ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 238

ตอนที่ 238 ยั่วยุ(1)

หลินซีนเยี่ยนนางไม่ใช่คนที่จะโทษคนอื่น คนพวก นี้จะฆ่านางแต่กลับไม่สามารถลงมือกับพวกเขาได้ เพียงแค่นางก็ไม่อาจจะยอมให้พวกเขาได้มีโอกาส กลับมาทำร้ายนางอีก

หลินซินเอ๋อมิอาจตาย แต่ต้องกลายเป็นบ้านางจึง จะวางใจมิฉะนั้นก็ให้นางอยู่ในห้องขัง อย่างน้อยแบบ นี้ตัวนางก็จะปลอดภัย

อย่าโทษที่นางใจร้ายแต่มันคือวิธีป้องกันตัวเอง เหมือนงูที่ปล่อยพิษออกมานั้นไม่ต้องคาดเดาก็ สามารถรู้ได้ว่ามันเป็นการแก้แค้นของนาง เมื่อเป็นเช่น นี้นางจำเป็นต้องให้เขามีโอกาสในการแก้แค้นรี? หาก ใจอ่อนกับศัตรูก็เท่ากับทำร้ายตัวเอง

ฮูหยินมองหลินซีนเยียนเหมือนมองอสูรกายไม่ อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงนางนี้จะเคยถูกรังแก”เจ้ามันนาง จิ้งจอก! เจ้าจะทำให้ซินเอ๋อของข้าเป็นบ้าได้ อย่างไร! เจ้ามันนางจิ้งจอก ใจไม้ไส้ระกำยิ่งนัก อู่เซวี ยนอ่องถูกใจคนอย่างเจ้าได้อย่างไร…”

“แน่นอนว่าเขาต้องถูกใจข้า เมื่อเทียบกับเขาข้า ยังใจอ่อนซะมากกว่า เจ้าเชื่อหรือไม่ถ้าหาฟหกข้าไม่ อ้าปากเอ่ย เขาสามารถฆ่าซินเอ๋อได้อย่างไม่ลังเล ไม่ เหมือนข้าที่ยังไว้ชีวิตนาง! “หลินซีนเยียนพูดแทรก หยินด้วยน้ำเสียงที่เข้ม
ฮูหยินสะดุ้งด้วยความหวาดผวามองนางแล้วพูด อะไรไม่ออก

หลินซีนเยี่ยนไม่ได้ให้เวลานางตอบโต้ พูดอย่าง เยือกเย็นว่า“ข้าให้เวลาเจ้าคิดหนึ่งวัน” พูดจบนางก็เดิน หายไปทางด้านจวนอ๋อง

ด้านนอกประตู อารมณ์ของฮูหยินยังคงไขว้เขว หันกลับมาจ้องหลินซีนเยียนด้วยหน้าตาที่ดุดัน

รู้สึกได้ว่าเบื้องหลังมีบางอย่างประสงค์ร้าย หลิน ซีนเยียนถอนหายใจและไม่หันกลับไปเพียงแค่เดินต่อ

ไปข้างหน้าก้าวยาวเข้าประตู ทำให้ชิงจุ๊ปิดประตูจวน

อ๋อง ตัดขาดการติดต่อฮูหยิน

สำหรับฮูหยิน หลินซีนเยียนก็เคยทำร้ายจิตใจแต่ นางก็ยังร้ายไม่มากพอ หากจะเอาชีวิตลูกสาวนางก็ไม่ ต้องรอให้ฮูหยิน ลงมือ

เวลาเที่ยงวัน ท้องฟ้าที่มืดครึ้มมองไม่เห็นแม้แต่ แสงแดด เหล่าแม่นม รีบออกมาเก็บผ้าที่ตากไว้กัน พัลวันเกรงว่าฝนจะตก

เริ่มมีลมพัด ชิงจู่ก็เริ่มปิดหน้าต่างวี่จิ่งอยู่บนที่นอน ไม้เล็กกำลังหลับสบาย ไม่รับรู้ถึงอากาศที่ เปลี่ยนแปลง

หลินซีนเยียนยืนอยู่ตรงรั้วกั้นลมเย็นพัดผมบาง จนปลิดปลิว นางรู้สึกหนาวแต่กับไม่หลบเลี่ยง ถึงแม้ว่า จะใกล้งานแต่ง สำหรับผู้หญิงทุกคนแล้วเรื่องที่สำคัญที่สุดคือการแต่งงานแต่ช่วงไม่กี่วันมานี้เกิดเรื่องขึ้น มากมายทำให้สภาพจิตใจของนางไม่ค่อยดีนัก

โม่จื่อเฟิงออกไปข้างนอกแต่เช้าตรู่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าไป ทำอะไรส่วนอวินเสี่ยวยิงก็มาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแต่ก็ไม่เคย จะเห็นโม่จื่อเฟิงอยู่เลยกับมองหลินซีนเยี่ยนด้วยความ เกลียดชังก่อนจะจากไป

บางครั้งหลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ อวิน เสี่ยวยิงใช้วิธีการแบบนั้นแต่ยังคงใจเย็นต่อหน้าพวก เขาได้รู้สึกว่าวิธีการของนางเหนือชั้นเกินไปหรือว่าจะ ยังมีไพ่ตายอะไรอยู่?

