ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 322

ตอนที่322ความสงสัย

หลินซีนเยียนไม่ใช่ผู้ชายจริงๆนางไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริง ระหว่างผู้ชายแต่ในเวลานี้เธอก็เข้าใจความหมายที่แท้จริงของสิ่งที่ เรียกว่าพี่น้อง

“อิมพรุ่งนี้เช้าข้าจะกลับมาแน่นอน”หลินซีนเยียนกลับขึ้นไปบนม้า นั่งบนม้ามองมาที่เหล่าหลิวแล้วยิ้มปลอบใจเล็กน้อย

เมื่อเหล่าหลิวฟังเขาก็เช็ดเหงื่อและยิ้มทันทีเจ้าทำให้ข้ากล้วตาย

จริงๆข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะหลบหนีเมื่อกี้ข้ากังวลมากตอนนี้ข้ารู้สึกโล่ง

ใจที่ได้ยินเจ้าพูดอย่างนี้รีบไปเถิดเวลาไม่เช้าแล้ว”

หลินซินเยียนกระแทกเข้าที่ท้องของม้าทันใดนั้นม้าก็วิ่งออกไปแต่ ความพยายามชั่วครู่หนึ่งก็หายไปในเส้นทาง

รุ่งอรุณยามเช้าแสงค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากท้องฟ้าและการขี่ม้าหลิน ซีนเยียนจ้องมองไปในทิศทางของท้องฟ้าแสงสลัวเหมือนแสงสว่างจ้า ในหัวใจที่มืดสนิทของนางเพื่อที่นางจะไม่ยอมให้วิญญาณนั้นหายไป อย่างสิ้นเชิงในความมืด

ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว

เมื่อหลินซึนเยียนมาถึงประตูเมืองเฟิงซิยามของประตูเมืองเพิ่งเปิด ประตูเมืองหลินซึนเยียนนำป้ายของส่วนอู่เสวียนอ่องจากแขนของเขา ไม่ลงจากหลังม้าและขี่ม้าผ่านหน้าทหาร

นี่คือความสะดวกสบาย ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่ เซวียนอ่องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตาม ปกติ

นี่คือความสะดวกสบายที่ได้รับจากสิทธิเนื่องจากเป็นคนของจวนอู่ เซวียนอ่องดังนั้นยามจึงได้รับการบันทึกแม้กระทั่งการตรวจสอบตาม ปกติทันทีที่นางเข้าใกล้จวนอู่เซวียนอ่องหลินซีนเยียนถอดหน้ากาก ผิวหนังมนุษย์ออกนางเดินตรงไปที่ด้านหน้าของประตูและยกมือขึ้น

เพื่อเคาะประตูด้วยการใช้แหวนทองแดงตรงประตู มีการหาวเล็กน้อยเพื่อเปิดประตูและกำลังจะแผดเสียงด่าคนที่มา เคาะประตูจวนอู่เซวียนอ่างแต่เช้าพอเปิดประตูเห็นเป็นใบหน้าหลินซึน เยียนกลายเป็นคนเคารพและนอนไม่หลับทันทีโชคดียิ่งกว่านั้นไม่มีคำ สบถใดๆ

ไม่ต้องแจ้งท่านอ่องข้าจะไปหาเขาเองทิ้งประโยคดังกล่าวนี้ไว้หลัง จากนั้นก็ขี่ม้าไปหาเขาผู้หญิงที่สามารถขี่ม้าในจวนอู่เซวียนอ่องนางถือ เป็นคนแรกที่ทนทุกข์ทรมาน

เสียงของกีบเท้าม้าดังขึ้นในจวนอู่เขวียนอ๋องให้ทุกคนงงงวยถ้าคน ขี่ม้าในจวนอู่เสวียนอ่องและทหารไม่ขวางมันก็อธิบายสถานะของ บุคคลนี้ได้ทันทีดังนั้นทุกคนจึงเริ่มสงสัยใครคือคนขี่ม้า

โมจื่อเฟิงเดิมที่เขากำลังนอนหลับแต่ด้วยความสามารถของเขา เขา สามารถได้ยินเสียงก็บของม้าได้อย่างชัดเจนดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามีคนขี่ม้า มาแต่เขาค่อนข้างงงงวยว่าคนเฝ้าปรพตูได้มได้ขัดขวางคนขี่ม้า แม้ กระทั่งผู้พิทักษ์ที่มีในเงามืดก็ไม่มีเจตนาที่จะขัดขวางแม้แต่น้อย

ดังนั้นปากของเขายิ้มเยาะแต่เมื่อยิ้มได้ไม่ทันไรมีคนผลักประตูของ เขาและกระแทกเข้ามา

เป็นไปตามคาดใบหน้าที่เขาคาดหวังไว้เขายิ้มอ่อนๆ”เพิ่งห่างกันไม่ นาน….ทำไมคิดถึงข้าเร็วเช่นนี้….”

เมื่อเขายังพูดไม่จบเขาเห็นน้ำตาของหลินซีนเยียนหล่นลงมาและ นางมุดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขายกมือขึ้นแล้วคว้าเอวของนางไว้ ไม่รอให้เขาได้เอ่ยปลอบใจนางในอ้อมกอดก็ร้องไม่เป็นภาษา

หลินซีนเยียนไม่คิดว่าเมื่อนางพบกับความจริงที่ยอมรับไม่ได้คน แรกที่นางคิดว่าถึงคือโมจื่อเฟิงและเธอก็กระตือรือร้นที่จะปล่อยให้เขา แบ่งปันความเจ็บปวดลึกๆในหัวใจของนาง นางเชื่อในตัวเขาและเชื่อ ว่าเขาสามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้

เมื่อเธอเจ็บปวดและไร้ประโยชน์มากที่สุดเธอก็หมดหวังที่จะได้พบ เขาดังนั้นเธอจึงวิ่งทั้งคืนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเพื่อกลับไปที่จวนอู่เซวีย นอ่อง” เกิดอะไรขึ้นเมื่อนางอร้องไห้เกือบได้ที่แล้วโม่จื่อเฟิงถึงได้เอ่ยปาก ถามเขายกมือขึ้นแล้วลูบแก้มของเธอและเช็ดน้ำตาที่หางตาของนาง เบาๆด้วยนิ้วมือของเขาให้ข้าได้รับฟังสิว่าเรื่องอะไรกันที่ทำให้ผู้หญิง ของร้องไห้จนสภาพเป็นเช่นนี้

หลินซินเยียนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ครู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นมองและเอ่ย ด้วยเสียงสะอื้นศิษย์พี่ใหญ่เขา…อาจเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนด้วยความ กล้าหาญที่จะพูดสิ่งนี้น้ำตาของเธอก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้งหยด ลงมา

โมจ่อเฟิงเห็นนางเศร้ามากหัวใจของนางก็ปวดร้าวไม่สามารถช่วย ได้แต่กอดนางไว้แน่นอยากให้นางไว้วางใจอ้อมกอดของเขาอย่าง ปลอดภัยเขาลูบหลังเธอเบาๆการปลอบใจผู้คนมีวันตายอยู่เสมอถ้า ชีวิตของเขามีความหมายเขาไม่สนใจเรื่องความอายุยาวหรือสั้นเมื่อ เขาเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยชีวิตคุณและหวู่ห่าวเขาได้เลือก ชีวิตของเขาแล้วข้าเชื่อว่าเขาไม่เสียใจและรู้สึกคุ้มค่า

ความหมายของการมีชีวิตอยู่ไม่สนใจว่าอายุสั้นหรือยาว

ต้องบอกว่าประโยคนี้ทำให้จิตใจของหลินซินเหยียนค่อยๆเริ่มคลาย ลงแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังไม่สามารถยอมรับคนดีๆได้หายไปในโลกนี้ ด้วยจุดจบเช่นนั้น

“แต่ว่า ข้าทำใจวางลงไม่ได้”อย่างไรก็ตามนางก็ยังคงลังเลหลินซิน เยียนไม่ส่งเสียงแต่หัวของนางฝังอยู่ในอ้อมแขนของโม่จื่อเฟิงอีกครั้ง เธอกระซิบเบาๆ “ทำไมเจ้าถึงพูดว่าคนดีไม่ได้อยู่นานและภัยพิบัติก็ เป็นพันๆปีมันไม่ยุติธรรมเลยที่อาจารย์และศิษย์พี่ซึ่งเป็นคนดีขนาดนี้ ทำไมพวกเขาถึงต้องเป็นแบบนี้หรือพระเจ้ามองไม่เห็นรี

หลังจากฟังคำพูดของนางแล้วโม่จื่อเฟิังก็อดไม่ได้ที่จะยั่วรอยยิ้มที่ เยาะเย้ยอยู่กับข้ามานานแล้วเจ้าจะพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ได้ยังไงคิด ว่าข้าเชื่อพระเจ้า

หลินซียเยียนมองดูเขาด้วยความประหลาดใจและเห็นความขุ่น เคืองและความเศร้าใจบนใบหน้าของโม่จื่อเฟิงเมื่อจ้าอายุห้าขวบข้าก็ ไม่เชื่อว่ายังมีพระเจ้าในโลกนี้ตั้งแต่อายุห้าขวบเชื่อในตัวเองเท่านั้นคง ทำไมสังคมนี้จึงไม่ยุติธรรมเสมอไปความชั่วร้ายนั้นยาวนานและคนดี มักจะมีจุดจบที่ไม่ดีข้าบอกว่าทำไม..

“ทำไม…ดวงตาของหลินซินตกตะลังเธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วมอง ไปข้างหน้าเพื่อรอคำตอบของโม่จื่อเฟิง

เพราะหายนะมีความชั่วร้ายมากกว่าคนดีดังนั้นคนดีจะสูญเสีย!ดูที่ คนในวังเจ้าคิดว่าเขาสามารถปีนขึ้นบัลลังก์ได้สำเร็จเพราะพึ่งพระเจ้า หรือแน่นอนว่าไม่ใช่บัลลังก์ของเขาก็ถูกแลกมาด้วยชีวิตของผู้คน มากมายรวมถึงชีวิตแม่ของข้าด้วยดังนั้นเขาเป็นคนดีหรือไม่ไม่เขา เป็นหายนะด้วยเช่นกันเขาเป็นหายนะดังนั้นเขาจะหยุดผู้คนจากการ เป็นหายนะเช่นเดียวกับเขาได้ทำสิ่งต่างๆมากมายการส่งเสริม พระพุทธศาสนาการเพิ่มความรู้และการสอนคนให้ดีและดีเพราะคนดี ต่อสู้เขาไม่ได้…ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง

โมจือเฟิงพูดด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่น่าเศร้า ธรรมชาติของมนุษย์เขากำลังหัวเราะเยาะหนานเยวทั้งเย้ยหยันราช สำนักที่กล่าวว่าประเทศที่มีความยุติธรรมอันยิ่งใหญ่

อย่างไรก็ตามคำพูดของเขาน่าตกใจเกินไปสำหรับหลินซินเยียน ความรู้สึกบางอย่างของนางไม่สามารถรู้สึกได้ชั่วคราวแต่นางก็อดไม่ ได้ที่จะรู้สึกว่าโม่จื่อเฟิงพูดถูก