ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่ 124 ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็ออกไปเดี๋ยวนี้

ตอนที่ 124 ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็ออกไปเดี๋ยวนี้

เสิ่นเหลียงทำงานคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปี ไม่ได้เข้าหาหรือจัดการกับหล่อนได้ง่ายดายมากนัก

เพียงแค่ เสิ่นเหลียงในตอนนี้ดื่มจนเริ่มเมาแล้ว

แอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ เส้นประสาทเริ่มชา จนทำให้ขาดสติไปอย่างสิ้นเชิง

เสิ่นเหลียงจับมือของมู่น่อนน่อนไว้และลุกขึ้น ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ทำท่าทางเป็นสาวอำนาจใหญ่: “ผองเพื่อนทั้งหลายในที่แห่งนี้…วันนี้พวกเธอ…ถ้าใครไม่เมาไม่ต้องคิดจะออกไป…”

มู่น่อนน่อนเม้มปากแน่น เสิ่นเหลียงสูญเสียความเป็นตัวเองไปหมดแล้ว ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น หล่อนคงไม่รู้ด้วยซ้ำ

เมื่อหลัวหยิงเห็นท่าทางเช่นนี้ของเสิ่นเหลียงจึงยิ้มเยาะออกมา

วันนี้เสิ่นเหลียงไม่ต้องคิดจะออกจากที่นี่ไปอย่างปลอดภัยได้อีกแล้ว

แม้ว่าเสิ่นเหลียงจะเป็นเพียงแค่นักแสดงประกอบตัวรอง หน้าตาและฝีมือการแสดงของหล่อนล้วนแล้วแต่เป็นที่ยอมรับของผู้ชมที่ได้เห็น ดังนั้นจึงมีแฟนคลับกลุ่มประจำที่คอยติดตามเสมอ

และด้วยเหตุนี้ หล่อนจึงไม่ต้องไปคอยดื่ม พูดคุย หรือขึ้นเตียง ก็สามารถได้เล่นละครชั้นดีได้

ต้องเข้าใจว่า บทละครชั้นดี แม้ว่าจะเป็นแค่ตัวประกอบก็มีความโดดเด่นได้มากเช่นกัน ทำให้ผู้ชมจดจำง่าย อาจจะทำให้โด่งดังอย่างทันทีทันใดก็เป็นได้

ขอบเขตละครของเสิ่นเหลียงเรียบง่ายและเปิดกว้าง

และนี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้หลัวหยิงไม่ชอบเสิ่นเหลียง

สามารถพูดได้ว่าหล่อนกับเสิ่นเหลียงแจ้งเกิดในวงการพร้อมกัน แต่เสิ่นเหลียงเข้ามาด้วยเส้นทางใสสะอาดมาโดยตลอด แต่หล่อนกลับพึ่งการประจบประแจงผู้กำกับและมากับการได้เล่นละคร

หลัวหยิงหันไปมองด้านหลัง จากนั้นส่งสายตาบอกคนพวกนั้น: “โอเค เสิ่นเหลียงพูดมาขนาดนี้แล้ว พวกเธอมัวทำอะไรกันอยู่ล่ะ?”

เมื่อหล่อนพูดจบ คนกลุ่มนั้นต่างพากันเดินเข้ามาทันที

ทั้งชายหญิงรวมกันประมาณเจ็ดถึงแปดคน

มู่น่อนน่อนลังเลอยู่สักพัก จากนั้นหยิบมือถือออกมาส่งข้อความทางวีแชทหาเฉินเจียฉิน: “พี่ชายนายกลับบ้านแล้วยัง?”

เฉินเจียฉินตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “ยังไม่กลับ”

หลัวหยิงแสดงเจตนาชัดเจนว่ามาหาเรื่องเสิ่นเหลียง เดี๋ยวต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่นอน

มู่น่อนน่อนเดินไปทางด้านข้าง จากนั้นโทรหาเฉินถิงเซียว

ระหว่างรอให้สายติด มู่น่อนน่อนคิดเหม่อลอยขึ้นมา ตอนนี้ระหว่างหล่อนกับเฉินถิงเซียวเป็นอะไรกันแน่?

