ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - ตอนที่2 ทำให้เธอพอใจ

ตอนที่2 ทำให้เธอพอใจ

เขาจงใจเน้นคำว่า”คนพิการ” เสียงทุ้ม เพิ่มความหมายที่ยั่วยุเล็กน้อย

ผู้ชายจงใจใกล้ชิดเธอ ออร่าความหนาวเย็นยิ่งอยู่ยิ่งเข้ม

มู่น่อนน่อนขยับออกข้างอย่างไม่ชิน หลังจากการสงสัยระยะสั้นๆ เธอเชื่อคำพูดของเขา

เพราะยังไง บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียว คนธรรมดาเข้ามาไม่ได้

“เขาคือลูกพี่ลูกน้องเธอ กรุณาอย่าพูดอย่างนั้นกับเขา”ขนาดลูกพี่ลูกน้องตัวเองยังพูดแบบนี้ คิดว่าปกติเฉินถิงเซียวไม่ค่อยสบายดี

ภายในใจลึกๆของมู่น่อนน่อนเกิดความสงสารอย่างหนึ่ง

ถึงแม้ตระกูลเฉินจะเป็นไฮโซระดับสูง ทำให้รู้สถานการณ์ของเฉินถิงเซียว สองสามปีมานี้เขาคงอยู่อย่างลำบากมาก

ดวงตาดำของเฉินถิงเซียวมีความตกใจ เขาไม่คาดว่าผู้หญิงที่ขี้เหร่จะพูดแบบนี้ได้

เขาอดไม่ได้ที่จะสำรวจเธอใหม่

ผมที่ยุ่งเหยิง แว่นกรอบดำและเสื้อไหมพรมแขนยาวที่เชย หน้าม้าบนหน้าผากหนาจนจะปิดตาได้แล้ว บนใบหน้าที่หมองคล้ำมีจุดด่างเล็กๆสองสามเม็ด มองอีกกี่ครั้งก็รู้สึกเอียน

ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้หญิงที่ขี้เหร่คนนี้ไม่ใช่ว่าที่เจ้าสาวที่งดงามดั่งบุปผาในข่าวลือนั้น

แต่คนของตระกูลเฉินไม่แคร์ว่าผู้หญิงที่จะแต่งกับเขาขี้เหร่หรือสวย ขอแค่เป็นผู้หญิงที่มีลูกสืบสกุลได้ก็พอแล้ว ถึงจะเปลี่ยนคน พวกเขาก็ไม่สนใจ

ในตาของเฉินถิงเซียวมีความคิดแวบผ่าน เขายื่นมือผลักมู่น่อนน่อนลงบนเตียง ในน้ำเสียงมีความดูถูกและเจตนาร้ายอย่างไม่ปกปิด “ในนี้ไม่มีคนอื่น เธอไม่ต้องทำเป็นเสแสร้ง เธอหน้าตาแบบนี้คงจะบริสุทธิ์สินะ ฉันจะถือว่าทำความดี ทำให้เธอพอใจเอง”

พูดจบ เขาเอื้อมมือเข้าหาเธอตรงๆเลย

ความรู้สึกละเอียดอ่อนมาก พอแตะแล้วจะติดใจเล็กน้อย

“เพี๊ยะ!”

มู่น่อนน่อนใช้แรงทั้งหมด ตบลงบนหน้าเขา”อย่าคิดว่าคนอื่นจะสกปรกเหมือนเธอ ก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องเธอจะมา เธอรีบไป ฉันจะทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ถึงแม้เธอจะพยายามสงบสติอารมณ์แล้ว แต่การสั่นของมือทรยศเธอ

เธอเคยคิดระหว่างทางว่าเฉินถิงเซียวจะน่าเกลียดขนาดไหน แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าจะพบเจอกับเรื่องแบบนี้

เฉินถิงเซียวทำหน้าบูดบึ้ง ในตัวปล่อยความรู้สึกหนาวเข้ากระดูกออกมา”ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าทำฉัน”

เพราะดิ้น แว่นของเธอเลยหล่นลงมา เผยดวงตาที่ใสสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ ขนตาที่สั่นไหวแสดงออกถึงความตื่นเต้นและความกลัวของเจ้าของ

เฉินถิงเซียวชะงัก ไม่รู้ว่าทำไมถึงใจอ่อน

เขายืดตัวขึ้น จัดเสื้อเล็กน้อย มองเธออย่างเย็นชา”เธอรอคนพิการนั้นต่อไปเถอะ”

ปัง！

จนประตูปิดลง ประสาทที่ตึงเครียดของมู่น่อนน่อนค่อยๆผ่อนคลายลงมา

…….

นอกประตู

มีบอดี้การ์ดเห็นรอยแดงบนหน้าเฉินถิงเซียว ตะลึงเล็กน้อยแล้วพูดว่า”คุณชาย หน้าของคุณ…….”

เฉินถิงเซียวจับหน้าของตัวเอง พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า”ชนโดนประตู”

ประตูอะไรถึงชนออกมาได้รอยมือ5นิ้วได้?

แต่บอดี้การ์ดไม่กล้าถามมาก ได้แต่ส่งเอกสารฉบับหนึ่งให้”นี้คือข้อมูลส่วนตัวของคุณหญิง”

เฉินถิงเซียวเปิดเอกสาร เห็นชื่อที่เขียนไว้มู่น่อนน่อน

ผู้หญิงที่น่าเกลียดนั้นดูเหมือนจะตายด้าน นึกไม่ถึงว่าจะตั้งชื่อว่าน่อนน่อน?

แม่ผู้ให้กำเนิดของนี้น่าสนใจดี โอ๋ลูกเลี้ยงเหมือนเพชรพลอย แต่โหดกับลูกสาวแท้ๆ

พออ่านลงมาอีก เขาขมวดคิ้ว ถามบอดี้การ์ด”เธอคือคนบ้า?”

บอดี้การ์ดพยักหน้า

เฉินถิงเซียวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์”ตรวจสอบใหม่”

เวลามู่น่อนน่อนพูด เห็นได้ชัดว่ายังรู้เรื่อง

อีกอย่าง เขาไม่เคยเห็นคนบ้าคนไหนตกอยู่ในสถานการณ์แล้วยังลุกขึ้นตบคนอย่างแรงได้

พอนึกถึงตรงนี้ หน้าของเขาบึ้ง ปาเอกสารในมือใส่บอดี้การ์ด”หาเอกสารที่ฉันพอใจไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับมาเจอฉัน!”