ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ - ตอนที่ 43 เสียงกระดิ่ง

คำพูดของเจียงจั้นทำให้เฝิงเหล่าฮูหยินถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ในตอนนี้มีหลิวเซียนกูอยู่ นางเลยจำเป็นต้องอดกลั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้แล้วมองค้อนไปที่เจียงอันเฉิง 

เจียงอันเฉิงได้แต่เอามือลูบจมูก 

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา เขาไม่รู้จักเจ้าเด็กเวรนี่ 

 เซียนกู เชิญท่านเริ่มพิธีเถิด  เฝิงเหล่าฮูหยินพูดเสียงหนักแน่น 

หลิวเซียนกูพยักหน้า สายตามองไปยังน้ำบอกเวลาพลางเริ่มหลับตาเดินวนรอบโต๊ะพิธี 

ทุกคนต่างรวบรวมสมาธิพร้อมกับจิตตั้งมั่น บัดนี้มีเพียงเสียงคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์และเสียงใบไม้ของต้นเซียงชุนที่ถูกลมพัดเท่านั้น 

หลิวเซียนกูที่เดินวนรอบโต๊ะพิธีครั้งแล้วครั้งเล่า 

วันนี้นางสวมชุดจีนทรงใหญ่ ปลายชุดสะบัดปลิวตามจังหวะที่ย่างก้าว เจียงซื่อที่มองจังหวะเดินอันแสนยุ่งเหยิงของคนตรงหน้าก็พบว่าท่วงท่านั่นทำให้คนที่เห็นต่างกลับแสดงความเคร่งขรึมจริงจังออกมาได้ 

ในขณะนั้นเจียงจั้นแอบดึงเจียงซื่อเบาๆ  เซียนกูผู้นี้เดินวนจนข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว น้องสี่เจ้ายังสบายดีอยู่หรือไม่  

เนื่องจากมีน้องๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยกัน เจียงจั้นจึงยอมสงบเงียบไป มีเพียงเจียงชังที่คอยสอดส่องมองดูคนอื่นๆ โดยรอบ 

 ข้าสบายดี  เจียงซื่อยิ้มแสยะ ในใจกลับอยากจะลองต่อยพี่ชายดูสักหมัดเสียจริง 

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังตึ้น ตามด้วยเสียงกระดิ่งแหลม ทำให้เกิดเป็นจุดสนใจของทุกคน 

เจียงซื่อเหยียบเท้าเจียงจั้นพลางพูดด้วยความไม่พอใจ  พี่รอง อยู่เงียบๆ ไม่เป็นหรือไง  

 เขาห้ามพูดด้วยหรือนี่  เจียงจั้นกระซิบพูด 

 เพราะว่าเด็กหนุ่มนิ่งเงียบสุขุมมักจะเป็นที่รักมากกว่าเสมอ  

อะแฮ่ม เจียงจั้นทำท่ากระแอมไอออกมา พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ  น้องสี่ช่างไม่รู้อะไร แท้จริงแล้วข้าเป็นคนพูดน้อยจะตายไป  

 นี่…  จู่ๆ ก็มีเสียงอุทานหนึ่งดังขึ้น 

เจียงซื่อเลิกสนใจเขา แล้วหันไปมองหลิวเซียนกูที่กำลังทำพิธีต่อ 

บนกระถางธูปที่ไม่รู้ว่าปักธูปไปตอนไหน ตามด้วยเสียงกระดิ่งดังตามมาติดๆ แต่แล้วควันสีขาวบนธูปที่ถูกจุด จู่ๆ ก็พลันเปลี่ยนสีดำ 

ควันสีขาวอยู่ดีๆ เหตุใดถึงเปลี่ยนเป็นสีดำไปได้ 

ในมือหลิวเซียนกูสั่นกระดิ่งเร็วขึ้น เสียงกระดิ่งที่ถูกเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นนั้นตามควันธูปที่แปรเปลี่ยนเป็นสีดำ ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนต่างตกใจกลัวขึ้นมา 

ขณะนี้ เสียงกระดิ่งได้หยุดลงแล้ว 

ใจของทุกคนราวกับร่วงหล่นไปอยู่ที่พื้น 

 ดูนั่น…  เจียงเชี่ยนชี้นิ้วไปยังด้านหน้าแล้วนิ่งค้างไป 

ควันดำบนธูปยาวที่ถูกจุดนั้นราวกับมีชีวิต พวกมันรวมกันเป็นกลุ่มก้อนพลางลอยไปยังทิศทางหนึ่ง 

ทิศทางนั้น เป็นทิศทางที่เจียงซื่อยืนอยู่ 

จู่ๆ ก็มีเงาดำลอยอยู่เหนือหัวพวกเด็กๆ ที่ยืนอยู่บริเวณนั้น  

ใครๆ ต่างก็รู้ว่าควันดำที่ลอยไปทางพวกเขานั้น ต้องไม่ใช่ลางดีแน่ 

เจียงซื่อพยักหน้าเล็กน้อย 

ต้องบอกว่าหลิวเซียนกูผู้นี้มีลูกเล่นมากมายเสียจริง 

หลิวเซียนกูใช้มือลูบกระดิ่ง พลางมองไปยังเฝิงเหล่าฮูหยิน 

และเฝิงเหล่าฮูหยินดูเหมือนเข้าใจในท่าทีของอีกฝ่าย จึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ  ในที่แห่งนี้ไม่มีคนนอก เซียนกูเจ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาตรงๆ ได้  

หลิวเซียนกูริมฝีปากสั่นเล็กน้อย  ท่านเหล่าฮูหยิน สิ่งชั่วร้ายที่ทำร้ายท่านนั้นเป็นคนใดคนหนึ่งที่อยู่ที่นี่!  