ตอนแรกที่หล่อนคิดว่าเฉินถิงเซียวเป็น ‘คนไร้ประโยชน์’ ในใจกลับยอมรับให้ตัวเองเป็นภรรยาของเขาได้อย่างเปิดกว้าง

แต่ตอนนี้ หลังจากที่เฉินถิงเซียว “กลายเป็นคนปกติ” ใจของมู่น่อนน่อนกลับเกิดความรู้สึกไม่ชอบตัวเองในฐานะ “ภรรยาของเฉินถิงเซียว”

หรือเป็นเพราะการหลอกลวงของเฉินถิงเซียว ที่ลึกซึ้งจนไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

เขาเก็บความลับไว้เยอะมาก โหดเหี้ยมดุร้ายจนทำให้คนหวาดกลัว สัญชาตญาณในการหลบหลีกอันตรายทำให้มู่น่อนน่อนตัดสินใจห่างกับเขา

แต่เมื่อถึงเวลาเช่นนี้ คนที่เธอคิดถึงเป็นคนแรก กลับมีเพียงเฉินถิงเซียว

เสียงรอสายดังขึ้นสองสามครั้งจึงถูกรับสาย

“มู่น่อนน่อน”

เสียงของเฉินถิงเซียวนิ่งขรึมเล็กน้อย ฟังแล้วทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ

มู่น่อนน่อนกำลังจะพูด ทันใดนั้นมือถือก็ถูกใครบางคนแย่งไป

เมื่อหล่อนหันกลับมามอง พบว่าคนที่แย่งมือถือของตัวเองไปก็คือหลัวหยิง

“เอามือถือคืนมาให้ฉัน” มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว ไม่พอใจที่คนอื่นเอาของตัวเองไปอย่างไร้มารยาทมาก

“ยังไงก็ออกมาเที่ยวสนุกกันอยู่แล้ว ไม่ต้องเล่นมือถือแล้วแหละ น่าเบื่อจะตายไป” หลัวหยิงยิ้มและปิดมือของหล่อนไปทันที จากนั้นเงยหน้าขึ้น โยนมือถือของหล่อนไปให้ผู้ชายด้านข้าง และพูดขึ้นต่อ: “คุณผู้หญิงท่านนี้เป็นถึงเพื่อนของเสิ่นเหลียง ต้องดูแลเธอดีๆล่ะ อย่าเพิกเฉยกับเธอ”

ผู้หญิงที่หลงตัวเองเหมือนมู่หวั่นขีอีกคน

มู่น่อนน่อนทำสีหน้าเย็นชา พูดติดๆขัดๆ: “เอามือถือคืนมาให้ฉัน”

แน่นอนว่าหลัวหยิงรู้ดีว่าหล่อนต้องโทรไปขอความช่วยเหลือ จึงไม่มีทางคืนมือถือให้หล่อน

หลัวหยิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน หันหลังไปพูดกับผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง: “พวกนายไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเหรอ?”

“ได้ยินแล้วครับ” ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังหลัวหยิงรีบเดินขึ้นมา ยื่นมือออกไปจะดึงแขนมู่น่อนน่อน: “คนสวย มาสนุกด้วยกันสิ”

มู่น่อนน่อนหันข้าง หลบแขนผู้ชายคนนั้น รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางคืนมือถือให้แน่นอน จึงไม่พูดอะไรมา เดินปรี่ตรงไปหาเสิ่นเหลียงทันที

ด้านซ้ายของเสิ่นเหลียงมีผู้หญิงนั่งอยู่หนึ่งคน และด้านขวามีผู้ชายนั่งอยู่อีกหนึ่งคน

ฝ่ายชายยังมีหน้าตาเหมือนหนุ่มน้อยวัยละอ่อน ดูใสซื่อ แต่สายตากลับดูเหมือนนักเลง เห็นแล้วทำให้รู้สึกไม่ชอบ

มือข้างหนึ่งของเขายังพาดมาทางด้านหลังโซฟาที่เสิ่นเหลียงนั่งอยู่ ทำท่าทีราวกับจะมาโอบเสิ่นเหลียง

มู่น่อนน่อนยิ้มเยาะ แม้ว่าหล่อนจะรู้ดีว่ากู้จือหยั่นไม่ใช่คนดีอะไร แต่อย่างน้อยตอนที่เขาให้พวกยามมาขัดขวางเสิ่นเหลียงไว้ ยังกำชับพวกเขาว่าห้ามทำให้หล่อนได้รับบาดเจ็บ

ยังดูดีกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเยอะเลย

เด็กหนุ่มคนนั้นรู้สึกได้ว่ามู่น่อนน่อนกำลังจ้องมองเขาอยู่ จึงหันหน้ามายิ้มด้วยท่าทีหลงตัวเอง จากนั้นยกแก้วไวน์ในมือขึ้น

มู่น่อนน่อนทำสีหน้าเย็นชา เดินตรงไปผลักเขาทันที: “นั่งออกไปไกลๆหน่อย”

เด็กหนุ่มละอ่อนไม่ทันตั้งตัว ถูกหล่อนผลักจนเซ และล้มลงไปบนพื้น

มู่น่อนน่อนพูดอย่างไม่พอใจ: “ขอโทษนะ นายดูหุ่นดีมากเลยนะ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะอ่อนแอขนาดนี้”

เด็กหนุ่มกัดฟันแน่น สบถด้วยความไม่พอใจ ลุกขึ้นมาจากพื้น จากนั้นเขวี้ยงแก้วในมือลงไปบนพื้นอย่างเต็มแรง ชี้หน้าด่ามู่น่อนน่อน: “เธอเป็นใคร อย่ามาทำให้ฉันขายหน้า!”

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่ได้คลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิง จึงไม่รู้จักเขา แค่คิดว่าเขาเป็นแค่คนนอกทั่วไป

“แกมันเป็นใครกัน!” ทันใดนั้นเสิ่นเหลียงก็กระโดดขึ้นมาจากโซฟา

รีบกระโดดมากเกินไปจึงทำให้ล้มลง มู่น่อนน่อนรีบยื่นมือเข้าไปประคองหล่อนขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเอง หนุ่มน้อยก็ยกแก้วไวน์ขึ้นมาทำท่าทางเหมือนจะสาดไปบนตัวของเสิ่นเหลียง

เสิ่นเหลียงนั่งอยู่บนโซฟา ไม่มีท่าทีจะหลบออกแต่อย่างใด มู่น่อนน่อนจึงหันไปขวางหน้าเสิ่นเหลียง

โชคดีที่เสื้อที่ใส่ในฤดูหนาวค่อนข้างหนา เบียร์อันแสนเย็นยะเยือกสาดโดนหลังของหล่อน แต่ไม่กระเด็นเข้าหลังของหล่อนแม้แต่น้อย

เมื่อหลัวหยิงเห็นเช่นนี้ จึงปรบมือด้วยท่าทีเยาะเย้ย: “สองสาวคู่นี้รักกันมากจริงๆเลยนะ”

เสิ่นเหลียงที่ถูกมู่น่อนน่อนขวางอยู่ด้านหน้า เริ่มมีสติมากขึ้น

หล่อนลุกขึ้นมาจากโซฟา มองไปที่หลัวหยิง: “เธอคิดว่าที่ผ่านมาฉันแย่งบทละครของเธองั้นเหรอ? ฉันจะบอกความจริงให้นะ ผู้กำกับไม่คิดจะเอาบทนี้ให้เธอเล่นด้วยซ้ำ ผู้จัดการส่วนตัวของฉันคุยกับพวกเขามาก่อนหน้าตั้งนานแล้ว”

“เธอพูดเพ้อเจ้อ!”

หลัวหยิงถือว่าสิ่งที่เสิ่นเหลียงพูดเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น จึงเดินเข้าไปยกมือจะตบหน้าเสิ่นเหลียง

แต่ระหว่างนั้นกลับถูกมู่น่อนน่อนจับมือไว้ได้เสียก่อน

“เธอออกไป! นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเสิ่นเหลียง!”

“นี่เป็นห้องที่ฉันจองไว้ เธอนั่นแหละออกไป!” เสิ่นเหลียงง้างมือขึ้นตบไปที่หน้าของหลัวหยิง

มู่น่อนน่อนเริ่มปวดหัว

หลัวหยิงจับหน้าของตัวเอง กรีดน้องเสียงดังเดินปรี่ตรงเข้าไปหาเสิ่นเหลียง: “เสิ่นเหลียง!”

มู่น่อนน่อนเห็นท่าไม่ดี จึงเข้าไปช่วยเสิ่นเหลียง แต่กลับถูกใครบางคนจับตัวไว้

มือของผู้ชายฉุดรั้งแขนของหล่อนไว้: “เรื่องระหว่างพี่หยิงกับเสิ่นเหลียง เธอไม่ต้องไปยุ่ง มาเล่นสนุกกับพวกพี่ดีกว่า”

มู่น่อนน่อนขยับปากและยิ้มขึ้น

ตาของหล่อนสวยมาก เมื่อยิ้มขึ้นมาช่างมีเสน่ห์ดึงดูดน่าหลงใหลเหลือเกิน พวกผู้ชายเห็นแล้วต้องใจสั่นกันไปตามๆกัน

มู่น่อนน่อนฉวยโอกาสหนีออกมา หยิบขวดเบียร์บนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นก็ทุบลงบนหัวของพวกผู้ชาย

ขวดเบียร์แตกกระจายไปทันที

หัวของผู้ชายที่ถูกขวดเบียร์ฟาด มีเลือดไหลลงมาจากหน้าผาก

มู่น่อนน่อนไม่สนใจเขาสักนิด รีบเดินเข้าไป จากนั้นผลักหลัวหยิงที่คร่อมอยู่บนตัวของเสิ่นเหลียงออก และใช้เศษขวดแก้วชี้หน้าหล่อนไว้: “ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็ออกไปเดี๋ยวนี้!”