จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - บทที่ 806-810

บทที่ 806 : การกลับมาของชิงอี้ (1)
”โอ้!” หลงหยูยกยิ้มเยาะเย้ยเหน็บแนม สายตาที่จ้องมองมาของนางจับจ้องเสี่ยวหลงเอ๋ออย่างเย็นชา “เด็กน้อย หากเจ้าเชื่อฟังข้าก็คงไม่มีเรื่อง แต่เจ้ากลับสร้างปัญหามากมาย ตอนนี้ ไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้อีกแล้ว … ”
นางกำขวดในมือแน่นและโลหิตในขวดก็ยิ่งกดดันหนักขึ้นกว่าเดิม นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ริมฝีปากของนางพลันขยับไปมาด้วยความมั่นใจ
ภายใต้แรงกดดันของโลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรนี้ไม่มีผู้ใดสามารถต่อต้านคำสั่งของนางได้
ทว่าเพียงไม่นาน…
รอยยิ้มบนริมฝีปากของนางพลันแข็งค้าง
เมื่อเห็นไป๋เสี่ยวเฉินดึงหลงไต้ไต้และเสี่ยวหลงเอ๋อไปไว้ข้างหลัง เขาเชิดคางขึ้นพลางมองหลงหยูอย่างดูหมิ่น
แววตาของเขาไม่ต่างจากตี้คังที่มองดูทุกสรรพสิ่งด้วยท่าทางยโสหยิ่งผยอง
ทุกคนต่างตกใจเพราะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะจินตนาการว่าเด็กน้อยจะมีแรงกดดันอันสูงส่งถึงเพียงนี้ จนแม้แต่ … แม้แต่ผู้อาวุโสแห่งเผ่ามังกรก็ยังล้าหลังเขา
”ผู้ใดจะยอมให้พวกเจ้าคุกเข่าต่อหน้าหญิงผู้นี้กัน ?”
เสียงของไป๋เสี่ยวเฉินยังคงอ่อนเยาว์ทว่ากลับเหมือนเสียงฟ้าร้องก้องในหูของทุกคน คนเหล่านี้ที่เดิมทีถูกแรงกดดันของโลหิตธาตุบังคับให้คุกเข่า บัดนี้กลับลุกขึ้นยืนจากพื้นดินได้โดยไม่ต้องพยายามแต่อย่างใด
แม้แต่แรงกดดันที่กดขี่ผู้อาวุโสอยู่ก็พลันหายไปอย่างเงียบๆ ร่างกายของเขาผ่อนคลาย และมีความสุขอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
มือของหลงหยูที่ถือขวดไว้พลันแข็งค้างบังเกิดความตื่นตระหนกในแววตาของนาง นางพยายามส่งพลังลมปราณลงในขวดเคลือบ เพื่อกระจายแรงกดดันของโลหิตธาตุออกไปอีกครั้ง
หากแต่คราวนี้… นางล้มเหลว !
ทุกคนยืนตัวตรงและจ้องมองนางด้วยท่าทางงุนงง
“เป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้ โลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรไม่เคยล้มเหลว!” หลงหยูตัวสั่นเทา ภายใต้แสงแดดใบหน้าของนางซีดไร้สีเลือด
หรือ…พลังแห่งโลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรหมดแล้ว?
หลงเซียงลั่วเองก็ตื่นตระหนกไม่ต่างกันเขารีบคว้าโลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรจากมือหลงหยู จากนั้นก็ส่งลมปราณของเขาเข้าไปในขวดเคลือบลายครามอย่างต่อเนื่อง
อย่างไรก็ตามลานบ้านทั้งหมดยังคงเงียบสงบทุกคนต่างก็มองเขาด้วยสายตางงงวย และดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
หน้าผากของหลงเซียงลั่วเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นเขามองขวดเคลือบด้วยอาการตื่นตระหนก ก่อนจะหันศีรษะไปจ้องมองหลงหยู “เอาไงต่อดี ?”
