ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต - ตอนที่ 435

ตอนที่435 ผลลัพธ์ที่เป็นไปตามคาด
　　หลักการบางอย่าง คนบางคนใช้ทั้งชีวิตของพวกเขาก็ไม่อาจสามารถเข้าใจได้ ทว่าตอนที่ประสบกับเรื่องที่เฉพาะเจาะจงเข้า บางทีเขาก็พลันตระหนักถึงมันในทันที
　　ฮ่องเต้ประเทศหมันตระหนักถึงมันทันใดตอนที่อี้เซิงกล่าวประโยคนี้ออกมา แต่น่าเสียดาย ความตระหนักของเขาค่อนข้างล่าช้าไปเสียหน่อย เขาแย้มสรวลขึ้นมาอย่างจืดเจื่อนและเคืองขุ่น “เพราะสาเหตุข้อนี้หรือ เพราะข้าไม่อาจสนับสนุนมลรัฐเจียงซานของประเทศหมันนี้ได้ ดังนั้นแรกเริ่มเสด็จพ่อจึงยกบัลลังก์ฮ่องเต้ให้แก่ท่านพ่อของเจ้า? น่าเสียดายที่ข้าในตอนแรกไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงไม่เห็นพ้อง ใช้อำนาจทั้งหมดแย่งบัลลังก์ในเงื้อมมือของเขากลับคืนมา แต่คิดไม่ถึงว่าบทสรุปแล้วกลับเป็นการทำลายประเทศหมันทั้งแดน…”
　　เหล่าขุนนางที่อยู่ในเหตุการณ์เริ่มอดขยับเขยื้อนไม่ได้ ทว่า เดินออกมาบนเส้นทางแล้ว ไม่ว่าปลายทางของถนนจะมีอะไร พวกเขาก็ไม่อาจกลับลำได้แล้ว
　　“ฝ่าบาท พระราชดำรัสของพระองค์นี้ตรัสไม่ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไฉนจึงตรัสว่าทำลายประเทศหมันทั้งแดนได้เล่า อี้เซิงเองก็เป็นสันตติวงศ์อย่างถูกต้อง หากมีเขาสืบทอดบัลลังก์ ก็ไม่นับว่าเจียงซานประเทศหมันตกอยู่ในเงื้อมมือของคนนอก จริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” มือของโจว่เฉิงกดบนดาบยาวที่อยู่ตรงเอว เอ่ยเสียงดังกับฮ่องเต้ประเทศหมัน
　　ในน้ำเสียงของเขา ปราศจากซึ่งความเคารพใดๆ เรียบร้อยแล้ว แววตานั่นยิ่งประดุจมองนักโทษไม่ปาน เขารอวันนี้มาเนิ่นนานเต็มทนแล้ว ตลอดเรื่อยมา เขาล้วนเป็นรองเพียงหนึ่งคนแต่ยิ่งใหญ่กว่าคนนับหมื่น แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ ความรู้สึกถูกคนบดขยี้บนหัวกลับทำให้เขาอดกลั้นถึงขีดสุด โดยเฉพาะในมุมมองของเขา คนที่อยู่บนหัวผู้นี้ก็เป็นเดนบุคคลอยู่แล้ว
　　“ฮึ!” ฮ่องเต้ประเทศหมันแค่นเสียงเย็น ชี้นิ้วสั่นเทาไปทางโจว่เฉิงพลางกล่าวเสียงต่ำ “ลิ้นของเจ้านี้ปลิ้นปล้อนสามัญชน หลอกลวงขุนนางราชสำนักทั้งหมดของที่นี่รึ ใครยังไม่รู้กันว่าเจ้ามันจิตใจป่าเถื่อน อี้เซิงเป็นคนราชวงศ์ไม่ผิดแน่ แต่ว่า เจ้าจะให้เขาอยู่ได้กี่วัน เผลอๆ เดือนเดียวเจ้าก็รอไม่ไหวจะต้องให้เขาเป็นฝ่ายสละราชสมบัติให้เจ้าเองกระมัง!”
