ซุปเปอร์เจ้าสำราญ - บทที่ 342 หนุ่มเกาหลีมาแสดงความโอ้อวด?

บทที่ 342 หนุ่มเกาหลีมาแสดงความโอ้อวด?

ตี้จิง เขตตี้เจียง แม่น้ำตี้หวาง

ริมแม่น้ำ แม่น้ำไหลเชี่ยว สายธารยาวไกล เขียวขจีไร้ขอบเขต สวยงามตระหง่านตา แค่ครู่เดียวก็ทำให้คนดูสดชื่น ความเศร้าโศกจางหาย

ริมแม่น้ำที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ มีตึกสูงที่ดูโบราณ หออันประณีตยี่สิบกว่าชั้น เป็นการตกแต่งด้วยกระเบื้องโบราณ มองไกลๆก็คืออาคารสีแดงโบราณ

ที่นี่ เป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงในเขตตี้เจียง หอตี้เจียง เป็นร้านเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงร้อยปี

ทุกเมนูในหอตี้เจียง ล้วนทำอย่างประณีต วัตถุดิบ ฝีมือ ล้วนคัดสรรอย่างดี ที่มีชื่อเสียงที่สุดก็คือเมนูปลา

อย่างเมนูชุดตี้เจียง ราคาโต๊ะละสองแสนแปด ต้องจองล่วงหน้าครึ่งเดือน ถึงมีเงินก็ไม่ได้กินง่ายๆ

ผู้คนที่เข้าออกสถานที่นี้ ล้วนเป็นผู้ดีมีฐานะในเขตตี้เจียง ถือว่าเป็นสถานที่ที่เป็นแหล่งศูนย์รวมของเหล่าผู้ดี

หลินอิ่งจอดรถไว้ที่ลานจอดรถชั้นหนึ่ง ขึ้นไปหอตี้จิงพร้อมจางฉีโม่

ภายในอาคารตกแต่งเหมือนสำนักขุนนางโบราณ สวยหรูสง่า แขวนรูปภาพพู่กันโบราณทุกทิศ ดูสง่ามาก

แม้แต่พนักงานต้อนรับ ก็แต่งกายชุดจีนโบราณ สมกับบรรยากาศ

หลินอิ่งกับจางฉีโม่มาถึงห้องอาหารชั้นสิบสอง นั่งบนที่นั่งใกล้ริมแม่น้ำ

ที่นั่งตรงนี้เดินไปสองก้าว ก็ถึงศาลาแดงที่ลอยอยู่กลางอากาศ ข้างล่างเป็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวอย่างแม่น้ำตี้เจียง การออกแบบอาคารประณีตมาก และสวยงามสบายตา

จางฉีโม่เดินไปที่ศาลาด้วยความสงสัย มองดูทิวทัศน์ของแม่น้ำตี้เจียง ส่วนหลินอิ่งเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์

จะกินเมนูชุดตี้เจียงต้องจองล่วงหน้า แต่หลินอิ่งไม่ต้อง

เพราะว่า หอตี้เจียงแห่งนี้เป็นสถานที่รับรองแขกของตระกูลนิ่งแห่งตี้จิง เป็นกิจการในนามของตระกูลนิ่ง

เคาร์เตอร์ร้านอาหาร เปลี่ยนพนักงานต้อนรับนานแล้ว มีหญิงสาวใส่ชุดกระโปรงม่วง รูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดา ดูสวยงามสง่าดูดี ข้อมือสวมกำไรหยก สายตาสวยงามมองไปที่หลินอิ่ง

หลินอิ่งมองไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์

หญิงสาวผิวขาวดั่งหิมะ รูปร่างดี เป็นสาวสวยที่มัดใจคนได้มากมาย ดวงตาสดใส ดูเหมือนจะมีน้ำหยดลงมาตลอดเวลา กำลังจ้องมาที่เขา

“ประธานหลิน มาแล้วเหรอคะ ผมนิ่งจองอู่ต้อนรับได้ไม่ดี”

