ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ - ตอนที่ 276

บทที่ 276

“ไปหาหมอแล้วยัง? สวีลั่งล่ะ? ให้เขาไปเป็นเพื่อนคุณที่โรงพยาบาล”ไป๋ยี่เฟยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่น้อย

“ไม่ต้อง แค่นอนเดี๋ยวก็หายแล้ว”เนื่องจากเป็นหวัด ทำให้น้ำเสียงของหลี่เสว่ดูอ่อนแรงลงไปมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนนะ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว”พูดจบก็ไม่ให้โอกาสหลี่เสว่ได้พูดอะไร ไป๋ยี่เฟยวางสายลงทันที

ในสาย หลี่เสว่รู้สึกว่าร่างกายไม่ได้แค่ร้อน หัวใจก็รู้สึกร้อนผ่าวๆขึ้นมาด้วย ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่า มุมปากของเธอยกขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยวางสายลงก็โทรไปหาไป๋หู่“มาขับรถ พวกเราจะไปเมืองหลวง”

ไม่นาน ไป๋หู่ก็ขับรถพาไป๋ยี่เฟยมุ่งไปยังเมืองหลวง

หลี่เสว่ป่วย ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกเป็นห่วงมาก

หลังจากขึ้นมาบนรถเขาก็โทรไปหาสวีลั่ง ให้สวีลั่งไปซื้อยาให้กับหลี่เสว่

ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าทำให้หลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนตกใจ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่อยากโทรศัพท์ไปรบกวน

แม้ว่าจะสั่งกำชับสวีลั่งไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่วางใจ เขาไม่รู้ว่าทำไม พอได้ยินว่าหลี่เสว่ป่วย ก็เก็บความรู้สึกที่หวนคิดถึงแบบนั้นเอาไว้ไม่อยู่

บวกเข้ากับความเป็นห่วงเธอ ไป๋ยี่เฟยจึงรีบให้ไป๋หู่ขับรถไปส่งเขาที่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองหลวงไม่น้อย พวกเขาขับรถกันทั้งคืน เพิ่งจะมาถึงเมืองหลวงในช่วงห้าโมงเช้า

พวกคนในครอบครัวของหลี่เสว่มาที่นี่ก็เพื่อมาท่องเที่ยว จึงพักอยู่ที่โรงแรม

หลังจากที่ถึงแล้ว ก็เห็นสวีลั่งที่ตรงประตูทางเข้า

“กินยาแล้วยัง?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น

สวีลั่งพยักหน้า“กินยาแล้วก็นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว”

หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ค่อยเดินเข้าไปข้างในอย่างเบาๆ

สวีลั่งกับไป๋หู่ทั้งสองมองตากันอย่างเงียบๆ จากนั้นต่างก็ยืนอยู่ข้างๆประตูอย่างนิ่งสงบ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเข้าไปข้างใน ในห้องไม่ได้เปิดไฟ เขาเห็นคนหนึ่งคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสลัวๆ

หลังจากที่เดินไปใกล้ๆ อาศัยไฟบนท้องถนน มองใบหน้าของหลี่เสว่ให้ชัดๆ

สีหน้าของหลี่เสว่อยู่ภายใต้แสงไฟแล้วยิ่งดูขาวมากขึ้น ถ้าเพิกเฉยต่อริมฝีปากที่กำลังสั่นอยู่ของเธอล่ะก็ นี่ก็เป็นเจ้าหญิงนิทราที่ทำให้คนอยากมองไม่ละสายตาไปที่ไหนคนหนึ่งเลย

ไป๋ยี่เฟยพอเห็นว่าหลี่เสว่กำลังสั่น จึงยื่นมือออกไปลูบๆที่หน้าผากของเธอทันที“หนาวเหรอ?”

ในขณะนี้เอง เสียงเบาๆของหลี่เสว่ดังออกมา“หนาว……”

ไป๋ยี่เฟยพอเห็นแบบนี้ก็รีบหารีโมทแอร์ทันที เพิ่มอุณหภูมิขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะย่องไปหาว่ามีผ้าห่มอีกไหม แต่กลับไม่พบอะไร

อุณหภูมิเพิ่มสูงแล้ว แต่หลี่เสว่ก็ยังรู้สึกว่าหนาวอยู่

ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางอื่น กัดฟัน ถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออก เข้าไปใกล้เตียง แล้วเอาหลี่เสว่มากอดไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง

ว่ากันว่าอุณหภูมิร่างกายของคนเราสามารถแผ่ถึงกันและกันได้ เขากอดเธออยู่แบบนี้ เธอก็น่าจะไม่รู้สึกหนาวแล้วสินะ?

ขณะนี้เองไป๋ยี่เฟยก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว……

ในช่วงเช้า หลี่เสว่ก็ฝัน ในฝันเธออยู่ท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ หนาวจนเดินไม่ไหว ตอนที่เธอไม่รับรู้อะไรแล้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงความอบอุ่น

เธอพยายามตะเกียกตะกายไปหาความอบอุ่นนั้นอย่างสุดชีวิต สุดท้าย เธอก็มาถึงที่ที่แสนอบอุ่น

หลังจากที่หลี่เสว่ตื่นขึ้นมาแล้ว ก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองดีขึ้นมาเยอะ ขณะที่กำลังจะบิดขี้เกียจ จู่ๆก็พบว่ามือของตัวเองยื่นออกไปไม่ได้

“หือ?”

