ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 421

ตอนที่421เป็นทางสู่ความตายอยู่แล้ว
　　“พี่สาวข้าจะดีขึ้นเพื่อเจ้าเพราะเจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าดีขึ้นแล้วเจ้าต้องมีความสุขแน่ๆแต่ว่าพี่สาวเจ้าก็ต้องดีขึ้นนะ ถ้าเจ้าไม่มีความสุขข้าก็ไม่มีความสุข”อี้เซิงวางถ้วยยาลงมองไปที่นอกประตูให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่รอบๆหลังจากนั้นเขาพูดอีก“พี่สาวในจวนไท่เฟยพวกเราช่วยได้รอดออกมาได้คนหนึ่ง แม้คนส่วนใหญ่ตายหมดแล้ว แต่ช่วยได้คนหนึ่ง ก็ถือว่าได้ช่วยคนว่าไหม?”
　　แววตาหลินซีนเยียนเป็นประกายเต็มไปด้วยความแปลกใจ“ที่เจ้าพูดหมายความว่าอะไร?”
　　“แม้ร่างกายข้ายังไม่ฟื้นดีนัก แต่อาจารย์ข้าเก่งยิ่งนักแม้ว่าเมื่อวานพวกเขาขวางข้าไว้ได้แต่กัลป์ข้าอาจารย์ข้าไว้ไม่ได้! ตอนอาจารย์ข้าอยู่ในรถม้าคันด้านหลังพวกเราด้วยพละกำลังของเขาพอได้ยินเสียงอะไรในระยะห้าจั้ง เขาเป็นห่วงข้า จึงเอาแต่สนใจรถม้าของพวกเราตลอด หลังจากนั้นได้ยินเสียงพวกเราพูดกันเขาก็เลยไปช่วยชีวิตคนที่จวนของไท่เฟย”
　　อี้เซิงเล่าเรื่องนี้หนึ่งรอบหลินซีนเยียนได้ยินอ้าปากค้างราวกับเจอหายนะในจวนไท่เฟยได้เกิดเรื่องปาฏิหาริย์แล้ว
　　“งั้นโจว่เฉิงกับอินฉีพวกเขารู้แล้วหรือไม่?”หลินซีนเยียนถามอีก
　　อี้เซิงส่ายหน้า“อาจารย์ข้าหาใช่คนโง่ไม่คงไม่บอกพวกเขาว่าไปช่วยคนอยู่แล้วแค่บอกว่าไปปัสสาวะโชคดีที่ระยะทางรถม้ากับจวนไท่เฟยไม่ไกลกันมากนักฉะนั้นตอนที่อาจารย์ข้ารีบออกไปยังช่วงชีวิตคนออกมาจากทะเลเพลิงได้หนึ่งคน”
　　“ตอนนี้คนๆนั้นถูกพาไปไว้ที่ใดแล้ว?”ใจหลินซีนเยียนค่อยโล่งลงมาบ้างแม้จะช่วยชีวิตคนทั้งหมดไม่ได้แต่ช่วยชีวิตได้หนึ่งคนก็เป็นความหวังแล้ว
　　“อาจารย์พานางไปอยู่ที่วัดแม่ชีใกล้ๆตำหนักไท่เฟยเรียบร้อยแล้วคนน่าจะไม่เป็นอะไรมากแต่หวาดกลัวจนขวัญกระเจิงอาจารย์มอบเงินบริจาคให้แม่ชีเพื่อให้พวกนางช่วยดูแลแต่หลังจากคนๆนั้นฟื้นตัวขึ้นมาได้ไม่เท่าไหร่ก็คงไม่สามารถอยู่ในการควบคุมของพวกเราแล้ว”
　　หลินซีนเยียนพยักหน้ายื่นมือไปลูบหัวอี้เซิงทำสุดความสามารถก็พอทำแค่ที่พวกเราสามารถจะทำได้ไม่มีอะไรค้างคาใจก็พอแล้วทำได้แค่อวยพรให้นางแล้วล่ะใช่แล้วโจว่เฉิงว่าอย่างไร?เกี่ยวกับเจ้า?เขาวางแผนอะไรหรือไม่?”