　　หัวคิ้วโจว่เฉิงขมวดมุ่น ทำเพียงยิ้มยะเยือก แต่กลับมิได้โต้แย้ง “เช่นนั้นแล้วมันจะอย่างไร อย่างไรเสียพวกเจ้าเหล่านี้ต่างก็ต้องตายอยู่ดี ขอเพียงชาวบ้านใต้หล้าเลื่อมใสก็พอแล้ว เอาล่ะ ไม่ต้องพูดพล่ามมากความ หากว่าท่านเต็มใจมอบตราประทับหยกคืนตำแหน่งแก่พระนัดดาอี้เซิงแต่โดยดี เช่นนั้นข้าจะหลงเหลือร่างชิ้นส่วนครบทุกชิ้นของคนที่นี่ให้ มิเช่นนั้น ก็อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยมอำมหิตก็แล้วกัน”
　　จักพรรดิประเทศหมันองค์นั้นยิ้มเยาะ หัวเราะพลางถอยร่นสองก้าวอย่างซวนเซ ตรัสพลางทอดถอนใจ “ต้องการให้เขาเป็นฝ่ายคืนบัลลังก์ให้เองไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ เพียงแต่พวกเขา…หากพวกเขาในสายตาของเจ้าเรียกลมพายุไม่ได้แล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยพวกเขาไปเสียประไร เจ้าปล่อยพวกเขา ข้าจะเป็นฝ่ายยอมจำนนต่อบัลลังก์ ขุนนางกลุ่มหนึ่งที่ในมุมมองของเจ้าไม่ได้มีค่าอะไรแลกกับตราประทับหยกทั้งอาณาจักร เจ้าคงไม่เดือดร้อน”
　　ฮ่องเต้แตว้นหมันองค์นี้ถึงแม้ด้านพระปรีชาไม่โดดเด่น แต่ดีร้ายก็ดำรงตำแหน่งสูงศักดิ์เป็นเวลานนาน และมิใช่คนที่โง่เขลาโดยสมบูรณ์ อย่างน้อยจากพระดำรัสนี้ เขาก็ตรัสได้อย่างชาญชัยยิ่ง
　　“ที่แท้ท่านก็รู้จักต่อรองเป็นเสียด้วย แต่ว่า…พวกเขาไม่อาจเรียกลมพายุ แต่กลับก่อความวุ่นวายให้แก่ข้า ข้าไม่ใคร่เหมือนท่าน กรุณาเป็นล้นพัน ท่านจะเอาตราประทับหยกออกมาโดยดี หรือจะตายพร้อมกับพวกเขา จากนั้นข้าจะขุดพื้นสามฟุตก็สามารถหาตราประทับหยกออกมาได้” โจว่เฉิงกลับไม่ใช่คนที่ต่อรองง่ายๆ ฉับพลันก็ปฏิเสธคำร้องขอของฮ่องเต้ประเทศหมัน มีท่าทีไม่เต็มใจอ่อนข้อให้
　　ทั้งสองฝ่ายจมดิ่งในความยึดติด กลับทำให้หลินซีนเยียนที่ตามเข้ามายิ่งมีสีหน้าหมองหม่นลงไป หากว่าโจว่เฉิงจะฆ่าล้างบางฮ่องเต้ประเทศหมันจริงๆ แล้วล่ะก็ ต่อให้มีอำนาจของสามตระกูลใหญ่ขุนนางเร้นลับ ก็เกรงว่าจะไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงใดๆ ได้เลย เช่นนั้นเรื่อยมา การหลบหนีของพวกนางก็ไม่ง่ายเอาเสียแล้ว
　　นางไตร่ตรอง แอบส่งสายตาไปทางอี้เซิง
　　อี้เซิงรับข้อมูลมาจากนาง หันหน้าไปเอ่ยกลับโจว่เฉิงอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง “ขุนพลโจว่ อันที่จริงข้ามีวิธีอหิงสาอย่างหนึ่ง เขาจะต้องเอาตราประทับหยกออกมาแน่ แน่นอนว่าจะเป็นการดี มิเช่นนั้นตำแหน่งฮ่องเต้นี้ก็ได้มาโดยมิชอบ ต่อให้ภายภาคหน้าข้าจะสละตำแหน่งแก่ท่าน ปราศจากตราประทับหยกประจำแคว้น ท้ายที่สุดตำแหน่งของท่านก็ไม่อาจได้รับการยอมรับทางประวัติศาสตร์ คนพวกนี้ไม่ได้มีประโยชน์ใหญ่หลวงใดๆ แล้ว หากท่านไม่วางใจจริงๆ ก็ชุบเลี้ยงพวกเขากลุ่มนี้ขึ้นมาก็ได้แล้วมิใช่รึ ไว้ชีวิต ไม่สังหาร แต่ก็ไม่ต้องปล่อย”
　　เมื่อโจว่เฉิงได้ฟัง หูตาก็แพรวพราว มองอี้เซิงอย่างชื่นชมแวบหนึ่ง “เจ้าเด็กคนนี้ หลักแหลมก็จริง แต่กำเนิดผิดที่ไปเสียหน่อย”
　　เห็นว่าอาการของโจว่เฉิงผ่อนคลายลงแล้ว อี้เซิงก็เอ่ยกับจักรพรรดิประเทศหมันองค์นั้นต่อไป ท่านอยากให้พวกเขาเดินออกไปอย่างง่ายเพียงนี้นั้นเป็นไปไม่ได้หรอก สามารถรักษาชะตาชีวิตของพวกเขาเอาไว้ได้ก็เป็นเรื่องเคราะห์ดีอันมหาศาลแล้ว สิ่งที่ท่านทำได้ ก็ได้ทำอย่างมากเพียงนี้แล้ว”
