จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - บทที่ 801-805

บทที่ 801 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (2)
หลงหยูไม่พูดอะไรนางเชิดริมฝีปากแล้วเดินไปทางฝูงชน
…
ในทะเลเหนือไม่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้แม้ภูเขาจะตั้งตระหง่านแยกออกมาโดด ๆ เป็นลูก ๆ ไม่บดบังกัน
ทว่าก็ยังมีลำแสงตกลงมากระทบผิวน้ำและส่องสว่างไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ น่าเอ็นดูของไป๋เสี่ยวเฉิน
ไป๋เสี่ยวเฉินจับมือของหลงเอ๋อและหาที่นั่ง เพื่อรอให้คนเผ่ามังกรมาหา
“เจ้าหนูน้อยเจ้าคิดจะหาเรื่องตายจริง ๆ หรือ ?” เด็กหนุ่มหายจากอาการตกตะลึง ยามนี้หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เมื่อรับรู้ถึงเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เขาก็ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น “หากคนพวกนั้นมา เจ้าก็รีบหนีไปเลยนะ ข้าจะหาวิธีจัดการกับพวกเขาเอง”
ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบนัยน์ตากลมโตพลางหันหน้ามามองเด็กหนุ่มผู้อยู่ด้านหลังด้วยความประหลาดใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงต้องช่วยพวกเราด้วยล่ะ ?”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างขมขื่น”ข้ามีความแค้นส่วนตัวกับเผ่ามังกร และ…เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ก็ถูกเผ่ามังกรจับมา แม้ว่าข้าจะต้องการทำลายแผนการของหลงหยู หากแต่ข้าก็ต้องช่วยนางออกไปให้ได้ด้วย”
คราวนี้ไป๋เสี่ยวเฉินไม่กล่าวคำใด เขาใช้มือจับแก้มด้วยท่าทางไตร่ตรอง
ซวบซาบ!
เสียงฝีเท้าที่ก้าวมาอย่างรวดเร็วดังมาจากด้านหน้าไป๋เสี่ยวเฉินเงยหน้านัยน์ตาดำขลับที่สดใส และสง่างามของเขาจ้องมองกลุ่มคนที่เดินมาจากด้านหน้าอย่างเงียบ ๆ
”ไต้ไต้!” ครั้นผู้อาวุโสสูงสุดเห็นหลงเอ๋อซึ่งถูกไป๋เสี่ยวเฉินดึงตัวไว้ ใบหน้าแก่ ๆ ที่แลดูเป็นกังวลของเขาก็พลันซีดเซียว “ไต้ไต้ เจ้ารีบมาหาปู่มา..”
หลงเอ๋อน้อยส่ายศีรษะนางยืนนิ่งหลังไป๋เสี่ยวเฉิน “ข้าไม่ใช่หลงไต้ไต้”
”เจ้ากำลังพูดเรื่องใด?” ผู้อาวุโสสูงสุดตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแก่ ๆ ของเขาซีด กระทั่งไร้สีเลือด เขามองใบหน้าเล็ก ๆ น่ารักของหลงเอ๋อด้วยความตกใจ ปากของเขาแทบไม่มีรอยยิ้มเลย “ไต้ไต้ ไม่ต้องกลัวปู่ มาอยู่ข้าง ๆ ปู่นี่”
หลงเอ๋อน้อยมองไปที่ผู้อาวุโสก่อนจะนำหลงไต้ไต้ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังออกมา นัยน์ตากลมโตที่งดงามเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน “ท่านผู้อาวุโส ข้าไม่ใช่หลานสาวของท่านจริง ๆ ข้าชื่อ เสี่ยวหลงเอ๋อ ส่วนนี่คือ หลงไต้ไต้ ตัวจริง ส่วนพิธีทดสอบตัวตนก่อนหน้านี้นั้น เป็นเพราะหลงหยูเอาเลือดของหลงไต้ไต้มาเปลี่ยนกับเลือดของข้า เพื่อให้ท่านคิดว่าข้าเป็นหลานสาวของท่าน”
ผู้อาวุโสสูงสุดตกใจเขากวาดตาไปมองเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถูกเสี่ยวหลงเอ๋อดึงตัวออกมา หางตาของเขากระตุกเล็กน้อย
เหมือนเหมือนเหลือเกิน !
เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้ช่างเหมือนลูกสะใภ้ของเขาเสียเหลือเกิน !
”ไต้… ไต้ไต้ใช่หรือไม่ ? เจ้าคือไต้ไต้ใช่หรือไม่ ?” เสียงของผู้อาวุโสสั่นเครือตามย่างก้าวที่ซวนเซของเขา เขาเดินไปทางหลงไต้ไต้ทีละก้าว ๆ
หลงไต้ไต้ถอยกลับไปสองก้าวจากนั้นก็หลบอยู่ด้านหลังหลงเอ๋อด้วยความหวาดกลัว ที่นั่นทำให้นางรู้สึกปลอดภัยกว่า
”เมื่อก่อนข้าไม่มีชื่อ … ” หลงไต้ไต้เงยหน้าขึ้นมอง “แต่ไม่นานมานี้ หญิงผู้หนึ่งต้องการจับตัวข้า นางเรียกข้าว่า หลงไต้ไต้ ข้าจึงรู้ว่า นี่คือชื่อของข้าและข้าก็ไม่มีญาติพี่น้องมาตั้งแต่เด็ก ท่านเป็น … ปู่ของข้างั้นหรือ ? ”
นางเอียงศีรษะแววตาของนางเต็มไปด้วยความขลาดกลัว ความอยากรู้อยากเห็น และร่องรอยของ … ความคาดหวัง
ผู้อาวุโสระเบิดน้ำตาออกมาทันที”ไต้ไต้…เด็กดี ปู่ต้องขอโทษเจ้า … ”
ที่น่าโมโหยิ่งไปกว่าก็คือ เขาเกือบยอมรับหลานสาวผิดคนแล้ว !
หลงหยู!
ทันใดนั้นเองด้วยความโกรธอันรุนแรงที่ลุกโหมจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้ดวงตาของผู้อาวุโสเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เขาตวาดออกมาอย่างโกรธแค้น “หลงหยู ออกมาเดี๋ยวนี้นะ !”
ครั้นหลงหยูและสามีเดินมาถึงลานบ้านพวกเขาก็ได้ยินเสียงคำราม นางตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ หัวใจของนางเริ่มเป็นกังวล ทว่านางก็เดินผ่านฝูงชนเข้าไปในลานบ้าน

บทที่ 802 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (3)
ทันทีที่หลงหยูเห็นหลงไต้ไต้ผู้ซึ่งซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลงเอ๋อแล้ว นางก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย นางพยายามระงับความว้าวุ่นในแววตา และพยายามทำจิตใจของนางให้มั่นคง กัดฟันกล่าวว่า “เด็กน้อย เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่อีก ? ข้าบอกเจ้าแล้วว่า เจ้าไม่ใช่คนที่เผ่ามังกรกำลังตามหา เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าคนที่ข้ากำลังตามหาคือเจ้าล่ะ ? เราพบคุณหนูไต้ไต้ของเผ่ามังกรเราแล้ว เจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ”
กล่าวจบนางก็หันหน้าไปทางผู้อาวุโสพลางป้องกำปั้นเล็ก ๆ ของนาง “ท่านอาจารย์ ที่เป็นเช่นนี้ เพราะเด็กหญิงตัวน้อยนี้คิดว่าตนเองเป็นคุณหนูเผ่ามังกร ข้าเคยเห็นนางพยายามอ้างตัวเป็นคุณหนูไต้ไต้มาหลายครั้งแล้ว หากแต่ข้าไม่คิดว่านางจะกล้ามาที่เผ่ามังกรของเราเพื่อให้รับนาง !”
เมื่อหลงหยูกล่าวจบใบหน้าของผู้อาวุโสพลันเคร่งขรึมลง บรรยากาศกลายเป็นอึดอัดไปชั่วขณะหนึ่ง เผ่ามังกรที่ติดตามพวกเขามาต่างก็ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยถ้อยคำใด
หลงหยูแอบจ้องมองหลงเอ๋อสายตาของนางเหมือนพยายามเตือนเด็กน้อย
หากเด็กคนนี้ยังต้องการรอดชีวิตนางต้องทำตามคำพูดข้า หาไม่นางจะต้องตาย โดยไม่มีผู้ใดช่วยนางได้ !
