ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่51โคลนมาร์คหน้าล็อตที่สอง

ตอนที่51โคลนมาร์คหน้าล็อตที่สอง

เมื่อดูเวลาก็ปาเข้าไปสามทุ่มยี่สิบนาทีทุกคนในหมู่บ้านก็อยู่ในบ้านบนถนนหนทางก็ไม่มีใครอยู่แต่ก็เห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ข้างประตูหน้า

เสี่ยวหยางหรอ？หลินหยางไม่ทันได้ถามก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหน้า

ด้วยสายตาที่ดีของหลินหยางทำให้เห็นคนที่เดินเข้ามาได้ชัดเจนซึ่งก็คือลั่วหยิ่งกับหานตั่วแม่ของเธอ

ป้าหานมาอยู่นี่ได้ไง？มาหาหนูหรอ？หลินหยางถามด้วยความสงสัย

“อื้มมาหาแกแหละไม่งั้นจะมารอหน้าประตูทำไมพอเคาะแล้วก็ไม่มีคนตอบแล้วป้าเห็นว่าประตูถูกล็อคอยู่เลยรอต่อแปบนึงป้าคิดว่าคืนนี้แกคงไม่กลับมาละแต่ไม่ทันไรแกก็กลับมา”หานตั่วเห็นหลินหยางกลับมาถึงก็พูดขึ้นพร้อมน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“แล้วมาทำอะไรดึกขนาดนี้มีอะไรก็ค่อยกันพรุ่งนี้เช้าก็ได้รีบเข้ามาข้างในเถอะ”หลินหยางเปิดประตูแล้วเรียกให้ทั้งสองเข้ามาในบ้าน

มาถึงด้านในหลินหยางก็เปิดไฟและให้ทั้งสองนั่งรอก็เห็นลั่วหยินที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าที่ตกใจหลินหยางรู้ทันทีว่าหานตั่วมาเพราะเรื่องเงินที่เธอให้ลั่วหยินไป

“ป้าหานมาหาหนูตอนดึกนี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ？”หลินหยางถามพร้อมรอยยิ้ม

“มีเรื่องอะไร？นี่หนูยังไม่เข้าใจอีกหรอที่หนูบอกว่าจะให้เงินป้าได้เยอะๆไง！หรือไม่ยัยนี่ก็ให้ป้าคืนนี้ป้ายังโดนยัยนี่หลอก”พอหานตั่วได้ยินหลินหยางพูดก็ควักกระเป๋าออกมาวางบนโต๊ะ

หลินหยางรู้ดีว่าถ้าให้ลั่วหยินแค่ห้าพันหยวนเธอก็คงรับไม่ได้จึงพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า“ป้าหานคะส่วนนี้ให้ลั่วหยิ่นป้าเอามาทำไมหรอคะ？”

“หลินหยางป้ารู้ว่าคุณปู่ของหนูให้เงินไว้บางส่วนแต่ช่วงนี้คุณปู่กำลังลำบากจะให้เงินหนูได้เท่าไหร่？หนูก็ให้เสี่ยวหยิ่งหมดหนูทำให้เราเป็นห่วงนะเงินพวกนี้อ่ะพวกเราไม่เอาหรอก”หานตั่วยืนหยัดในคำพูด

“เสี่ยวหยิ่งทำไมไม่บอกแม่เงินพวกนี้แม่หนูหามาเองใช่มั๊ย？”หลินหยางมองไปที่ลั่วหยิ่งด้วยความสงสัย

“บอกแม่แล้วแต่เมื่อไม่เชื่อเอง”ลั่วหลิ่งยิ้มชัดเจนว่าเมื่อก่อนคงจะโดนแม่บ่นอยู่ไม่น้อย

