ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่ 45 ถ้าไม่ตัดขาดจะช่วยให้นายกับเฉินเชียนโหรวจะสมหวังกันได้ยังไง!

ข่าวการออกจากตำแหน่งของเฉินฝานซิงพริบตาเดียวก็แพร่สะพัดไปทั้งบริษัท

ระหว่างทางกลับห้องทำงานเธอถูกคนจำนวนไม่น้อยห้อมล้อมกันเข้ามาเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้

แต่ท่าทีของเธอยังคงหนักแน่น ไม่โอนอ่อน

แน่นอนว่าก็มีทั้งพวกที่เข้ามาเยาะเย้ยแต่เธอก็ไม่ได้ไปให้ค่าแม้แต่น้อย

ตอนที่เธอกลับถึงห้องทำงานอย่างทุลักทุเล เฉินเชียนโหรวและซูเหิงก็ได้มารอเธออยู่ที่นั้นก่อนแล้ว

เฉินเชียนโหรวยืนอยู่ข้างๆ ซูเหิง เสียงนุ่มออกคำสั่งดังลอยออกมาจากห้องทำงาน

“โต๊ะนี่ฉันไม่เอา ตู้นั้นด้วย ข้อมูลที่เกี่ยวกับการปรุงน้ำหอมฉันขอข้อมูลที่ใหม่ล่าสุด เอกสารเก่าๆ เอาไปถ่ายมาใหม่ หนังสือซื้อใหม่…”

เธอหันมามองซูเหิงพลางเผยยิ้มอ่อนโยน “ขอโทษทีนะ พอดีฉันไม่ค่อยใช้ชอบของที่เคยผ่านมือคนอื่นมาแล้ว”

เขายิ้มน้อยๆ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว

“ไม่เป็นไร ทำทุกอย่างตามที่ต้องการได้เลย”

เฉินฝานซิงมองพวกเขาอย่างเยือกเย็น รู้สึกว่าวันนี้ซูเหิงกับเฉินเชียนโหรวดูขัดหูขัดตาไปหมด

มันเป็น…ระยะห่างที่จงใจเปิดช่องว่าง

“มัวยืนงงอะไร ยังไม่รีบย้ายไปอีก?”

มองสองผู้ใต้บังคับบัญชา ซูเหิงเลิกคิ้วขึ้นสูงตำหนิเสียงเข้ม!

ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างลังเล

“พวกเธอ…”

“อาฮุ้ย” น้ำเสียงเฉยชาลอยขึ้นมา

สองสามคนที่อยู่ในห้องทำงานมองไปยังประตูทางเข้าอย่างพร้อมเพรียง เฉินฝานซิงเดินไปหยุดลงข้างๆ อาฮุ้ย

“หัวหน้าเฉิน…”

“มีไฟไหม” เฉินฝานซิงถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“มี” ว่าพลางล้วงเอาไฟแช็กขึ้นมาให้เฉินฝานซิง

เธอรับมันมาแล้วหันเดินไปเปิดตู้เอกสาร หยิบแฟ้มเอกสารทั้งออกมาเดินไปยังเบื้องหน้าของซูเหิงเพื่อให้เขามองมัน

“นี่เป็นสูตรน้ำหอมที่ฉันวิจัยออกมาด้วยตัวเองตลอดหลายปีมานี้…ทั้งของที่เป็นโมฆะก่อนหน้านี้และของที่ยังไม่เคยใช้มาก่อนอยู่ในนี้ทั้งนั้น เห็นใช่ไหม”

“เธอคิดจะทำอะไร”

ซูเหิงเพ่งมองเฉินฝานซิงอย่างหวาดระแวง

เฉินฝานซิงขมวดคิ้ว หยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาต่อหน้าซูเหิงก่อนที่พวกมันจะถูกไฟลุกไหมจนหมด

แสงจากเปลวไฟสะท้อนลงบนใบหน้าของของทุกคนในห้องให้ดูจริงจังหนักแน่นเป็นพิเศษ

มองจนกระทั่งแผ่นกระดาษเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่าน เธอจึงโยนไฟแช็กคืนให้อาฮุ้ยไปแล้วเอ่ยขึ้น

“ของของ ฉัน ฉันมีสิทธิ์จะจัดการ กันไม่ให้ใครบางคนเอาไปสร้างชื่อเสียงอีก!”