เขากำขวดเคลือบแน่นจนมือเขียวคล้ำน้ำเสียงของเขาพร่าสั่น
โลหิตธาตุบรรพบุรุษมังกรเป็นไพ่ใบสุดท้ายของเขาแล้วหากไพ่ที่มีอยู่ใบเดียวในมือนี้หายไป พวกเขาก็ได้แต่รอคอยชะตากรรม
”น้องหลงเอ๋อเจ้ากับไต้ไต้รอข้าอยู่ที่นี่นะ”
ไป๋เสี่ยวเฉินปล่อยหลงเอ๋อพลางเดินช้า ๆ เข้าไปหาหลงหยู และสามี ใบหน้านุ่มนวลเป็นสีชมพู ขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงกดขี่
”ผู้ใดเป็นคนจับน้องหลงเอ๋อมา?”
หลงหยูมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาอ่อนเยาว์นั้นด้วยความกลัวในใจ
ใช่…ต่อหน้าเด็กชายผู้นี้หลงหยูรู้สึกใจสั่นอย่างที่นางไม่เคยเป็นมาก่อนเหมือนว่า … เจ้าซาลาเปาน้อยก้อนกลมที่ยืนอยู่ตรงหน้านางผู้นี้จะสามารถฆ่านางในเวลาใดก็ได้ ไม่ต่างจากขยี้มด
ความรู้สึกนี้ทำให้หลงหยูก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ร่างของนางสั่นเทาแววตาของนางเต็มไปด้วยอาการตื่นตกใจ
”เจ้าเป็นผู้ใด?”
เสี่ยวหลงเอ๋อมีสีหน้าบูดบึ้งขณะจ้องมองหลงหยูนางกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “เขาคือองค์ชาย ข้าบอกแล้วว่าราชินี และองค์ชายจะมาช่วยข้า”
หัวใจของหลงหยูสั่นไหวสิ่งที่หลงเอ๋อพูดก่อนหน้านี้แวบเข้ามาในหัวใจของนาง ทำให้แววตาของนางยิ่งตกใจหนักขึ้นกว่าเดิม
***จบบทการกลับมาของชิงอี้ (1)***

บทที่ 807 : การกลับมาของชิงอี้ (2)
นี่ราชินีที่นางอ้างถึงไม่ใช่พวกสนมนางในเหล่านั้นหรอกหรือ? เหตุใดเด็กที่เกิดในวังจึงมีพลังมากมายน่ากลัวจนเขย่าประสาทนางถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ?
”หลงหยู!”
ในที่สุดผู้อาวุโสก็รู้สึกโล่งและผ่อนคลายที่สุดเขาก็หันไปมองศิษย์ที่เคยภาคภูมิใจ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อนยิ่งนัก
ความรู้สึกนั้นปนเปทั้งความเกลียดชัง,ความโกรธ, ความผิดหวัง รวมกระทั่ง … ความสิ้นหวัง !
”ตอนนี้เจ้าอยากจะพูดอะไรอีกหรือ ?”
หลงหยูกำกำปั้นของนางแน่นแววตาของนางเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ครั้งนี้แม้ว่านางจะจมโคลน นางก็ต้องลากชิงอี้ลงไปด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นหากมิใช่เพราะชิงอี้หลงเซียงลั่วสามีของนางก็คงได้เป็นหัวหน้าเผ่าไปแล้ว !
”ท่านอาจารย์ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ทว่า … ” หลงหยูก้มหัวลงคลายกำปั้น พลางสะอึกสะอื้นเสียงดัง “ทั้งหมดเป็นคำสั่งของชิงอี้”
“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีก?” ผู้อาวุโสคำราม ดวงตาสีแดงก่ำของเขายิ่งโกรธเกรี้ยว “ถึงเวลานี้เจ้ายังต้องการโยนความผิดให้ชิงอี้อีกกระนั้นหรือ ?”
หลงหยูกัดริมฝีปากของนาง”ใช่เป็นเพราะชิงอี้ หลังจากชิงอี้ออกจาก เผ่ามังกร นางก็วางแผนหลอกล่อข้าและ … วางยาพิษข้า”
บูม!
