ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ - ตอนที่ 158
บทที่ 158 ให้พวกมันได้แต่งงานกัน
กู้ฟางเฟย คนช่างสวย มีเสน่ห์ดึงดูดกับผมมาก ถ้าจะแบ่งเกรดให้ละก็ เธอกับดี๋ชิงโถงในใจผมคือระดับหนึ่งอย่างแน่นอน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านานแต่จำเป็นต้องปฏิบัติอย่างจริงจัง
พูดง่ายๆก็คือ ผมไม่เพียงแต่อยากได้ร่างกายของเธอ ผมยังอยากได้ใจของเธอ เหมือนกับดี๋ชิงโถงกับผมแบบนั้น ขออะไรก็ได้ทันที
แน่นอน นี่เป็นเพียงเป้าหมายของผม อย่างไรก็ตามขนาดร่างกายอันบอบบางของเธอผมยังไม่เคยได้มันเลย
หลังจากนัดหมายสถานที่ทางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว ผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์คันเล็กเรืองแสงของJasonจางซานตั้นออกไป
สถานที่นัดพบกับกู้ฟางเฟยนั้นเป็นอาคารพักอาศัยสูงไม่มากธรรมดาที่หนึ่ง
หลังจากซื้อของว่างยามดึกตามคำขอของเธอแล้ว ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นแปด
หลังจากเข้าไปในห้อง ทั้งหมดตกแต่งเป็นห้องพักธรรมดา ไม่มีความหรูหรา ดูเรียบง่ายอย่างแท้จริง ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาคนสำคัญของผังบายีอย่างเธอเลยแม้แต่น้อย
“ห้องที่คุณพัก?”
กู้ฟางเฟยพยักหน้า “ไว้ใช้เลี้ยงนกคีรีบูน แต่เหลือแต่กรงนก ยังมีนกอยู่นะ คุณอยากเข้ามามั้ย?”
หลังจากเปลี่ยนรองเท้าผมเดินเข้าไปในห้องครัว จากนั้นผมวางของว่างลงในชาม นำตะเกียบออกมาแล้วกลับไปที่ห้องรับแขก
“พูดเหมือนคุณอยากเลี้ยงจริงๆเลยนะ”
กู้ฟางเฟยหัวเราะแล้วไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็แสดงอาการขอบคุณมาที่ผม แล้วรับตะเกียบมาคีบ
คืนนี้เธอสวมชุดเซ็กซี่เล็กน้อย ชุดนอนสีชมพูผ้าไหม คว้านอกต่ำไม่มีกระดุม มีเพียงสายยึดรอบเอว ถ้าไม่ใช่ ถ้าไม่ใช่ว่าเธอจงใจเอาข้อศอกกดตรงกระโปรงละก็ ความอ่อนช้อยงดงามของฤดูใบไม้ผลิคงร่วงออกมาข้างนอกแน่ๆ
“คุณใส่ชุดเซ็กซี่ขนาดนี้ รูปร่างหน้าตาก็น่าหลงใหล ในห้องมีแค่พวกเราสองคน คุณไม่กลัวผมเปิดชุดนอนคุณออก จากนั้นบังคับบุกเข้าไป?”
กู้ฟางเฟยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ยังคงค่อยๆกินทีละน้อยต่อไป แต่ว่าแขนหยกชี้ไปทางหน้าต่าง
“ไม่มีหน้าต่างนิรภัย”
ไม่มีหน้าต่างนิรภัย นั่นหมายความว่าหน้าต่างเปิดอยู่ คนสามารถโดดลงไปได้
ผมจำได้ตอนที่ยังอยู่ที่ตี้หวัง มีครั้งหนึ่งเกือบได้ตัวเธอแล้ว จากนั้นเธอก็พูดกับผมประโยคหนึ่ง คืนนี้ผมบังคับเธอ จากนี้เธอคงจะตาย
เธอตอนนี้ไม่ได้พูดโกหกเพื่อที่จะขู่ผม ยังไงก็ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน
ผมไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่จ้องมองเธออย่างละเอียด เหมือนกับกำลังจ้องมองงานศิลปะที่สวยสดงดงามชิ้นหนึ่ง
เป็นเวลานานหลังจากนั้น เธอกินอาหารว่างเสร็จ ผมช่วยยื่นแก้วน้ำให้เธอ เธอทำท่าทางขอบคุณ
“ช่วงนี้คุณทำอะไรอยู่ ฉันเคยไปที่ตี้หวังครั้งหนึ่ง แต่ว่าพวกเขาบอกว่าคุณได้ออกจากงานไปแล้ว”
“อืม ไม่ได้อยู่ที่ตี้หวังแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่คุณพูดกับผม ผมก็ออกจากที่นั่นเลย แต่ว่าช่วงนี้พบว่าไม่ได้มีเรื่องอะไร เลยเปลี่ยนที่ ตอนนี้อยู่ที่ผับหมอชิ่ง”
กู้ฟางเฟยคิ้วสวยขมวดเล็กน้อย “ฉันรู้จักผับหมอชิ่ง คุณตอนนี้ใช้ชีวิตด้วยการขายบริการเหรอ?”
