ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่35การลงโทษสมัยก่อน
ตอนที่35การลงโทษสมัยก่อน
“มองอะไรล่ะ?”หวงเฟิ่งเสียถามเขินๆ
“มองก็นอาจารย์ดูว่าหนากว่าหน้าของผมไหม”หลินหยางตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ชุดเดรสบังอยู่เธอมองออกไหมละเธอตั้งใจจะแต๊ะอั๋งอาจารย์ใช่ไหม”หวงเฟิ่งเสียจ้องมอง
“ไม่งั้นผมขอถลกกระโปรงขึ้นดูหน่อยได้ไหม”หลินหยางถามตลกๆ
“ไปตายซะ!”หวงเฟิ่งเสียกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจเด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์ของเขาจริงๆหรอทำไมไม่เคารพอาจารย์เลย
“อ่ออาจารย์ครับสมัยเด็กที่ผมเรียนอยู่นั้นอาจารย์ทำไมถึงลงโทษผมไม่เหมือนที่อาจารย์คนอื่นๆเขาทำกันละครับ”หลินหยางถามต่อ
หวงเฟิ่งเสียเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรแค่คิดว่าตอนนั้นของหลินหยางใหญ่น่ามองก็เลยลงโทษไปแบบนั้นดังนั้นเวลาที่หลินหยางมีเรื่องทะเลาะวิวาทหวงเฟิ่งเสียมักจะทำให้หลินหยางเป็นคนผิดอยู่เสมอก็เลยจำทำให้เด็กคนอื่นๆไม่ค่อยกล้าชกต่อยกับหลินหยางเพราะสุดท้ายคนที่ผิดก็คือหลินหยางอยู่เสมอ
“ฉัน…ฉันก็แค่ชอบที่จะลงโทษแบบนั้น”หวงเฟิ่งเสียคิดอยู่นานจึงตอบออกไป
“อาจารย์สมัยก่อนที่อาจารย์ลงโทษผมแบบนั้นเมื่อกี้ที่อาจารย์หาว่าผมชอบผู้ชายผมก็เรียนรู้การลงโทษมาจากอาจารย์นี่แหละ”มือของหลินหยางค่อยๆขยับขึ้นลงตามแนวน่องของหวงเฟิ่งเสียนวดอยู่สักพักอาการห้อเลือดก็ค่อยๆหายไปอีกสองวันก็จะกลับมาดีเหมือนเดิม
ได้ยินคำพูดที่มุทะลุของหลินหยางหวงเฟิ่งเสียก็ตกใจ
แต่ด้วยความเป็นครูทำให้หวงเฟิ่งเสียปฏิเสธ“ไม่ได้ฉันเป็นอาจารย์เธอนะ”
“ตอนนี้ทุกคนเสมอกันแล้วใครกำหนดว่าครูดูของนักเรียนได้แล้วทำไมนีกเรียนจะดูของครูไม่ได้”หลินหยางยังคงกระตุ้นอารมณ์หวงเฟิ่งเสีย
“ถ้ายังพูดต่อฉันจะลงโทษเหมือนเมื่อครั้งสมัยก่อนแน่ๆ”หวงเฟิ่งเสียคิดถึงเมื่อสมันก่อนตอนที่เขาลงโทษหลินหยางก็หน้าแดง
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดครูจะลงโทษผมได้ไง?”หลินหยางตอบกลับ
“ใครสั่งให้เธอมาดูของฉันละเธออยากดุของฉันฉันก็ต้องดูของเธอซิ”หวงเฟิ่งเสียเริ่มยั่วอารมณ์เหมือนแกล้งเด็ก
เมื่อได้ยินหลินหยางก็รู้สึกชอบอกชอบใจรีบพูดออกไป“ถ้าอย่างนั้นผมขอดูของอาจารย์ก่อนเดี๋ยวผมให้อาจารย์ดูของผม”
ตอนแรกหวงเฟิ่งสียคิดจะปฏิเสธแต่สายตาก็จ้องมองไปที่ตรงกลางระหว่างขาที่มีก็อนตุงๆนั้นใจเริ่มกระสับกระส่ายใหญ่อะไรแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะหาดุกันได้ง่ายๆ
“เธอให้ครูดูก่อนจากนั้นครูจะให้เธอดูของครูได้ไหม”หวงเฟิ่งเสียถาม
“ไม่ได้ถ้าถึงตอนนั้นครูไม่ให้ผมดูจะทำไง”หลินหยางปฏิเสธคำรับปากของผู้หญิงมีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะเชื่อ
