ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 173

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 173 สรือโถว

“ให้ข้าดูแล?” ท่านโจวชี้ไปที่หน้าตนเองด้วยเข้าใจว่าตน ฟังผิดไป “เจ้าหนุ่มนี่ล้อเล่นอะไรกัน เรือนข้าเดิมทีคนก็ น้อยอยู่แล้ว มีงานเยอะมากทุกวัน จะมีเวลาว่างที่ไหนมา ช่วยเจ้าดูแลแม่หนูคนนี้กันล่ะห้า?”

“ท่านโจว…อินฉีมองงเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ

วิ่งวอน

หลินซินเยียนยากที่จะจินตนาการจริงๆ ว่าอินฉีผู้เย่อ หยิ่งเองก็มีด้านที่ขอร้องคนด้วย ภายในใจเกิดความตื้นตัน จึงยอบกายคาราวะกับท่านโจวพลางกล่าวว่า “ท่านโจวเจ้า คะ ท่านโปรดวางใจ หากท่านรับข้าไว้ไม่เลี้ยงเสียข้าวสุก แน่นอน ถึงแม้ข้าจะไม่ถึงกับมีความสามารถ แต่หากเป็นงา นทั่วๆไปข้าก็ยังสามารถจะจัดการได้เจ้าค่ะ”

ท่านโจวยังคงส่ายหน้า “ที่นี่คือโรงยาสมุนไพร งานที่นี่ ล้วนต้องใช้ผู้ที่มีความสามารถจึงจะทำได้ เจ้าไม่เข้าใจใน ยาสมุนไพร อย่าได้สร้างความวุ่นว่ายเพิ่มก็นับว่าเมตตา แล้วยังหวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยเหลือได้อีกหรือ? ไม่ได้ ไม่ได้ยาสมุนไพรนั้นหากผิดพลาดแม้แต่นิดก็ฆ่าคนได้ แล้ว”

หลินซินเยียนมองไปยังอินฉีด้วยความลำบากใจ อินฉี ชะงักงัน จึงได้กล่าวบางอย่างที่ทำให้ทุกคนล้วนตกใจจน หน้าซีด

“ท่านโจว ซินเยียนได้ตั้งครรภ์ ให้นางไปอยู่ที่อื่นข้าไม่วางใจ อีกทั้งนางยังมีศัตรูตามไล่ล่าอีกด้วย มีเพียงที่แห่งนี้ ของท่านที่มียาช่วยเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของนางได้”

“อะไรนะ?” ท่านโจวตกใจจนตาเบิกกว้าง “เจ้าบอกว่า นางท้องอย่างงั้นรึ? นี่ นี่…คงไม่ใช่ลูกของเจ้าหรอกนะ”

หลินซินเยียนตั้งท่าขยับจะอธิบาย แต่เห็นอินเอื้อมมือ มากุมมือของนางไว้พลันแย่งนางพูด “ใช่ เป็นข้าเอง ดังนั้น ข้าจึงไม่สามารถให้นางไปอยู่ที่อื่น”

ท่านโจวเมื่อได้ยิน ทันใดนั้นใบหน้าก็กลายเป็นยับย่น เนื่องจากความลำบากใจ ดวงตาของเขามองไปที่อินฉีและ หลินซินเยียนสลับไปมาตลอดเวลา ถอนหายใจพลาวส่าย ศีรษะ “เจ้าหนุ่ม เจ้ามีลูกขึ้นมาได้อย่างไรเนี่ย เจ้าก็รู้ดี ว่า….โธ่ จะทำอย่างไร จะทำอย่างไรดี สกุลอินของเจ้ามี สายเลือดสืบสกุลนี้ไม่ง่ายนัก แต่นี่มันยังไม่ใช่เวลานะ”

ถือโอกาสที่ท่านโจวยังลังเลสับสน อินฉีดูแลรินน้ำให้ หลินซินเยียนด้วยตนเอง ถอดหมวกงอบของนางวางลง คน ทั้งสองรออยู่สักพัก ท่านโจวจึงดูเหมือนค่อยบรรเทาลง

