ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่ 86 เขาก็แค่เป็นผู้เสียหายคนนึง น่าสงสารกว่าใครๆ

ตอนที่ 86 เขาก็แค่เป็นผู้เสียหายคนนึง น่าสงสารกว่าใครๆ

มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองน่าขำตรงไหน ถึงทำให้ซือเฉิงหยู้จู่ๆหัวเราะออกมาได้

คนอย่างซือเฉิงหยู้ที่เป็นดาราดังมีชื่อเสียงในวงการบันเทิง ไม่ว่าไปถึงไหนก็มีปาปารัสซี่คอยแอบถ่ายรูปอยู่ตลอดเวลา อันที่จริงมู่น่อนน่อนไม่ค่อยอยากจะพบเขาโดยบังเอิญสักเท่าไหร่ กลัวจะถูกถ่ายภาพทั้งสองคน

ตรงกันข้าม ซือเฉิงหยู้กลับความจำดีซะจริง สองครั้งหลังที่ผ่านมานี้ ยังเป็นคนริเริ่มเข้ามาทักทายเธอก่อน

ถ้าขืนถูกปาปารัสซี่ถ่ายภาพได้ เธอต้องขึ้นหน้าหนึ่งอีกแน่

แม้กระทั่งชื่อพาดหัวข่าวเธอยังคิดเรียบร้อยแล้วเลย

ยกตัวอย่างเช่น【คุณหญิงน้อยตระกูลเฉินแอบคบหากับคนดังในวงการบันเทิงบางคน】อะไรประมาณนั้น

แค่คิดก็รู้สึกขนลุกแล้ว

เพราะฉะนั้น มู่น่อนน่อนไม่คุยอะไรกับซือเฉิงหยู้มาก แค่ยิ้มทักทายอย่างมีมารยาท：“ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ”

“ไว้เจอกันใหม่นะคะ”แววตาของซือเฉิงหยู้ดูจะเข้าใจความหมายของเธอ และท่าทีของเขาก็ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม

แต่นี่กลับทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกอึดอัดแล้วเร่งรีบจากไป

ซือเฉิงหยู้หันกลับมาดูเงาของมู่น่อนน่อนที่ค่อยๆจางหายไป ฉะนั้นถึงยอมเดินต่อ

ผู้ช่วยที่เดินตามอยู่ข้างหลังจู่ๆถามขึ้นมา：“พี่หยู้ครับ ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณชายเฉินหรอครับ？ผมดูเหมือนจะเห็นเธออยู่กับคุณชายเฉินที่โรงแรมจีนติ่งในวันนั้น”

“งั้นหรอ？ไม่รู้สิ”ซือเฉิงหยู้ก้มหน้าเดินอยู่ข้างหน้า รอยยิ้มบนหน้าได้จางหายไป เก็บซ่อนอารมณ์ได้ลึกมาก

ที่ซือเฉิงหยู้มาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อมาเตรียมความพร้อมกับหนังที่จะถ่ายในเรื่องต่อไป

หนังเรื่องใหม่ที่เขาจะถ่ายเป็นหนังแนวลึกลับ ในเรื่องเขารับบทเป็นจิตแพทย์ เพราะฉะนั้น วันนี้ถึงได้มาที่คลินิกจิตเวช เพื่อมาซึมซาบและทำความเข้าใจกับบทบาทที่จะแสดง

ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินเข้าไป หลังจากนั้น เฉินถิงเซียวกับสือเย่ก็ได้ปรากฏตัวที่ระเบียนทางเดิน

เฉินถิงเซียวหันไปมองทางที่ซือเฉิงหยู้คุยกับมู่น่อนน่อน

สือเย่มองเฉินถิงเซียวทีนึง เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ได้หยุดลง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

เวลาของซือเฉิงหยู้เร่งรีบมาก เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้อยู่พูดคุยกับจิตแพทย์นานเท่าไหร่ก็ออกมาแล้ว

พอเขาออกมา ก็เห็นเฉินถิงเซียวยืนอยู่ที่ระเบียนทางเดิน

สีหน้าของเขาดูแปลกใจมาก：“ถิงเซียว？นายมาอยู่นี่ได้ยังไง？”

พอพูดจบ แววตาของเขาจู่ๆก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ ：“นายกับมู่น่อนน่อนมาด้วยกัน”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร ยกมือสั่งให้สือเย่ถอยไป

ระหว่างที่สือเย่เดินจากไป ผู้ช่วยของซือเฉิงหยู้ก็รู้ตัวแล้วเดินจากไปด้วย

ระเบียนทางเดินที่ว่างเปล่าเหลือเพียงพวกเขาสองคน

สีหน้าของเฉินถิงเซียวดูจะเย็นชา แต่ความเย็นชานั้นต่างกับที่มีให้กับคนแปลกหน้าทั่วไป

