ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่441หลงใหลตอนที่442เทพบุตรสมบัติแห่งชาติ

ตอนที่ 441 หลงใหล

ความร้ายกาจพลันปรากฏขึ้นในหัวใจที่เปล่าเปลี่ยวมาตลอด นัยน์ตาสุกใสประกายระยับ เธอขับรถไปจนพบกับร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง

หากหุนหันเข้าไปในบริษัทของเขาอาจทำให้เขาไม่พอใจได้ งั้นถ้าเธอมีดอกไม้ไปให้เขา ผลลัพธ์มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง?

ร้านดอกไม้ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก ทว่ากลับตกแต่งได้อย่างอบอุ่นและหวานละมุน

แค่เปิดประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งไพเราะก็ดังขึ้น กลิ่นหอมจากพฤกษาที่ฟุ้งอยู่ทั่วห้องก็เข้ามาปะทะกับจมูกของเธอ

หญิงสาวคนหนึ่งในกระโปรงชีฟองสีขาวนั่งวาดรูปอยู่หน้ากระดานวาดรูปตรงใจกลางของห้อง

เมื่อเห็นว่าเธอมาก็รีบลุกขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ”

เฉินฝานซิงพยักหน้ารับเบาๆ นัยน์ตาสวยเริ่มสอดส่ายสายตาไปมากลางวงล้อมของดอกไม้สดที่วางอยู่รอบตัวเธอ

ก่อนจะหยุดนิ่งลงที่กุหลาบสีแดงสดที่กำลังเบ่งบาน

เมื่อแน่ใจในเป้าหมายแล้วเธอจึงยกมือขึ้นอย่างว่องไว “ฉันเอาดอกกุหลาบค่ะ”

หญิงสาววัยรุ่นเผยยิ้มจางๆ “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงต้องการเท่าไหร่ดีคะ อืม…กุหลาบหนึ่งดอกคู่กับดอกลิลลี่สามดอกมีความหมายว่า ‘ฉันจะรักคุณตลอดไป’ กุหลาบสีแดงคู่กับดอกยิปโซเป็นตัวแทนของ ‘ความหลงใหล’…”

ดอกยิปโซ?

เฉินฝานซิงตาเป็นประกาย เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงตรงดอกยิปโซที่วางอยู่ไม่ไกล ดอกไม้เล็กๆ สวยงามเกาะกลุ่มรวมตัวอยู่ด้วยกันดูสวยราวกับทางช้างเผือก

ความหลงใหล?

“งั้นฉันขอเป็นกุหลาบกับดอกยิปโซค่ะ รบกวนจัดเป็นช่อใหญ่ให้ฉันด้วยนะคะ”

เด็กสาวพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

ระหว่างรอเด็กสาวจัดช่อดอกไม้ให้เธอ เธอจึงถือโอกาสนี้เดินดูไปรอบๆ ร้าน ดอกไม้นานาชนิดมีให้เห็นจนลานตา เมื่อผ่านมาถึงกระดานวาดรูปของเด็กสาว เธอมองงานที่เพิ่งวาดไปได้ครึ่งหนึ่ง เป็นย่านชนบทที่มีแม่น้ำไหลผ่านหน้าประตู และมีดอกไม้ปลูกไว้เต็มหน้าบ้าน…

ใช้ชีวิตภายในเมืองที่สับสนวุ่นวาย ผู้คนต่างก็เห็นแก่ตัวและมีจังหวะชีวิตที่รีบเร่งเช่นนี้มานาน ก็ต้องเคยจินตนาการถึงชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข…

หากจะใช้ชีวิตในอย่างที่ใฝ่ฝันบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นไร เพราะเกิดมาในยุคสมัยนี้ อย่างไรก็แยกกับสิ่งของล้ำสมัยไม่ออกอยู่แล้ว

เพียงไม่นาน เด็กสาวก็นำช่อดอกไม้ที่ห่อเสร็จเรียบร้อยแล้วออกมายื่นให้เธอ ช่อดอกไม้ช่อโตกินพื้นที่ไปทั้งอ้อมแขนของเธอ ใบหน้าเล็กๆ เองก็ถูกบดบังไปในเสี้ยวนาที

