม่-ลูกพบหน้า (4)
ไป๋หยานโอบกอดไป๋เสี่ยวเฉินแน่นด้วยแขนข้างหนึ่งขณะที่มืออีกข้างหนึ่งของนางก็กดศีรษะเขาเบา ๆ
ชั่วขณะนี้นางก็เห็นเสี่ยวหลงเอ๋อวิ่งลงบันไดมาพร้อมรอยยิ้มพลางโบกมือให้ เปียคู่สองข้างของนางแกว่งไกว
”เสี่ยวหลง…ข้ากำลังจะไปหาเจ้าพอดี”
เสี่ยวหลงเอ๋อนิ่งงันไปชั่วขณะจากนั้นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและอ่อนหวานก็พลันปรากฏบนใบหน้าของนาง นางรีบวิ่งเข้าไปหาไป๋หยานทันที
ไป๋หยานกอดหนูน้อยทั้งสองไว้ในอ้อมแขนแนบแน่นพลางถอนหายใจ ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของนางในตอนแรกจะผิดพลาด นางไม่ควรปล่อยให้เด็กพวกนี้รอนางอยู่ในแดนอสูรเลย
ด้วยนิสัยใจคอของเฉินเอ๋อนั้นเขาจะเต็มใจแยกจากนางนานเพียงนั้นได้เยี่ยงไร ? เช่นนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะออกตามหานาง
”หม่ามี้…”ไป๋เสี่ยวเฉินจับมือไป๋หยาน “เฉินเอ๋อ…มีอะไรจะบอกหม่ามี้ เฉินเอ๋อ… ”
ทันทีที่ถ้อยคำของไป๋เสี่ยวเฉินหลุดออกมาเสียงแผ่วเบาก็ดังลงมาจากอาคาร
“เฉินเอ๋อเจ้าหาแม่ของเจ้าพบแล้วหรือ ?”
ไป๋หยานปล่อยตัวไป๋เสี่ยวเฉินพลางมองขึ้นไปบนชั้นสองชั่วขณะนั้นเอง บนบันไดสตรีในอาภรณ์สีน้ำเงินก็ปรากฏกายให้นางเห็นเต็มตา
ร่างของไป๋หยานพลันแข็งค้างสีหน้าของนางเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง สายตาของนางจับจ้องมองสตรีในอาภรณ์สีน้ำเงินที่ปรากฏกายขึ้นในคลองสายตาอย่างงงัน
ไป๋หนิงกวาดตามองไป๋หยาน
แม้นางจะรู้ว่ามารดาของไป๋เสี่ยวเฉินนั้นแลดูคล้ายกับนางมากหาไม่เสี่ยวหลงเอ๋อก็คงจะไม่จำคนผิด หากแต่นางก็ไม่คิดว่าจะเหมือนมากถึงเพียงนี้ นี่เกินกว่าจินตนาการของนางไปมาก
ดูเหมือนว่าไป๋หนิงเองก็ตกตะลึงไม่ต่างจากไป๋หยาน
“ท่าน…”น้ำเสียงของไป๋หยานสั่นสะท้านเล็กน้อย นางอยากจะเอ่ยกล่าวบางอย่างออกมา หากแต่ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากที่ใด
ในประเทศจีนมารดาของนางเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ส่วนในชีวิตนี้ หลานเยี่ย แม่บุญธรรมของนางก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควรเช่นกัน เป็นการยากที่จู่ ๆ ก็มารู้ว่านางมีมารดาผู้ให้กำเนิดด้วยเช่นกัน นี่เป็นสิ่งที่นางคาดหวังไว้ในใจเสมอมา
ยามนี้ได้พบมารดาที่แท้จริงของนางแล้ว หากแต่นางกลับไม่รู้ว่าควรกล่าวคำใดดี มีเพียงแววตาที่ตื่นเต้นของนางที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่ไป๋หนิง
ไป๋หนิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะน้อย ๆ “แม่นางน้อย…คนนี้เป็นมารดาของเฉินเอ๋อหรือ ? ก่อนหน้านี้ข้าได้พบเฉินเอ๋อบนท้องถนน ตอนนี้เจ้าก็รับเขากลับไปเถอะ”
”ข้า…”ไป๋หยานกล่าวติดจะสำลักเล็กน้อย นางกำลังจะกล่าวต่อ หากแต่ถูกเสียงอ่อนเยาว์ของไป๋เสี่ยวเฉินขัดจังหวะเสียก่อน
“ท่านยายคนสวยหม่ามี้กับข้าถูกป๊ะป๋าใจร้ายขับไล่มา พวกเราไม่มีที่ไปแล้ว ท่านยายคนสวยพาหม่ามี้ไปอยู่ด้วยกันได้มั้ย ?”
