ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่445เธอจูบคุณ!ตอนที่446ใช้สิทธิ์ล่วงหน้า

ตอนที่ 445 เธอจูบคุณ!

โทสะของป๋อจิ่งชวนไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย เขาคำรามใส่เฉินฝานซิงอย่างเกรี้ยวกราด

“คุณทอดสะพานให้ผู้หญิง!”

หัวคิ้วเธอกระตุก “ฉันเปล่านะ ฉันก็แค่เผลอไปประคองเธอเท่านั้นเอง!”

“คุณใส่เสื้อผ้าผู้ชาย!”

“นั่นก็เพราะฉันอยากเจอคุณ!”

นัยน์ตาสีดำสนิทของป๋อจิ่งชวนเป็นประกาย เขามองเธอไม่วางตา

“เพื่อเจอผม?”

เฉินฝานซิงสูดหายใจเข้าลึกๆ “โทรศัพท์ของอวี๋ซงติดต่อไม่ได้! คุณก็ไม่รับโทรศัพท์อีก! สองวันมานี้คุณยุ่งจนไม่มาให้เห็นหน้าเลย…”

ความโกรธของเขาค่อยๆ ถูกดับลง เขาก้าวเข้าไปใกล้แล้ววางมือสองข้างไว้บนร่างของเธอ

“เพราะงั้น…คุณเลยคิดถึงผม?”

เฉินฝานซิงเม้มปาก เสมองไปทางอื่น

“เปล่าสักหน่อย”

ป๋อจิ่งชวนจ้องมองเธออยู่สักพัก ก่อนจะขำเสียงต่ำ

เขายกมือขึ้นช้อนคางเกลี้ยงเกลาของเธอ เรียกสายตาคู่สวยให้มองกลับมายังเขา

“ไม่คิดถึงผม? เอาเถอะ แต่ผมคิดถึงคุณมากนะ”

แววตาเขินอายของเธอแย้มพรายออกมาให้เห็นอยู่วูบหนึ่ง

ป๋อจิ่งชวนยึดเอวเธอไว้แน่น เขาเคลื่อนตัวเข้าไปแนบชิดเธอยิ่งขึ้น

สีหน้าของเธอแดงจัดขึ้นกว่าเดิม เธอหลบตาเล็กน้อยและไม่หันมองเขาอีก

“แล้ว…คุณมาหาผม ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วย”

ป๋อจิ่งชวนถามต่อ สิ้นคำนั้นเขาก็เชิดหน้าขึ้น นิ้วเรียวยาวกดลงบนหูกระต่ายตรงปกเสื้อ

“นัดคุณไม่ได้ สาวๆ หน้าฟร้อนท์ของคุณก็ไม่ยอมให้ฉันเข้าไปอีก! ก่อนจะบอกว่าพวกเธอจะปกป้องเทพบุตรสมบัติแห่งชาติอย่างคุณจนตัวตาย แถมยังบอกอีกว่ายอมยกคุณให้หนุ่มจีนเสียยังดีกว่าที่จะยอมให้สาวต่างชาติก้นอวบอกอึ๋มคนนั้นทำให้คุณสึกหรอ…”

ความกระจ่างชัดผุดขึ้นในดวงตาสีดำคู่นั้น เขาเท้าแขนลงข้างศีรษะของเธอ ก่อนที่ลมหายใจอุ่นๆ จะเป่ารดไปมาบนจมูกของเธอ

“เทพบุตรสมบัติแห่งชาติ?”

เมื่อนึกไปถึงแรงแค้นของสาวๆ พวกนั้นเธอก็ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ก็ใช่นะสิ เทพบุตรสมบัติแห่งชาติ! วัตถุคุ้มครองพิเศษแห่งชาติ!”

ป๋อจิ่งชวนยิ้มขำ “ดูแล้วคุณเองก็เก่งใช่ย่อยที่ได้ครอบครองเทพบุตรสุดพิเศษอย่างผมไว้แต่เพียงผู้เดียว”

เฉินฝานซิงโดนเขาล้อขึ้นอย่างไม่คิดจะถ่อมตัว “เทพบุตรสุดพิเศษ จะเจอหน้ากันสักทียากยิ่งกว่าปีนขึ้นฟ้า!”

“เพราะงั้นที่แต่งตัวแบบนี้เข้ามา เพียงเพื่อจะพบผม?”