นอกจากใบหน้าเรียบนิ่งของเจียงซื่อแล้ว ในขณะที่ใบหน้าของคนอื่นเผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก เจียงจั้นอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้น  พูดจาเหลวไหล!  

ใบบรรดารุ่นหลาน เจียงจั้นมีนิสัยตรงไปตรงมาที่สุด เพราะเหตุนี้เลยทำให้เฝิงเหล่าฮูหยินไม่ชอบเขา 

 หุบปาก!  เฝิงเหล่าฮูหยินแทบอยากจะไล่เจียงจั้นออกไปจากตรงนี้ 

 หุบปากก็หุบปาก ไร้สาระเสียจริง  ครั้นเห็นเจียงซื่อเบะปากใส่เขาเล็กน้อย เจียงจั้นก็พูดเสียงกระซิบเบาๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ 

สายตาของเฝิงเหล่าฮูหยินกวาดมองไปยังเจียงซื่อและคนอื่นๆ แต่กลับไปหยุดชะงักลงที่ตัวเจียงเชี่ยนชั่วขณะ 

ทันทีที่รู้สึกตัว จู่ๆ เจียงเชี่ยนก็รู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าโดยทันที แม้แต่คนรอบข้างก็มีสายตาที่มองนางเปลี่ยนไป 

อย่าได้ตกใจกลัวไป! 

เจียงเชี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ เบาๆ 

ในนิมิตฝันครั้งนั้น ในใจของท่านย่าก็ดูไม่ได้มีท่าทีสงสัยในตัวนางเลยแม้แต่น้อย 

เจียงเชี่ยนเอียงหัวเล็กน้อยพลางมองไปยังเซียวซื่อ เซียวซื่อที่ได้เห็นก็พยักหน้าเล็กน้อยตอบนาง 

เจียงเชี่ยนวางใจลง พร้อมกับทำจิตใจให้สงบ 

หลิวเซียนกูเป็นผู้ที่ท่านแม่เชิญมา เรื่องราวทั้งหมดท่านแม่ได้จัดแจงไว้หมดแล้ว เพียงรอเวลาที่หลิวเซียนกูชี้ไปที่เจียงจั้น นางก็หมดหน้าที่แล้ว 

แววตาเจียงเชี่ยนหันมองไปที่เจียงจั้น ใบหน้าหยิ่งยโสของอีกฝ่ายทำให้นางแอบขำ 

นางแทบจะอดทนรอไม่ไหวแล้ว อยากจะเห็นท่าทางของเจียงจั้นเมื่อรู้ว่าเขาคือคนร้ายจะแย่!  

งานนี้จะต้องสนุกอย่างแน่นอน 

 เซียนกูชี้ออกมาเลยได้หรือไม่ สิ่งชั่วร้ายนั้นอยู่ที่ตัวของใคร  จู่ๆ เฝิงเหล่าฮูหยินถามขึ้น 

นางไม่สนว่าจะเป็นใคร ถึงจะเป็นเจียงเชี่ยนหลานสาวอันเป็นที่รัก นางก็ปล่อยไว้ไม่ได้! 

หลิวเซียนกูก้าวเดินช้าๆ ไปที่หน้าของเจียงซื่อ บัดนี้สายตาของทุกคนต่างจับจ้องมาที่นาง ไม่เว้นแม้แต่คนที่ถูกจับตามองก็พลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา โดยเฉพาะคุณหนูห้าเจียงลี่ที่มีอุปนิสัยนิสัยขี้ขลาดก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น พร้อมกับร่างที่บอบบางราวกับใบไม้แห้งที่เมื่อต้องลมก็คงจะถูกปลิวพัดไปตาม  

 ข้าอยากจะยืนยันว่าสิ่งชั่วร้ายนั้นอยู่ที่ตัวของใคร แต่คงต้องขออนุญาตเหล่าคุณหนูและคุณชาย ขอให้ข้าได้ตรวจสอบทีละคน  หลิวเซียนกูที่วางทางสูงส่งกล่าวขึ้น 

 เซียนกูขอร่ายมนต์ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะต้องไล่สิ่งชั่วร้ายนั้นออกไป!  เฝิงเหล่าฮูหยินส่งสัญญาณให้ทุกคนเอ่ยตอบรับ 