หลังจากที่นางกล่าวจบนางก็คุกเข่าลงร่ำไห้ “อาจารย์ สิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริง ชิงอี้วางยาพิษข้า ข้าไม่รู้จะทำเช่นไร นางบังคับให้ข้าสังหารหลงซี ผู้ซึ่งเป็นคู่แข่งของนาง เพื่อรักษาตำแหน่งหัวหน้าเผ่าเอาไว้ ! ข้าพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ เซียงลั่ว ได้เป็นหัวหน้าเผ่า ทั้งหมดล้วนเป็นคำสั่งของนาง … ”
”เมื่อตำแหน่งหัวหน้าเผ่าอยู่ในกำมือของเซียงลั่วหลังจากที่นางกลับมา นางก็จะสามารถถ่ายโอนจากมือของเซียงลั่วได้อย่างง่ายดาย อาจารย์ข้ารู้ว่าท่านไว้วางใจชิงอี้เสมอมา แต่ท่านรู้จักตัวตนแท้จริงของนางหรือไม่ ? คนที่สมรู้ร่วมคิดกับมนุษย์จะจงรักภักดีต่อเผ่ามังกรได้อย่างไร ?”
น้ำตาของหลงหยูไหลรินลงมาราวสายฝนใบหน้าของนางแลดูจริงใจ เช่นนั้น เหล่ายอดฝีมือเผ่ามังกร จึงอดไม่ได้ที่จะเชื่อคำพูดของนาง
แน่นอนพวกเขาย่อมเชื่อคนเผ่ามังกรมากกว่ามนุษย์และชิงอี้ก็สมรู้ร่วมคิดกับมนุษย์ ย่อมต้องเอนเอียงไปทางพวกมนุษย์มากกว่า
อีกอย่างหากกล่าวว่าหลงหยูถูกข่มขู่ก็ฟังดูน่าเชื่อถืออย่างยิ่ง หาไม่หลงหยูซึ่งมีฐานะเป็นศิษย์ผู้น้องของหลงซีจะฆ่าเขาได้อย่างไร ?
”หากเจ้าโกหกอีกข้าจะฉีกปากของเจ้า !”
ครั้นเด็กหนุ่มเห็นหลงหยูกำลังสาดโคลนใส่ชิงอี้เขาก็โกรธ เขาพุ่งตัวออกไปหาหลงหยู แต่ทว่ามือเล็ก ๆ กลับยื่นออกมาด้านหลังยึดเสื้อเขาไว้แน่น
”เจ้า…ปล่อยข้า!” หนุ่มน้อยกล่าว พลางจ้องมองด้วยความโกรธ
ชิงอี้เป็นคนดีแต่เหตุใดคนพวกนี้จึงพยายามทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อใส่ร้ายนาง
นางไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ก็ยังมีบางคนพยายามสาดโคลนใส่นางเสมอ
”หุบปาก!” ใบหน้าเล็ก ๆ ของ ไป๋เสี่ยวเฉินเต็มไปด้วยความโกรธ เขาบังคับเด็กหนุ่มโดยลากไปไว้ด้านหลัง พลางเชิดใบหน้าเล็ก ๆ ขึ้น พร้อมกับเลิกคิ้วอย่างยโส “ในเมื่อเจ้าอ้างว่านี่เป็นคำสั่งของชิงอี้ เช่นนั้นเจ้ากล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับนางไหม ?”
เผชิญหน้ากระนั้นรึ?
แววตาของหลงหยูเคร่งเครียดหลังจากชิงอี้หนีรอดไปได้นางก็บาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่านางจะยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ข้าจะไปหานางได้แต่ที่ใด ?
”นอกจากชิงอี้จะไม่มาแล้วต่อให้นางมา นางก็คงไม่ยอมรับหรอก”
เหล่ายอดฝีมือเผ่ามังกรต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
หลงหยูพูดถูกชิงอี้ฉลาดแกมโกง ในเมื่อตอนนี้นางตกเป็นรอง นางย่อมไม่กล้ากลับมาที่เผ่ามังกรหรอก
“เจ้าเรียกนางมาไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่า ข้าจะทำไม่ได้ด้วย” ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฉินเปิดเผยรอยยิ้มไร้เดียงสา
หากแต่ครั้นรอยยิ้มนี้ปรากฎแก่สายตาของหลงหยูก็ไม่ต่างจากปีศาจที่โบกมือเรียกนาง
***จบตอนการกลับมาของชิงอี้ (2)***

บทที่ 808 : การกลับมาของชิงอี้ (3)
”เจ้าว่าอะไรนะ?”
ความกังวลในหัวใจของหลงหยูรุนแรงขึ้นตอนนี้นางไม่สามารถหนีความตายได้ แต่ตราบใดที่นางสามารถลากชิงอี้ลงโคลน และร่วมลงนรกไปพร้อมกับนางได้ นางก็ยินดี !
อย่างไรก็ตามฟังจากถ้อยคำเด็กน้อยคนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักชิงอี้
เช่นนั้น…
หลงหยูจึงรู้สึกไม่สบายใจนักนางเห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ เหมือนเห็นปีศาจตัวน้อย และปีศาจน้อยก็เปลี่ยนสีหน้าของเขาทันที รอยยิ้มที่น่ารักปรากฏบนใบหน้านุ่มอมชมพู
”หม่ามี้!”
หม่ามี้รึ?
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองตามทิศทางที่ไป๋เสี่ยวเฉินหันไป
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเด็กชายตัวน้อยผู้นี้กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของหญิงผู้หนึ่ง สองแขนของเขาโอบรอบเอวของนางแน่น พลางวางศีรษะเล็ก ๆ ของเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง
หากเด็กชายตัวน้อยก่อนหน้านี้เป็นปีศาจตอนนี้เขาก็เหมือนเทพบุตรตัวน้อยที่ปรากฏกายพร้อมรอยยิ้ม และดวงตาที่สดใสมีชีวิตชีวา
“หม่ามี้เฉินเอ๋อหาหลงเอ๋อพบแล้ว เฉินเอ๋อเก่งมากไหม ?”
ไป๋หยานอดไม่ได้ที่จะกอดเด็กชายตัวน้อยพลางจูบใบหน้าสีชมพูของเขามองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน “เฉินเอ๋อของแม่เก่งที่สุด”
”แล้วหม่ามี้ชอบป๊ะป๋าวายร้ายหรือเฉินเอ๋อมากกว่ากันล่ะ ?” นัยน์ตากลมโตของ ไป๋เสี่ยวเฉิน เปล่งประกายราวกับดวงดาว
ไป๋หยานโพล่งออกมาโดยไม่ลังเลว่า”แน่นอนว่าต้องเป็นเฉินเอ๋อ”
”…”
ทันทีที่ตี้คังผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างกายได้ยินถ้อยคำของไป๋หยานใบหน้าที่งดงามของเขาพลันมืดมิดราวกับก้นหม้อ เขาตัดสินใจดึงไป๋เสี่ยวเฉินออกจากอ้อมแขนของไป๋หยาน ก่อนจะวางเด็กน้อยลงบนพื้น จากนั้นก็โอบหญิงสาวเข้าไปในอ้อมแขนของตน พลางกล่าวอย่างดุดัน
”นี่คือภรรยาของข้าหากเจ้าต้องการภรรยาก็ไปหาของเจ้าเอาเอง”
”นั่นหม่ามี้ของเฉินเอ๋อ… ” ไป๋เสี่ยวเฉินจ้องมองไป๋หยานอย่างน่าสงสาร “เฉินเอ๋อไม่อยากได้ภรรยา เฉินเอ๋อต้องการแค่หม่ามี้”
ไป๋หยานมองสภาพที่แลดูน่าเวทนาของบุตรชายตนแล้วหัวใจของนางพลันอ่อนยวบ นางรีบถูแขนของเขา เอ่ยกล่าวปลอบประโลม “เวลานี้เฉินเอ๋อยังไม่มีลูกสะใภ้ให้แม่ เจ้าก็ย่อมต้องเป็นที่รักของแม่เสมอ”
น้ำตาแห่งความเสียใจของไป๋เสี่ยวเฉินรินไหลลงมา”งั้นถ้าเฉินเอ๋อมีภรรยา เฉินเอ๋อก็จะไม่เป็นที่รักของหม่ามี้แล้วงั้นหรือ ถ้าเป็นอย่างนั้นเฉินเอ๋อก็จะไม่แต่งงาน ไม่มีภรรยาไปตลอดชีวิต เฉินเอ๋อจะอยู่กับหม่ามี้ตลอดไป … ”
แน่นอนว่าตอนนี้หม่ามี้มีป๊ะป๋าแล้ว เลยอยากจะโยนเขาไปหาผู้หญิงคนอื่น ! หากเขารู้มาก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ เขาจะไม่ช่วยป๊ะป๋าวายร้ายเลย
หัวใจเล็กๆ ของ ไป๋เสี่ยวเฉินเต็มไปด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยรู้เลยว่าป๊ะป๋าวายร้ายเป็นคนหน้าอย่างหลังอย่าง ทั้งยังไม่รู้จักบุญคุณคน ป๊ะป๋าลืมไปแล้วหรือไงว่าเขาเป็นคนช่วยป๊ะป๋าตอนที่ท่านตาไม่ยอมรับลูกเขย …
”ราชินี”
เสียงใสๆ ดังมาจากด้านหน้า
ไป๋หยานปล่อยซาลาเปาน้อยออกจากอ้อมแขนของนางพลางจ้องไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า
ใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยแดงก่ำน่ารักและอ่อนโยน ทั้งชุ่มฉ่ำราวกับว่าหากบีบก็จะมีน้ำไหลซึมออกมาได้
”ข้าขอโทษ”ไป๋หยานรีบยกมือของนางออกไปดึงหลงเอ๋อเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พลางกดศีรษะของนางเบา ๆ เพื่อให้ศรีษะของหลงเอ๋อแนบบนหน้าอกของนาง “ข้ามาช้าไป … ”
ดวงตาของเสี่ยวหลงเอ๋อแดงก่ำที่สุดน้ำตาก็ไหลรินออกมา นางคว้าเสื้อผ้าของไป๋หยานไว้ แล้วร่ำไห้โฮ
ไม่ว่าเสี่ยวหลงเอ๋อจะมีชีวิตมาแล้วกี่ปีนางก็เป็นเพียงสัตว์อสูรที่เพิ่งจะเปิดใจเรียนรู้ และนี่ก็เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นนับตั้งแต่นางเปิดใจ
เช่นนั้นจึงนับได้ว่านางเป็นเพียงทารกน้อยเท่านั้นที่สามารถต้านทานคนเผ่ามังกรจนถึงยามนี้ได้ ก็ต้องใช้กำลัง และความกล้าหาญทั้งหมดของนางเลยทีเดียว
ไป๋หยานเป็นญาติเพียงคนเดียวของนาง !
เมื่อเห็นญาติเพียงคนเดียวตอนนี้ทั้งความกลัว และความคับข้องใจพลันถาโถม ในที่สุดความอดทนที่มีมาก็พังทลายลง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมา
***จบตอนการกลับมาของชิงอี้ (3)***

บทที่ 809 : การกลับมาของชิงอี้ (4)
”ราชินี…ข้ารู้ว่าท่านต้องมาช่วยข้า”เสี่ยวหลงเอ๋อปล่อยเสื้อของไป๋หยาน พลางเช็ดน้ำตาจากปลายหางตาของนาง ปากของนางเบะ ขณะเอ่ยกล่าวอย่างน่าสงสาร “หญิงเลวคนนี้ให้ข้ากินยาพิษ บังคับให้ข้าช่วยนาง ราชินี … หลงเอ๋อกลัวมากเลย หลงเอ๋อไม่รู้จักใครที่นี่เลย”
หลงเอ๋อปกติแล้วก็เป็นคนขี้อายหลายปีที่อยู่ในเผ่ามังกรในแดนอสูร นางก็อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว เฉพาะอยู่ต่อหน้าไป๋หยานเท่านั้นที่นางกล้าพูดจาโดยปราศความกลัว เต็มไปด้วยความคับข้องใจ
ใบหน้าของไป๋หยานเปลี่ยนไปทันทีนางรีบจับชีพจรของหลงเอ๋อ จากนั้นเพียงเสี้ยวอึดใจ คิ้วที่ขมวดแน่นของนางก็ค่อย ๆ คลายออก
”โชคดีที่ไม่ใช่พิษร้ายแรงไม่จำเป็นต้องปรุงยาถอนพิษใหม่ เพียงยาล้างพิษเม็ดเดียวก็สามารถถอนพิษได้แล้ว”
ใบหน้าของหลงหยูแข็งค้างยาพิษนี่สามารถถอนได้ด้วยยาล้างพิษธรรมดา ๆ งั้นหรือ ? ไหนมนุษย์ที่ให้ยาพิษนี่กับนางไม่ได้บอกหรอกหรือว่าพิษนี้รุนแรงมาก และไม่มีใครในโลกที่สามารถถอนพิษนี้ได้ ?
