ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย - ตอนที่605ฉันยังเหนื่อยอยู่...ตอนที่606ทำให้เสพติดได้จริงๆ
- Home
- ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย
- ตอนที่605ฉันยังเหนื่อยอยู่...ตอนที่606ทำให้เสพติดได้จริงๆ
ตอนที่ 605 ฉันยังเหนื่อยอยู่…
แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจจะหนีชะตากรรมของการถูกทอดทิ้งไปได้
เธอทำได้เพียงพึ่งพาตัวเอง เข้มแข็ง แข็งกระด้าง ช่วยเหลือตัวเองและมีชีวิตต่อไป…
หลายปีมานี้ เธอไม่เคยคิดจะยืมจมูกใครหายใจ
แม้จะต้องใช้ชีวิตคนเดียวอย่างอ้างว้าง แต่มันก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่
เธอคิดว่าตัวเองทำได้ แต่ทว่าในตอนนี้ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ เธอกลับอยากจะพึ่งพิงไปตลอดชีวิต…
ท่ามกลางความขุ่นมัว เสียงอันไพเราะและแสนอบอุ่นของผู้เป็นแม่ที่เคยกล่าวไว้กับเธอเมื่อครั้งยังเด็กพลันดังแว่วขึ้นในสมอง…
‘ชีวิตนี้คนเราต้องพบเจอผู้คนมากมาย พวกเขาอาจรังแกลูก ฉีกหน้าลูก หัวเราะเยาะลูก หลอกลวงลูก แต่ก็ต้องมีคนที่รักลูก เอ็นดูลูก ปกป้องลูก เห็นใจลูก คนแบบนี้ มีเพียงคนเดียวก็พอแล้ว
หากได้เจอคนแบบนี้สักคน ลูกจำไว้ให้ดีนะว่าต้องอ่อนโยนกับเขาให้มากที่สุด’
ดังนั้นเมื่อก่อนเธอนึกว่าคนคนนั้นคือซูเหิง เธอจึงมอบความอ่อนโยนทั้งหมดที่มีให้แก่เขาด้วยใจจริง
ทว่าในความเป็นจริง เธอผิดไปแล้ว
คนคนนั้นของเธอ ไม่ใช่ซูเหิงตั้งแต่แรก
เธอถูไถตัวไปมาในอ้อมกอดของชายหนุ่ม คิ้วของเฉินฝานซิงค่อยๆ ดูอบอุ่นขึ้นมา
ที่แท้เรื่องบางเรื่อง ก็ไม่ต้องลงมือสอน
ไม่ใช่เพราะจำได้ ไม่ใช่เพราะจำเป็นต้องทำ
แต่เป็นเพราะต้องการ
ในโลกนี้จะต้องมีใครสักคนที่ทำให้คุณอยากจะมอบความอ่อนโยนให้แก่กัน
-
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง แสงสีทองก็ได้ทอแสงขึ้นนอกหน้าต่าง
แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านผืนโปร่งเข้ามาภายในห้อง แสงแดดจางๆ จุดให้ในตัวห้องสว่างไสว ฝุ่นละอองขนาดเล็กล่องลอยอยู่กลางอากาศ เงียบสงบไร้เสียงรบกวน
แสงสว่างกระทบลงบนไหล่มนที่โผล่ออกมา ทำให้ผิวขาวสะอาดยิ่งดูชุ่มชื่นและเรียบเนียน
เนิ่นนาน จู่ๆ เธอที่กำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความฝันก็ขยับพลิกกาย ใบหน้าหลับใหลอันสงบนิ่งปรากฏขึ้นภายใต้แสงเจิดจ้า
เธอขยับคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางยกมือขึ้นวางตรงหน้าผากเพื่อบดบังแสงที่กระทบดวงตา ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น
เธอมองห้องที่ต่างไปจากของตัวเอง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่คุ้นเคย เฉินฝานซิงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็พลันซับสีชมพูอ่อนขึ้นจางๆ สองมือดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วซุกหน้าลงไป
ผ่านไปไม่นาน ป๋อจิ่งชวนก็เดินเข้ามา
เฉินฝานซิงรีบปิดตาลง
แกล้งหลับ
ขอบเตียงค่อยๆ ยุบลงไป
ป๋อจิ่งชวนดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าเธอลงมา จนใบหน้าขาวสะอาดปรากฏแก่สายตา
แรงดึงดูด สายตาอันร้อนแรง ทำเอาเฉินฝานซิงแอบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
แพขนตาสั่นไหวเบาๆ ทว่าก็ยังไม่ได้เปิดดวงตาทั้งคู่ขึ้น
จู่ๆ ชายหนุ่มก็โน้มศีรษะลงไปจูบเธอ
เฉินฝานซิงถอนหายใจเฮือกเบาๆ พลันลืมตาตื่นขึ้น
คิ้วลึกล้ำ จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางเฉียบ ผสมผสานกันจนกลายเป็นใบหน้าที่โค่นล้มได้ทุกสรรพสิ่งบนโลก
“ตื่นแล้วเหรอ”
เมื่อรู้สึกว่าเธอตื่นขึ้นเต็มตาแล้ว เสียงหัวเราะพร่าแผ่วๆ ของป๋อจิ่งชวนที่แฝงไปด้วยความครึ้มใจก็แทรกซึมเข้าไปในบรรยากาศที่เงียบสงบ
“…” เฉินฝานซิงกัดริมฝีปากแน่น สมองเธอกลับมาได้สติอีกครั้ง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานพลันไหลบ่าเข้าสู่เซลล์สมองทำเอาเธออับอายจนไม่กล้าสู้หน้า
“ยังเขินอยู่งั้นเหรอ”
เฉินฝานซิงอดจะมุดหน้ากลับลงไปในผ้าห่มอีกครั้งไม่ได้
เมื่อเห็นท่าทางน่าขำของเฉินฝานซิง ป๋อจิ่งชวนจึงกดลงไปตรงชายผ้าห่ม แล้วโน้มตัวลงไปประชิดในทันที
“เดี๋ยวพอชินแล้วก็ดีเอง หรือว่าตอนนี้เรามาทำเพิ่มกันอีกสักรอบสองรอบ หืม?”
นัยน์ตาของเฉินฝานซิงทอประกายวูบไหว เธอจับจ้องไปยังสีหน้าอบอุ่นและลึกซึ้งของชายหนุ่ม พลันหวนนึกไปถึงความเร่าร้อนและบ้าระห่ำของพวกเขาทั้งสองเมื่อคืน ท่าทางต้องการอันดุดันที่ไม่สิ้นสุดเช่นนั้น แทบจะไม่อาจนำมาเทียบกันได้กับเขาในเวลานี้
“ไม่ ฉันยังเหนื่อยอยู่…”
ตอนที่ 606 ทำให้เสพติดได้จริงๆ
“ไม่ ฉันยังเหนื่อยอยู่…”
เสียงของเฉินฝานซิงยังคงแฝงไปด้วยความแหบพร่า ป๋อจิ่งชวนพลันนึกไปถึงตอนที่เธอพูดจาหว่านล้อมเขาด้วยเสียงแผ่วเบาสั่นเครือคล้ายกำลังอ้อนวอนขอความเมตตา
นัยน์ตาดำขลับขุ่นมัวขึ้นอีกหลายส่วน ลำคอเกร็งแข็ง รู้สึกเพียงว่าเหมือนว่าเลือดในกายของเขากำลังถูกต้มด้วยไฟ ก่อนที่ทั้งหมดจะไหลมาบรรจบลง ณ สถานที่เดียวกันของร่างกาย
เขายื่นมือลูบลงไปลูบบนเส้นผมที่สยายอยู่บนหมอน พลางจ้องมองเธอด้วยสายตาที่จดจ่อ
อาหารอันโอชะ
เมื่อได้ลิ้มลองแล้ว ก็ทำให้เสพติดได้จริงๆ
เขาก้มหน้าลงจูบเธออีกครั้ง ก่อนจะอาศัยสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดฝืนใจตัวเองให้ผละจากริมฝีปากแดงก่ำและอ่อนนุ่มของเธอ จากนั้นจึงเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วอุ้มเธอออกมาจากใต้ผ้าห่ม
เฉินฝานซิงร้องอุทานออกมาเสียงหนึ่ง มือข้างหนึ่งโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นปกปิดเรือนร่างด้วยใบหน้าเหนียมอาย
“ฉัน…ฉันยังโป๊อยู่…”
ป๋อจิ่งชวนอุ้มเธอตรงไปยังห้องน้ำพลางก้มหน้าลงกวาดตามองเธอ
“ทั้งร่างกายคุณตั้งแต่หัวจรดเท้ายังมีตรงไหนอีกที่ผมไม่เคยเห็น ยังอายขนาดนี้ ต่อไปอยู่บ้านคงต้องเปลือยให้ตลอด จะได้ชิน”
“……”
เฉินฝานซิงไม่พูดจา นั่นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
-