เวลาเดียวกัน น้ำเสียงอันเคารพก็ดังขึ้นมา ชายวัยกลางคนรูปร่างอวบในชุดสูทสีดำ ก็เดินมาข้างหน้าหลินอิ่ง ก้มหน้าเล็กน้อย

นิ่งจองอู่ เป็นคนรุ่นที่สองของตระกูลนิ่ง ก่อนหน้านี้ไม่มีที่นั่งในตระกูลนิ่ง ไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์ในการเข้าร่วมประชุมผู้นำ

หลังจากที่หลินอิ่งถืออำนาจสูงสุดของตระกูลนิ่งแล้ว กำจัดญาติที่มีความสัมพันธ์ของนิ่งจองเต้าแล้ว ถึงได้ยกระดับตำแหน่งของเขา ให้ขึ้นมามีตำแหน่งนี้ อยู่ในระดับผู้นำของตระกูลนิ่ง มีสิทธิ์ในการแสดงความเห็น

ได้ยินว่าหลินอิ่งจะมากินข้าวที่หอตี้เจียง นิ่งจองอู่ก็ปล่อยงานในมือลดตัวลงมา บริการประธานหลินด้วยตัวเองในหอตี้เจียง เพื่อประจบพระองค์นี้

หลินอิ่งมองไปที่นิ่งจองอู่ พูดว่า “อาหารเตรียมเสร็จหรือยัง?”

“ประธานหลิน จัดเรียบร้อยแล้ว พร้อมจัดได้ตลอดเวลา” นิ่งจองอู่พูดอย่างเคารพ

หลินอิ่งพยักหน้าเบาๆ

“ประธานหลิน คนนี้คือลูกสาวผม นิ่งเฟิงเยว่ ชื่นชมท่านมาตลอด วันนี้ได้ยินว่าประธานหลินจะมาที่หอตี้จิง ลูกสาวจึงมาต้อนรับโดยเฉพาะ” นิ่งจองอู่แนะนำ

หลินอิ่งมองไป ใบหน้านิ่งเฟิงเยว่ยิ้มแย้ม ดวงตาสดใส จ้องมาทางเขา

“ประธานหลิน รู้สึกลูกสาวผมเป็นยังไงบ้าง?” นิ่งจองอู่ถามอย่างระมัดระวัง

“หมายความว่าอะไร?” หลินอิ่งขมวดคิ้วถาม

“ถ้าหากประธานหลินชอบ ผมจะได้ให้ลูกสาวไปรับใช้ประธานหลิน” นิ่งจองอู่พูดอย่างยิ้มแย้ม สายตาเต็มไปด้วยความหวัง

ด้วยฐานะอันสูงส่งของหลินอิ่ง ถ้าหลินอิ่งถูกใจลูกสาวของเขา แบบนี้ก็เหมือนก้าวเดียวขึ้นสวรรค์

นิ่งจองอู่ก็รู้ ว่าผู้อาวุโสหลินมีผู้หญิงอยู่ข้างกาย แต่ว่า นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

คนใหญ่โตอย่างหลินอิ่ง ข้างกายผู้หญิงเยอะหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ ถึงแม้ลูกสาวจะไปเป็นเมียน้อย ก็ถือว่าฝ่ายสูงแล้ว

“อย่ามาทำเรื่องร้ายสาระพวกนี้กับผม” หลินอิ่งเข้าใจความหมายของนิ่งจองอู่ รูปเสียงเรียบ แล้วเดินจากไป

นิ่งจองอู่พยักหน้า นับถือในความหนักแน่นของผู้อาวุโสหลิน ลูกสาวนิ่งเฟิงเยว่เป็นสาวงามที่มีชื่อเสียงในตี้จิง เข้าหาผู้อาวุโสหลินเอง แต่ถูกปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