ตอนนี้ใบหน้าของหวงเฟิ่งเสียเป็นสีแดงคิดอยู่ในใจที่จะไม่ให้เสียเปรียบคิดอยู่นานแล้วตอบไว่า“ฉันให้เธอดูด้านบนเธอให้ฉันดูด้านล่าง”
หลินหยางมองไปที่หน้าอกของหวงเฟิ่งเสียที่เป็นเนินอวบอันแสนจะเย้ายวนแล้วก็พยักหน้าตอบตกลง“ครับได้ครับ”
“เธอปลดกระดุมเสื้อฉันแล้วฉันจะถอดกางเกงในของเธอ”หวงเฟิ่งเสียพูดเสียงแผ่วเบา
“ตกลง”หลินหยางไม่ปปฏิเสธรอหวงเฟิ่งเสียลุกขึ้นมานั่งหลินหยางยืนอยู่ด้านหน้าของเธอค่อยๆปลดกระดมชุดเดรสออก
แล้วมือของหวงเฟิ่งเสียก็เอื้อมไปทีกางเกงของปถาณหลินหยางรู้สึกตื่นเต้นก็ถูกหวงเฟิ่งเสียจับไว้แน่น
เมื่อมองเห็นตรงนั้นชัดเจนแล้วตาของหวงเฟิ่งเสียก็โตขึ้นเต็มไปด้วยความกระหาย
“ของเธอมันยาวมาก”มองไปที่หลินหยางหวงเฟิ่งเสียก็พูดออกมา
ทันใดนั้นก็ใช้มือกำขึ้นลงเพียงไม่กี่ครั้งก็รับรู้ได้ถึงความเร้าร้อนหัวใจก็เต้นแรง
มือของหลินหยางเองก็ไม่ได้หยุดยังคงแกะกระดุมออกเรื่อยๆค่อยๆถอดเสื้อออกจนท่อนบนไม่เหลืออะไร
เดิมทีแค่คิดที่จะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงไม่ได้ใส่ชุดชั้นในแต่ตอนนี้เสื้อผ้าถูกหลินหยางดึงออกแล้วเผยให้เห็นเนินหิมะด้านใน
หวงเฟิ่งเสียถึงแม้ว่าจะอยู่ชนบทแต่โดยปกติแล้วก็ทำงานแค่สอนหนังสือไม่ได้ออกไปทำงานตากแดดตากตำอะไรจึงทำให้ผิวของเธอดูขาวนุ่มชุ่มชื่น
ตอนนี้ก็อนเนื้อทั้งสองก็อนโผล่ออกมาอยู่ตรงหน้าของหลินหยางภายใต้การกระตุ้นอาการตอบสนองของหลินหยางก็รุนแรงขึ้น
“หลินหยางถ้าตอนนี้ฉันยังไม่ได้แต่งงานฉันก็คงแต่งกับเธอไปแล้ว”หวงเฟิ่งเสียพูดมือทั้งสองก็ยังคงไม่หยุดกำขึ้นกำลงแล้วจ้องมองดูไปด้วย
รับรู้ได้ถึงความสบายที่ขึ้นๆลงๆหลินหยางเริ่มหายใจหนักขึ้น
“หลินหยางเธอจำได้ไหมแต่ก่อนตอนที่ฉันลงโทษเธอก็จะประมาณนี้แหละ”หวงเฟิ่งเสียยิ้มขึ้นมา
“ใช่ครับไปที่ห้องทำงานไม่พูดเหตุผลอะไรก็จับผมถอดกางเกงยังจำได้ว่าบางครั้งของผมมันก็แข็งขึ้นมา”หลินหยางคิดถึงเรื่องอดีต
หวงเฟิ่งเสียคิดถึงอดีตก็อดยิ้มไม่ได้แล้วตอบกลับไป“แค่บางครั้งเองหรอตั้งหลายครั้งต่างหากล่ะบอกมาซะดีๆในตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่อันเล็กแค่นั้นยังจะมีอาการแข็งได้บ่อยๆอีก
“ก็เพราะครูใส่ชุดเซ็กซี่”หลินหยางอธิบายแต่ก่อนหวงเฟิ่งเสียที่อยู่ในห้องทำงานใส่เสื้อคอแหวกทำให้เห็นเนินอกถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะยังเด็กมากแต่ว่าก็พอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับหนุ่มสาวมีปฏิกิริยาตอบสนองเป็นเรื่องปกติ
“อ่อเธอนี่โตไวจริงๆนะเด็กแค่นั้นรู้จักเซ็กซี่แล้ว”หวงเฟิ่งเสียพูด
“อาจารย์ครับตอนนั้นที่อาจารย์เรียกผมไปลงโทษเพียงเพราะว่าอยากเห็นตรงนี้ของผมใช่ไหมครับ?”หลินหยางเอนกายลงและถาม
ใบหน้ามีสีแดงนัยน์ตาของสุนัขจิ้งจอกสำรวจไปที่หลินหยางและหัวเราะคิกคัก:”ก็ถือว่าใช่แต่ว่าตรงนั้นของเธอก็ใหญ่จริงๆตอนเธออยู่ประถมห้ามันก็ใหญ่เท่ากับของครูใหญ่พออยู่ประถมหกมันก็ใหญ่ยิ่งกว่าของเขาอีก”