เขาพูดจบก็จูบลงไปบนแก้มของเธอเธออีกครั้ง เฉินฝานซิงเม้มปาก

“แถมฉันยังโดนผู้หญิงโลเลพรรค์นั้นมาวอแว แล้วก็ยังถูกเอาเปรียบอีก…นี่…”

ขณะที่เธอพูดอยู่ก็รู้สึกได้ถึงมือที่หยุดอยู่ตรงปกเสื้อของเธอมาโดยตลอด

เมื่อก้มลงไปมอง กลับพบว่าหูกระต่ายตรงปกเสื้อของเธอได้ถูกแกะออกไปแล้ว…

นิ้วเรียวของเขาจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอต่อแล้วกดจูบลงบนคาง

“ทั้งๆ ที่คุณทอดสะพานให้ผู้หญิงคนนั้นแท้ๆ แต่ทำไมฟังไปฟังมาแล้ว ดูเหมือนผมจะกลายเป็นคนผิดซะเอง หืม?”

“ถ้าติดต่อคุณได้ ฉันคงได้ต้องเดือดร้อนขนาดนี้”

กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกไปอีกสองเม็ด เสียงทุ้มนุ่มในลำคอของเขาดังขึ้น

“นั่นเป็นความผิดของผมจริงๆ…ต่อไปอย่าให้ใครมาแตะต้องคุณได้อีก หืม?”

“เธอ…ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง…”

“ผู้หญิงก็ไม่ได้”

จู่ๆ ป๋อจิ่งชวนก็ผงกศีรษะขึ้นมา นัยน์ตาของเขาถูกครอบงำไปทั่วทุกตารางนิ้ว

“เธอจูบคุณ!”

คล้ายว่าเขาจะนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างตึกเมื่ิอครู่จูบลงตรงมุมปากของเธอ ใบหน้าของเขาจึงดูอึมครึมลงอีกครั้ง

ตอนที่ 446 ใช้สิทธิ์ล่วงหน้า

ใบหน้าของป๋อจิ่งชวนหล่อเหลาจนทำเอาใครหลายคนต้องเขินจนหน้าแดง มันทั้งสูงส่ง สง่า และพร้อมไปด้วยเสน่ห์ที่มากล้น

โดยเฉพาะความเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยความปรารถนาที่ต้องการจะครอบครองอันแรงกล้า ทำเอาอีกคนตั้งรับไม่ไหว

เขาก้มลงจูบเธอ เขากดจูบคนในอ้อมกอดไปทั่วอย่างรุนแรงและเอาแต่ใจ

ภาพที่หาดูได้ยากเช่นนี้ล้วนแต่เป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของเขาทั้งสิ้น

นัยน์ตาพร่างพราวสั่นระริก มือหนึ่งจับเสื้อเชิ้ตรีดเรียบตรงแผ่นอกของเขาแน่น พลันสัมผัสได้ถึงไอร้อนของเขาที่ส่งผ่านเนื้อผ้าออกมา ปลายนิ้วของเธอสั่นเบาๆ

นาทีนั้น เฉินฝานซิงก็ค่อยๆ คลายฝ่ามือออกจากเสื้อเชิ้ตตรงอกของเขาท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่ในดวงตาสีนิลคู่นั้น

หว่างคิ้วเขากระตุกเล็กน้อย

นาทีต่อจากนั้น มือของเฉินฝานซิงก็ค่อยๆ ลูบไล้ขึ้นมาตรงไหล่ของเสื้อเชิ้ตตัวแพง

นัยน์ตาของป๋อจิ่งชวนทอประกายความประหลาดใจออกมาอย่างถึงที่สุด เขาเบิกนัยน์ตาที่มีเปลวเพลิงลุกโชติช่วงอยู่จ้องมองเธอ

เฉินฝานซิงกัดปากแน่น ชั่วขณะหนึ่ง เธอได้ยื่นตัวออกมาและเริ่มเป็นฝ่ายจูบลงบนริมฝีปากของเขาก่อน

นัยน์ตาสีดำของเขาหดเล็กลงในทันที ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม

เขามองออกว่าเมื่อครู่เธอไม่อาจจะซ่อนความตื่นเต้นของตัวเองลงได้ ดังนั้น นี่เธอ…

ความคิดนั้นในอยู่ในสมองเขาเพียงครู่หนึ่ง เฉินฝานซิงกำลังหยั่งเชิงเขาอย่างเก้ๆ กังๆ

นัยน์ตาสีนิลวูบเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นในทันที…

ห้องน้ำที่เงียบสงบ เสียงหายใจของทั้งคู่เคล้ากับเสียงน้ำไหลราวกับเป็นสิ่งชักนำที่อันตรายจนถึงฆาต

ทันใดนั้น ป๋อจิ่งชวนก็ออกแรงรั้งเธอขึ้นมาอุ้มเอาไว้ เขาพาเธอออกจากห้องน้ำไปแล้วค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงในห้องนั่งเล่นอย่างแผ่วเบา

ความร้อนนำพาให้กลิ่นหอมสดชื่นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นกลิ่นเข้มข้นขึ้นอย่างเงียบๆ นัยน์ตาของเฉินฝานซิงทอแสงวูบวาบ

“หลักฐานอยู่ในมือคุณแล้ว ปัญหามันอยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น เพราะฉะนั้นตอนนี้ ผมขอใช้สิทธิ์ของผมล่วงหน้าหนึ่งเดือนได้ไหม หืม?”