ไป๋หยานผงะไปชั่วขณะหลังจากหายจากอาการตื่นเต้น นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปหาเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้างกาย
“เฉินเอ๋อ?”
เจ้าใส่ร้ายบิดาของเจ้าหากบิดาของเจ้ารู้ล่ะก็ ?
ไป๋เสี่ยวเฉินจับมือของไป๋หยานแน่นขณะเดียวกันก็มองไป๋หนิงด้วยน้ำตาเอ่อล้น
ไป๋หยานรู้ทันทีว่าบุตรชายของนางตั้งใจทำเช่นนี้นางจึงเงียบไม่กล่าวคำใด
ในความเป็นจริงไป๋หนิงเองก็ลังเลที่จะพรากจากไป๋เสี่ยวเฉิน ทว่าตอนนี้ในเมื่อมารดาของเขามาถึงประตูแล้ว หากนางไม่ให้แม่เขารับลูกชายกลับไป นางคงเป็นคนไร้เหตุผลมาก ๆ
ตอนนี้…หลังจากได้ยินถ้อยคำของไป๋เสี่ยวเฉินไป๋หนิงจึงหันไปจับจ้องมองไป๋หยานอย่างเงียบ ๆ มุมปากของนางยกโค้งขึ้นเล็กน้อย
“หากแม่นางอยากอยู่ที่นี่ต่อข้าก็ยินดีหากแต่ไม่รู้ว่าแม่นางจะปรารถนาเช่นนั้นหรือไม่ ?”
ด้วยเหตุผลบางประการหญิงสาวคนนี้ ทำให้นางรู้สึกสบายใจมากราวกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน
ไป๋หยานจ้องมองใบหน้าที่งดงามของไป๋หนิงจากนั้นไม่นานนางก็เม้มริมฝีปากพลางกล่าวว่า “ข้าชื่อไป๋หยาน ท่านเรียกข้าว่าหยานเอ๋อก็ได้ ข้าไม่ชินกับคำว่า แม่นาง …”
***จบบทแม่-ลูกพบหน้า (4)***
บทที่ 1190 : แม่-ลูกพบหน้า (5)
ไป๋หนิงยิ้มเอ่ยกล่าวว่า”เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าว่าเช่นนั้น งั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่า หยานเอ๋อ แต่ … หยานเอ๋อ เราเคยรู้จักกันหรือไม่ ?”
เสียงที่แผ่วเบาและนุ่มนวลของนาง ทำให้หัวใจของไป๋หยานสั่นสะท้าน นางถึงกับกำหมัดแน่น ในขณะที่นางกำลังจะตอบนั้น น้ำเสียงอันไพเราะของไป๋หนิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง
”แท้จริงแล้วข้าจดจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย แต่ข้ามักจะรู้สึกว่า ข้าน่าจะมีลูกสาวสักคนหนึ่ง ข้ายังมีเอี๊ยมหน้าท้องกันเปื้อนของลูกสาวข้าอยู่ในถุงเก็บของด้วย แต่อย่างไรก็ตามข้ารอมาหลายปีแล้ว ก็ไม่มีญาติมาตามหาข้าเลย”
ไป๋หนิงถอนหายใจคนที่ไร้ความทรงจำเช่นนาง มักจะรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก หากแต่นางเชื่อเสมอว่าหลังจากที่ญาติของนางรู้ว่านางหายตัวไป พวกเขาจะต้องมาตามหานางอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม… นางรอมานานแล้ว หากแต่กลับไม่มีผู้ใดที่รู้เรื่องในอดีตของนางปรากฏตัวออกมาเลย
เช่นนั้นเมื่อวันเวลาผ่านไปหัวใจของนางจึงเต็มไปด้วยความผิดหวังมากขึ้นเรื่อย ๆ
ชั่วขณะนั้นแววตาของไป๋หยานก็เคร่งขรึมขึ้นนางปล่อยพลังจิตออกไปสำรวจร่างกายของไป๋หนิง
ร่างของไป๋หนิงสั่นสะท้านเมื่อต้องเผชิญกับพลังจิตที่ใช้สำรวจของไป๋หยาน นางก็ไม่สามารถต้านทานใด ๆ ได้ นางทำได้เพียงหลับตาลงเล็กน้อย และปล่อยให้พลังจิตของไป๋หยานสำรวจร่างของนางต่อไป …
หลังจากนั้นไม่นานไป๋หยานก็ดึงพลังจิตอันแข็งแกร่งของนางกลับคืนมา มีประกายแสงแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในแววตาของนาง นางจ้องมองสตรีในอาภรณ์สีน้ำเงินที่อยู่เบื้องหน้านางอย่างจริงจัง
”หม่ามี้…”
ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาพลางหันไปมองไป๋หยาน “มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของท่านยายคนสวยงั้นหรือ ?”