ทว่ายามนี้หลงหยูไม่มีเวลาคิดมากนัก นางเห็นชิงอี้ผู้ซึ่งออกมาจากด้านหลังของไป๋หยาน ดวงตาของนางเบิกกว้าง “เจ้า…เจ้า … ”
ชิงอี้มาที่นี่ได้อย่างไร? หญิงผู้นี้กล้ากลับมาที่เผ่ามังกรได้อย่างไร ?
”ชิงอี้!”
ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกกว้างใบหน้าที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย เขาแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อมองไปยังเงาร่างที่คุ้นเคย
ชิงอี้ยังไม่ตายหรอกหรือ?
นางยังมีชีวิตอยู่หรือนี่?
เยี่ยมมากนางยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ …
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาเด็กหนุ่มเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง ผู้ใดจะรู้ว่าน้ำตากลับไหลพรั่งพรูออกมาเรื่อย ๆ หากแต่เขาก็ไม่ได้เช็ดมัน และปล่อยให้มันร่วงหล่นลงมา
”พ่อหนุ่ม”ชิงอี้มองไปที่เด็กหนุ่ม ดวงตาของนางไม่เย็นชาเฉกเช่นเคย ทว่ากลับเป็นสายตาที่นุ่มนวล “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว ? ยังร้องไห้เป็นเด็กอยู่อีก แต่ … หลังจากเวลาผ่านมาหลายปี เจ้าก็ดูไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย”
”ฮือ!”
เด็กหนุ่มส่งเสียงคร่ำครวญเขารีบวิ่งเข้าไปหาชิงอี้พลางกอดสตรีที่เขาคิดถึงมานานหลายปี เขาร้องไห้แล้วก็หัวเราะ
”ท่านอาจารย์ชิงอี้ท่านยังไม่ตายจริง ๆ ท่านยังไม่ตาย … เยี่ยมมากเลย ข้าไม่คิดว่าชีวิตนี้ยังจะมีโอกาสได้พบท่านอีก … ”
เป็นเวลาหนึ่งร้อยปีแล้วที่เขาอยู่อย่างสิ้นหวัง โดยอาศัยความแค้นหล่อเลี้ยงชีวิต เขาอยู่ได้เพียงเพื่อการแก้แค้นเท่านั้น !
ชิงอี้เป็นคนสนิทที่สุดของเขาทั้งยังเป็นที่ปรึกษาของเขาอีกด้วย ! หากไม่ใช่เพราะนาง บางทีเมื่อร้อยปีก่อน เขาอาจเสียชีวิตไปแล้วด้วยน้ำมือของคนพวกนั้น …
บุญคุณของนางแม้ต้องแลกด้วยชีวิต เพื่อทดแทนก็ถือว่าคู่ควร !
แววตาของชิงอี้เปลี่ยนเป็นงงงวยเล็กน้อยมือของนางพยายามที่จะยื่นไปลูบหัวของเด็กหนุ่มหลายต่อหลายครั้ง ทว่านางก็วางมือลง และเปลี่ยนเป็นค่อย ๆ ตบแผ่นหลังเขาเบา ๆ
ในเวลาเดียวกัน…
สายตาของมังกรทุกตัวต่างก็จับจ้องมาที่ชิงอี้ด้วยเช่นกัน
”ชิงอี้เจ้ายังกล้ากลับมาที่นี่อีกกระนั้นหรือ ? เจ้าทรยศต่อเผ่ามังกร เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะมาเหยียบเผ่ามังกรของเราอีก !”
”ที่เรายอมละเว้นชีวิตของเจ้าก็เพื่อเห็นแก่ท่านหัวหน้าเผ่าคนเก่าที่ตายไป ทว่าเจ้าก็ยังต้องชดใช้ความผิดที่เจ้าทำลงไป !”
ฝูงชนระส่ำระสายด้วยความโกรธพวกเขาลืมความหวาดกลัวที่มีต่อไป๋เสี่ยวเฉินเมื่อครู่ไปเสียสิ้น คำถามมากมายหลุดออกจากปากของพวกเขาราวกับดาบที่พุ่งเข้าใส่ชิงอี้อย่างรุนแรง
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้นางจะเคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่งหากแต่ตอนนี้เมื่อได้ยินอีกครั้ง นางก็ยังคงเจ็บปวดอย่างลึกล้ำเช่นเคย
ทันใดนั้น…
มือหนึ่งก็วางลงบนหลังของนางร่างของนางแข็งทื่อ นางหันหน้าไปมองสตรีผู้ซึ่งน่าทึ่งที่ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายนาง
***จบบทการกลับมาของชิงอี้ (4)***

บทที่ 810 : การกลับมาของชิงอี้ (5)
”ชิงอี้ในเมื่อคนพวกนี้ไม่เชื่อเจ้า พวกเขาก็ไม่คู่ควรกับความภักดี”
คนที่ไม่เชื่อใจเจ้าก็ไม่คู่ควรกับความภักดี!
ทันใดนั้นดวงตาของชิงอี้พลันเปลี่ยนไป แล้วดวงตาของนางก็ค่อย ๆ กลับมาชัดเจน นางกวาดสายตาเย็นเยือกไปยังผู้ตั้งคำถาม พลางจดจำคนเหล่านั้นไว้ในใจ …
หลังจากนั้นดวงตาของนางก็หันมาจับจ้องใบหน้าชราที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นหลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน นางก็เอ่ยถามออกมาว่า “ท่านผู้อาวุโสสูงสุด ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ?”
ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?
คำทักทายง่ายๆ นี้กลับทำให้น้ำตาของผู้อาวุโสหลั่งริน เขาลอบเช็ดน้ำตาจากปลายหางตาของตน ใบหน้าของชายชราเผยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก
”ข้าสบายดีชิงอี้ เจ้าหายไปไหนตั้ง 100 ปี ? แม้คนอื่น ๆ จะไม่เชื่อในตัวเจ้า หากแต่ข้าไม่เคยสงสัยเจ้าเลย เหตุใดเจ้าถึงไม่กลับมาหาข้าล่ะ ?”
ชิงอี้ยิ้มอย่างขมขื่นหากนางกลับมาที่เผ่ามังกร นางไม่เพียงแต่ไม่สามารถปกป้องตนเองได้ ทว่ายังจะทำให้ผู้อาวุโสอับอายอีกด้วย เช่นนั้นนางจึงตัดสินใจซ่อนตัวเสียจากทุกคน
”ข้ากลับมาไม่ได้เพราะข้าได้รับบาดเจ็บทว่า ผู้อาวุโส เหตุใดข้าถึงไม่เห็น หลงซีเลยล่ะ ?” ชิงอี้เหลือบมองเล็กน้อย หากแต่ไม่พบเด็กหนุ่มที่คอยติดสอยห้อยตามนางเสมอ คิ้วเรียวราวกิ่งหลิวของนางเลิกขึ้นน้อย ๆ ขณะเอ่ยถาม
อาจเป็นเพราะนี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว หลงซีย่อมต้องเติบใหญ่ขึ้น และก็น่าจะแต่งงานมีลูกแล้ว ทว่าเหตุใดหลงซีจึงไม่ปรากฎตัวออกมาล่ะ ?
