ฉัน….เป็นเจ้าสาวจอมปลอม - บทที่ 252 เป็นฉากที่จัดขึ้นเพื่อจงใจใส่ร้ายเธอ

ห้ามออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็เป็นการจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคลแล้ว

มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้คัดค้านใด ๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงคุณท่านเฉินมาก

ถึงแม้ว่าคุณท่านเฉินเมื่อก่อนจะเคยส่งผู้หญิงไปที่คฤหาสน์ของเฉินถิงเซียว เคยทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกแย่กับเขาจริง ๆ แต่ว่าก่อนหน้านี้ที่คุณท่านเฉินเคยบอกเล่าคำเหล่านั้นกับเธอ ความรู้สึกแย่ ๆ ในใจที่มีต่อคุณปู่ก็ได้หมดไป

อีกอย่างเฉินถิงเซียวจะต้องทุกข์ทรมานมากอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงเฉินถิงเซียว สีหน้าของมู่น่อนน่อนก็เย็นลงอย่างไม่รู้ตัว

บนระเบียงทางเดินกลับเข้าสู่ความสงบเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเฉินอินหย่าจะไม่พอใจการกระทำของเฉินชิงเฟิง แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรมาก

เพราะถึงอย่างไรคุณท่านเฉินก็นอนอยู่ในห้องผ่าตัด เป็นตายไม่แน่นอน คนที่พูดจามีน้ำหนักมากที่สุดในตระกูลเฉินก็คือเฉินชิงเฟิง

ทันใดนั้น ในเวลาที่เงียบสงบเช่นนี้เฉินถิงเซียวก็เปล่งเสียงพูดออกมา : “แจ้งความเถอะ”

คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจจากทุกคน

มู่น่อนน่อนหันหน้ามา เห็นเพียงข้างใบหน้าที่รูปงามกับดวงตาที่หรี่ลงของเฉินถิงเซียว

เขาดูใจเย็นมาก แต่ว่ากลิ่นอายความเยือกเย็นบนตัวของเขาที่แผ่กระจายออกมา ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในเวลานี้

และเขาก็เปิดปากกล่าวต่อในทันที : “ในเมื่อคุณพ่อสงสัยว่าที่คุณปู่ตกลงมาจากบันไดไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นฝีมือของคน อย่างนั้นก็แจ้งความเถอะ ให้ตำรวจตรวจสอบหาความจริง”

เขาพูดประโยคเหล่านี้กับเฉินชิงเฟิง

มู่น่อนน่อนเห็นสีหน้าของเฉินชิงเฟิงเกิดความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าเขาตกใจอย่างมากกับการเสนอของเฉินถิงเซียว

นี่ทำให้มู่น่อนน่อนเกิดความสับสนในใจ

ถ้าเฉินชิงเฟิงสงสัยว่าเรื่องของคุณท่านเฉินนั้นเป็นฝีมือคนจริง ๆ การแจ้งความก็เป็นขั้นตอนที่ปกติถึงจะถูก

เฉินชิงเฟิงเงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวขึ้น : “โอเค งั้นโทรแจ้งตำรวจ”

เฉินชิงเฟิงให้คนโทรแจ้งตำรวจ แต่เนื่องด้วยเป็นวันแรกของปีใหม่ ตำตรวจจึงไม่ได้มาเร็วขนาดนั้น ทางตำรวจได้ขอให้พวกเขากันสถานที่เกิดเหตุไว้ให้ดี

และมู่น่อนน่อนกับทุกคนก็เฝ้าคุณท่านเฉินอยู่ที่โรงพยาบาล

มู่น่อนน่อนเพิ่งจะตื่นนอนจากเตียงได้ไม่นาน ยังไม่ทันได้ทานอะไรก็ตามทุกทคนมาที่โรงพยาบาล

แล้วมานั่งเฝ้ารอการผ่าตัดของคุณท่านเฉินให้เสร็จสิ้น เวลานี้เธอรู้สึกหิวขึ้นมา

แต่ สถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เธอจะรู้สึกหิว ก็คงได้แต่อดทน

การผ่าตัดของคุณท่านเฉิน ไม่ใช่จะเสร็จสิ้นในเวลาสั้น ๆ มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องอดทนไปนานแค่ไหน