ท่านโจวเพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าของหลินซินเยียนชัดๆ อด ไม่ได้ที่จะตกตะลึงอีกครั้ง พลันส่ายหน้าไม่หยุด “มิน่าล่ะ เจ้าหนุ่มถึงถูกเจ้าล่อลวงจนหัวปักหัวป่า รูปงามขนาดนี้คง ยากที่จะไม่หวั่นไหว เจ้าว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่เพียงยึด บ้านของข้า ยังต้องการยาอี้เหยียนต้นของข้าอีก เจ้ารู้หรือ ไม่ว่ายาอี้เหยียนต้นของข้านั้นหลอมยากขนาดไหน? ชั่ว ชีวิตของข้ายังหลอมออกมาได้ทั้งหมดเพียงสามเม็ด เท่านั้น!”
เห็นเขาตอบตกลงในที่สุด อินฉีจึงค่อยถอนหายใจเฮือก ใหญ่และรินน้ำดื่มให้กับเขา พลางกล่าวปลอบใจว่า “ท่าน โจว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้ารับปากท่าน ว่าจะหาสมุนไพร สำหรับหลอมยาอี้เหยียนต้นให้ท่านสิบชุด”

“สิบชุด?” ท่านโจวมุมปากกระตุก “ที่เจ้าพูด ไม่ใช่สักแต่ ว่าพูดไปเรื่อยนะ สมุนไพรของยาอี้เหยียนข้ารวบรวมมา หลายปียังได้แค่สามชุด ที่เจ้ากล่าวมาจะเชื่อถือได้สักเท่า ไหร่กันเชียว ก็ได้ แม่หนู เจ้าก็อยู่ที่นี่ชั่วคราวก่อนแล้วกัน”

หลินซินเยียนได้ยินคนทั้งสองพูดบางอย่างเกี่ยวกับยาอี้ เหยียนต้น นางไม่รู้เรื่องราวใดๆเหมือนสับสนอยู่ในเมฆ หมอก จึงอดถามไม่ได้ “ยาอี้เหยียนต้น ใช่เป็นเม็ดยาที่ สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ข้าได้อย่างสิ้นเชิงใช่หรือไม่? บน โลกยังมียาแบบนี้ด้วยหรือ?”

ท่านโจวถึงกับกลอกตาใส่ “แน่นอนว่ามี แม่หนูเจ้ามีบาง สิ่งที่ควรจะรู้ไว้ แต่ถึงแม้จะสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ ภายนอกได้แต่ก็ไม่ใช่ถาวรซะทีเดียว ยาหนึ่งเม็ดอย่างมาก ก็คงรูปไว้ได้ประมาณหนึ่งปีครึ่ง อีกอย่างถึงแม้จะสามารถ เปลี่ยนรูปลักษณ์หน้าตาได้ แต่ก็ยังมีข้อห้ามอย่างเช่นไม่ สามารถดื่มสุราได้โดยเด็ดขาด เพียงแค่หยดเดียว ประสิทธิภาพของยาก็จะหายไป”

“หนึ่งปีครึ่ง…ก็น่าจะพออยู่” ถ้าหากสามารถเปลี่ยนแปลง รูปลักษณ์ได้ เช่นนั้นก็เทียบเท่ากับช่วงเวลาที่หลินซิน เยียนสาบสูญไปจากโลกนี้ ไม่ว่าคนของโม่จื่อเฟิงจะหา อย่างไรก็ไม่สามารถพบได้ ช่วงระยะเวลาหนึ่งปีครึ่งก็เพียงww.

พอที่นางจะให้กำเนิดบุตรได้อย่างปลอดภัยแล้ว

เมื่อนางนึกได้เช่นนี้ สีหน้าก็อดไม่ได้ที่จะเผยความ ปลาบปลื้ม รีบยอบกายคารวะแก่ท่านโจว “ขอบพระคุณ ท่านโจวที่เมตตาช่วยเหลือ”

ท่านโจวโบกไม้โบกมือปราม หันกลับไปจัดการสมุนไพร ของตนต่อ “ไม่ต้องขอบอกขอบใจหรอก เป็นข้าที่ติดหนี้ เจ้าหนุ่ม นี่เป็นเพียงแค่การชดใช้คืน”

เห็นเขาไม่ใส่ใจที่จะพูด อินฉีเองก็ไม่ถือสา จึงนำหลินซิน เยียนไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม ดูเหมือนว่าเขา จะคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้อย่างมาก แต่ละห้องมีความ ชัดเจนว่าใช้ทำสิ่งใดๆบ้าง

เรือนแห่งนี้ไม่นับว่าใหญ่ แต่สิบกว่าห้องนั้นมีสามห้องที่ เป็นห้องนอน ห้องอื่นๆล้วนใช้เป็นสถานที่จัดเก็บรวบรวม สมุนไพร นอกจากนี้ภายในห้องยังมีเตาหลอมยาเม็ดระดับ สูง ในยามที่คนทั้งสองเข้าไปก็เห็นเด็กชายสิบขวบกว่าคน หนึ่งกำลังเฝ้าเตาหลอมยาอยู่

เมื่อเด็กน้อยคนนั้นเห็นอินฉี ก็ปรี่กระโดดเข้ามาด้วย ความดีใจ “พี่อิน ท่านมาได้อย่างไร?”