ใบหน้าของผู้อาวุโสแข็งค้างความเศร้าโศกปรากฏชัดในดวงตาของเขา
เขายังไม่ทันได้เอ่ยอธิบายเสียงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันก็ดังออกมาจากกลุ่มคนเผ่ามังกร
“ชิงอี้อย่าเสแสร้ง เจ้าใช้ให้หลงหยูสังหารหลงซี และภรรยาไม่ใช่รึ ? แม้แต่บุตรสาวของเขาก็ยังหายสาบสูญไปด้วย”
บูม!
แรงกดดันหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาเสื้อผ้าของชิงอี้กระพือขึ้นด้วยสายลมที่พัดแรง แววตาที่เคยเย็นชาของนางเปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นทันที ขณะเอ่ยถามอย่างเยือกเย็นว่า “เจ้าว่าอะไรนะ ? หลงหยูฆ่าหลงซีงั้นรึ ?”
ยอดฝีมือเผ่ามังกรนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งพวกเขามองท่าทางที่โกรธแค้นของชิงอี้ อย่างตกตะลึง หัวใจของเขาสั่นสะท้านเล็กน้อย
หากการแสดงออกของหญิงผู้นี้มิได้เสแสร้งแล้วแสดงว่าการตายของหลงซีไม่เกี่ยวข้องกับนางจริง ๆ งั้นสิ ?
”หลงหยูฆ่าหลงซีทั้งนางเป็นคนที่บอกเราว่า เหตุที่นางต้องฆ่าหลงซีก็เพื่อให้หลงเซียงลั่วได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า นั่นเป็นเพราะเจ้าวางยาพิษนาง และบังคับให้นางทำเรื่องทั้งหมด … ”
ถ้อยคำของเขาราวดาบแทงทะลุหัวใจของชิงอี้ทำให้หัวใจของนางชุ่มไปด้วยเลือด และเจ็บปวดอย่างที่สุด
ไม่ว่านางจะถูกใส่ร้ายด้วยข้อหารุนแรงเพียงใดนางก็ไม่เคยปวดใจเช่นนี้มาก่อน
ทว่าตอนนี้เมื่อนางได้รู้ว่าสหายตัวน้อยที่คอยติดตามนางมาตั้งแต่เด็กถูกฆ่าตาย หัวใจของนางก็เหมือนถูกแทงจนเต็มไปด้วยรูพรุน แม้แต่หายใจก็ยังเจ็บปวดจนแทบจะร้องไห้
”เจ้าฆ่าหลงซี” เสียงของชิงอี้เย็นชาและเสียดแทงใจ นางยกดาบในมือขึ้น แววตาของนางเย็นชา “เช่นนั้น เจ้าต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขา !”
หลงหยูตื่นตระหนกนางถอยหลังกลับไปสองก้าว “ชิงอี้ เจ้าคิดจะทำอะไร? เจ้าวางแผนฆ่าคนเพื่อปิดปากงั้นรึ ? เห็นได้ชัดว่าเจ้าบังคับให้ข้าทำ ข้าก็เพียงทำตามคำสั่งของเจ้าเท่านั้น”
”ฮ่าๆ ๆ ๆ !”
ครั้นได้ยินถ้อยคำดังกล่าวชิงอี้ก็หัวเราะเสียงดังลั่น เสียงหัวเราะนั้นบ้าคลั่งดุเดือดดังก้องไปทั่วทั้งภูเขา
น้ำตาเอ่อคลอที่ปลายหางตาของนางสะท้อนแสงอาทิตย์ราวกับคริสตัล
”คราครั้งนั้นเจ้าอ้างว่าข้าสมรู้ร่วมคิดกับโม่ซีทรยศเผ่ามังกร ทว่าน่าเสียดายที่เจ้าหลงลืมไปว่า ข้าเองเป็นผู้ถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าเผ่ามังกรคนถัดไป เมื่อใดก็ตามที่ข้าขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าเผ่า พวกเจ้าย่อมต้องนับถือข้า ถ้าเป็นเช่นนั้นเหตุใดข้าต้องหักหลังเผ่ามังกรด้วยเล่า ?”
***จบบทการกลับมาของชิงอี้ (5)***