หลงหยูไม่คิดว่าจะมีผู้ใดในโลกนี้ที่ไม่ห่วงชีวิตตนเองไม่กลัวตายและเสี่ยวหลงเอ๋อย่อมจะไม่กล้าต่อต้านนาง !
”องค์ชาย”หลงเอ๋อเบ้ปาก นางทำตัวลีบเข้าไปเบียดไป๋เสี่ยวเฉิน พลางมองเขาอย่างบริสุทธิ์และไร้เดียงสา “หญิงเลวผู้นั้นจ้องมองข้า”
”ไม่ต้องกลัว”ไป๋เสี่ยวเฉินแตะศีรษะของหลงเอ๋อ “เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าจ้องนางกลับเอง”
แม้ว่าหลงเอ๋อจะโง่อยู่บ้างหากแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถกลั่นแกล้งและดุนางได้ ส่วนคนอื่นนั้นไม่มีสิทธิ์
”…” หลงหยู ตะลึงงัน
เด็กหญิงน้อยคนนี้กล้าทำเรื่องโง่ๆ เช่นนี้จริง ๆ หรือ ?
”ท่านอาจารย์…ข้า… ” หลงหยูหันหน้าของนางกลับไปอธิบาย ทว่าเพียงพูดออกมาได้สองสามคำ แก้มของนางก็ถูกตบอย่างแรง กระทั่งบวมแดงขึ้นทันที
นัยน์ตาของหลงหยูเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อนางหันกลับมามองผู้อาวุโสที่ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธจนพูดไม่ออก “ท่านอาจารย์…ฟังข้าอธิบายก่อน เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้มาที่นี่ เพราะอยากจะแอบอ้างเป็นคุณหนูไต้ไต้ ข้าต่างหากที่ตามหาหลงไต้ไต้จนพบเพื่อท่าน … ”
”ฮ่าฮ่า !” ผู้อาวุโสเย้ยหยัน เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยอาการประชดประชัน “แม้นางจะบอกว่านางไม่ใช่ไต้ไต้ แต่เจ้าก็ยังจะยืนยันว่านางเป็นไต้ไต้งั้นหรือ ?”
หลงหยูตะลึงงันนี่หลงเอ๋อกล้าปฏิเสธเช่นนั้นเลยรึ ? นางอยากตายหรือไร ?
ยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อนางแอบอ้างว่าเป็นหลงไต้ไต้ นางย่อมต้องถูกลงโทษแน่ เหตุใดนางจึงกล้าเปิดเผยความจริงโดยไม่กลัวอะไรเช่นนี้ ?
“ไต้ไต้ไม่ต้องกลัว” ครั้นผู้อาวุโสหันไปมองหลงไต้ไต้ สีหน้าที่โกรธเกรี้ยวแต่แรกของเขาพลันหายไป และถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยน “บอกปู่สิว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?”
หลงไต้ไต้หันหน้าไปมองหลงเอ๋อโดยไม่รู้ตัว
เสี่ยวหลงเอ๋อเงยใบหน้าเล็กๆ ของนางขึ้นจากอ้อมแขนของไป๋เสี่ยวเฉิน “ไต้ไต้ อาจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอธิบายให้ท่านฟังเอง ผู้หญิงเลวคนนี้พาคนจำนวนมากมาจับไต้ไต้ ข้าคิดว่าพวกเขาต้องการฆ่าไต้ไต้ จึงช่วยไต้ไต้ให้หลบหนีไป แต่ข้ากลับถูกผู้หญิงคนนี้จับกลับมาแทน … ”
”ผู้หญิงเลวคนนี้ให้ข้าแสร้งทำปลอมเป็นไต้ไต้ ข้าไม่เห็นด้วย แต่นางก็ขู่ข้าว่าจะฆ่าไต้ไต้ และให้ข้ากินยาพิษ”
ยาพิษ?
ความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็กๆ ของ ไป๋เสี่ยวเฉิน “น้องหลงเอ๋อ หญิงสารเลวคนนี้ให้เจ้ากินยาพิษงั้นหรือ ?”
เสี่ยวหลงเอ๋อยิ้มแจ่มใสอย่างไร้เดียงสา”แต่หลงเอ๋อไม่กลัวหรอก เดี๋ยวราชินีก็จะมาช่วยหลงเอ๋อเอง เมื่อราชินีมาพิษของข้าก็จะแก้ไขได้ … ”
นางสัญญาว่าจะอยู่ที่นี่ก็เพื่อช่วยหลงไต้ไต้ส่วนเรื่องพิษนั้น … นางไม่กลัว

บทที่ 803 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (4)
ในโลกนี้ไม่มีพิษใดที่ราชินีรักษาไม่ได้
”และ… ” เสี่ยวหลงเอ๋อไม่สนใจใบหน้าที่น่าเกลียดของหลงหยู นางยิ้มเผยให้เห็นฟันเขี้ยวเหมือนเสือน้อยน่ารัก ๆ สองซี่ “หญิงเลวคนนี้ให้ข้าแกล้งเป็นไต้ไต้ เพื่อที่จะให้ข้าหาตราประทับของท่านอาจารย์ของนาง นางต้องการให้ชายข้าง ๆ นางได้กลายเป็นหัวหน้าเผ่า นางยังบอกว่าท่านปู่งี่เง่าตายยาก แถมท่านชอบช่วยเหลือคนนอกมากกว่าคนใน”
ผู้อาวุโสตัวสั่นเขายื่นนิ้วของเขาไปชี้หน้าหลงหยู มืออีกข้างของเขากุมหัวใจแน่น
”เจ้าเจ้า…”
คนทรยศนางคนทรยศคนนี้ !
ผู้อาวุโสกำลังหายใจไม่ออกลมหายใจของเขาไม่ราบรื่นอย่างมาก ใบหน้าของแดงจัด และเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หลงหยูมองหน้าซีดๆ พลางกัดริมฝีปากของนางแน่น เอ่ยกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ เรื่องนี้เป็นแผนการทั้งนั้น เด็กหญิงคนนี้เจตนาใส่ร้ายข้า นางมาหาข้าและบอกข้าว่านางคือหลงไต้ไต้ จุดประสงค์ก็เพื่อให้ร้ายข้า ท่านอาจารย์ ท่านต้องเชื่อข้า ”
ในตอนท้ายนางมีทีท่าตื่นตระหนก นางรีบคุกเข่าแล้วโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างรุนแรง
ขณะที่สามีของนางหลงเซียงลั่วที่ควรจะเข้ามาช่วยนาง กลับยืนเงียบ ๆ มองดูนางราวกับว่าหญิงผู้นี้ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับตนเอง
เพียงไม่ช้าหน้าผากของหลงหยูก็เขียวปั้ดหลังจากเห็นว่าผู้อาวุโสยังคงนิ่งเงียบ หัวใจของนางพลันรู้สึกเย็นชา นางค่อย ๆ ยืนขึ้นจากพื้นพร้อมกับใบหน้าที่แลดูเหมือนเจ็บปวดเล็กน้อย
”ท่านอาจารย์ท่านเชื่อใจคนนอกเหล่านี้มากกว่าศิษย์ของท่านเองงั้นหรือ ?”
“ไต้ไต้ไม่ใช่คนนอก !” ในที่สุดผู้อาวุโสก็หายใจได้คล่องขึ้น เขาถอนหายใจหนักพลางกล่าวว่า “นางเป็นญาติเพียงคนเดียวของข้า !”
ญาติคนเดียวของท่านงั้นรึ?
หลงหยูหลับตาของนางลงความเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้าของนาง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หัวเราะเยาะ “นางคือญาติคนเดียวของท่าน แล้วข้าล่ะ ? ข้าเป็นอะไร ?”
คราวนี้นางไม่ต้องรอคำตอบจากผู้อาวุโส เสียงเย้ยหยันก็ดังมาด้านหน้า
”เจ้าเป็นใครงั้นรึ? เจ้าก็คือฆาตกรไงล่ะ”
ในขณะนี้เหล่ายอดฝีมือทั้งหมดต่างก็สังเกตเห็น เด็กหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่บนธรณีประตูมาโดยตลอด
มุมปากของเด็กหนุ่มโค้งก่อเกิดรอยยิ้มเยาะดวงตาคู่นั้นของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ขณะจ้องมองใบหน้าซีด ๆ ของหลงหยู
“เจ้าว่าอะไรนะ?” ผู้อาวุโสลืมตาของเขาขึ้นทันที สายตาของเขาหันไปจับจ้องเด็กหนุ่มราวกับมีประกายไฟเย็นชาแลบแปลบปลาบ “เจ้าพูดสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูดอีกครั้งสิ เจ้าบอกว่านางเป็นฆาตกรงั้นรึ ?”
เมื่อมองใบหน้าที่คุ้นเคยของเด็กหนุ่มคนนี้หัวใจของหลงหยูก็ค่อนข้างสับสนเล็กน้อย ความโกรธของนางปะทุขึ้น “หุบปากของเจ้าซะ ! เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับชิงอี้ และต้องการฆ่าล้างเผ่ามังกรของเรา ตอนนี้เจ้าต้องการใส่ร้ายข้าอีกงั้นหรือ ? ไม่มีคนในเผ่ามังกรคนไหนที่โง่เง่าพอจะเชื่อเจ้าหรอก !”
”กับคนเช่นนี้เหตุใดต้องกล่าวให้มากความ”หลงเซียงลั่วมองด้วยประกายตา และใบหน้าเย็นชา “หยูเอ๋อ ฆ่าเขาซะ!”
บางทีสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดอาจทำให้เขาไม่สบายใจเช่นนั้น หลงเซียงลั่ว จึงไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตนเองอีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ทีละก้าว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาอย่างตะลึงงันพลางหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเขา
ชายผู้นี้… เป็นคนที่ชิงอี้เคยพูดถึงงั้นหรือ ?
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะเกลียดเผ่ามังกรเมื่อปรากฎว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าของ ชิงอี้ …
“โอ้…”เด็กหนุ่มไม่ทันสังเกตเห็นท่าทีของไป๋เสี่ยวเฉิน เขาหัวเราะเยาะ “ข้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระงั้นรึ ? ต้องให้ข้าเอาหลักฐานออกมาก่อนถึงจะยอมรับใช่หรือไม่ ?”
”หุบปาก!”
หลงหยูโกรธพลางตะโกนออกมาอีกครั้ง นางต้องการโจมตีเด็กหนุ่ม แต่ครั้นนางก้าวออกมาได้เพียงสองก้าว ก็ถูกผู้อาวุโสขวางไว้

บทที่ 804 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (5)
ใบหน้าของชายชรายิ่งเคร่งเครียด”ข้าต้องการดูหลักฐานที่เขาจะแสดง จนกว่าจะถึงเวลานั้น ไม่มีผู้ใดสามารถแตะต้องเขาได้ !”
เมื่อถ้อยคำเหล่านั้นหลุดออกมาผู้คนที่กระเหี้ยนกระหือรือจะออกไปขวาง ต่างก็มองเด็กหนุ่มด้วยความโกรธแค้น
ตอนแรกพวกเขาไม่รู้จักเด็กหนุ่มผู้นี้ทว่าตอนนี้เมื่อได้ยินถ้อยคำของหลงหยู พวกเขาก็เข้าใจตัวตนของเด็กหนุ่มได้ทันที
พวกเขาต่างก็คิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้เกลี้ยกล่อมชิงอี้ ชิงอี้จึงทรยศเผ่ามังกร ทำให้ภายในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่พึงพอใจ โดยเฉพาะชิงอี้มีรูปลักษณ์ที่สวยงามมาก ทำให้เด็กหนุ่มในเผ่ามังกรต่างก็ชื่นชอบนาง
เช่นนั้น… จะไม่ให้พวกเขาเกลียดเด็กหนุ่มผู้นี้ได้อย่างไร ?