“คุณป้าคะหนูไม่ได้โกหกที่หนูให้เสี่ยวหยิ่งไปเก็บสมุนไพรมาให้เพื่อที่นี่มาทำเป็นยาจริงๆค่ะหนูให้ลูกไปหนึ่งหมื่นห้าพันและจะหาเงินได้เยอะกว่านี้แน่”หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีกเมื่อหาเป้ของตัวเองเจอก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมา“ป้าหานดูสินี่คือเงินสองหมื่นห้าพันแล้วถ้าให้เสี่ยวหยิ่งไปหนูก็ยังมีเหลืออีกหนึ่งหมื่นห้าพันแหนะ”

“ต้องเข้ามหาวิทยาลัยถึงจะอนาคตไกลถ้าป้าไม่อยากให้เสี่ยวหยิ่งเข้ามหาวิทยาลัยถ้าไปทำงานเงินเดือนอย่างมากก็จะได้สองพันกว่าหยวนถ้าให้น้องเข้ามหาวิทยาลัยก้อาจได้เงินเดือนหมื่นกว่าไม่แน่อาจจะถึงสี่หมื่นห้าหมื่นด้วยการทำงานถึงจะมีศักดิ์ศรีอย่าให้เงินเพียงน้อยนิดมาหยุดอนาคตของเสี่ยวหยิ่งเลยค่ะ”หลินหยางอธิบายอย่างใจเย็น

คำพูดของหลินหยางนั้นมีเหตุผลหานตั่วได้ยินดังนั้นก็เงียบไปเมื่อผ่านไปพักใหญ่ก็ได้พูดกับหลินหยางว่า“หลินหยางป้ารู้ว่าเรียนมหาวิทยาลัยอ่ะมันดีป้าก็อยากจะให้เสี่ยวหยิ่งเรียนจบอย่างมีความสุขแต่สมุนไพรพวกนั้นมันราคาสูงขนาดนั้นเลยหรอ？หนูให้ป้าเยอะขนาดนี้ป้าก็ไม่สบายใจเลย”

“ป้าหานป้าเชื่อผมว่ามันไม่ขาดทุนแน่นอนถึงพืชชนิดนี้จะไม่ค่อยมีราคาแต่มันเป็นส่วนผสมของยาซึ่งมันจะมีมูลค่าขึ้นมาถ้าป้าไม่อยากให้เสี่ยวหยิ่งทำงานนี้เดี๋ยวผมหาคนมาทำแทนก็ได้เพราะยังไงผมก็วางแผนที่จะลงทุนไปกับเงินพวกนี้อยู่แล้ว”หลินหยางทำเป็นไม่มองเงินบนโต๊ะ

“นี่หมายความว่าหนูใช้เงินหมื่นห้าซื้อสมุนไพรพวกนี้แล้วไม่ขาดทุน？”เมื่อหานตั่วได้ยินที่หลินหยางพูดก็รู้สึกตกใจขึ้นมา

“คุณป้าวางใจได้หนูไม่ผลาญเงินเล่นๆแน่นอนไม่ขาดทุนแน่นอน”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“เสี่ยวหยิ่งเอาเงินนี้กลับไปก่อนแม่จะคุยกับพี่หลินหยางก่อน”หานตั่วหันไปบอกลูกสาวตัวเอง

ลั่วหยิ่งได้ยินที่หานตั่วพูดก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีเธอรู้ว่าแม่ของเธอยินยอมให้เธอหาเงินได้เองความฝันที่เธอจะได้เรียนมหาวิทยาลัยก็ใกล้จะเป็นจริงแล้วเธอหยิบเงินบนโต๊ะขึ้นมามองไปที่หลินหยางแล้วเดินไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นลั่วหยิ่งเดินออกไปหลินหยางก็ยิ้มแล้วพูดว่า“ป้าหานครับการที่เสี่ยวหยิ่งได้เรียนในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่ดีนะพวกป้าต้องสนับสนุนเธอนะครับ”

“เรื่องนี้ป้ารู้จ่ะป้าแค่กลัวว่ายัยหนูนี่มันยังเด็กได้เงินจากหลินหยางไปยังไม่รู้จักขอบคุณ”หานตั่วมองไปก็รู้สึกซึ้งขึ้นมา

“นี่ดึกมากแล้วนะครับถ้าป้ายังไม่กลับไปจะโดนลุงบ่นนะ”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ

“ตอนที่ป้ากับเสี่ยวหยิ่งออกมาได้ไม่นานลุงก็ดื่มแล้วไปละป่านนี้นอนแล้วล่ะมั้ง”หานตั่วได้ยินที่หลินหยางพูดก็เริ่มบ่นขึ้นมา“ไอ้คนๆนี้ไม่รู้เป็นไรชอบดื่มอะไรที่ไม่มีประโยชน์แบบนี้อยู่ได้”

“ผู้ชายน่ะครับบางครั้งก็มีบ้างป้าหานอย่าใส่ใจเลย”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“กินจนเมามันดีหรอเมื่อก่อนตอนเข้านอนขนาดไม่ได้ดื่มเยอะก็จะชอบมาทุบตีป้าบ่อยๆตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อยนะพอถึงเตียงปุ๊บก็หลับเลยไม่มารบกวนป้าละ”ป้าหานพูดแบบอายๆ

หลินหยางได้ยินดังนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าสามีของป้าก็เหมือนกับหลี่วูเฟินจะดูแลป้าไม่ได้ได้ยังไงกัน？

ลั่วหยิ่งเป็นคนที่สวยมากส่วนหยึ่งก็ได้มาจากหานตั่วเพราะหานตั่วก็เป็นคนที่สวยมากเช่นกันปีนี้หานตั่วก็อายุ30กว่าแล้วกลิ่นกายเต็มไปด้วยน้ำหอมผมเพ้าก็งดงามดั่งหางม้าดูแล้วสดชื่น

แต่ดอกไม้ในบ้านก็ไม่หอมเท่าดอกไม้ในสวนถึงแม้หานตั่วจะเป็นคนสวยแต่เมื่อใช้ชีวิตอยู่กับลั่วหย่งแล้วทั้งคู่รักกันอย่างเปิดเผยความสนใจในตัวหานตั่วก็ลดลงเช่นกัน

แต่ผู้หญิงวัยสามสิบนั้นอารมณ์ดั่งหมาป่าหญิงวัยสี่สิบนั้นร้ายดั่งเสือการที่ลั่วหย่งมัวแต่ไปสนใจหญิงอื่นไม่เอาใจใส่ภรรยาตัวเองหานตั่วก็อดที่จะบ่นไม่ได้

“งั้นให้ลุงหย่งดื่มน้อยลงดื่มมากไปมันไม่ดีต่อสุขภาพ”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“เขาดื่มมาหลายปีละพูดยังไงก็ไม่ฟังหลินหยางหนูมีแฟนยังเนี่ย？”หานตั่วถามไป

“ยังไม่มีครับ”หลินหยางตอบตามจริง

“โตขนาดนี้แล้วยังไม่มีแฟนอีก”ขณะที่หานตั่วพูดก็เดินเข้าไปข้างๆหลินหยาง

“รอว่างๆแล้วค่อยว่ากันครับผู้หญิงในเมืองตอนนี้ส่วนใหญ่เชื่อใจไม่ได้ผมต้องหาคนที่ไว้ใจได้ก่อน”หลินหยางผู้อย่างตั้งใจ

“เรื่องปกติน่ะต้องหาคนที่ไว้ใจได้อยู่แล้วพวกผู้หญิงที่จู้จี้จุกจิกวันๆคิดแต่เที่ยวเล่นอย่าไปคบเด็ดขาด”หานตั่วกล่าวเตือน

“หลินหยางตอนเรียนเคยมีแฟนมาก่อนหรือป่าว？”อยู่ดีๆหานตั่วก็ถามขึ้นมา

“ไม่ครับทำไมหรอครับ”หลินหยางเริ่มหน้าแดงเพราะเห็นหานตั่วที่นั่งข้างๆถึงจะไม่ได้ใส่เสื้อที่เปิดอกแต่เมื่อมองจากด้านหน้าก็สามารถเห็นหน้าอกได้

“ถามไปงั้นแหละหนูเพิ่งมาจากบ้านหลี่อิงใช่มะ？”หานตั่วถามอีก

“ใช่ครับไปช่วยเธอเก็บข้าวโพดอยู่กินข้าวที่นั่นแล้วค่อยกลับมา”หลินหยางตอบกลับ

“หนูยังไม่ได้คบกับเธอหรอ？”หานตั่วถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ

ในใจของหลินหยางก็รู้สึกหวั่นๆทำไมซิกเซนต์ของผู้หญิงคนนี้แม่นขนาดนี้？เลยพูดแบบรักษาท่าทีไปว่า“เปล่านี่ครับจะเป็นไปได้ยังไงป้าหานอย่าซี้ซั๊วพูดนะ”

“ป้าไม่เชื่อหรอกกลับมาช้าขนาดนี้ป้าไม่เชื่อว่าหนูจะไม่ไปทำอย่างอื่น？”หานตั่วถามซ้ำเข้าไปอีก

“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”หลินหยางตอบอย่างจริงจัง

“งั้นป้าจะเชื่อหนูสักครั้งหลินหยางแล้วหนูคิดว่าเสี่ยวหยิ่งเป็นไงบ้าง？”หานตั่วเปลี่ยนคำถาม

ถ้าคิดถึงลั่วหยิ่งปีนี้เพิ่งอายุ19แต่ทรวดทรงก็สวยงามแล้วหลินหยางตื่นเต้นแล้วพยักหน้าตอบไปว่า“เธอเป็นคนสวยนะแถมนิสัยดีด้วย”

“ถ้าชอบเสี่ยวหยิ่งล่ะก็วันหลังไปเที่ยวที่บ้านป้าได้นะ”หานตั่วพูดขึ้นมา

หลินหยางได้ยินก็รู้สึกสั่นๆรู้สึกถึงการที่จะนำเสนอลูกสาวตัวเองแต่ลั่วหยิ่งก็ดีนะเป็นคนอบอุ่น

“ครับเดี๋ยวว่างๆจะไปนั่งที่บ้านนะ”หลินหยางตอบรับไป

“งั้นดีนี่ก็ดึกมากละพักผ่อนเถอะ”หานตั่วลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

หลังจากที่ส่งหานตั่วหลินหยางก็ปิดบ้านเข้าห้องนั่งบนเตียงในใจก็ว้าวุ่นเหมือนกับมีพายุทอร์นาโด

หนึ่งคืนที่เงียบสงบวันที่สองตอนเช้ามืดดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นทางทิศตะวันออกหลินหยางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา

ตามกิจวัตรหลินหยางก็เริ่มฝึกวิชาหลงเถิงเฟิงอู่ที่ฝึกเป็นประจำในครอบครัวเขาเริ่มสะบัดพู่กันในมือแล้วฝึกเขียนตัวอักษรบนกระดานไม้

อักษรที่เขาเขียนนั้นสวยงามแข็งแกร่งมีพลังและมีความสง่างามหลังจากที่หลินหยางฝึกเขียนกลอนตัวอักษรที่เขียนก็เพิ่มความบรรจงเข้าไปอีก

การฝึกเขียนไม่เพียงแค่ให้เขียนสวยขึ้นแต่ยังสามารถทำให้คนหลงใหลได้โบราณว่าไว้ว่าหากเปรียบอักษรเป็นคนก็หาใช่ที่รูปร่างหน้าตาแต่สื่อถึงจิตใจของคนนั้นๆคนที่เขียนสวยไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีแต่ถ้าเป็นคนที่จิตใจว้าวุ่นตัวอักษรที่เขียนออกมาจะไม่มีทางสวยงามอ่อนช้อยได้เลย

เมื่อหลินหยางฝึกเสร็จก็เป็นเวลาเก้าโมงครึ่งเขาได้คิดอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจที่จะจัดยาต่อ

เขาได้นำหม้อขนาดเล็กสำหรับสกัดยาออกมาแล้วหยิบส่วนผสมของยาของตนเองมาบดให้เป็นผงหลินหยางหายใจเข้าลึกๆแล้วจึงเริ่มสกัดยา

ยาที่หลินหยางต้องสกัดมีหลักๆอยู่สองอย่างอย่างแรกคือยาชูกำลังของหารซินอย่างที่สองคือโคลนมาร์คหน้าที่ญาณิดาสั่งไว้หนึ่งล้านรายการ

เนื่องจากโคลนพอกหน้าเป็นสิ่งที่หลินหยางเคยทำมาก่อนเขาสามารถจัดส่วนผสมได้อย่างชำนาญหลังจากที่หลินหยางทำโคลนพอกหน้าเสร็จก็มาสกัดส่วนผสมของยาชูกำลัง

เขาได้นำดอกกัสฟูมัรยัมโสมจีนผงไข่มุกเก๋ากี้เห็ดหลินจือและสมุนไพรต่างๆมาใส่ในหม้อแล้วก็เฝ้าดูการแปรสภาพและคอยเติมส่วนผสมเป็นระยะๆ

คราวที่แล้วเขาใช้ดอกกัสฟูมัรยัมไปแค่ส่วนหนึ่งคราวนี้หลินหยางได้ใช้ดอกกัสฟูมัรยัมทั้งหมดสามารถใส่ได้เท่าไหร่ก็ใส่ไปเท่านั้น

เมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นหอมของสมุนไพรก็ออกมาจากหม้อหลังจากที่เขาได้นำส่วนผสมทั้งหมดเข้าใส่ไปหลินหยางรู้ว่าตอนนี้แค่รอให้มันเข้าที่ก็พอหลังจากที่ปิดฝาหม้อก็มานั่งรอข้างๆรอโคลนพอกหน้าเสร็จสมบูรณ์

ไอความร้อนเริ่มฟุ้งกระจายในห้องเพียงไม่กี่นาทีทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมเป็นกลิ่นหอมชนิดที่ทำให้คนชอบและหลงใหล

เมื่อกลิ่นหอมของยาในห้องฟุ้งกระจายจในระดับหนึ่งหลินหยางก็รู้ว่าต้องลดไฟจึงค่อยๆลดและดับไฟลงในที่สุด

เมื่ออุณภูมิในหม้อลดลงหลินหยางก็รีบเปิดฝาออกกลิ่นหอมที่เข้มข้นกว่าดื่มก็ลอยขึ้นมาจากในหม้อ

เมื่อหลินหยางได้สูดดมเข้าไปก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอันน่าหลงใหลเขารู้สึกมีความสุขมาก

เมื่อมองสิ่งที่สีเขียวเข้มในหม้อหลินหยางก็ยิ่งมีความสุขเข้าไปอีกในการสกัดยาครั้งนี้ไม่ว่าสีสันหรือประสิทธิภาพนั้นเพิ่มขึ้นจากครั้งก่อนมาก

ซวยละดันมีขวดไม่พอหลินหยางรู้สึกลำบากใจเมื่อนึกถึงปัญหาที่สำคัญมาก

ยาสมุนไพรนี้ไม่สามารถเก็บไว้ได้นานหลินหยางได้หาของอยู่พักใหญ่แต่ก็หาภาชนะที่เหมาะสมไม่ได้หลังจากที่มองไปรอบๆก็พบสิ่งที่ตามหาเขาได้เจอขวดอาหารเสริมเปล่าๆที่มุมห้องเขาหยิบขึ้นมาแล้วเอาไปล้างใช้แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อรวมถึงใช้น้ำบาดาลล้างซ้ำจนพอใจ

เมื่อขวดแห้งหลินหยางก็เอาช้อนไปตักโคลนพอกหน้าจากในหม้อเข้าไปในขวด

ครั้งนี้เขาทำโคลนพอกหน้าไว้เยอะมากต้องใช้ขวดถึงสามขวดถึงจะใส่หมดเมื่อประมาณการคร่าวๆถ้าอ้างอิงจากจำนวนขวดที่ใช้ครั้งที่แล้วก็คงจะต้องใช้ประมาณ30ขวด