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อใช้สายตามองออกมา จากนั้นก็ก้มหน้าสูดดม นาทีนั้นกลิ่นหอมชื่นใจได้เข้าปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย กลิ่นหอมจางๆ ที่เต็มไปด้วยความหอมกรุ่นแสนอบอุ่นซึมซาบเข้าสู่กระแสเลือด

เธอพยักหน้าอย่างพึงใจ หลังจากที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วก็ปลีกตัวออกมาจากร้านดอกไม้ทันที

–

เมื่อมาถึงด้านล่างตึกของสมาคมสกุลป๋อ เธอก็ยกหน้ากากขึ้นมาสวมก่อนจะก้าวลงจากรถ

ยิ่งช่วงนี้เธอเองก็เป็นบุคคลธรรมดาที่ ‘ชื่อเสียง’ ไม่ธรรมดาอยู่ด้วย ไหนจะเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่มีอยู่ดาษดื่นบนอินเตอร์เน็ต หากความสัมพันธ์ของเธอกับป๋อจิ่งชวนแพร่สะพัดออกไปตอนนี้ สิ่งที่พยายามมาก่อนหน้านี้จะไม่กลายเป็นศูนย์ไปหรอกหรือ

เธอกอดกุหลาบช่อใหญ่เดินเข้าไปในออฟฟิศของสมาคมสกุลป๋อ เป็นอาคารที่ดูโอ่อ่า แม้แต่ภายในเองก็ยังตกแต่งได้อย่างหรูหราและดุดัน

ภายในโถงใหญ่ ผู้คนที่เดินสวนกันไปมาต่างก็อยู่ในชุดสูทรองเท้าหนัง มีทั้งหญิงและชายทุกผิวพรรณและภาษาที่ดูภูมิฐาน

ที่นี่แทบจะไม่ต่างอะไรกับโลกย่อส่วน

ที่แท้วันๆ ป๋อจิ่งชวนก็คุยธุรกิจอยู่กับคนจากทั่วทุกมุมโลกนี่เอง

อย่าว่าแต่ภาษาของแต่ละประเทศจะสื่อสารกันไม่ได้เลย แม้แต่ความเคยชินกับนิสัยก็ยังแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เขารักษาเครือข่ายขนาดใหญ่แบบนี้ไว้ได้ยังไงกันนะ

แค่เธอคิดก็เหนื่อยแล้ว

เมื่อเปรียบเทียบกับคนพวกนั้นแล้ว เธอที่ยืนกอดช่อกุหลาบอยู่เช่นนี้ และการแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ ดูอย่างไรก็ไม่เข้าพวก

แต่ว่าไหนๆ ก็มาแล้ว…

ตอนที่ 442 เทพบุตรสมบัติแห่งชาติ

เธอโทรหาอวี๋ซงตลอดทาง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อได้เลย

โทรศัพท์ของป๋อจิ่งชวนมีเสียงตอบกลับ แต่ทว่ากลับไม่มีคนรับสาย

ตอนนี้เธอได้แต่ฝืนเดินเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์หลักของห้องโถงโอ่อ่า เจ้าหน้าที่ต้อนรับสาวหลายคนมองเธอวูบหนึ่งด้วยความฉงนระคนหยามเหยียด แต่ก็ยังยื่นใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มทางการขึ้นมาถามเธอ

“ไม่ทราบมีธุระอะไรรึเปล่าคะ”

เฉินฝานซิงพยักหน้า “ฉันมาหาประธานป๋อของพวกคุณ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานต้อนรับเหล่านั้นแข็งทื่อ พวกเธอแลกเปลี่ยนสายตากันไปมา ความดูถูกเหยียดหยามในดวงตานั้นฉายชัดมากยิ่งขึ้น

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ก่อนไหมคะ”

สุดท้าย…

ก็บุกเข้ามากะทันหันแบบนี้ไม่ได้สินะ

“นัดตอนนี้ได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด

ใบหน้าของเฉินฝานซิงขรึมลง

ในฐานะผู้นำของบริษัทคนหนึ่ง ย่อมรู้ดีว่าการนัดเช่นนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ว่าการแจ้งกะทันหันเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

แต่ดูจากสีหน้าของพวกเธอแล้ว นี่มันจงใจกลั่นแกล้งกันเห็นๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินฝานซิงดูไม่สบอารมณ์ สีหน้าของพนักงานต้อนรับสาวพวกนั้นก็ขรึมลงเช่นกัน

