ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 11 กรรมการหนุ่มแห่งสมาคมสกุลป๋อจะขึ้นดำรงตำแหน่งประธานสูงสุดของทั่วโลก

สิ้นเสียงหญิงชรา ห้องที่ตกอยู่ในความเงียบเมื่อครู่ก็เกิดเสียงเจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาอีกครั้ง!

“กรรมการหนุ่มแห่งสมาคมสกุลป๋อ?!”

“ก็ใช่น่ะสิ เขาทำงานให้กับบริษัทต่างประเทศตั้งหลายปี ตอนนี้บริษัทเหล่านั้นมีเสถียรภาพหมดแล้ว และตอนนี้เข้าก็กำลังจะเข้ามารับช่วงต่อสมาคมสกุลป๋ออย่างเต็มตัว”

“จริงด้วย ฉันได้ยินมาว่าเขากลับมาได้สองวันแล้ว!”

“ได้ยินว่าเขายังอายุไม่เกินยี่สิบแปดปี ก็ได้รับตำแหน่งประธานสูงสุดของสมาคมสกุลป๋อทั่วโลก! โหดสุดๆ ไปเลย!”

เสียงเอ่ยขึ้นอย่างหลงใหลดังมาเป็นระลอกๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าคำพูดของใครเชื่อถือได้มากกว่ากัน

“อายุยังน้อยๆ อยู่เลยทำไมถึงเก่งได้ขนาดนี้ ไม่รู้เนอะว่าน่าตาเขาจะเป็นยังไงวิ่งเต้นเพื่อสมาคมเป็นปีๆ ขนาดนั้น ป่านนี้ผมไม่ล้านหมดหัวไปแล้วเหรอนั่น…”

“ก็จริงนะ งานเข้าสังคมก็น่าจะไม่ใช่น้อยๆ …ถ้าเกิดว่าเป็นพวกมีพุงเป็นห่วงยางแบบนั้นก็น่าเสียได้แย่!”

“พอได้ยินพวกเธอพูดอย่างนั้นแล้วเนี่ย…ก็นึกถึงสมัยพ่อฉันยังหนุ่มๆ นะ ตอนนั้นนะคุณพ่อก็หล่อไม่เบาเลย แต่พอเริ่มมีบริษัทเป็นของตัวเองก็ เอิ่ม…”

เสียงในห้องเริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้ง อารมณ์พุ่งสูงขึ้นพออีกเสียงหนึ่งหยุด อีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นต่อ

สุดท้ายทั้งห้องก็ลงความเห็นกันว่า หัวหน้ากรรมการหนุ่มแห่งสมาคมสกุลป๋อน่าจะเป็นพวกคุณลุงพุงห่วงยาง

“แต่ก็ดีเหมือนกันน้า งานเลี้ยงสมาคมสกุลป๋อไม่ใช่ว่าใครก็เข้าร่วมได้ เชียนโหรว คุณย่าของเธอนี่ท่านดีกับเธอมากๆ เลยนะ!”

“จริงสิ กลับไปลองไปคุยกับคุณพ่อดูดีกว่าว่าจะพาฉันไปด้วยได้ไหม!”

“ฉันก็จะไปถามดูเหมือนกัน!”

“ฉันก็ด้วย…”

มองดูท่าทีของสาวๆ เหล่านั้นที่กำลังร้อนอกร้อนใจ เฉินเชียนโหรวก็แอบหัวเราะดูถูกในใจ

แต่ใบหน้ายังคงความน่าซื่อตาใสเอาไว้ แล้วพยักหน้าเบาๆ เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างน่าเอ็นดู:

“เข้าใจแล้วค่ะคุณย่า”

เห็นเฉินเชียนหลงเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เจียหรงหรงก็รู้สึกพอใจ

หลังจากนั้นเธอจึงหันไปมองซูเหิงที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ไม่ยอมพูดจา แล้วจึงบอกกับเขา:

“ซูเหิง วันนั้นเธอก็ไปกับเชียนโหรวสิ”

ใบหน้าเล็กๆ บอบบางน่าทะนุถนอมแสร้งทำเป็นเหนียมอาย เธอขบริมฝีปากเบาๆ ชายตามองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังก้มหัวปลกๆ อย่างรีบร้อน

ท่าทีน่าทะนุถนอมแบบนั้นทำคุณชายทั้งหลายที่อยู่ในห้องพากันจ้องเธอตาไม่กะพริบ

มุมปากบึ้งตึงค่อยๆ คลายลงแล้วตอบตกลงด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“ได้แน่นอนครับ”

เจียหรงหรงพยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วหันไปมองเฉินเชียนโหรวที่แสนบอบบางด้วยดวงตาที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม

“งั้นเชียนโหรวก็พักผ่อนให้มากๆ ฉันจะไปดูห้องข้างๆ นี่เสียหน่อย!”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าบอบบางก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าวิงวอนในทันที เธอแหงนหน้าร้องขอต่อเจียหรงหรง:

“คุณย่าคะ พี่เขาจมน้ำนานกว่าหนู กว่าจะฟื้นก็หลายวัน คุณย่าอย่าไปว่าอะไรพี่เขานะคะ…”

“รู้แล้วน่า! เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว! ฉันจัดการของฉันเอง!”

สิ้นประโยคเธอก็สะบัดหน้าเดินออกไป

เฉินเชียนโหรวใบหน้าเศร้าซึม ตอนที่เฉินเต๋อฝานและหยางลี่เวยเดินเข้ามาหยุดข้างๆ เธอ เธอก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง

“พ่อคะ แม่คะ อย่าปล่อยให้คุณย่าโมโหเกินไปสิคะ”

“รู้แล้ว รู้แล้ว เจ้าเด็กโง่!”

หยางลี่เวยมองลูกสาวด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดินตามสามีที่สีหน้าไม่สบอารมณ์พอๆ กันตามเจียหรงหรงออกไป

–

ในห้องของเฉินฝานซิงที่ไม่ได้สติไปสามวัน ตอนนี้เธอไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย กระเพาะที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องมาเป็นเวลานานเริ่มจะประท้วงอย่างหนัก

เพียงแค่คิดว่าจะลงจากเตียงเพื่อไปหาอะไรใส่ท้องเท่านั้น เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น