ยกมือขวาที่กำลังเล่นเหรียญอยู่ตรงหน้าของเธอ ถึงแม้ว่ายังขยับอยู่ เหรียญนั้นก็ยังคงไม่หยุดหมุน ความเร็วตั้งแต่ต้นจบยังคงรักษาได้ระดับคงที่ นิ้วทั้งห้ายังคงเคลื่อนที่
“เท่าที่คุณสัมผัสได้ คุณคิดว่าผมจำเป็นต้องขายบริการเพื่อเงินมั้ย?”
กู้ฟางเฟยหัวเราะ
ต้องพูดเลยว่า เธอหัวเราะได้น่าหลงใหลจริงๆ ฟันเรียงสวยตาสดใสเป็นประกาย เต็มไปด้วยความเย้ายวนที่มีเสน่ห์
“ไม่ต้องไปที่หมอชิ่งแล้ว ถ้าคุณยินดี ฉันจะให้เงินคุณห้าหมื่นหยวนทุกเดือน ห้องนี้ก็ให้คุณอยู่ คุณสบายใจได้ ฉันไม่มาทุกวัน เพียงแต่บางครั้งจะมาสักครั้ง เวลาที่เหลือ เพียงแค่คุณไม่พาผู้หญิงคนอื่นมาที่ห้องนี้ คุณจะทำอะไรก็ได้อย่างอิสระ”
พูดตามตรง กู้ฟางเฟยไม่ได้ใจกว้าง ทุกเดือนให้ผมแค่ห้าหมื่นหยวน พูดง่ายๆก็คือดูถูกเทคนิคของผม หรือว่าจะเป็น ผังเจี้ยนจวินที่ขี้เหนียวเกินไป ให้เงินกู้ฟางเฟยอย่างจำกัด?
ไม่ได้คิดปนเปกันเยอะแยะ ผมแค่หัวเราะ แต่ไม่ได้ตอบกลับ
ดังนั้นกู้ฟางเฟยก็ไม่พูดเรื่องนี้อีก ตรงเข้าห้องน้ำไป
หลังจากที่เธอปิดประตูห้องน้ำ ผมไม่ได้ยินเสียงล็อกประตูจากด้านใน เดินไปอยู่หน้าประตู ได้ยินเสียง ‘ติ๋งติ๋ง’เพิ่งดังออกมา ผมก็ผลักประตูเข้าไป
ตอนนี้ กู้ฟางเฟยกำลังนั่งอยู่บนชักโครก สายตาที่ชื้นและสดใสจับจ้องมาที่ผมอย่างตะลึงงง ไม่รู้ว่าผมเข้ามาทำอะไร และการปัสสาวะของเธอก่อนหน้านี้ ถูกขัดจังหวะจากการเข้ามาของผมเช่นเดียวกัน
ที่ห้องน้ำมีที่นั่งพับได้อยู่ เธอนั่งอยู่บนชักโครก ผมจึงย้ายที่นั่งพับได้มานั่งตรงข้ามกับเธอ
“คุณจะทำอะไร?”
“ผมจะชื่นชมสักหน่อย”
กู้ฟางเฟยแน่นอนว่าเธอรู้ว่าผมจะชื่นชมอะไร ดังนั้นบนใบหน้าที่แสนมีเสน่ห์ของเธอนั้นจึงปรากฏสีแดงเข้ม
“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน คุณออกไปได้แล้ว คุณอยู่ในนี้ฉันฉี่ไม่ออก”
“ถูกต้องแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน คุณจะอายอะไรกัน มา ผมช่วยคุณเอง”
พูดจบ ผมก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกไป แยกขาสวยหิมะขาวหยกเรียบลื่นออก เผยให้เห็นส่วนที่น่าอายของเธอออกมา ตอนนี้ด้านบนยังมีเม็ดปัสสาวะติดอยู่ ติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก
กู้ฟางเฟยกำหมัดแน่นส่งให้ผมเบาๆ “คุณออกไปนะ!”
“ผมจะไม่ออกไป คืนนี้คุณไม่จัดการให้เสร็จ ผมจะยืนกรานไม่ออกไป พวกเราสองคนก็อยู่ในห้องน้ำมันนี่แหละ……”
ไม่ว่ากู้ฟางเฟยจะขอร้องยังไง ผมก็หน้าไม่อายไม่ออกไป
“ช่างเถอะ ฉันไม่ฉี่แล้ว”
กู้ฟางเฟยลุกขึ้น ผมก็ไม่ได้ขัดขวาง จากนั้นนำที่นั่งพับได้ไปไว้ด้านข้าง ให้เธอออกจากห้องน้ำ
ใครจะรู้ว่าฉับพลันที่ผมออกจากห้องน้ำ เธอกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และใช้ความรวดเร็วปิดประตู ล็อกจะประตูจากด้านใน
“ดูสิว่าจะรังแกฉันยังไง!”
เธอพูดแบบนี้ งั้นผมก็ไม่มีทางเลือกแล้ว
ผมเลยใจดีช่วยปิดไฟห้องน้ำจากห้องน้ำให้
“คุณนี่มันเลวจริงๆ คุณเปิดไฟเดี๋ยวนี้นะ ฉันกลัวความมืด!”
ผมหัวเราะเบาๆตอบ: “คุณกลัวความมืด ช่างบังเอิญจริงๆ ผมไม่กลัวความมืด ผมเข้าไปเป็นเพื่อน?”
กู้ฟางเฟยไม่ได้ตอบ รีบเปิดประตูห้องน้ำ จากนั้นกลับไปที่โซฟาด้วยความโกรธ นั่งไขว่ห้างด้วยขาเล็กหยกลื่นอยู่ตรงนั้น ตาทั้งคู่จ้องมองออกนอกหน้าต่าง
ผมช่วยเธอรินน้ำด้วยความกระตือรือร้น “คุณดื่มน้ำหน่อย กำลังอุ่นๆ”
เธอไม่สนใจผม
ผมก็หยิบลูกแพร์ส่งให้เธอ “คุณทานลูกแพร์สิ ลูกแพร์มีน้ำเยอะนะ”
เธอก็ยังไม่สนใจผม
จากนั้น ผมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นคุณก็ดื่มน้ำละกัน!”
กู้ฟางเฟยยังคงไม่สนใจผม แต่โกรธถึงขนาดขายังเอาขึ้นไปอยู่บนโซฟา เหลือเพียงด้านหลังให้ผม
ผมนั่งอยู่ข้างๆ ชื่นชมร่างกายหยกที่อ่อนช้อยงดงามของเธอ ยังไม่น่าเบื่อ บางครั้งจินตนาการอนาจารโลดโผนว่าร่างกายของเธอนั้นกำลังร้องครางเคลิบเคลิ้มอยู่ใต้ร่างของผม กลับทำให้ชวนหลงใหลเป็นอย่างมาก
ผมอยากจะผิวปากออกมาอย่างได้ใจ
หลังจากอึดอัดกันมาครึ่งชั่วโมง กู้ฟางเฟยก็ทนไม่ไหวขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอหมุนตัวกลับมาตะโกนใส่ผมด้วยความโกรธ: “คุณไอ้คนเลว คุณไม่ต้องผิวปากอีกนะ!”
“คันปากนะ ถ้าไม่ให้ผิวปาก เป่าคุณแทนได้มั้ยล่ะ?”
กู้ฟางเฟยมีความเขินอาย เห็นได้ชัดว่าหลังจากเหตุการณ์บนรถไฟในคืนนั้นยังคงชัดเจนอยู่……
ในที่สุด เธอก็ทนไม่ไหวยอมไปปัสสาวะในห้องน้ำ และยังยอมอย่างเงียบๆให้ผมตามหลังเธอเข้าไป
เธอนั่งบนชักโครก ผมนั่งบนที่นั่งพับได้ แยกขาคู่สวยออกมาจับจ้องอย่างไม่วางตา จากนั้นผมก็เห็นว่าเธอพยายามจะกลั้นเอาไว้ กลั้นเอาไว้ จนสุดท้ายเหมือนจะประตูได้เปิดออกมา กะพริบกะพริบไม่นานก็จบลง
“เฉินเฟิง เฉินเฟิงฉันขอร้องคุณ คุณออกไปก่อนเถอะ ได้มั้ย? ฉันกลั้นไว้จวนจะตายแล้ว……”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมช่วยคุณจัดการได้ คุณไม่คิดบ้างเหรอ ให้ปัสสาวะไหลผ่านตรงนั้นของคุณ เทียบไม่ได้กับการที่เอาตรงนั้นของผมผ่านตรงนั้นของคุณ มาทำให้ผ่อนคลายสบายใจมั้ย?”
ความหน้าไม่อายของผม ทำให้กู้ฟางเฟยหน้าแดง ไม่มีคำพูดจะมาโต้ตอบ
หลังจากนั้นสักพัก เธอได้พยายามอย่างไม่ย่อท้อ ท้ายที่สุดก็ยังไม่มีการจัดการออกมา
“เฉินเฟิง คุณนี่มันเหี้ยมาก……”
ด่าทอไปเรื่อยๆ ผมประคองใบหน้ารูปไข่อันมีเสน่ห์ของกู้ฟางเฟย ไม่มีการจูบอย่างเร่าร้อน มีเพียงแค่มองกันและกันอย่างลึกซึ้ง
“ฟางเฟย ผมชอบคุณ ผมต้องการคุณ ทุกคืนในสมองของผมเอาแต่คิดถึงร่างกายอันบอบบางของคุณ ผมอยากจะครอบครองคุณ น้องชายคนโตของผม กับน้องสาวตัวน้อยของคุณเป็นรักแรกพบ พวกเราให้พวกมันได้แต่งงานสานสัมพันธ์กัน คุณว่าดีมั้ย?