ซุปเปอร์เจ้าสำราญ - บทที่ 704 ไปยังชางโจว

หากหลินอิ่งอยู่ตรงนี้ต้องรู้สึกตกใจแน่

เพราะเด็กผู้หญิงที่มังกรเขียวมาหา ก็คือหยังสู้สู้นั่นเอง

หลินอิ่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าหยังสู้สู้ยังมีญาติสนิทอยู่บนโลกนี้อีก

แน่นอน แม้แต่หยังสู้สู้เองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าจะได้พบกับเพื่อนรักของหยังสวนเจิง พ่อของเธอตอนยังมีชีวิตอยู่ในตี้จิง

“ตั้งใจอ่านแล้วค่ะ แต่หนูไม่ค่อยเข้าใจ อ่านไม่รู้เรื่องตั้งหลายประโยคแน่ะ” หยังสู้สู้ขมวดคิ้วพูด

“อ่านไม่เข้าใจไม่เป็นไร สำคัญคือเธอต้องฝึกให้เป็นนิสัยการเรียน” มังกรเขียวเจรจาชักนำ ราวกับผู้ใหญ่อ่อนโยน

“ลุงฮั่วคะ ลุงพูดเหมือนลุงหลินเลย ชอบบอกให้หนูเรียน มาหาหนูทีไรก็ย้ำแต่เรื่องนี้”

สายตาหยังสู้สู้พูดด้วยความแปลกใจ “จริงสิ ลุงฮั่ว ลุงรู้จักลุงหลินไหมคะ? ลุงหลินก็เป็นเพื่อนสนิทของพ่อเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น มังกรเขียวก็ทำหน้าเรียบเฉย “สู้เอ๋อ ไม่เจอกันนาน เปลี่ยนมาเรียกลุงแล้วเหรอ? เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนพ่อเธอสอนว่ายังไง?”

หยังสู้สู้พยักหน้า เอ่ยขึ้นอย่างน่ารัก “พ่อบุญธรรม”

มังกรเขียวหัวเราะแล้วพูด “เอาล่ะ พ่อบุญธรรมเอาของขวัญมาให้ด้วย จำได้ว่าตอนเธอเด็กๆ ชอบกินของหวานมาก”

ว่าแล้ว มังกรเขียวก็ยื่นมือไปด้านหลัง ผู้ติดตามข้างตัวรีบส่งกล่องขนมสวยงามให้ทันที

มังกรเขียวยื่นกล่องขนมให้หยังสู้สู้แล้วกล่าว “อยู่โรงเรียนตั้งใจเรียนนะ จริงสิ อย่าบอกเรื่องพ่อบุญธรรมให้ลุงหลินรู้ล่ะ”

“ขอบคุณค่ะพ่อบุญธรรม” หยังสู้สู้รับกล่องขนมมา เงยหน้ามองมังกรเขียวด้วยสายตาที่สงสัย แล้วถาม “ทำไมถึงบอกลุงหลินไม่ได้ล่ะคะ?”

“เมื่อถึงเวลาที่ลุงหลินรู้ พ่อบุญธรรมก็จะให้เขารู้เอง ถ้าเธอบอกเขาจะทำให้เขาระแวงได้” มังกรเขียวพูดไปแบบง่ายๆ

“เธอต้องจำไว้นะ พ่อเธอไม่อยู่แล้ว บนโลกนี้มีแต่พ่อบุญธรรมที่หวังดีกับเธอจริงๆ ลุงหลินคนนั้นก็แค่ทำไปอย่างนั้นเอง”

“ไม่จริง! ลุงหลินดีกับหนูมาก ลุงเย่ก็เหมือนกัน!” หยังสู้สู้พูดอย่างไม่พอใจ

“อีกอย่าง ก็เป็นลุงหลินนั่นแหละ ที่รับหนูจากเมืองก่างมาที่ตี้จิง เมื่อก่อนพ่อบุญธรรมไม่เคยไปหาหนูที่เมืองก่างเลย” หยังสู้สู้พูดอย่างน้อยใจนิดๆ

ในความทรงจำของหยังสู้สู้ ลุงฮั่วที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นเพื่อนสนิทของหยังสวนเจิงพ่อของเธอมาหลายปี และเป็นพ่อบุญธรรมของเธอด้วย

เมื่อก่อนหยังสวนเจิงเคยบอกให้เธอเคารพลุงฮั่วให้เหมือนกับพ่อ

ดังนั้น หยังสู้สู้จึงดีใจมากที่ได้พบกับลุงฮั่วอีกครั้งที่ตี้จิง

แต่เมื่อได้ยินลุงฮั่วว่าร้ายให้หลินอิ่ง หยังสู้สู้ก็อดโต้กลับเป็นไม่ได้ เพราะเธอให้ความสำคัญกับหลินอิ่งที่เป็นลุงคนนี้มากกว่า

คำพูดหยังสู้สู้ทำให้มังกรเขียวตกอยู่ในความนิ่งงัน สายตาของเขาเผยความครุ่นคิด นัยน์ตาเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความคับแค้นใจ

“พ่อบุญธรรม ทำ…ทำไมไม่พูดล่ะคะ? หนูพูดผิดไปเหรอ?” หยังสู้สู้เริ่มร้อนรนถาม และสังเกตเห็นว่าท่าทางมังกรเขียวเปลี่ยนไป เย็นชาถึงที่สุด

“เออ สู้เอ๋อไม่ได้พูดผิด” มังกรเขียวยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ กลับคืนสู่ความเป็นมิตร

“พ่อบุญธรรมไม่ได้ไปหาเธอที่เมืองก่าง นี่เป็นความผิดของพ่อบุญธรรมเอง” มังกรเขียวยิ้มมุมปากด้วยความขมขื่น “เรื่องนี้ต้องขอบคุณลุงหลินจริงๆ ที่รับเธอมาตี้จิง ไม่งั้นพ่อบุญธรรมคงหาเธอไม่พบแน่”

หยังสู้สู้พยักหน้าแบบเหมือนจะเข้าใจแต่ก็งงๆ พูด “ในเมื่อพ่อบุญธรรมรู้สึกว่าต้องขอบคุณลุงหลิน งั้นทำไมไม่เจอหน้าลุงหลิน ทำความรู้จักกันหน่อยล่ะคะ? แถมยังไม่ให้หนูบอกลุงหลินอีก”

“เออ…ไว้พ่อบุญธรรมจะใช้อีกวิธีมาขอบคุณลุงหลินเธอเอง เรื่องนี้สู้เอ๋อไม่ต้องถามให้มาก แค่เชื่อฟังก็พอ บางที…อีกหน่อยอาจมีโอกาสพูดคุยกินดื่มกับหลุงหลินคนนั้นก็ได้…”

มังกรเขียวพูดแบบเหม่อลอย

“เอาล่ะ สู้เอ๋อกลับไปเรียนเถอะ อาทิตย์หน้าเวลานี้พ่อบุญธรรมจะมาหาเธอใหม่”

“ค่ะ” หยังสู้สู้พยักหน้าอย่างเรียบร้อยแล้วกลับเข้าโรงเรียน

มังกรเขียวมองหยังสู้สู้กลับเข้าโรงเรียน มุมปากวาดเป็นเส้นโค้งขึ้น จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปนั่งในรถเบนซ์สีดำ

มังกรเขียวที่กลับมาอยู่บนรถแล้ว สีหน้าเคร่งขรึม บีบลูกประคำแน่น

ใช่แล้ว! การพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจของหยังสู้สู้ แทงกลางใจมังกรเขียวจึก หรืออาจพูดว่าเป็นบาดแผล

มังกรเขียวคิดถึงหยังสู้สู้ลูกบุญธรรมคนนี้มาตลอด และจำมิตรภาพเพื่อนตายของอดีตหัวหน้าสำนักมังกรดำหยังสวนเจิงได้