หลินซีนเยียนยืนอยู่ในสวนครู่หนึ่ง ทันใดนั้นฝนก็ ค่อยๆโปรยลง

นางเงยหน้ามองเม็ดฝนที่ค่อยๆตกลงสู่พื้นดิน ระหว่างพื้นฟ้ากับพื้นดินเต็มไปด้วยหมอกฝนที่สวย เพริศพริ้ง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวในตอนนี้ มีความสามารถในการประดิษฐ์ อาวุธได้ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเมื่ออยู่ที่นี่แล้วจะไม่ สามารถทำอะไรพวกนี้ได้เลย ถึงแม้ว่าสิ่งของรอบกาย จะมีจำกัดอย่างน้อยอาวุธที่ทำขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็มี ดินปืนให้ศึกษาขั้นพื้นฐาน การทำอาวุธง่ายอย่างพวก มีดไม่ใช่งานถนัดของนางแต่ว่าก็ยังมีล้มเหลวบาง

เดิมเคยคิดอยากจะทำเป็นกิจการของตัวเองน่า เสียดายที่โชคไม่เข้าข้างนางไม่มันง่ายเลยที่จะเขาไป ในศาลาความลับแห่งสวรรค์ เพื่อที่จะเปลี่ยนเลือด แต่ทว่ากลับพบว่าตนเองกำลังตั้งครรภ์ เพราะว่ามีเด็ก นางจึงไม่อาจที่จะพัฒนาได้ดังนั้น ความปรารถนายิ่ง แรงกล้าและไม่ทางที่จะผลัดวันประกันพรุ่งได้ นางน้ำตารินเพราะว่าก่อนนี้แทบจะไม่มีโอกาส

แล้วหลังจากนี้จะเป็นการแต่งกับท่านจวนอู่เซวียนอ๋อง อย่างเป็นทางการ ยุคสมัยนี้คือสังคมแบบเครือญาติพี่ น้อง ผู้ชายอยู่เหนือผู้หญิงอย่าว่าแต่การทำอาวุธแค่คิด ว่าจะออกไปข้างนอกก็ยังไม่ใช่เรื่องง่าย

การใช้ชีวิตของนางจะเป็นแบบหลินมู่งั้นรึ? งั้นมัน จะต่างยังไงกับพวกซากศพเดินได้?

ผู้หญิงไม่มีวันใช้ชีวิตได้สง่าผ่าเผยแบบผู้ชาย ระหว่างงานตรงหน้ากับครอบครัวผู้ชายหลายคนเลือก งานได้อย่างไม่ลังเล การทำงานการมีหน้ามีตาทาง | สังคมเป็นเรื่องปกติเดือนเดือนหนึ่งไม่กลับบ้านมากิน ข้าวกับภรรยาแต่พวกเขาก็ยังคงมีข้ออ้างที่สมเหตุสม ผล เพื่อครอบครัวจึงต้องทำงานหาเงิน

แล้วผู้หญิงล่ะ ไม่แม้แต่โอกาสที่จะได้ทำงานอยู่ ตรงหน้าแต่เพียงแค่ลูกเอ่ยปาก”ข้าคิดถึงแม่”จะมีผู้ หญิงสักกี่คนที่จะยอมทิ้งโอกาสนั้นเพื่อกลับบ้านมาหา ลูก

นี่คือความไม่ยุติธรรม หลายร้อยปีมานี่ไม่สนว่าจะ ว่าเป็นสมัยก่อนหรือปัจจุบัน เหมือนว่าพวกผู้หญิงไม่มี ทางที่จะหลุดพ้นพันธนาการนี้ได้เลย

นางถอนหายใจ ไม่เช็ดน้ำเอาแต่ยืนอยู่แบบนั้นปล่อยให้น้ำตาล้นเอ่อจนมองไม่เห็นสายฝนใดๆ กับ ภาพเลื่อนลางของชายคนหนึ่งที่เดินมากางร่มให้กับ

นาง