เฉินฝานซิงส่ายหน้าดิก

“หืม?” ดวงตาลึกล้ำของป๋อจิ่งชวนจ้องเธอเขม็ง

เฉินฝานซิงรู้ว่าเขาน่าจะเข้าใจอะไรผิด “นั่นไม่นับ ทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นแค่ข้ออ้างของความกลัวและความย้อนแย้งของฉันเอง…ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว…”

ป๋อจิ่งชวนกัดฟันกรอด “คุณทรมานคนเก่งที่สุดแล้ว!”

เฉินฝานซิงผินหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณนะ…ที่ชม!”

ป๋อจิ่งชวนโมโหจนบีบเอวของเธอไว้แน่น

เฉินฝานซิงขดตัวพลางหันมองไปยังเขา นัยน์ตาคู่นั้นมองออกถึงความกังวลได้ไม่ยากนัก

ป๋อจิ่งชวนขำเสียงทุ้ม เขาก้มหน้ามองเธออยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จู่ๆ เขาจะจับที่ศีรษะของเธอแล้วลูบๆ คลำๆ ลงบนกิ๊บติดผมที่ยึดเส้นผมของเธออยู่ ก่อนจะดึงมันออกมาทีละอันจนหมด

ตบท้ายด้วยการยื่นมือออกไปดึงเส้นผมของเธอ

“นี่…คุณทำอะไร”

ผมที่ถูกแต่งให้สั้นสยายยาวออกมาในเสี้ยวนาที เส้นผมสีดำขลับแผ่คลุมลงบนไหล่ของเธอ

ใบหน้าที่ดูงดงามและผึ่งผายเมื่อครู่ก็ได้ดูอบอุ่นขึ้นมาในชั่วพริบตา

นิ้วมือถูกสอดเข้าไปในเส้นผมหนานุ่ม ก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“เมื่อกี้ผมแอบกังวลว่าผมจะชอบเพศเดียวกันไปแล้วจริงๆ…”

“ฮะ?” สมองเธอหยุดสั่งการณ์ไปชั่วขณะ

ป๋อจิ่งชวนเข้าไปใกล้เธอ เสียงนุ่มทุ้มและแหบพร่าค่อยๆ ดังขึ้น

“แต่ตอนนี้ เหมือนว่าจะไม่ใช่อีกแล้ว…”

หมายความว่าไง?

ชายหนุ่มไม่ให้เวลาเธอคิดนาน เขาจัดการจูบเธออย่างแนบแน่นชนิดที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำเอาเธอตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะระเบิดออกมาเต้นนอกอก

พวกเขา…

พวกเขาต้องการจะ…

“ป๋อ…ป๋อจิ่งชวน เราคุยกันก่อนดีไหม”

โตมาจนถึงป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ความแนบชิดเช่นนี้ทำให้เธอหวั่นใจ

“เอาสิ คุณว่ามาเลย…”

เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นตรงลำคอของเธอ

เฉินฝานซิงขบริมฝีปาก

เธอพูดเองมันจะไปมีประโยชน์อะไร?

“ป๋อจิ่งชวน…” เฉินฝานซิงพึมพำเสียงแผ่ว

อุณหภูมิในร่างกายของเขาพลันพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ความร้อนวิ่งพล่านไปทั่วทุกหนแห่ง ไฟอันร้อนรุ่มนำพามาซึ่งแรงปรารถนา!

ฟางเส้นสุดท้ายในดวงตาของป๋อจิ่งชวนได้ถูกทำลายลงในที่สุด

…

กระดุมถูกปลดออก เฉินฝานซิงหลับตาแน่น เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่อาจถอยได้อีกแล้วเธอจึงปิดปากเงียบ

ทว่าการกระทำของป๋อจิ่งชวนกลับหยุดลงเสียดื้อๆ

เฉินฝานซิงลืมตาขึ้นมองเขา กลับเห็นเขานั่งลงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนที่เขาจะเปิดผ้าห่มขึ้นห่อตัวเธอเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้น”

ป๋อจิ่งชวนลุกขึ้นยืนแล้วจัดสูทที่ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย เขาหรี่ตาลง สภาพของเขาดูดุดันและอึมครึมราวกับจะมีใครต้องนองเลือด