เมื่อก่อนคุณชายตระกูลดังมากมายเข้ามาหา นิ่งจองอู่ก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เพราะลูกสาวตัวเองก็เย่อหยิ่งตาสูง แต่ครั้งที่แล้วได้เห็นหลินอิ่งที่ตระกูลนิ่งแล้ว ก็ชื่นชอบตั้งแต่แรกเห็น ไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่ใจกล้าขนาดเข้าหาหลินอิ่งด้วยตัวเอง

นิ่งจองอู่ถอนหายใจ น่าเสียดายจริง ถ้าหากประธานหลินชอบลูกสาวตัวเอง ทุกอย่างก็สมบูรณ์แบบ แต่ว่าก็ไม่ใช่ไม่มีโอกาสเลย เพราะว่าผู้อาวุโสหลินมองลูกสาวตัวเองด้วย หมายความว่ายังมีความหวัง

ส่วนนิ่งเฟิงเยว่ที่จ้องหลินอิ่งตลอดเวลา เมื่อหลินอิ่งปฏิเสธเดินจากไป สีหน้าก็มีอาการผิดหวัง

พ่อออกตัวพูดแล้ว แต่กลับถูกปฏิเสธโดยตรง

เธอเคยเห็นความเก่งกาจของหลินอิ่งที่ตระกูลนิ่งแล้ว ผู้ชายสมบูรณ์แบบขนาดนี้หายากขนาดไหน เธอไม่ยอมพลาดแน่

ถึงแม้หลินอิ่งจะมีภรรยาแล้วไง ก็แค่ได้รับใช้อยู่ข้างกายก็พอ

คิดไป นิ่งเฟิงเยว่ก็รู้สึกสงสัย ตัดสินใจจะไปดูผู้หญิงที่หลินอิ่งพามา เป็นยังไงกันแน่

ห้านาทีผ่านไป

หญิงสาวในชุดจีนโบราณก็กันออกมา เริ่มจัดอาหารบนโต๊ะ

ทันใดนั้น กลิ่นหอมอันเย้ายวนก็โชยมา

ซาวม่ายไส้ดอกพีช เค้กกล้วยไม้ถั่วแดง ซื่อสี่หวานจึ ซุปโสมภูเขา ปลากะพงนึ่ง ปลาลวกจิ้มซีอิ๊ว ของหวานต่างๆ รสชาติครบถ้วน ทำให้คนเห็นแล้วก็อยากชิมรสชาติทันที

“ประธานหลิน อาหารครบแล้วค่ะ”

น้ำเสียงอ่อนหวานรื่นหูดังขึ้น มือสวยดั่งหยกยื่นมาตรงหน้าหลินอิ่ง เทน้ำชาให้เขาจนเต็มแก้วด้วยท่าทางอ่อนโยน

นิ่งเฟิงเยว่มองหลินอิ่งหน้าตายิ้มแย้ม สายตาเย้ายวน เธอเปลี่ยนชุดกี่เพ้าสีเขียว โชว์ขาอันเรียวยาวและขาวนวล อุ่นอันสวยงาม

หลินอิ่งพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูด ตักเนื้อปลาวางในถ้วยให้ฉีโม่

จางฉีโม่กินข้าวไปสองคำ หันไปมองนิ่งเฟิงเยว่ พูดว่า “ช่วยไปเอาไวน์ให้ฉันขวดหนึ่ง”

“ได้ค่ะ” นิ่งเฟิงเยว่พยักหน้า สายตากำลังสังเกตจางฉีโม่อย่างสงสัย

“หลินอิ่ง พนักงานที่นี่สวยขนาดนี้เลยเหรอ? เทียบกับดาราได้เลยนะ” จางฉีโม่มองไปที่หลินอิ่ง ถามอย่างสงสัย “ทำไมฉันรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ มองคุณด้วยสายตาแปลกๆ?”

หลินอิ่งพูด “ผมก็ไม่รู้ ฉีโม่ กินข้าวเถอะ”

จางฉีโม่ดูความหมายในสายตาของนิ่งเฟิงเยว่ นั่นคือสายตาที่อยากกลืนกินหลินอิ่ง

“โอ้โห? เมื่อกี้บอกว่าไม่มีอาหารชุดตี้เจียงแล้ว? นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงมีคนได้กิน ดูถูกฉันใช่ไหม?”

