ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 17 ระรานว่าที่เถ้าแก่เนี้ยของเรา!

“ฉันจะลงไปดู!”

หยางลี่เวยคิดว่านี่เป็นเรื่องที่น่าชังที่สุด เธอทนไม่ไหวจนต้องขอลงจากรถไปดูเอง

บริกรหน้าประตูเห็นเข้ากับคนที่กำลังเดินลงมาจากรถ หูฟังไร้สายที่เสียบอยู่ที่หูก็ได้ส่งเสียงขึ้น แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะจัดการปิดเครื่องแจกบัตรคิวลงต่อหน้าต่อตาของหยางลี่เวย

หยางลี่เวยชะงักเท้าลงไฟโทสะพุ่งขึ้นสูงปรี๊ด

นี่มันจงใจเห็นๆ!

เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเดินไปหยุดตรงหน้าของบริกรคนนั้นแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

“ร้านของพวกนายทำแบบนี้หมายความว่าไง มีสิทธิ์อะไรมาเจาะจงพวกฉัน พวกนายทำธุรกิจยังจะเลือกลูกค้าอีกเหรอ”

ใบหน้าที่ยิ้มอย่างสุภาพตามตามระเบียบ ตอบอย่างมีมารยาท

“ครับคุณนาย เพียงแต่ว่าคุณคือแขกเพียงคนเดียวที่ร้านเราเลือกที่จะไม่บริการให้ครับ!”

หยางลี่เวยถึงกับขาอ่อนจนแทบล้มลงไปกองกับพื้น!

“แก…พวกแก…ฉัน…ฉันจะฟ้องพวกแก!”

“เชิญตามสบายเลยครับ”

รอยยิ้มสุภาพไม่มีช่องว่างให้โจมตียังคงปรากฏอยู่บนหน้าบริการ ไม่ใส่ใจต่อคู่สนทนาแม้แต่น้อย

แต่การกระทำเช่นนี้กลับทำให้หยางลี่เวยเกิดของจิตสองใจและยิ่งไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

หรูอี้ซวนไม่ใช่สถานที่ธรรมดาๆ ยืนหยัดได้นานหลายปีขนาดนี้จะต้องมีเหตุผลอื่นด้วยแน่ๆ

ขนาดเป็นแค่ร้านเล็กๆ ยังยโสโอหังได้ขนาดนี้ เดาไม่ถูกเลยว่าเจ้าของที่นี้เป็นใครกันแน่!

แต่ว่า…

“พวกฉันไม่เคยมาลักเล็กขโมยน้อยไม่เคยยื้อแย่งกันไม่เคยมาก่อความวุ่นวายอะไรที่นี่ พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาเลือกปฏิบัติ!”

หยางลี่เวยสงบลงบ้างแล้ว แต่ในใจก็ยังโมโหไม่หาย!

“ก็สิทธิ์ที่คุณไประรานว่าที่เถ้าแก่เนี้ยของพวกเราไงล่ะครับ”

“…” หยางลี่เวยนิ่งอึ้ง!

สีหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม!

จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่หยางลี่เวย แม้แต่บริกรที่พูดคำนั้นออกมาเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน

เพราะทุกอย่างทำไปตามคำสั่งของเสียงที่ดังมาจากหูฟัง!

ว่าไปเธอรู้จักแค่ผู้จัดการของที่นี่ แต่ยังไม่รู้ว่าที่จริงเถ้าแก่ของที่นี่เป็นใครกันแน่

ยิ่งว่าที่เถ้าแก่เนี้ยอะไรนั่นเธอก็ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่!

ดังนั้นในหลังจากที่เธอนิ่งอึ้งไปเกือบค่อนวันขณะที่เธอกำลังคิดว่า ว่าที่เท่าเถ้าแก่เนี้ยของพวกแกคือใคร เธอก็คิดคำตอบออกมาได้หนึ่งประโยคนั่นก็คือ…พูดไม่ออก

หยางลี่เวยโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ขบฟันกรอด ขณะเตรียมที่จะเดินจากไป เธอดันเลื่อนสายตาไปเห็นบริกรสองคนที่เดินตรงมาจากในร้าน บริกรคนหนึ่งกำลังลากสุนัขพันธุ์ทิเบตันแมสติฟฟ์ที่ขนาดตัวสูงกว่าเอวของตัวเอง ขนฟูสีดำแดงตลอดทั้งตัวก้าวเดินออกมาด้วยท่าทีขึงขัง

เมื่อมันเห็นเข้ากับหยางลี่เวยที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็แยกเขี้ยวคำรามทันที มันกระโดดโลดเต้นราวกับว่าหากเผลอนิดเดียวละก็มันกระโจนเข้ามางับให้จมเขี้ยว!

เธอก้าวถอยหลัง ‘ต๊อกๆ ต๊อก’ ไปสองสามก้าว ยกมือขึ้นกุมอกด้วยใบหน้าซีดเผือด!

ในเวลาเดียวกันนั้นสายตาก็ซัดไปเห็นบริกรอีกคนยกถ้วยโจ๊กมาตั้งไว้ตรงหน้าทิเบตันแมสติฟฟ์ตัวนั้น!

มันทำจมูกฟุดฟิดก่อนก้มลงไปจัดการกับอาหารตรงหน้า

หยามกันแบบสุดๆ!

หยางลี่เวยโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ยืนเอามือทาบอกอยู่ที่เดิมอยู่นานแสนด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดีก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ

เรื่องน่าอายทั้งหมดอยู่ในสายตาของเจียงโหรวโหรวมาโดยตลอด เธอรอจนหยางลี่เวยเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถามขึ้น

“ว่ายังไง?”

“หนูไม่รู้ มาบอกว่าเราไประรานว่าที่เถ้าแก่เนี้ยของพวกมัน…แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าว่าที่เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นเป็นใคร”

เจียงโหรวโหรวเลิกคิ้วขึ้นสูง

“เข้าใจอะไรผิดกันหรือเปล่า”

พวกเธอจะไประรานใครได้ยังไง

“อันนั้นหนูก็ไม่รู้ค่ะ!”

ตอนนี้หยางลี่เวยทั้งช๊อกทั้งกลัวทั้งโมโห จะเอาอารมณ์ที่ไหนไปสนใจเรื่องพันนี้

“เอาเถอะ ขึ้นรถได้แล้ว! ตอนนี้เหลือเวลาไม่มาก ไปซื้อของกินจากร้านอื่นแล้วส่งไปให้เชียนโรวซะ! เรื่องนี้ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ๆ” เจียงโหรวโหรวพูดอย่างใช้เหตุผล

พวกเขาจะหาเรื่องใครโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง

แต่ถ้าเกิดจะมีจริงๆ ก็คงมีแค่เฉินฝานซิงที่หน้าบอกบุญไม่รับนั่น ไม่รู้ว่าไม่ทำอะไรใครไว้ตอนไหน

หลายปีมานี้ เธอก่อเรื่องหนักใจกับขายหน้าให้ตระกูลเฉินมากี่ครั้งแล้ว!

คิดๆ อยู่ความโกรธก็ประดั่งประดาขึ้นในหัวใจ