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มผู้นี้แล้ว พวกเขาก็เต็มใจที่จะเชื่อคนของเผ่ามังกรด้วยกันเองมากกว่า
”ในเวลานั้น… ” นัยน์ตาของเด็กหนุ่มก็หันเหไปเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องบนใบหน้าที่สั่นเทาของผู้อาวุโส “หลงซีของเผ่ามังกรและภรรยาบังเอิญค้นพบสถานที่ที่ซึ่งมีซากปรักหักพัง กล่าวกันว่าภายในซากปรักหักพังนั้นมีโลหิตธาตุของเผ่ามังกรโบราณ ผู้ที่มีโลหิตธาตุนี้จะสามารถควบคุมมังกรได้”
“เรื่องนี้เล็ดลอดเข้าหูหลงหยู หลงหยูจึงเสนอตัวไปกับสองสามีภรรยาหลงซี พร้อมกับหลงเซียงลั่วก็ไปที่นั่นด้วยเช่นกัน”
ใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งแสดงท่าทางเยาะเย้ยและเมื่อสายตาของเขาหันไป เขาก็เห็นหลงหยูจ้องมองด้วยดวงตาโกรธแค้น เขาจึงหัวเราะหยัน ๆ “น่าเสียดายที่หลงซีเชื่อหลงหยูมากเกินไปจนไม่ระวังตัว … หลงหยูและหลงเซียงลั่วจึงลงมือฆ่าเขา จากนั้นก็ช่วงชิงโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรโบราณมาได้อย่างง่ายดาย เพื่อสิ่งนี้พวกเขาไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าสองสามีภรรยาหลงซี ”
“เจ้าพูดจาไร้สาระ!” ดวงตาของหลงหยูร้อนแรงราวกับถูกเผาด้วยไฟโทสะ นางกัดฟันพูด “เจ้ามีหลักฐานใดมาพิสูจน์ว่าข้าสังหารพวกเขา ?”
เด็กหนุ่มเย้ยหยัน”หลงซีเป็นผู้ที่มีความสามารถมากในเผ่ามังกร เป็นรองก็แค่ชิงอี้เท่านั้น เมื่อเจ้าเป็นคนสังหาร และฝังเขาด้วยมือของเจ้า เขาจะไม่ทิ้งหลักฐานร่องรอยไว้เลยหรือ ? ข้าต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองสามปีกว่าจะหาสถานที่ที่เจ้าฝังเขาพบ และ … ก็เจอว่ามีวิญญาณของหลงซีหลงเหลืออยู่ที่นั่น”
ดวงตาของหลงหยูเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจพลางจ้องมองใบหน้าเด็กหนุ่มด้วยอาการไม่เชื่อ
ไม่…เป็นไปไม่ได้!
นางปลดปล่อยวิญญาณของหลงซีไปนานแล้วจะเป็นไปได้อย่างไร ที่เขาจะทิ้งวิญญาณหลงเหลือไว้ได้ ? เป็นไปได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้จงใจหลอกลวงนาง นางจะต้องไม่แสดงพิรุธออกมา !
“เจ้าบอกว่าเจ้ามีวิญญาณที่หลงเหลือของหลงซีกระนั้นรึ ? ก็แล้วเหตุใดเจ้าไม่แสดงให้เราดูล่ะ ?” หลงหยูกัดฟันเอ่ยถาม
ทันใดนั้นเองดวงตาของทุกคนต่างก็หันไปจับจ้องบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มถอนหายใจหลงหยูผู้นี้รนหาที่ตายจริง ๆ
เช่นนั้นเหตุใดเขาถึงไม่ช่วยให้นางสมปรารถนาล่ะ?
เมื่อมาถึงจุดนี้เด็กหนุ่มก็ไม่กล่าวคำใดอีก เขากระตุกนิ้วของเขาราวกับไกปืน เพียงครู่วิญญาณที่โปร่งใสพลันปรากฏท่ามกลางอากาศว่างเปล่า …
เป็นร่างชายหนุ่มรูปหล่อดวงตาของเขามีความคล้ายคลึงกับอาวุโสหลง และหลงไต้ไต้ ทันทีที่เขาปรากฏ ผู้อาวุโสพลันตัวแข็ง น้ำตาไหลออกมาเปื้อนใบหน้าของเขา น้ำเสียงของเขาเศร้าฟังดูสั่นเครือ
”ซีเอ๋อ…”
ครั้นได้ยินเสียงร้องไห้ที่ปวดร้าวใจจากความคิดถึง และความเจ็บปวดอันไม่จบสิ้นของบิดาที่มีต่อบุตรชายของตน
ทุกผู้คนต่างก็ได้แต่ยืนตะลึง
เพราะสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าพวกเขาก็คือ ยอดฝีมือเผ่ามังกรที่เป็นรองก็เพียงชิงอี้…หลงซี…จริง ๆ !