“ครูกับครูใหญ่เคยมีอะไรกันไหมครับ”หลินหยางถามตาโต
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลุดพูดอะไรออกไปแต่ไหนๆก็หลุดพูดออกไปแล้วตัวเองก็ต้องอธิบายให้ชัดเจนหวงเฟิ่งเสียยิ้มแล้วตอบว่า“ไม่เคย”
“แล้วครูรู้ได้ไงว่าตอนนั้นของผมกับครูใหญ่ของใครใหญ่กว่ากัน”หลินหยางไม่เชื่อคำพูดของหวงเฟิ่งเสีย
“ตอนที่ฉันจบแล้วมาสอนที่นี่ใหม่ๆครูใหญ่เองก็เพิ่งจะมาอยู่ได้ไม่ถึงสองปีหลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่ปีตำแหน่งครูใหญ่อยู่ตัวแล้วมีอำนาจมากขึ้นเขาก็เริ่มที่จะทำไม่ดีกับครูผู้หญิงในโรงเรียน”
หวงเฟิ่งเสียกล่าวต่อ“ตอนนั้นฉันสอนเธอตอนประถมสี่เทอมสองครุใหญ่เรียกฉันไปที่ห้องทำงานถามฉันว่าอยากได้เงินเดือนเพิ่มไหมฉันก็บอกว่าอยากได้หลังจากนั้นเขาก็เริ่มลวนลามฉันแล้วบอกว่าเป็นคู่นอนให้เขาครั้งนึงเดี๋ยวจะขึ้นเงินเดือนให้”
“ตอนนั้นฉันบอกว่าจะฟ้องตำรวจเขาก็ตกใจแล้วบอกว่าถ้าใช้ปากช่วยเขาเขาจะขึ้นเงินเดือนให้ทุกเดือนเดือนละหนึ่งพันบาทฉันก็ตอบตกลงก็เลยรู้ขนาดของเขา”
เมื่อฉันได้ยินคำพูดของหวงเฟิ่งเสียหลินหยางก็ต้องถอนหายใจว่าชีวิตของแต่ละคนไม่สามารถเลือกได้จริงๆ
“แล้วหลังจากนั้นครูเคยมีอะไรกับครูใหญ่ไหมครับ?”หลินหยางถามต่อ
“เคยมีหนึ่งครั้งตอนนั้นประถมห้าพวกคุณครูเข้าไปดื่มเหล้ากันในเมืองตอนขากลับฉันดื่มเข้าไปเยอะมากครูใหญ่ขับรถมาส่งฉันตอนนั้นในรถระหว่างทางกลับบ้านเราก็มีอะไรกันตอนนั้นฉันก็แต่งงานแล้วด้วยฉันไม่ได้เต็มใจฉันขู่ว่าจะฟ้องตำรวจเขาก็เลยขึ้นเงินเดือนให้ฉันเดือนละพันห้าร้อยบาท”หวงเฟิ่งเสียพูดถึงครูใหญ่มีอาการดูถูกที่มุมปาก
จำได้ว่าหวงเฟิ่งเสียแต่งงานตอนที่เขาอยู่ประถมหกตอนที่เธอนั้นมีอะไรกับครูใหญ่เขาก็น่าจะอยู่ประมาณมัธยมต้น
“ครูครับหน้าอกของครูใหญ่จังผมขอจับได้ไหม”หลินหยางยื่นมือออกไปจะจับ
“ไม่ได้”หวงเฟิ่งเสียถอนหายใจเบาๆทันใดนั้นหลินหยางก็เอามือออก
หลินหยางไม่รีบร้อนหวงเฟิ่งเสียจะเป็นอาจารย์มีเส้นบางๆของความเป็นศิษย์ครูยังไม่สามารถทำอะไรได้ง่ายๆ
“ครูจับของผมแล้วทำไมไม่ให้ผมจับของครูบ้างไม่ยุติธรรมเลย”หลินหยางบอก
“บนโลกในนี้มีที่ไหนละความยุติธรรมเธอยอมรับเถอะ”หวงเฟิ่งเสียยิ้มแล้วก็ยังคงกำของเขาต่อไป
“คุณครูใช้ปากทำให้ครูใหญ่ยังไงครับ”หลินหยางถามอย่างสงสัย
หวงเฟิ่งเสียมองหลินหยางอย่างมีเลศนัย“ทำไมเธออยากลองบ้างหรอ”
“ได้ไหมครับ”หลินหยางถาม
รอยยิ้มที่มุมปากหวงเฟิ่งเสียค่อยๆอ้าปากแล้วอมเข้าไปขณะนั้นก็ค่อยๆรู้สึกผ่อนคลายจากด้านล่างขึ้นมาหลินหยางยืนจ้องสะกดนิ่ง
ใช้เวลาไปประมาณเจ็ดนาทีหวงเฟิ่งเสียก็พูดออกมา“กระต่ายน้อยของเธอนี่เก่งจริงๆไม่มีปฏิกิริยาตอนสนองเลย”
หลินหยางได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มคิดไปว่าคนอื่นที่โดนหวงเฟิ่งเสียใช้ปากให้ถ้ามาถึงจุดนี้คงจะทนกันไม่ไหวแล้วซินะ?