เขาจ้องมองที่ซือเฉิงหยู้：“พี่ใหญ่ ก่อนหน้านี้ ผมก็เคยบอกพี่แล้วว่าเธอคือมู่น่อนน่อน”

“ฉันรู้ว่าเธอคือมู่น่อนน่อน ชื่อเพราะดีนะ”รอยยิ้มของซือเฉิงหยู้ไม่ต่างอะไรจากปกติ ดูอ่อนโยนมาก

เฉินถิงเซียวเงียบไปครู่นึง ราวกับตัดสินใจได้อะไรบางอย่าง น้ำเสียงที่เรียบเฉยฟังแล้วกลับมีความโหดร้ายเสี้ยวนึง：“มู่น่อนน่อนหน้าตาคล้ายชิงหนิงมากก็จริง แต่เธอก็ไม่ใช่ชิงหนิง”

แววตาที่อ่อนโยนบนใบหน้าของซือเฉิงหยู้ได้พังทลายในที่สุด ลืมตาโตแล้วตะคอกออกมา：“นายหุบปากเลยนะ！”

เฉินถิงเซียวเงียบในทันที แล้วไม่พูดอะไรต่ออีกเลย

สักพัก ซือเฉิงหยู้สงบสติอารมณ์ได้ สีหน้าได้กลับมาอ่อนโยนเหมือนปกติเช่นเคย

“ถิงเซียว ฉันก็แค่พบเจอกับมู่น่อนน่อนโดยบังเอิญจริงๆ ”เขาพูดจบ แล้วมองดูเฉินถิงเซียวอย่างพินิจ：“ดูนายจะห่วงเธอมากเลยนะ ”

เฉินถิงเซียวหรี่ตา น้ำเสียงดูเรียบเฉยมาก：“เธอเป็นเมียของผมแล้วนะ”

“ทำไมต้องใช้ชื่อน้องชายของฉันเพื่อหลอกมู่น่อนน่อนด้วย？”น้ำเสียงของซือเฉิงหยู้เหมือนถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่นาน เขาก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง：“ถ้าหากเสี่ยวฉินรู้แล้วล่ะก็ เขาต้องมาขอค่ายืมชื่อเขามาใช้กับนายแน่ ？”

เฉินถิงเซียวมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งทีนึง น้ำเสียงเบาลงพูดขึ้นมา：“พี่ใหญ่ ชิงหนิงเธอจากไปนานแล้วนะครับ พี่ก็ควรเดินออกมาได้สักที”

พูดจบ เขาไม่ได้หันไปมองสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของซือเฉิงหยู้เลย แล้วก้าวเดินจากไปอย่างเร็ว

……

มู่น่อนน่อนเดินออกมาจากห้องจิตบำบัด ในใจคิดเรื่องของเฉินถิงเซียวอยู่ เลยทำให้เธอเดินช้ามาก

ปี๊น——

เสียงแตรรถดังขึ้นจากข้างหลัง

คนสมัยนี้ ทำไมถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้ ทั้งๆที่เธอก็เดินริมถนนสุดแล้ว ยังจะกดแตรไล่ให้เธอหลีกทางให้อีก

เธอหันไปมองด้วยสีหน้าร้ายๆ รถสีดำจอดลงที่หลังของเธอพอดี กระจกรถที่เปิดลงมาครึ่งนึง คนข้างในคือ“เฉินเจียฉิน”ใบหน้านั้นช่างหล่อกระชากใจ

“เฉินเจียฉิน”เอียงหัวมองเธอ ด้วยสีหน้าเกียจคร้าน：“ขึ้นรถ”

เขามาอยู่นี่ได้ยังไง？

ถึงจะสงสัยในใจ แต่ท่าทีของเธอก็ชัดเจนมาก เปิดประตูแล้วขึ้นรถไปเลย

เธอยังไม่ทันได้อ้าปากพูด เฉินถิงเซียวก็ได้พูดออกมาก่อนคำนึงแล้ว：“อย่าถามผมว่า‘มาอยู่นี่ได้ยังไง’คำถามที่ไร้สาระแบบนี้”

คำพูดที่มู่น่อนน่อนยังไม่ทันได้พูดออกมาก็ถูกคำพูดของเขาอุดเอาไว้ซะแล้ว

นั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรซะเลยแล้วกัน

เฉินถิงเซียวหันไปมองเธอทีนึง เห็นเธอครุ่นคิดอยู่แล้วแอบยิ้มจางๆโดยสังเกตจากสีหน้าของเขาไม่ออก น้ำเสียงกลับไม่ขำเลยสักนิด：“เธอมาทำอะไรที่นี่？”