ไป๋หยานมองไป๋หนิงด้วยแววตาซับซ้อน”ความทรงจำของท่านถูกปิดผนึก เช่นนั้นท่านจึงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้”
ปิดผนึก?
ไป๋หนิงตัวสั่นนางลูบขมับขมวดคิ้วหน้ายุ่งย่น “ที่ข้าสูญเสียความทรงจำไม่ใช่เป็นเพราะอาการบาดเจ็บหรอกหรือ ? เจ้าว่ามีใครบางคนปิดผนึกความทรงจำของข้างั้นหรือ ?”
ไป๋หยานหรี่ตาดูเหมือนนางจะยังไม่รู้ว่าความทรงจำของนางถูกปิดผนึกได้อย่างไร ?
ชั่วขณะนั้นเองไป๋หยานก็หันมามอง พร้อมกับเอ่ยถามว่า “ท่านรู้จักหนิงหยวนหรือไม่ ?”
”พี่หยวนเจ้ารู้จักเขาด้วยหรือ ?” ไป๋หนิงประหลาดใจ นางกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “หลังจากที่ข้าสูญเสียความทรงจำ หลายปีที่ผ่านก็ได้พี่หยวนคอยช่วยดูแลข้า เขาช่วยข้าหลายต่อหลายครั้งยามเมื่อตกอยู่ในอันตราย เรียกได้ว่าความสัมพันธ์ของข้ากับเขานั้นยิ่งกว่าพี่น้องแท้ ๆ เสียอีก”
น่าเสียดายที่พี่หยวนมีความคิดไม่เหมือนนางเขาปรารถนาในตัวนาง เช่นนั้นนางจึงพยายามทำตัวเหินห่างจากเขา …
ครั้นนึกถึงมิตรภาพในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไป๋หนิงก็ค่อย ๆ ถอนหายใจพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร
ครั้นไป๋หยานเห็นสีหน้าของไป๋หนิงนางก็ต้องเก็บกลืนสิ่งที่นางต้องการจะพูดไว้
อย่างไรเสียตอนนี้ไป๋หนิงก็สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไปแล้วหากนางบอกว่าหนิงหยวนเป็นผู้ทำ ไป๋หนิงก็อาจจะไม่เชื่อ
ยิ่งไปกว่านั้นการสูญเสียความทรงจำของไป๋หนิงยังทำให้นางผูกพันกับหนิงหยวนอย่างแยกไม่ออก
หลังจากที่ไป๋หนิงฟื้นความจำกลับมาได้นางถึงจะสามารถบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับไป๋หนิงได้
“ท่านอาหนิง”
ตึ้บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
มีเสียงฝีเท้าลงบันไดจากนั้นสาวสวยคนหนึ่งก็เดินมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้มไร้เดียงสาบนใบหน้า ครั้นนางเห็นหน้าไป๋หยาน นัยน์ตาที่สดใสของนางพลันชะงักไปชั่วขณะ ประกายแสงที่วาบผ่านแววตาของนางนั้นแทบจะไม่อาจซ่อนเร้น
“ท่านอาหนิงหญิงผู้นี้ … ”
”อ้อ! นางชื่อไป๋หยาน นางเป็นมารดาของเฉินเอ๋อ” ไป๋หนิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงไม่อยากจะแนะนำไป๋หยานให้รู้จักกับหนิงเยี่ย หากแต่นางก็ไม่อาจปฏิเสธคำถามของหนิงเยี่ยได้ เช่นนั้นนางจึงต้องกล่าวแนะนำ
***จบบทแม่-ลูกพบหน้า (5)***