ทันใดนั้น เสียงโวยวายดังขึ้น ชายเสื้อคลุมสีขาว ก็เดินเข้ามาทางโต๊ะอาหารของหลินอิ่ง

ข้างหลังชายเสื้อขาว มีชายหน้าเคร่งเครียดในชุดสูทเดินตาม ท่าทางมีฐานะ

“นี่มันอะไรกัน? นายนี่มันฐานะอะไร? อาหารที่ต้อนรับฉันใช้แต่วัตถุดิบเกรดต่ำ ของหยาบคาย คนที่มาช่วยมันเทน้ำ ยกถ้วย กลับเป็นสาวงามขนาดนี้?” ผู้ชายพูดอย่างไม่เกรงใจ มองหลินอิ่งอย่างไม่พอใจ สีหน้าเหมือนคนเมา

ชายเสื้อขาวสายตาชั่วร้าย จ้องนิ่งเฟิงเยว่ที่ยืนข้างหลินอิ่ง กวาดตามองขายาวอันสวยงาม ต่อมาสายตาก็มองไปที่หน้าของจางฉีโม่ แลบลิ้นเสียริมฝีปากตัวเอง ท่าทางอวดดีไร้ยางอาย

“คุณเผียวจื้อจาง คุณเมาแล้วใช่ไหม? ไม่รู้จักฉันเหรอ?” นิ่งเฟิงเยว่พูดด้วยสีหน้าไม่ดี รู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้เล็กน้อย

“ออ? ผมเกือบดูไม่ออกแล้ว ที่แท้ก็คือคุณหนูนิ่งนี่เอง” เผียวจื้อจางพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ สีหน้าเย่อหยิ่ง “คิดไม่ถึง คุณหนูนิ่งถอดแว่นแล้ว แต่งตัวขึ้นมา จะสวยขนาดนี้ เหอะเหอะ ใช้ได้”

“แล้วก็สาวสวยคนนี้ก็ใช้ได้ สวยงามมาก คิดไม่ถึงว่ามาจากเกาหลีครั้งนี้ จะได้เจอสาวงามตั้งสองท่าน ช่วยแนะนำตัวหน่อยได้ไหม?” สายตาเผียวจื้อจางมองอยู่ที่จางฉีโม่ นั่งลงอย่างไม่เกรงใจ

ไม่สนใจว่ายังมีหลินอิ่งอยู่ด้วยแม้แต่น้อย

“คุณเผียว สองท่านนี้เป็นแขกพิเศษของหอตี้เจียง คุณเมาแล้ว เชิญกลับไปพักผ่อนเถอะ” นิ่งเฟิงเยว่พูดด้วยสีหน้าไม่ดี

เธอมั่นใจว่าหลินอิ่งเป็นคนมีเรื่องด้วยไม่ได้ คุณชายเผียวจากเกาหลีท่านนี้ เธอก็มีเรื่องด้วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเมาแล้วบุกเข้ามาได้ยังไง เรื่องใหญ่แล้ว

“แขกพิเศษ? เธอหมายความว่ายังไง? ผมไม่ใช่แขกพิเศษเหรอ? เธอนี่กล้ามากนัก? เธอรู้ไหม พ่อเธอยังต้องมาง้อฉันเพื่อคุยเรื่องธุรกิจ? เหี้ย เมื่อก่อนผู้นำตระกูลนิ่งนิ่งจองเต้ายังไม่กล้าพูดจาแบบนี้กับฉันเลย” เผียวจื้อจางโมโหไม่พอใจ ตบโต๊ะพูดอย่างโมโห

“เคลียร์พื้นที่ให้ฉัน ฉันจะกินเหล้ากับสาวสวยสองคนนี้ คนอื่น ไสหัวออกไป” เผียวจื้อจางทางท่ายโสพูดจาสั่งอย่างอวดดี