ทันใดนั้น สือเย่ปรากฏตัวขึ้นที่ระเบียงพร้อมกับพรรคพวก

เขาเดินตรงมาที่เฉินถิงเซียว เมื่อเดินผ่านเฉินชิงเฟิงนั้น เขาก็โค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย

สือเย่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของเฉินถิงเซียว : “คุณผู้ชายครับ”

เฉินถิงเซียวเหลือบมองมู่น่อนน่อนด้วยหางตาแวบหนึ่ง แล้วกล่าวกับสือเย่ว่า : “พาคุณหญิงน้อยกลับไป”

มู่น่อนน่อนรีบหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียวทันใด

ทำไมต้องพาเธอกลับไป

“ฉันจะรออยู่ที่นี่จนกว่าคุณปู่จะฟื้น” ถ้าหากคุณท่านเฉินฟื้นขึ้นมา ก็น่าคลี่คลายความต้องสงสัยในตัวของเธอได้

แทบจะในทันที เฉินถิงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง : “คุณอยู่ที่นี่รังแต่จะทำให้ผมเห็นแล้วรู้สึกขวางหูขวางตา”

“เฉินถิงเซียว!”

“อย่าคิดว่าอยู่ในฐานะคุณหญิงน้อยแล้วจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ ตอนนี้คุณยังเป็นผู้ต้องสงสัยในการผลักคุณปู่ตกบันได ผมให้สือเย่พาคุณกลับบ้านก็เพื่อให้เขาเฝ้าคุณไว้ให้ดี ไม่ให้หนีไป”

มู่น่อนน่อนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเฉินถิงเซียว

แต่ว่าน้ำเสียงที่เยือกเย็นของเฉินถิงเซียว ไม่เหมือนกับเป็นการหยอกเย้าเลยสักนิด

เขาไม่ได้หันมามองมู่น่อนน่อนอีก เพียงแค่กล่าวกำชับตรง ๆ กับสือเย่ : “สือเย่ ไม่ได้ยินคำพูดของผมหรือไง พาคุณหญิงน้อยกลับบ้าน แล้วเฝ้าดูให้ดี!”

“เชิญครับ คุณหญิงน้อย” สือเย่ เดินมาที่ด้านหน้าของมู่น่อนน่อน แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย ยังคงให้ความนอบน้อม

มู่น่อนน่อนใบหน้าซีด มองเฉินถิงเซียวอย่างลุ่มลึกแวบหนึ่ง แล้วก็เดินตามสือเย่จากไป

เธอคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกคนตระกูลเฉินสงสัย อีกทั้งเหตุผลในการสงสัยก็สุดจะฟังไม่ขึ้น

เฉินถิงเซียวพูดขนาดนี้แล้ว เธออยู่ที่นี่ต่อก็ไม่มีความหมาย

เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล สือเย่ก็ได้พามู่น่อนน่อนขึ้นรถไป

สือเย่พลางสตาร์ทรถพลางกล่าว : “คุณหญิงน้อยครับ อาหารที่อยู่ในกล่องที่นั่งด้านหลัง คุณผู้ชายให้ผมเตรียมไว้ให้คุณหญิงน้อยโดยเฉพาะครับ”

มู่น่อนน่อนตะลึงเบา ๆ หันไปมองที่นั่งข้าง ๆ เห็นกล่องหนึ่งใบจริง ๆ ด้วย ด้านบนเป็นโลโก้ของคลับจีนติ่ง

เห็นได้ชัดว่าสือเย่ไปเอามาจากโรงแรมจีนติ่งมาให้เธอ

“เฉินถิงเซียวโทรหานายตั้งแต่เมื่อไร” หลังจากที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอก็ยืนอยู่ข้างๆของเฉินถิงเซียว และไม่เห็นเฉินถิงเซียวจะโทรศัพท์หาใครคนใด

สือเย่ครุ่นคิดแล้วกล่าวขึ้น : “หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้วครับ”

มู่น่อนน่อนคิดย้อนกลับไป หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ อย่างนั้นก็น่าจะยังอยู่ที่บ้านตระกูลเฉิน

หรือว่าปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ของเฉินถิงเซียวคือการเสแสร้ง

น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนไม่สามารถซ่อนความดีใจของเธอได้ : “เขาโทรหานายตอนนั้น บอกนายอย่างชัดเจนว่าให้นำของกินมาและรับฉันที่โรงพยาบาลเหรอ”