ที่โรงพยาบาล ตั้งแต่ที่เฉินเชียนโหรวฟื้นขึ้นมาเมื่อวาน เธอก็ไม่ได้หลับอีกเลย
ข่าวการเป็นลมของเธอกินพื้นที่ไปทั่วทั้งโซเชียล เธอกำลังรอให้ซูเหิงมาดูดำดูดี แต่ทว่าจวบจนบัดนี้เธอกลับไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของเขา
รูปภาพเมื่อคืนตอนนี้ถูกออฟฟิเชียลแบนไปหมดแล้ว
ภาพลักษณ์เสียหายอย่างเดียวไม่ว่าแล้ว แต่ตั้งแต่เมื่อวานกลางดึก เธอก็ได้รับรู้เรื่องที่เจียงหรงหรงได้รับสายจากสำนักงานใหญ่ของสถานีวิทยุโทรทัศน์ และถูกวิจารณ์กลับมาชุดหนึ่ง
หากไม่ใช่เพราะเครือข่ายตลอดหลายปีมานี้ของเจียงหรงหรง เกรงว่าป่านนี้เธอคงถูกแบนไปแล้ว
ต่อให้ไม่ถูกแบน ข่าวฉาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างในตอนนี้ ประกอบกับรูปเมื่อวานนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ภาพลักษณ์ของเธอพังยับเยินไปอย่างสมบูรณ์
นั่นก็เท่ากับว่าต่อให้เธอไม่ถูกแบน แต่ในตอนนี้เธอจะยังมีหน้าไปอยู่ในวงการบันเทิงที่ไหนต่อไปได้อีก
ตอนนี้ เธอกลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องตลกในวงการไปแล้ว…
เธอวิงเวียนขึ้นอีกครั้ง ความเกลียดชังอันแรงกล้ายิ่งเพิ่มพูนขึ้นในกายของเธอ
นาทีที่เจียงหรงหรงผลักประตูเข้ามา เฉินเชียนโหรวหันมองไปยังเธอ แสงในตาวูบไหวก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลลงอาบหน้า
“คุณย่าคะ…”
เจียงหรงหรงสูดหายใจเข้าลึกๆ “ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายจริงๆ เชียนโหรว ครั้งนี้สังคมรู้ข่าวการป่วยของเธอหมดแล้ว งั้นเธอก็ถือโอกาสนี้ให้ตัวเองได้พักผ่อนยาวๆ ไปสักพักเถอะนะ รอให้ผ่านไปสักพัก เมื่อเรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว ค่อยกลับมาใหม่เถอะ…”
หากคิดจะรักษาเชียนโหรวไว้ในตอนนี้ ก็มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น
แค่ได้ยินเจียงหรงหรงพูดเช่นนั้น ถึงแม้ว่าในใจเฉินเชียนโหรวจะเข้าใจมากแค่ไหน แต่ก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี
เจียงหรงหรงขมวดคิ้วพลางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จู่ๆ รอยยิ้มจะผุดขึ้นบนใบหน้า
“อย่าเป็นกังวลเลย เชียนโหรว! ใกล้จะต้องแข่งปรุงน้ำหอมแล้วไม่ใช่เหรอ เธอก็เตรียมตัวเรื่องนี้ก่อนเถอะ นี่เป็นการแข่งขันระดับนานาชาติ ถึงตอนนั้นถ้าเธอได้อันดับดีๆ หรือหากได้รางวัลสูงสุดล่ะก็ จะต้องเรียกกระแสนิยมได้แน่นอน! พอถึงตอนนั้นเมื่อความนิยมเพิ่มขึ้นแล้ว มันจะต้องกลบข่าวฉาวที่ผ่านๆ มาของเธอได้แน่!”
หัวใจของเฉินเชียนโหรวกระตุกวูบ ดวงตาพลันเปล่งประกาย
จริงด้วย!
สิ่งเดียวที่จะพาเธอกลับมาได้ในตอนนี้ มีเพียงแค่การแข่งขันปรุงน้ำหอมครั้งนี้เท่านั้น!
อีกอย่างการแข่งขันปรุงน้ำหอมครั้งนี้ เธอจะต้องเหยียบเฉินฝานซิงให้จมโคลนตมให้ได้!
ครั้งนี้ เธอจะต้องทำให้เฉินฝานซิงถูกทั้งโลกทอดทิ้งให้ได้!
มือที่วางอยู่บนผ้าปูที่นอนกำเข้าหากันแน่น เรี่ยวแรงของมัน ราวกับเป็นเรี่ยวแรงเดียวกันกับที่จะบีบเฉินฝานซิงให้ตาย