เพียงแต่ในตอนนั้นแก๊งมังกรได้มั่นคงแล้ว ท่านมังกรดำประจำอยู่ที่เมืองก่าง

ด้วยฐานะของมังกรเขียว เขาไม่อาจเข้าเมืองก่างได้อีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเข้าหาหยังสู้สู้

ฐานะของเขาอ่อนไหวมาก ราวกับกระดาษแก้ว การเข้าหาหยังสู้สู้ไม่เพียงแต่จะนำภัยใหญ่หลวงมาสู่ตัวเอง แต่จะทำร้ายลูกสาวของหยังสวนเจิงด้วย

สายใยมิตรภาพระหว่างมังกรเขียวกับหยังสวนเจิงยาวนานมาก เป็นประวัติช่วงหนึ่งของทั้งสองคน

หยังสวนเจิงเป็นลูกบุญธรรมที่อดีตประมุขรับมาเลี้ยง ส่วนมังกรเขียวเป็นคนระดับล่างในแก๊งมังกรที่ค่อยๆ ไต่เต้า

บูโดของมังกรเขียวธรรมดา ทรัพยากรการฝึกบูโดของเขาก็มีอย่างจำกัด ที่เขาไต่เต้าจากระดับล่างสุดขึ้นตำแหน่งมังกรระดับสูงได้ นอกจากการสติปัญญาการคิดแผนชั้นเลิศแล้ว ยังมีความช่วยเหลือของหยังสวนเจิงร่วมด้วยอีกไม่น้อย

หลายสิบปีก่อนตอนที่ทั้งสองยังเยาว์วัย เนื่องจากหยังสวนเจิงเป็นลูกบุญธรรมของอดีตประมุขแก๊ง ดังนั้นฐานะถึงสูงศักดิ์ ทั้งได้เรียนวิชาบูโดล้ำเลิศอีกมากมาย

ตอนเด็ก หยังสวนเจิงก็แอบถ่ายทอดวิชาบูโดลับให้เขาอีกหลายวิชา ทั้งใช้อภิสิทธิ์พิเศษมอบยาที่ผู้ฝึกบูโดจำเป็นต้องใช้ให้เขาอีกจำนวนมาก

ครั้นวัยรุ่น มังกรเขียวกับหยังสวนเจิงก็แตกหักกันเพราะผู้หญิง และผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ของหยังสู้สู้นั่นเอง

ดังนั้น ความซาบซึ้งต่อหยังสวนเจิงและความรักที่มีต่อแม่ของหยังสู้สู้ จึงตกทอดมาอยู่ที่หยังสู้สู้จนหมด เห็นเป็นเหมือนเลือดเนื้อเชื้อไขตนเอง

ทุกเรื่องในอดีตล้วนเป็นเรื่องที่มังกรเขียวเก็บซ่อนอยู่ในใจ แม้แต่อาจารย์กู้ต้าที่ขึ้นตำแหน่งประมุขแก๊งก็สืบค้นความสัมพันธ์นี้ของมังกรเขียวกับหยังสวนเจิงไม่ได้

ในใจมังกรเขียว ด้วยนิสัยการทำงานของเขา ไม่มีเหตุผลที่จะวางแผนแบบนี้ ใช้ซือคงฟู่เป็นเครื่องมือ เดินหมากเสี่ยง หยิบยืมมือของซือคงฟู่มาช่วยหลินอิ่ง

แต่เพราะหลินอิ่งเติมเต็มความเสียใจในชีวิตเขาให้สมบูรณ์แบบไม่รู้ตัวเท่านั้น

ในความคิดของมังกรเขียว เขาวางหมากกระดานนี้ให้หลินอิ่ง แต่ผู้สืบทอดของอดีตท่านประมุขแก๊งผู้นี้จะมีวาสนาเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาแล้ว

……

เช้าวันถัดมา เครื่องบินส่วนตัวของตี้จิงลำหนึ่งก็ลงจอดอยู่ที่สนามบินนานาชาติเมืองชางโจว

หลินอิ่งพาภรรยาจางฉีโม่มาถึงชางโจว