สือเย่กล่าวอธิบาย : “ก็ไม่ใช่ครับ รสปากของคุณผู้ชายผมรู้ดี ของที่คุณผู้ชายให้ผมนำมาล้วนไม่ใช่ของที่คุณผู้ชายชอบครับ”

เฉินถิงเซียวสั่งให้เขานำอาหารเหล่านี้มา ให้เขาไปรับมู่น่อนน่อน แน่นอนว่าย่อมต้องนำมาให้มู่น่อนน่อนโดยเฉพาะ

ความดีใจบนใบหน้าของมู่น่อนน่อนได้จางลง และไม่ได้พูดอะไรอีก

เธอเปิดกล่องออก พบว่าในนั้นเต็มไปด้วยอาหารโปรดของเธอ แต่ทว่าเธอกลับไม่มีความอยาก

ไม่ว่าเธอจะไม่อยากทาน แต่ลูกในท้องของเธอก็ต้องทานนะ

เธอยังคงไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะสงสัยเธอเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของเฉินชิงเฟิงกับเฉินอินหย่า

และสองสามวันมานี้เธอกับคุณท่านเฉินเข้ากันได้ดีขนาดนี้ เธอไม่มีแรงจูงใจในการทำร้ายคุณท่านเฉินเลยสักนิด

คำพูดของเขาที่อยู่โรงพยาบาลเมื่อสักครู่ จะต้องมีเหตุผลอื่นอย่างแน่นอน!”

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจของมู่น่อนน่อนก็รู้สึกดีขึ้น

สือเย่พลางขับรถพลางสังเกตมู่น่อนน่อนจากกระจกมองหลัง

เห็นเธอเริ่มทานอาหาร สือเย่ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

อันที่จริงถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนั้นเฉินถิงเซียวโทรศัพท์มาหาเขา นอกจากกำชับให้เขานำอาหารมาและรับมู่น่อนน่อนแล้ว อย่างอื่นก็ไม่ได้กล่าวถึง

เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่โรงพยาบาล น้ำเสียงที่เฉินถิงเซียวใช้พูดกับมู่น่อนน่อน ก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่าเรื่องราวไม่ได้ง่าย ทำให้เขาเดาออกได้รางๆ

เห็นมู่น่อนน่อนทานพอประมาณแล้ว เขาถึงได้เอ่ยปากถาม : “คุณหญิงน้อยครับ ทำไมคุณผู้ชายถึงพูดว่าคุณหยิงน้อยเป็นคนผลักคุณท่านเฉินตกบันไดละครับ”

มู่น่อนน่อนถอนหายใจยาวแล้วกล่าว : “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าฉันไม่ได้ผลักท่าน”

……

ทุกคนในตระกูลเฉินไปที่โรงพยาบาลกันหมด

มู่น่อนน่อนถูกสือเย่ส่งกลับบ้าน ตลอดทางก็มีแต่คนรับใช้

เธอนึกถึงคำพูดของเฉินอินหย่าก่อนหน้านี้

เฉินอินหย่าพูดไม่มีผิด คนบ้านตระกูลเฉินก็มีเพียงเธอคนเดียวที่แซ่อื่น

ดังนั้นพวกเขาจะสงสัยเธอก็ไม่ผิด

เธอไม่ได้กลับไปที่ห้องโดยตรง แต่กลับไปในสถานที่ที่คุณท่านเฉินตกลงมา

สือเย่นั้นจำคำพูดของเฉินถิงเซียวขึ้นใส่ใจ ตามเฝ้าเธอทุกฝีก้าวโดยไม่คลาดสาย

ตำรวจมาเก็บรวบรวมหลักฐานและปิดกั้นที่เกิดเหตุแล้วก็จากไปแล้ว แต่แค่สถานที่เกิดเหตุเกือบจะไม่มีข้อมูลอะไรที่มีประโยชน์เลย

มู่น่อนน่อนเดินขึ้นตามบันไดที่คุณท่านเฉินนั้นตกลงมา แล้วครุ่นคิดอย่างรอบคอบถึงฉากที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลเฉินต่างสงสัยเธอ อย่างนั้นก็แปลได้ว่า นี่น่าจะเป็นฉากเกมหนึ่ง

ซึ่งเป็นฉากที่จัดขึ้นเพื่อจงใจใส่ร้ายเธอ