มู่น่อนน่อนหันมา ยิ้มอย่างจริงจัง：“ไม่อยากตอบคำถามไร้สาระแบบนี้”

สือเย่ที่ขับรถอยู่ข้างหน้า ฟังคำสนทนาของทั้งสองคนแล้วอดไม่ไหวหัวเราะออกมาทีนึง

แต่ไม่นาน หลังจากที่เขาเห็นเฉินถิงเซียวที่อยู่ในกระจกมองหลัง สายตากวาดมาที่เขาทีนึง ก็รีบหุบปากเงียบไป

มู่น่อนน่อนที่เพิ่งขึ้นรถไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่ขับรถคือสือเย่ ：“สือเย่ วันนี้คุณผู้ชายของนายไม่ได้ออกไปไหนเลยหรอ？”

สือเย่หันไปมองเฉินถิงเซียวที่นั่งอยู่เบาะหลังอย่างดิบดี แล้วใส่หัว：“ไม่ครับ”

มู่น่อนน่อนพยักหน้าแล้วคิดอยู่ในใจ เที่ยงนี้กลับไปจะทำอะไรให้เฉินถิงเซียวทานดี

คิดๆแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปแหย่“เฉินเจียฉิน”ทีนึง

“ทำอะไร？”เฉินถิงเซียวหันมามองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ถูก“เฉินเจียฉิน”จ้องด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้ มันก็น่ากลัวอยู่นะ

มู่น่อนน่อนถอยไปข้างหลัง ：“คุณบอกฉันมาดีๆ พี่ชายของคุณชอบทานอะไรกันแน่？”

วันนี้ มู่น่อนน่อนใส่เสื้อขนเป็ดสีขาว และมัดผมหางม้า ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งเขียนอะไร แต่ผิวก็ยังดูขาวเนียนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ดูเรียบๆใสๆ เหมือนสาวน้อยที่ไร้เดียงสาไม่ทันต่อโลกภายนอก

เธอลืมตาสวยใสวิ๊งจ้องมองเขา และรอคอยคำตอบจากเขา

เฉินถิงเซียวเอื้อมมือไปดึงเนคไทออก น้ำเสียงฟังดูแหบๆเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว ：“ทำไมคุณถึงเป็นห่วงเขาขนาดนั้น？”

“ฉันเป็นเมียของเขานะ ฉันไม่เป็นห่วงเขาแล้วจะให้เป็นห่วงคุณรึไง？”แค่นึกถึงเรื่องที่“เฉินเจียฉิน”เคยทำกับเธอในอดีต มู่น่อนน่อนก็อดไม่ได้จ้องเขาด้วยสายตาดุร้ายทีนึง

“เฉินเจียฉิน”กลับหน้าตาปกติไม่แคร์อะไรเลย แล้วพูดต่อ：“ตามสภาพร่างกายของพี่ผมแล้ว พวกคุณไม่อาจใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาปกติทั่วไปได้นะ และเขาก็อาจจะสืบทอดบริษัทเฉินซื่อไม่ได้ด้วย？ขนาดหน้าของเขาคุณยังไม่เคยเห็นมาก่อน คุณจงรักภักดีอยู่กับเขาแบบนี้ เพื่ออะไรกัน？”

ฟังจากคำพูดของ“เฉินเจียฉิน”แล้ว มู่น่อนน่อนไม่รู้สึกว่าเขาจะพูดประชด น้ำเสียงของเขาดูจะแปลกใจอยากรู้มากกว่า

มู่น่อนน่อนเม้มปาก ยอมอธิบายให้เขาฟังอย่างใจเย็น

“เพื่ออะไรงั้นหรอ？”มู่น่อนน่อนคิดๆแล้ว พูดอย่างจริงจัง：“คงเพราะหน้าที่ละมั้ง ถึงฉันจะถูกแม่บังคับให้แต่งงานกับพี่ชายของคุณ แต่ถ้าวันนั้น ฉันขู่จะฆ่าตัวตาย แน่นอนว่าเธอก็จะทำอะไรกับฉันไม่ได้ ในเมื่อฉันแต่งงานกับพี่ชายของคุณแล้ว ก็ควรทำหน้าที่ภรรยาถึงจะถูก อีกอย่าง……”

มู่น่อนน่อนนิ่งไปครู่นึง ถอนหายใจพูด：“หลายปีมานี้ คนในเมืองหู้หยาง เอาเรื่องของเฉินถิงเซียวมาเม้าท์มอยเป็นขี้ปากกันไม่น้อยเลยนะ แต่จะว่าไปแล้ว เขาเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น เขาก็แค่ผู้เสียหายคนนึง น่าสงสารกว่าใครๆสักอีก