　　โจว่เฉิงพยายามคิดหาวิธีอย่างหนักช่วยชีวิตอี้เซิงไว้ภายในเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีวัตถุประสงค์สำหรับคนอย่างเขาตอนนี้หลินซีนเยียนใช้แรงจูงใจความเป็นจริงที่เรียนมาวิเคราะห์และคิดว่าเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะเมตตาได้ง่ายๆ
　　อี้เซิงส่ายหน้า“เขาไม่บอกแต่……บางทีสถานการณ์ไม่ได้ดีอย่างที่พวกเราคาดการณ์เอาไว้”
　　“หืม?”หลินซีนเยียนย่นหัวคิ้วรอจนเขาพูดต่อ
　　อี้เซิงพูดต่อ“เมื่อเช้านี้อาจารย์เห็นว่าการจัดวางในห้องดูแปลกไปดูไปๆมาๆมีแค่หญิงรับใช้แค่ไม่กี่คนแท้จริงแล้วในสองห้องด้านข้างมีกองทัพเต็มห้องถ้าอยากปกป้องพวกเราก็ไม่ต้องใช้คนเยอะขนาดนั้นฉะนั้นอาจารย์จึงบอกว่าเป็นไปได้ที่โจว่เฉิงกำลังเตรียมป้องกันพวกเรา”“ปกป้องพวกเรา?”หลินซีนเยียนเอียงคอพวกเรามีความจำเป็นอะไรให้เขาป้องกันด้วยหรือ?นอกเสียจากในแผนของเขามีความเป็นไปได้ที่จะทำร้ายพวกเราฉะนั้นเขากลัวตอนที่พวกเราต่อต้านจึงเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้!”
　　นี่คือการใช้เหตุผลพิจารณาที่ง่ายดายมากแค่ผลลัพธืนี้ทำให้คนกลัดกลุ้มใจเท่านั้นเอง
　　ที่นี่คือเมืองหลวงแคว้นหมันเป็นของโจว่เฉิงแม้ข้างกายอินฉีเป็นมือหนึ่งมี
วิทยายุทธชั้นเลิศวิทยายุทธสวี่ห้าวก็ยอดเยี่ยมแต่พวกเขาเป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึกถ้าต้องฉีกหน้ากันจริงพวกเขาจะออกไปได้หรือไม่ยังพูดได้ยาก
　　“พี่สาวตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี”อี้เซิงกระพริบตาถาม
　　หลินซีนเยียนเงียบไปส่ายหน้า“จะทำอะไรได้ร่างกายเจ้ายังรักษาไม่หายคงทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้อยู่ที่นี่ต่อไปจัดการเป้าหมายของโจว่เฉิงเสียก่อนมีทางเลือกเดียวคือหยุดอย่างเงียบๆ
　　นางพึ่งพูดจบสีหน้าอี้เซิงค่อยๆเปลี่ยนไปชี้ไปที่นอกประตูอยากบอกว่ามีคนมาแล้ว
　　เป็นไปอย่างที่คิดแค่เวลาเพียงแวบเดียวอินฉีก็เปิดประตูเดินเข้ามาแต่หน้าเขาซีดมากกว่าเมื่อวานฝีเท้าเดินมาอย่างเลื่อนลอยใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า
　　เห็นเขาหลินซีนเยียนไม่ไว้หน้าหันหลังใส่เขาหลับไปเสียเลย
　　อี้เซิงจ้องเขายืนขึ้นเดินไปถึงด้านหน้าเขา“พี่สาวเหนื่อยต้อ’การพักผ่อนพวกเราออกไปเถิด”
　　อินฉีไม่มองอี้เซิงสายตามองข้ามเขามองเพียงคนที่อยู่บนเตียงเขายินไม่ขยับหลังจากนั้นพูด“ข้ามาแคว้นหมันนานเกินไปแล้วต้องกลับประเทศหนานเยว่ทันทีเจ้า….จะกลับไปกับข้าหรือไม่?”
　　หลินซีนเยียนไม่ขยับมุมปากกลับยิ้มเย็นชาสำหรับนางคำพูดอินฉีช่างน่าขันซะจริงนางกับเขาไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนเขากลับจะให้นางตามเขากลับไป?กลับไปที่ไหน?กลับไปด้วยสถานะอะไร?
　　“อยู่ที่นี่ข้าปกป้องพวกเจ้าไม่ได้แน่ๆแต่ที่ประเทศหนานเยว่ข้าควบคุมอย่างน้อยๆก็ห้าส่วนข้าทำให้โม่จื่อเฟิงหาพวกเจ้าไม่พบได้”อินฉีพูดอีก
　　หลินซีนเยียนไม่ตอบอะไรเขาเหมือนเดิมนอกจากหันหลังให้เงียบๆ
　　อินฉีถอนหายใจยาวพูดอีก“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดแค้นข้า ข้าก็ไม่หวังให้เจ้าเข้าใจทันทีแต่ว่าอยู่ที่นี่ไปเจ้าจะกลายเป็นแค่เหยื่อของการแย่งชิงอำนาจ……”
　　“เจ้ารู้อะไรมา?”ครั้งนี้หลินซีนเยียนหันกลับมาจ้องเขาตรงๆนางไม่สนตัวเองได้แต่ตอนนี้ยังมีอี้เซิงข่าวใดที่มีประโยชน์แม้น้อยนิดก็สามารถเอามาใช้ได้ในเวลาที่สำคัญได้ฉะนั้นนางยอมลดเกียรติศักดิ์ศรีมาถามอินฉี
　　อินฉีลังเลสักพักพูด“ที่ข้ารู้ก็ไม่มากนักถึงอย่างไรช่วงเวลาที่ข้ามาเมืองหลวงแคว้นหมันก็ชดใช้ได้แต่ข้ารู้ว่าตอนนี้แม่ทัพใหญ่โจว่เฉิงกุมกองทัพส่วนใหญ่ในแคว้นหมันสิ่งที่เขาต้องการคือข้ออ้างให้คนที่มาด้วยความชอบธรรมเผชิญหน้าต่อต้านกับท่านเบื้องบน”
　　“เชิดฮ่องเต้บังคับบัญชาเจ้าหัวเมือง?”หลินซีนเยียนถามอย่างเย็นชา
　　อินฉีงงสำหรับผู้หญิงยุคปัจจุบันคนนี้คำพูดเดียวก็สามารถเข้าใจความหมายเป็นอย่างอื่นได้แต่ไม่มากนัก“อาจจะร้ายแรงว่าที่พวกเจ้าคิดสักหน่อยโจว่เฉิงเป็นคนแสวงหาความทะเยอทะยานและโหดเหี้ยมมากพอจะก่อเรื่องแม้ไม่รู้แผนการของเขาแต่ข้าว่าเขาไม่ทนให้คนอื่นเหยียบย่ำบนหัวเขาอีกแล้วการได้รับผลสำเร็จคือภารกิจของตัวเองโจว่เฉิงวางแผนมาหลายปีสิ่งที่ขาดไปคือคนที่พอเป็นตัวอ้างให้ประชาชนเลื่อมใสศรัทธาอย่างสุดหัวใจเท่านั้นเองเวลานี้จงใจส่งอี้เซิงไปบ้านคนอื่นแต่ทว่าน่าเสียดายพอประสบความสำเร็จแล้วทอดทิ้งคนช่วยสำหรับเขาเป็นการยอมทนลำบากเพื่อความสบายในกาลข้างหน้า”
　　คำพูดหลังเขาไม่ได้พูดแต่กลับทำให้สีหน้าหลินซีนเยียนขาวซีดขึ้นมาทันที“ที่เจ้าพูดถ้าเขาทำสำเร็จจะฆ่าอี้เซิงทันที?ถ้าเขาทำไม่สำเร็จอี้เซิงจะกลายเป็นคนที่ทหารกบฏสนับสนุนคนเบื้องบนนั่นจะฆ่าเขา?”
　　เหมือนจุดจบทั้งหมดเป็นทางสู่ความตายอยู่แล้ว!