หลงซีที่ตายไปหลายปีแล้ว…
”ซีเอ๋อซีเอ๋อของข้า”
ผู้อาวุโสยื่นมือสั่นๆ ของเขาออกมา ต้องการจะสัมผัสใบหน้าที่เขาคิดถึงมานาน โชคไม่ดีที่มือของเขาทะลุผ่านใบหน้าของบุตรชายไป ราวกับมันเป็นเพียงอากาศธาตุ …
”ท่านพ่อ”
หลงซีคุกเข่าลงเพื่อแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก น้ำตาพลันเอ่อท้นขึ้นในดวงตาของเขา
”ท่านพ่อลูกอกตัญญูคนนี้ไม่สามารถอยู่ดูแลท่านได้ ลูกไม่ควรออกไปหาโลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรเลย ทำให้ลูกต้องถูกฝังอยู่ภายใต้ซากปรักหักพัง โชคดีที่ลูกทิ้งหลักฐานและแยกวิญญาณเอาไว้ล่วงหน้า เผื่อวันหนึ่งจะเปิดเผยความชั่วร้ายของหลงหยูได้”

บทที่ 805 : โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (6)
บูม!
เมื่อหลงซีปรากฏตัวขึ้นสมองของหลงหยูพลันลั่นเปรี๊ยะ เปลี่ยนเป็นว่างเปล่า นางจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นด้วยสายตาสิ้นหวังเล็กน้อย
จบกันคราวนี้ นางหมดหนทางหนีแล้ว !
“ท่านอาจารย์”ประกายแสงในแววตาของหลงเซียงลั่วแลดูเย็นชา “เขาบอกว่าเขาคือหลงซี แล้วเขาก็ต้องเป็นหลงซีจริง ๆ งั้นรึ ? ข้าคิดว่าชิงอี้ตั้งใจให้หนุ่มคนรักของนางมาบ่อนทำลายความสามัคคีของเผ่ามังกรของเราเสียมากกว่า”
”หุบปาก!”
นัยน์ตาของผู้อาวุโสเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำแววตาที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารจ้องมองไปที่หลงเซียงลั่ว “เขาเป็นบุตรชายของข้าหรือไม่ ? ข้าจะยืนยันไม่ได้เลยงั้นหรือ ? เจ้าทั้งสองช่างกล้านัก กล้าทำร้ายซีเอ๋อของข้า ข้าจะไม่มีวันให้อภัยพวกเจ้า !”
”ท่านพ่อ”วิญญาณที่หลงเหลือของหลงซีจ้องมองหลงเซียงลั่ว พลางกล่าวต่อว่า “ก่อนข้าตาย หลงหยูสารภาพบางอย่าง สาเหตุที่ไต้ไต้หายตัวไปก็เกิดจากน้ำมือของหลงหยูเช่นกัน จุดประสงค์เพียงเพราะท่านไม่ยอมมอบตราประทับแก่หลงเซียงลั่ว นางต้องการให้ท่านเจ็บปวดใจ”
เพียงเหตุผลง่ายๆ นี้ นางถึงกับโยนบุตรสาวของเขาลงไปในภูเขาที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดจำนวนมากมายเหล่านั้น หากไต้ไต้ไม่โชคดีเช่นนี้ นางก็อาจไม่รอด …
หลงหยูหลับตาของนางลง
นางรู้สึกเสียใจเหลือเกินที่ไม่บีบคอหลงไต้ไต้ให้ตายๆ ไปเสียในเวลานั้น หากมิใช่เป็นเพราะนางใจอ่อน นางคงไม่ต้องเผชิญเรื่องราวมากมายเช่นวันนี้
“โอ้!” ครั้นหลงเซียงลั่วเห็นว่าสถานการณ์กลายเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่พยายามอธิบายใด ๆ เขาหัวเราะเยาะพลางกล่าวว่า “เมื่อเจ้ารู้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีก เจ้าคิดว่าเราสองสามีภรรยาจะกลัวพวกเจ้างั้นหรือ “หยูเอ๋อ เอาโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรมา”
นัยน์ตาของหลงหยูเบิกกว้าง”เซียงลั่ว เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังพูดอะไร ?”
โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรนั่นไม่สามารถปกป้องนางได้ตลอดไปหรอก
นางเรียนรู้สิ่งนี้หลังจากใช้โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร
เพราะทุกครั้งที่นางใช้มันพลังของโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรจะอ่อนแอลงเรื่อย ๆ และตอนนี้มันถูกใช้มาหลายครั้งแล้ว อีกเพียงครั้งเดียวมันก็จะกลายเป็นเพียงหยดเลือดธรรมดา ๆ
เช่นนั้นนางจึงไม่พึ่งพาโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรเพื่อช่วยให้หลงเซียงลั่วได้เป็นหัวหน้าเผ่ามังกร หากแต่ต้องการตราประทับจากผู้อาวุโสแทน
ทว่าตอนนี้… หลงเซียงลั่วกลับยอมรับออกมาเองแล้ว
”หยูเอ๋อ?” ครั้นหลงเซียงลั่ว เห็นว่าหลงหยูไม่ลงมือเขาก็ขมวดคิ้ว “เจ้าไม่จำเป็นต้องเมตตาต่อคนเหล่านี้ พวกเขาปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนั้น เหตุใดเจ้าถึงยังเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าแก่อยู่ได้ หากเจ้าไม่เอาโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรออก มา พวกเราย่อมต้องตายแน่ !”
เขาไม่พูดชัดเจนว่าการใช้โลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรนั้นมีขีดจำกัดหากแต่กลับหันไปเตือนหลงหยูว่า ถ้าพวกเขาไม่นำมันออกมาใช้ คนเหล่านี้จะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป
หลงหยูกัดริมฝีปาก”ท่านอาจารย์ เมื่อท่านใจร้ายก่อน ก็อย่าโทษข้าที่ไม่เกรงใจ !”
ครั้นกล่าวจบคำนางก็หยิบโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกรออกมาอย่างรวดเร็ว แรงกดดันของมันรุนแรงราวภูเขาขนาดยักษ์ กระทั่งเผ่ามังกรอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงต่อหน้าหลงหยู
วิญญาณที่เหลืออยู่ของหลงซีสลายหายไปภายใต้แรงกดดันนี้ …
”ซีเอ๋อ!” ผู้อาวุโสสุงสุดพุ่งตัวตามเงานั่น หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบกระอักเลือด เขาพยายามบังคับตนเองเพื่อไม่ให้คุกเข่าลง ทว่าอย่างไรก็ตามเข่าของเขาก็สั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถพยุงมันไหวอีกต่อไป
”หลงหยูแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าทำได้สำเร็จ !”
เขากำมือแน่นพยายามดิ้นรน เพื่อต่อต้านการบีบบังคับนี้ ดวงตาที่จ้องมองหลงหยูนั้นแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นโลหิตฟอย
”แง!” หลงไต้ไต้ ระเบิดน้ำตา “ท่านปู่ ท่านปู่ … ”
เมื่อเห็นความเศร้าหมองและน้ำตาของหลงไต้ไต้ หลงเอ๋อก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางหันหน้าไปถามอย่างน่าเวทนา “องค์ชาย ช่วยท่านปู่ของไต้ไต้ได้มั้ย ?”
องค์ชายเองก็ทรงพลังเฉกเช่นเดียวกับองค์ราชินีแน่นอนว่าเขาย่อมสามารถช่วยท่านปู่ของไต้ไต้ได้อย่างแน่นอน
***จบบทโลหิตธาตุของบรรพบุรุษมังกร (6)***