“อา！”

หลี่เสว่เห็นใบหน้าที่อยู่ใกล้ๆของไป๋ยี่เฟย ก็ตกใจร้องออกมาเสียงดัง

ไป๋ยี่เฟยถูกเสียงร้องปลุกตื่นขึ้นมา แต่ท่าทางยังคงมึนงงสะลึมสะลือ“เป็นอะไรๆ?”

หลี่เสว่กอดผ้าห่มเอาไว้ ถีบไป๋ยี่เฟยออกไป

ไป๋ยี่เฟยไม่ทันได้เตรียมตัวป้องกัน ถูกหลี่เสว่ถีบตกเตียงลงไปทันที

หลี่เสว่นั่งกอดผ้าห่มอยู่บนเตียง จู่ๆขอบตาก็แดง“คุณ……คุณ……”

ไป๋ยี่เฟยรีบลุกขึ้นมาทันที“เสว่เอ๋อ……คุณอย่างร้องสิ！ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆนะ！”

“ก็เมื่อวานคุณเป็นไข้ไม่ใช่หรือไง? ผมเป็นห่วง ก็เลยมา เห็นว่าคุณหนาวมาก ก็เลย……ก็เลย……เป็นแบบที่เห็น……ไม่เชื่อคุณก็ดูสิ เสื้อผ้าของพวกเรายังอยู่ดีอยู่เลย”

หลี่เสว่มองๆไป๋ยี่เฟย แล้วก็มองตัวเอง ยังอยู่ครบดีจริงๆด้วย จึงถอยหายใจออกมาหนึ่งเฮือก

ไป๋ยี่เฟยพอเห็นว่าหลี่เสว่ไม่ได้เข้าใจผิดแล้ว อารมณ์ความรู้สึกที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง“เสว่เอ๋อ ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

หลี่เสว่ส่ายหัวด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่น้อย“ดีขึ้นเยอะแล้ว”

“ก็ดีแล้วล่ะ……ถ้าอย่างนั้น ผมไปสั่งอาหารเช้าให้นะ”

ไป๋ยี่เฟยพูดพลางสวมเสื้อ ก่อนจะออกจากห้องไป

หลี่เสว่มองไป๋ยี่เฟย จู่ๆก็ยิ้มออกมา“รู้สึกโง่จริงๆเลย！”

เธอก็รู้สึกสะเทือนใจ แค่เพราะว่าเป็นหวัดนิดหน่อย ไป๋ยี่เฟยกลับรีบมาจากเมืองเทียนเป่ยที่อยู่ห่างไกลเพื่อมาหาเธอในทันที！

หลี่เสว่คิดพลาง สวมเสื้อไปพลาง ก่อนจะไปล้างหน้าอย่างช้าๆ

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยออกไปแล้ว เห็นสวีลั่งที่อยู่ตรงประตู

“ไป๋หู่ล่ะ?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น

สวีลั่งตอบ“ไปซื้ออาหารเช้าแล้ว”

จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็คิดขึ้นมาได้ เมื่อคืนเขาตัดสินใจมาอย่างกะทันหัน หลี่เฉียงตงกับหลิวจื่อหยุนยังไม่รู้ เดี๋ยวตอนที่พวกเขามาหาหลี่เสว่ ก็จะเข้าใจเอง

“พวกพ่อแม่ตื่นกันแล้วยัง?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้น

สวีลั่งตอบ“ตื่นแล้ว บอกให้คุณพาเธอไปเที่ยวเล่นในเมืองหลวงสักหน่อยน่ะ พวกเขาสองคนต้องไปที่อื่นในตอนกลางวัน ตอนค่ำถึงจะกลับ”

“หือ?”ไป๋ยี่เฟยไม่อยากที่จะเชื่อหูตัวเอง

สวีลั่งมองบนใส่เขาไปหนึ่งที“ไม่มีแววจริงๆ”

จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีแววจริงๆ เมื่อก่อนหลิวจื่อหยุนปฏิบัติกับตนเองยังไง ไม่ต้องพูดเยอะ ตนเองเจอมาเองทั้งนั้น ตอนนี้ดีขึ้นเยอะมาก แต่คิดไม่ถึงว่าในครั้งนี้จะให้ตนเองพาหลี่เสว่ไปเที่ยวเล่น นี่ถือกำลังหาโอกาสให้กับพวกเขาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังนี่นา！

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าวันเวลาที่ดีๆของตัวเองกำลังจะมาแล้ว

ตอนที่ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆอย่างไม่มีเหตุผลอยู่นั้น หลี่เสว่ก็ออกมาพอดี

“คุณ……ยิ้มอะไรอยู่?”

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเห็นหลี่เสว่แล้วในใจก็รู้สึกอิ่มเอิบขึ้นมา“พอเห็นคุณก็เลยรู้สึกดีใจน่ะสิ ใช่แล้ว คุณอยากไปที่ไหนบ้างไหม ให้ผมพาคุณไปไหม? พวกพ่อแม่ออกไปแล้ว กว่าจะกลับก็ตอนค่ำนู้นแหละ