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะเธอนั่งพักก่อน”เพิ่งจะใช้ปากกับหลินหยางแล้วในห้องก็ยังร้อนอีกตัวของหวงเฟิ่งเสียจึงเต็มไปด้วยเหงื่อ
สายตาที่ละห้อยมองไปที่หลินหยางนั่งอยู่หวงเฟิ่งเสียก็ลากร่างของเธอไปที่ห้องน้ำ
ประตูห้องน้ำหันหน้าเข้าหาโซฟาหลินหยางมองเห็นหวงเฟิ่งเสียเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วมองดูตัวเองที่มีอารมณ์ค้างเติ่งผู้หญิงคนนี้น่าฆ่าเสียจริงๆ
ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจหวงเฟิ่งเสียเข้าไปในห้องน้ำประตูปิดไม่สนิทเป็นช่องโหว่ให้เขาเห็นเธอกำลังถอดชุดออกร่างกายที่อาขจั๊วะซ่อนอยู่หลังบานประตู
ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำหลินหยางมีความกระหาย
หวงเฟิ่งเสียอาบน้ำไปได้ประมาณ7-8นาทีก็ได้ยินเสียงของหวงเฟิ่งเสียดังออกมา“หลินหยางเข้ามานี่หน่อยซิ”
หลินหยางได้ยินก็มีสติขึ้นมารีบวิ่งเข้าไปเจอกับแผ่นหลังของหญิงสาวที่หันหลังให้
ผายใต้แผ่นหลังที่เนียนเรียบสะโพกที่เผยให้เห็นร่องลึกต้นขาที่เรียวยาวให้ความรู้สึกกระหายแก่ผู้พบเห็นป่าดำที่ปกคลุมถูกมองเห็นได้เพียงเสี้ยวเดียว
กลืนน้ำลายลงคอได้หลินหยางก็ถามว่า“มีอะไรหรอครับอาจารย์”
“ช่วยถูกสบู่ที่หลังให้ฉันหน่อยฉันเอื้อมไม่ถึง”หวงเฟิ่งเสียยื่นสบู่ให้เขา
หลินหยางเดินเข้าไปกดสบู่เหลวออกมาถูลงบนหลังของหวงเฟิ่งเสียถูจากด้านหลังบนลงล่างอย่างรวดเร็วมือของเขาก็ไม่อยุ่ที่สะโพกของหวงเฟิ่งเสียรู้สึกได้ถึงความมีน้ำมีนวลหัวใจของหลินหยางเริ่มหวั่นไหว
ใจจริงอยากดูด้านหน้าของหวงเฟิ่งเสียแต่หวงเฟิ่งเสียกลับหันหลังให้เขาก็มหัวลงก็เลยมองเห็นเนินหยกนั้นได้ได้แวบๆเท่านั้น
มืออันใหญ่โตของหลินหยางลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของหวงเฟิ่งเสียเพื่อที่จะไปยังจุดต้องห้าม
หวงเฟิ่งเสียผู้สังเกตความตั้งใจของหลินหยางอยู่ยิ้มเอาแขนมาขวางแล้วดันหน้าอกของหลินหยางไว้พูดว่า“เอาละเธอออกไปได้แล้วเดี๋ยวฉันอาบเสร็จก็จะออกไป”
หลินหยางถอนหายใจยอ่างผิดหวังแล้วเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ
เมือรอให้หวงเฟิ่งเสียออกมาจากห้องน้ำสายตาของหลินหยางก็เป็นประกายผมที่เปียกหมาดๆแก็มที่แดงเป็นดอกชบาของหวงเฟิ่งเสียที่ไม่สาารถละสายตาได้