อินฉีลูบศีรษะของเด็กน้อย “พี่พาพี่สาวคนหนึ่งมาอยู่ด้วย ช่วงสั้นๆ พี่สาวตั้งครรภ์แล้วด้วย ต่อแต่นี้ไปสรือโถวจะต้อง ช่วยพี่ชายดูแลพี่สาวเป็นอย่างดี ได้หรือไม่?”

สรือโถวหันกลับไปดูหลินซินเยียน ด้วยรอยยิ้มแสน บริสุทธิ์อันเจิดจ้า “ได้ขอรับ ข้าจะดูแลพี่สาวเป็นอย่างดี พี่สาวท่านสวยจริงๆ ยังสวยกว่าพี่ลั่วเสียอีก พี่ชายอิน…พี่ สาวคนนี้เป็นคนรักของท่านหรือไม่ขอรับ?”

หลินซินเยียนเก้อเขินอยู่บ้าง กลัวว่าเด็กน้อยจะเข้าใจ ผิด “ไม่ใช่หรอก พี่สาวกับพี่อินของเจ้าเป็นเพียงแค่สหาย กัน”

“ไม่ใช่หรือขอรับ.ท่าทางของสรือโถวดูเหมือนจะผิด หวังอย่างมาก

รอยยิ้มบนใบหน้าอินฉียังคงเฉกเช่นกับสายลมในฤดู ใบไม้ผลิ เขาพลันลูบศรีษะของสรือโถวอีกครั้ง “สรีอโถว พี่อินของเจ้าเป็นบุรุษที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ทำไมเจ้าจึงยัง กังวลว่าข้าจะหาภรรยาไม่ได้เชียวหรือ?”

สรือโถวส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้ามิได้กังวลว่าท่านจะหา

ภรรยาไม่ได้ เพียงแต่ท่านโจวเคยกล่าวไว้ว่า รอวันที่ท่าน

แต่งภรรยาก็คงเห็นสมควรที่ข้าจะได้ลงจากเขา”

อินฉีเมื่อได้ยินใบหน้าพลันแข็งที่อในชั่วพริบตา เขาตบ แผ่นหลังสรือโถวเบาๆเป็นการปลอบใจ สรือโถวก้มหน้าหัน กลับไปยังเตาหลอมเพื่อรักษาระดับไฟ

เมื่อทั้งสองออกมาจากห้องเตาหลอมยา อินฉีจึงบอกกับ หลินซินเยียนว่า เดิมที่สรือโถวเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้ง ท่าน โจวเก็บมาได้จากเชิงตีนเขา ตอนเล็กนั้นยังดี สรือโถวไม่ เข้าใจแนวคิดของพ่อแม่แท้ๆ ทว่าเมื่อค่อยๆเติบโตขึ้น เขา ก็รู้ว่าสถานที่ตนเองอยู่นั้นแตกต่างจากเด็กคนอื่น เขามัก จะคิดอยู่เสมอว่าต้องมีสักวันที่เขาอาจจะหาพ่อแม่ของเขา

พบ
ทว่าการที่เด็กถูกทิ้งจะเสาะหาพ่อแม่แท้ๆของตนไฉน เลยจะง่ายเพียงนั้น ท่านโจวจึงให้ความคิดเขาอย่างหนึ่ง ซึ่งสัญญาว่าจะให้เขาลงจากภูเขาไปตามหาพ่อแม่ของตน

ที่แท้เรื่องเป็นมาเช่นนี้ หลังจากที่หลินชินเยียนได้ฟัง อด ไม่ได้ที่จะเหลือมองไปทางเตาหลอมยา ภายในใจมีความ อัดอั้น คนบางคน ใช่หรือไม่ว่า…ตั้งแต่ยามที่ถือกำเนิดขึ้น ความสมดุลแห่งโชคชะตานั้นเอนเอียงอย่างไม่ยุติธรรม ตั้งแต่แรกเริ่ม?

นางอดไม่ได้ที่จะลูบท้องน้อยของตน ลูกของนางไหน เลยจะแตกต่าง จู่ๆนางก็หวาดกลัวขึ้นมา ถ้าหากในอนาคต เด็กถือกำเนิดออกมา เมื่อโตขึ้นก็จะถามนาง พ่อของเขา อยู่ที่ไหน เช่นนั้นนางควรจะตอบว่าอย่างไรกัน?