 เช่นนั้นข้าก็จะเริ่มแล้ว  หลิวเซียนกูพุ่งไปที่เจียงซื่อและคนอื่นๆ 

พิธีของนางนั้นเผอิญพุ่งเป้าไปที่เจียงซื่อพอดี แต่ในเวลานั้นกลับไม่มีใครสังเกตเห็น 

เจียงซื่อมองหลิวเซียนกูด้วยความสงสัย 

ในวันนั้นนางกับหลิวเซียนกูได้ทำข้อตกลงกัน สิ่งที่นางต้องการคืออยากให้ความโชคร้ายนั้นตกไปอยู่ที่เจียงเชี่ยน สำหรับขั้นตอนในพิธี แม้นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเซียนกูต้องนำเรื่องผีสางเทวดามาเกี่ยวข้องด้วย ปล่อยให้เป็นเรื่องศาสตร์มืดก็นับว่าเพียงพอ 

แล้วในยามนี้หลิวเซียนกูจะใช้อะไรเพื่อพุ่งเป้าไปที่เจียงเชี่ยนได้ล่ะ 

ในขณะที่เจียงซื่อกำลังครุ่นคิด หลิวเซียนกูก็ชูกระดิ่งในมือขึ้นมา 

กระดิ่งนั่นทำด้วยทองแดง ดูจากสีแล้วก็พอทราบถึงอายุการใช้งาน ทั้งร่องรอยเก่าแก่บนกระดิ่งนั่น ทำให้รู้สึกถึงกลิ่นอายลึกลับยากจะสัมผัสได้ 

หลิวเซียนกูสั่นกระดิ่งที่อยู่ในมือ จู่ๆ เสียงกระดิ่งก็พลันดังแหลมขึ้นมาในทันที 

ในห้องที่กว้างใหญ่ นอกจากเสียงลมพัดใบไม้แล้ว ก็มีเพียงเสียงของกระดิ่งที่ดังเท่านั้น 

หลิวเซียนกูเก็บมือลง พลางมองกระดิ่งอย่างระมัดระวัง  ไม่ทราบว่าท่านเฝิงเหล่าฮูหยินเคยได้ยินเรื่องเล่าที่ว่ามีกระดิ่งชนิดหนึ่งที่จะสั่นให้กับคนที่มีชีวิตได้ยิน แต่เมื่อเจอภูตผี ปีศาจหรือว่าสิ่งชั่วร้ายแล้ว มันจะไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา  

เฝิงเหล่าฮูหยินพยักหน้าช้าๆ  โบราณเขาว่ากันมาเช่นนี้  

หลิวเซียนกูยิ้ม  กระดิ่งของข้าก็คือกระดิ่งประเภทนั้น เรียกว่าติ่งหุนหลิ่ง  

‘ติ่งหุนหลิ่ง’ สิ้นสามคำที่พูดออกมา จู่ๆ เกิดลมกระโชกแรงพัดผ่าน ทำให้ขนแขนของทุกคน ณ ที่นั้นพลันลุกซู่ขึ้นมา 

 ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเริ่มแล้ว  หลิวเซียนกูชี้ไปที่คุณหนูห้าเจียงลี่ที่ยืนอยู่ริมสุด  เริ่มจากคุณหนูท่านนี้ก่อนแล้วกัน  

ใบหน้าของเจียงลี่ซีดลง สายตาทุกคนที่จ้องมองมาทำให้นางไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว แล้วค่อยๆ เดินไปทีละก้าวไปตรงหน้าของหลิวเซียนกู 

หลิวเซียนกูยกมือขึ้น พร้อมกับกระดิ่งที่อยู่ด้านหน้าของเจียงลี่ เพียงเขย่าเบาๆ เสียงกระดิ่งก็ดังแหลมดังขึ้นมาในทันที 

เจียงลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นจึงเดินถอยหลังกลับไปสองก้าว 

หลิวเซียนกูเดินมาข้างๆ เจียงลี่ แล้วเดินเลยไปยังคนถัดมา 

เสียงกระดิ่งดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้าก็ถึงตาของเจียงจั้น 

เจียงจั้นพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์  รบกวนเร็วหน่อยนะ  

พลางยกกระดิ่งขึ้นมาเขย่า 

กริ๊งๆๆๆ 

หลิวเซียนกูสีหน้านิ่งเรียบแล้วเดินออกไปจากเจียงจั้น 

เจียงเชี่ยนที่ไม่สามารถเก็บซ่อนความงุนงงที่มีไว้ได้ จึงมองไปที่เซียวซื่ออีกครั้ง 

เซียวซื่อก็เผยสีหน้าอารมณ์เดียวกันออกมา 

แม่ลูกทั้งสองรีบสบตากัน ยังไม่ทันได้คิด หลิวเซียนกูก็ได้เดินมาถึงด้านหน้าของเจียงเชี่ยน แล้วยกกระดิ่งขึ้นมาเขย่าเบาๆ 

ในเวลานั้น ฟ้าดินก็สิ้นเสียงลงพร้อมกับกระดิ่งที่ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา