ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่12 เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เธอ

ตอนที่12 เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เธอ

มู่น่อนน่อนไม่ชอบสีหน้าใจร้ายแบบนี้ของ

มู่หวั่นขี”เธอพูดบ้าอะไร!”

“ฉันไม่ได้พูดเบาๆ ในใจเธอรู้ดี มู่หวั่นขีหึเบาๆ”เธอกล้าพูดว่า เธอไม่ชอบชูหาน?”

มู่น่อนน่อนก้มหน้า เงียบ

เธอไม่กล้าพูด

เพราะว่า คนที่เธอชอบมาตลอดก็คือเสิ่นชูหาน

ในเวลานั้นเอง จู่ๆมู่หวั่นขีร้องออกมาอย่างตกใจ”ชูหาน?”

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นอย่างแรง ถึงเห็นเสิ่นชูหานที่ไม่รู้กลับมาตั้งแต่ตอนไหน

เธอมองเสิ่นชูหานอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ว่าเขาได้ยินไปเท่าไหร่

ใครจะไปรู้ เสิ่นชูหานกลับเลี่ยงที่จะมองเธอ

เธอรู้แล้วเสิ่นชูหานได้ยินแล้วแน่นอน

มู่หวั่นขีดูปฏิกิริยาของเสิ่นชูหานอย่างพอใจ ยิ้มปลอบเสิ่นชูหาน”ชูหาน เธออย่ามีภาระทางจิตใจ น่อนน่อนแต่งงานแล้ว พวกเราก็อยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นได้แล้ว”

นี้แหละคือปฏิกิริยาปกติของการที่ถูกผู้หญิงทั้งน่าเกลียดทั้งโง่แบบนี้อย่างมู่น่อนน่อน ไม่รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องคนนั้นของเฉินถิงเซียว ทำไมถึงยังยุ่งกับมู่น่อนน่อน

อาจจะเป็นเพราะลองเปลี่ยนรสนิยมแปลกใหม่บ้าง หาความตื่นเต้น

“น่อนน่อน เธอแต่งงานแล้ว” ตอนนี้เสิ่นชูหานถึงหันหน้ามองมู่น่อนน่อนตรงๆ

“ใช่ ก่อนหน้านี้หล่อนยังบอกกับฉัน ถ้าแต่งงานจริงๆก็จะไม่มีทางแต่งงานให้ดี ก็เลยอยากแต่งเข้าตระกูลเฉิน ฉันเคยเตือนหล่อนแล้ว ถึงแม้ไฮโซอย่างตระกูลเฉินจะร่ำรวยมาก แต่สามีแบบนั้น……”

มู่หวั่นขีพูดถึงตรงนี้ ส่ายหัว ทำท่าทีเจ็บปวดใจ

แต่มู่น่อนน่อนฟังออกอย่างชัดเจน ในคำพูดของมู่หวั่นขีถึงบอกว่าเธออยากแต่งเข้าตระกูลเฉินเพราะเห็นแก่เงิน

เสิ่นชูหานขมวดคิ้วมองมู่น่อนน่อน ในตามีแต่ความผิดหวัง”ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องขอบคุณที่เธอแต่งเข้าตระกูลเฉินแทนหวั่นขีมู่หวั่นขีก็รู้สึกขอบคุณเหมือนกัน”ใช่แล้ว ถ้าไม่ใช่เธอแต่งเข้าตระกูลเฉินแทนฉันฉันกับชูหานก็ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก”

มู่น่อนน่อนกัดปากแน่น พูดอธิบายเสียงแหบให้ตัวเอง”ไม่ใช่อย่างที่หล่อนพูดนะ”

ถึงแม้ชาตินี้เธอกับเสิ่นชูหานอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเป็นคนเห็นแก่เงิน

เสิ่นชูหานขมวดคิ้ว”น่อนน่อน เธอไม่ต้องอธิบายแล้ว ฉันเข้าใจอารมณ์ของเธอได้ถึงแม้ร่างกายเฉินถิงเซียว……ไม่ไหว แต่ตระกูลเฉินไม่มีทางปฏิบัติไม่ดีต่อเธอแน่นอน”

ใจของมู่น่อนน่อน ห่อเหี่ยวไปหมดแล้วจริงๆ

ในเวลานั้นเอง จู่ๆโทรศัพท์ของเธอสั่นขึ้นมา

เอหยิบออกมา เห็นว่าเนื้อหาของข้อความคือเมนูอาหาร ไม่มีเนื้อหาอื่นๆเพิ่มเติม

ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้เธอ แต่เธอใช้ข้ออ้างออกไปได้พอดี

“ฉันมีธุระไปก่อนนะ”เธอลุกขึ้นยืน มองเสิ่นชูหานด้วยสีหน้าไร้อารมณ์”เมื่อก่อนฉันเคยชอบเธอก็จริง ฉันไม่ปฏิเสธ แต่คราวหลังจะไม่ทำมันอีก ฉันแต่งเข้าได้ไงมู่หวั่นขีรู้ดีที่สุด เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เธอ”

เธอชอบเสิ่นชูหานได้ ก็เพราะว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่รังเกียจเธอและยังเป็นห่วงเธอ

ดูเหมือนตอนนี้ เขาทำกับเธอเป็นแค่ความเห็นอกเห็นใจจอมปลอมเท่านั้นเอง

ตระกูลเสิ่นกับตระกูลมู่สองตระกูลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ พวกเขารู้จักกันมาหลายปี หรือเขาไม่รู้จริงๆเหรอว่าเธอเป็นคนยังไง?

ก็จริง ขนาดเซียวชู่เหอแม่แท้ๆยังไม่เชื่อเธอ คนนอกอย่างเสิ่นชูหานจะเชื่อเธอได้ไง

เธอพูดจบ ก็ออกจากห้องไปอย่างไร้เยื่อใย

ตอนปิดประตู เธอได้ยินเสิ่นชูหานพูดกับ

มู่หวั่นขี”เมื่อก่อนรู้สึกว่าน่อนน่อนคือเด็กผู้หญิงที่จิตใจบริสุทธิ์ คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะกลายเป็นแบบนี้……”

มู่หวั่นขียังคงทำน้ำเสียงเสียใจอย่างนั้น”ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน………”

มู่น่อนน่อนกำมือทั้งสองแน่น เม้มปากแน่น เดินออกจากร้านอาหารโดยที่หน้าก็ไม่หันกลับไป

โทรศัพท์ที่กระเป๋าดังขึ้นอีกครั้ง เธอกดรับโดยที่ไม่ได้มองเลย

น้ำเสียงทุ้มต่ำกระทบกับแก้วหูเธอ”เมนูที่ส่งไป ห่อกลับมาด้วย”