　　อาจเพราะการโน้มน้าวทั้งสองฝ่ายของอี้เซิงเป็นผล ท้ายที่สุดฮ่องเต้ประเทศหมันองค์นั้นก็ทอดถอนใจแล้วพยักหน้า
　　โจว่เฉิงเองก็รู้สึกว่าวิธีการพูดของอี้เซิงนั้นเขาสามารถฝืนยอมรับได้ ดังนั้นจึงยินยอมแต่โดยดี ส่งสายตาให้แก่ผู้ใต้บัญชาด้านข้าง ไม่นานก็มีมาด้านหน้าเพื่อพาเหล่าขุนนางพวกนั้นลงไป
　　“ตอนนี้ก็เอาตราประทับหยกออกมาเสียเถิด” โจว่เฉิงกล่าวกับฮ่องเต้ประเทศหมัน
　　ฮ่องเต้ประเทศหมันเองก็ไม่โอ้เอ้ จวนตัวหลีกไม่พ้น ดังนั้นจึงหมุนกายเข้าในตำหนัก หยิบเอากล่องหนึ่งแล้วเดินออกมา เขาโยนตราประทับหยกไปทางโจว่เฉิง จากนั้นจึงชักดาบหยกออกจากองครักษ์ข้างกายแล้วเฉือนเข้าลำคอของตนโดยไม่ยั้งคิด
　　โลหิตสดทะลักเต็มพื้น ตอนที่เขากระทำ คนรอบด้านลืมแม้กระทั่งกรีดร้อง
　　ผลลัพธ์เช่นนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป แต่กลับเป็นอย่างที่สันนิษฐานเอาไว้ ดีกว่ากลายเป็นเชลยต่ำต้อย เข้าใจการทระนงตนนับว่าเป็นการหลงเหลือความเคารพสุดท้ายสักนิดแด่องค์ฮ่องเต้เถิด
　　เพียงแต่ การทรุดล้มของเขา กลับบังเกิดปัญหายากให้แก่หลินซีนเยียนและคนอื่นๆ หากว่าฮ่องเต้ประเทศหมันสวรรคตแล้ว เช่นนั้นพลังที่ตระกูลหลิงนึกอยากปกป้องยังดำรงอยู่หรือไม่
　　“ฝ่าบาท!” เสียงร้องลั่นทำให้ท้ายที่สุดแล้วคนทั้งหมดก็เรียกสติจากภวังค์แตกตื่นกลับมา สนมนางหนึ่งกอดทารกแบเบาะร้องรำพันทรุดกายลงด้านข้างฮ่องเต้ประเทศหมัน
　　โจว่เฉิงหรีตาลง รอยยิ้มเย็นค่อยๆ ปรากฏตรงมุมปาก “โอ้ว นี่ไม่ใช่รัชทายาทน้อยของพวกเรารึ…”
　　น้ำเสียงของเขาเผยความหมองเศร้าระลอกหนึ่ง สนมรองผู้โศกาคนนั้นร้องตระหนกอย่างตกใจ นางกอดเด็กน้อยถอยหลังอย่างหวาดกลัว “ไม่ ไม่ เขาไม่ใช่ ไม่ใช่…”
　　น่าเสียดาย การปิดบังของนางซีดเซียวเกินไป ยิ่งปิกปิดก็ยิ่งพิสูจน์สถานะของทารกคนนั้น
　　“ทหาร พาพระนางและรัชทายาทน้อยไปดูแลอย่างสมเกียรติ!” โจว่เฉิงออกบัญชา ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาดำเนินการตามคำสั่งของเขา
　　สำหรับโจว่เฉิงผู้บากบั่นกว่าจะเดินมาถึงจุดนี้แล้ว ผู้กำชัยคือพระราชา มักจะต้องการคนพวกหนึ่งมารับประกันถึงชัยชนะของตนเอง สายโลหิตที่ฮ่องเต้ประเทศหมันหลงเหลืออยู่ จึงจะสามารถพิสูจน์ชัยชนะของเขาอย่างดีที่สุด! เขาจะใช้นามของกฎหมายสังหารสายเลือดของจักรพรรดิประเทศหมันผู้นี้ให้สิ้นเสีย พิสูจน์ต่อหน้าสามัญชนใต้หล้า ผู้ใดจึงจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย
　　ภายในวังหย่งเหอ ฮ่องเต้ประเทศหมันสวรรคตแล้ว เหล่าขุนนางถูกคุมขัง รัชทายาทน้อยถูกกักบริเวณ คนที่เหลืออื่นๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อ
　　แม้ว่า หลินซีนเยียนล่วงรู้ผลลัพธ์นี้ ทว่าตอนที่เห็นคนของโจว่เฉิงกรูเข้าไปฆ่าล้างคนเหล่านั้น สีหน้าของนางยังซีดเผือดอย่างห้ามไม่ได้ โลหิตสด แขนขาด อวัยวะพิกลพิการ ในวินาทีนี้ถูกผลิกว้างอย่างไร้ขีดจำกัด ทำให้โลกทั้งใบของนางล้วนหลงเหลือเพียงฝนเลือดคะนอง
　　“พี่สาว อย่ามอง…” อี้เซิงอยากปิดตานางไว้ ทว่าดวงตาของหลินซีนเยียนแดงก่ำ แต่กลับยกมือขึ้นอย่างดื้อรั้น ผลักอี้เซิงออก
　　นางกล่าว “ไม่มีอะไรที่มองไม่ได้ ต่างก็เป็นความจริงที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าแล้ว ข้าไม่มอง ก็ไม่มีแล้วอย่างนั้นหรือ”