“นี่เป็นกฎค่ะ คุณผู้หญิงคะ ยิ่งไปกว่านั้น…”

พนักงานต้อนรับพูดไปพลางจ้องมองไปยังกุหลาบช่อใหญ่ในอ้อมกอดของเธอ

“ทุกวันมีคนเหมือนๆ คุณมาหาท่านประธานของพวกเรานับไม่ถ้วน ท่านประธานของเรายุ่งมากจริงๆ นะคะ เพราะฉะนั้นคุณผู้หญิง หากคิดจะจีบท่านประธานของเราละก็ ช่วยไปจีบกันเป็นการส่วนตัวเถอะนะคะ”

“ทุกวันมีคนมาจีบประธานของพวกคุณ…นับไม่ถ้วน?”

พนักงานต้อนรับจนปัญญาอย่างถึงที่สุด “ก็ใช่น่ะสิคะ คุณดูสิ…”

เฉินฝานซิงเคลื่อนสายตามองไปตามพนักงานต้อนรับ เมื่อหันไปก็เห็นร่างงดงามอ่อนช้อยของสาวต่างชาติเจ้าของผมบลอนด์และนัยน์ตาสีครามก็ได้เดินเข้ามา!

“ไฮ ฉันมาหาประธานของพวกเธอจ้ะ…”

หญิงสาวคนนั้นว่าพลางหันไปมองเฉินฝานซิง ก่อนจะเหยียดมองไปยังกุหลาบในอ้อมกอดของเธอแวบนึงด้วยสีหน้าดูถูก

“รสนิยมต่ำ!”

พนักงานต้อนรับยิ้มถามอย่างเป็นทางการ

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้รึเปล่าคะ”

สาวต่างประเทศสะบัดผมหนึ่งครั้ง ก่อนจะหรี่ตาลงชวนให้หลงใหล “มีซี่!”

เฉินฝานซิงหันไปมองเธอวูบหนึ่ง

แม้แต่พนักงานต้อนรับเองก็ยังคาดไม่ถึง ก่อนที่พวกเธอจะได้พูดอะไร หญิงสาวคนนั้นก็ยกมือที่ทาเล็บสีแดงเข้มของตัวเองขึ้นมา

“…”

“ผู้ชายที่สุดยอดอย่างท่านประธานนับว่าเป็นเทพบุตรสมบัติแห่งชาติ จะยอมให้แม่สาวต่างแดนคนนั้นหลอกแต๊ะอั๋งฟรีๆ ไม่ได้เด็ดขาด! ถึงสาวจีนอย่างเราจะแพ้ไปแล้ว แต่ก็ยังมีผู้ชายนะ! ท่านประธานไม่ใช่เกย์ใช่ไหมล่ะ ถ้าวันนี้มีผู้ชายเข้ามาสักคนล่ะก็ ฉันจะปล่อยให้เขาเข้าไปได้เลย เพื่อลดความจองหองของนังอสรพิษนี่!”

“แค่ปล่อยๆ ให้ใครเข้าไปก็ได้ ชีวิตเธอก็ไม่ต้องวุ่นวายแล้วป้ะ…”

“งั้นฉันก็จะรักษาสมบัติแห่งชาติเอาไว้ไม่ได้น่ะสิ โบราณวัตถุที่พระราชวังหยวนหมิงหยวนก็ถูกพันธมิตรแปดชาติแย่งชิงไปมากพอแล้ว! เราต้องต่อสู้เพื่อปกป้องโบราณวัตถุอันล้ำค่าบนแผ่นดินใหญ่ของเราเอาไว้ แม้ชีพมลายก็ไม่สน!”

โบราณวัตถุ…

เฉินฝานซิงยกมุมปาก ผู้หญิงพวกนี้…

แค่เป็นผู้ชายก็ปล่อยให้เข้าไปได้?

เฉินฝานซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ

สิบนาทีหลังจากนั้น เฉินฝานซิงกลับมาในสูทวินเทจสีขาว พร้อมหมวกสีเดียวกันบนศีรษะ ในมือถือกุหลาบดอกหนึ่งเอาไว้ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปอย่างสุขุม