เธอว่าพลางกวาดสายตามองเฉินเชียนโหรวอย่างเยือกเย็น คาดการณ์ด้วยใบหน้าอันเ**้ยมโหด

เฉินฝานซิงนิ่งเงียบดึงสายตากลับมากพลายบอกกับอาฮุ้ยว่า

“ของในห้องทำงานนี้ก็โยนทิ้งให้หมดเถอะ โดนคนทำสกปรกหมดแล้ว!”

“…ครับ” อาฮุ้ยอึ้งไปแป๊บนึงก่อนจะตอบรับ

จากนั้นเฉินฝานซิงจึงหยิบเสื้อโค้ตและกระเป๋าออกมาจากราวแขวน ก้าวออกไปอย่างเงียบเชียบ

ซูเหิงมองแผ่นหลังของคนที่ไม่เหลือเยื่อใย เขานิ่งคิดและสุดท้ายก็วิ่งตามไป เขาตามเธอมาได้ทันขณะที่เธอกำลังอยู่ที่โถงลิฟต์แล้วคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอ

“ปล่อย” เธอขมวดคิ้วด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

เขากลับกระชับฝ่ามือให้แน่นขึ้น

“เฉินฝานซิงระหว่างเราต้องตัดขาดกันแบบนี้จริงๆ เหรอ”

เฉินฝานซิงออกแรงดึงมือตัวเอง ถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อออกห่างจากซูเหิง จ้องมองเขาอย่างเฉยเมยแต่อัดแน่นไปด้วยความเย้ยหยัน

“ไม่ตัด? แล้วจะช่วยให้นายกับเชียนโหรวสมหวังได้ยังไง”

–

เฉินฝานซิงขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโด ระหว่างทางก็กำลังครุ่นคิด

นึกไปถึงตอนที่อันน่าลี่พูดเรื่องเมื่อหกปีก่อน ชื่อเสียงฉาวโฉ่มากมายเสียน้ำสักหยดก็ลอกผ่านไปไม่ได้

นัยน์ตาวูบไหวฉับพลัน ไม่อยากนึกถึงเรื่องเก่าๆ สูดหายใจเข้าปอดอย่างแรงแล้วเร่งความเร็วของรถ โฟล์คสวาเกน พาสสาท ซีซี คันสีดำแล่นอยู่บนถนนของเมืองด้วยความเร็วสูง

สิ่งแรกที่ทำหลังจากก้าวเข้าห้องมานั่นคืออาบน้ำ

คุณย่าป๋อพูดถูก ที่โสโครกแบบนั้นจะไปอาลัยทำไมอีก

ทั้งที่จริงๆ แล้วเธอเองก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรนัก

แต่ว่า เธอต้องภูมิใจในอดีตของตัวเองและจะไม่ปล่อยให้อดีตของเธอไม่ได้รับความยุติธรรม

บางเรื่อง สุดท้ายเธอก็ไม่อาจปล่อยวางไปได้

ต้องมีสักวันที่เธอจะสามารถลบคำครหาให้ตัวเองในอดีตได้

แค่ช่วงนาทีที่นึกถึงคุณย่าป๋อ สมองก็ดันฉายภาพใบหน้าอันหล่อเหล่า

ยังจำคำเมื่อวานที่เคยพูดไว้…

เฉินฝานซิงสวมชุดนอนกระโปรงเดินออกมาจากห้องน้ำนั่งลงบนโซฟาพร้อมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมากดดู

ไม่มีข่าวคราว

‘วันสองวันนี้ผมคงจะยุ่งมาก คุณพักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวผมจะโทรไป’

เสียงในลำคอที่กระซิบอย่างอ้อยอิ่งนั้น เธอยังจำได้ชัดเจนมาถึงตอนนี้ มันช่างน่าหลงใหลราวกับต้องมนต์สะกด

เธอเม้มปากเข้าหากัน ใบหน้าเรียบเฉยฉายแววหมองหม่น เขาคงจะยุ่งจริงๆ นั่นแหละ

หลังจากนั้นเธอก็ต้องตกใจอีกครั้ง

แล้วทำไม…เธอต้องมารออะไรแบบนี้ด้วย

ส่ายศีรษะอย่างหน่ายใจ จัดการวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะกาแฟแล้วลุกขึ้นยืน

แต่แล้วร่างนั้นก็หยุดลงกลางคันอีกครั้ง เธอจับจ้องมือถืออยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบมันขึ้นมาเดินเข้าห้องนอนไปด้วย

–

ชั้นแปดสิบเอ็ดของสมาคมสกุลป๋อ

ในห้องประชุมอันอ่าถูกตกแต่งอย่างวิจิตรหรูหา

ในเวลานั้นเองบรรยากาศข้างในกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและกดดัน!