ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - ตอนที่77ดูหน่อยว่ามันเหมือนอะไร
ตอนที่77ดูหน่อยว่ามันเหมือนอะไร
“ตอนนี้ยังไม่ต้องหรอกครับต่อไปถ้าหากผมยังหาไม่เจอจะมารบกวนให้คุณป้าช่วยก็แล้วกันครับ”หลินหยางปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมเธอช่างดีแบบนี้เนี่ยแน่ใจนะว่าไม่อยากให้ป้าช่วยแนะนำให้”ฮันน่าให้หลินหยางนั่งลงข้างๆตัวเองและเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาว่า:“เสี่ยวหยางเธอยังไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงจริงๆเหรอ?”
“ผม………”ทุกครั้งที่โดนถามด้วยคำถามนี้หลินหยางเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไง
ผลก็คือหลินหยางไม่ได้ตอบเพราะตามธรรมชาติแล้วคนอื่นๆมักจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายคนโตเสมอเมื่อมองมาที่หลินหยางช้าๆฮันน่าจึงพูดขึ้นว่า:“ไม่ใช่แบบนั้นหมายถึงว่าเธอเคยคิดเรื่องผู้หญิงบ้างหรือเปล่า?”
“คิดสิครับใครบ้างจะไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้น”หลินหยางพูดออกมาเบาๆ
“งั้นเมื่อเธอคิดตรงนี้ก็ใหญ่ขึ้นมาแบบนี้เหรอ?”ฮันน่าถามขึ้นทันที
“รู้แล้วจะถามทำไมล่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
“แค่กแค่กเงินทุนก้อนนี้มากมายมหาศาลจริงๆเร็วเข้าเถอะถอดกางเกงออกให้ฉันดูหน่อยว่ามันเป็นยังไงกันแน่”พูดจบก็ดึงกางเกงของหลินหยางลงเดิมทีหลินหยางสวมกางเกงตัวใหญ่จึงสะดวกมากๆไม่นานกางเกงตัวใหญ่ที่หลินหยางสวมอยู่ก็ถูกฮันน่าถอดออกได้อย่างง่ายดาย
เมื่อมองไปที่แกนกลางกายที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้นปากเล็กๆของฮันน่าก็เปิดเป็นรูปตัวโอทันทีแม้ว่าการสัมผัสจะเป็นเรื่องเดียวกันแต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองแล้วก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
“ฮันน่าแบบนี้มันไม่ดีนะ”หลินหยางพูดเบาๆ
“ทำไมจะไม่ดีล่ะเธอรังเกียจที่ฉันแก่กว่าเธอเหรอ?หรือรังเกียจที่ฉันไม่สวยกัน?”ฮันน่าถามด้วยความโกรธเคือง
“ไม่หรอกครับผมคิดว่าคุณสวยมากจนไม่สามารถจะพูดได้เลยและยังดูเด็กมากๆผมจะไปรังเกียจคุณได้ยังไงกันล่ะแต่ผมกลัวว่าแบบนี้มันจะทำให้คุณดูไม่ดีน่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาอย่างจริงจัง
“ในบ้านหลังนี้มีแค่เราสองคนเธอไม่พูดฉันไม่พูดใครมันจะไปรู้?ยังไงล่ะหรือเธอจะไปพูดกับคนอื่นล่ะว่าฉันสัมผัสเธอ?”ฮันน่ากวาดสายตาไปหาหลินหยางพลางพูดด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าของหลินหยางแดงเล็กน้อยแล้วรีบพูดต่อว่า:“ไม่หรอกครับไม่ไปพูดกับคนอื่นแน่นอน”
“ไม่พูดคือไม่ปฏิเสธสินะอย่าบอกว่าฉันสัมผัสเธอแม้ว่าเราสองคนจะทำเรื่องแบบนั้นก็เถอะมีใครจะรู้ถ้าเราสองคนไม่พูด?ฮันน่ามองหลินหยางด้วยแววตาเย้ายวนน้ำเสียงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ
หลินหยางตกใจกับคำพูดที่กล้าหาญของฮันน่าชั่วครู่หนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาไม่รอให้หลินหยางพูดทันใดนั้นฮันน่าก็โน้มตัวเข้าไปหาหลินหยางปากเล็กของเธอเปิดออกประกบเข้ากับหลินหยางทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความสบาย
หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธแต่หลับตาลงและเพลิดเพลินไปกับรสสัมผัสนั้นผ่านไป5-6นาทีฮันน่าก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หลินหยางแล้วถามขึ้นมาว่า:“ตอนนี้ยังอยากได้ผู้หญิงอยู่หรือเปล่า?”
“อยากได้”หลินหยางตอบอย่างตรงไปตรงมา
จากนั้นก็จับมือของหลินหยางมาวางบนหน้าอกของตัวเองหลินหยางบีบอย่างมีสติหลังจากนั้นไม่นานลมหายใจของฮันน่าก็เริ่มแรงขึ้น
“เสี่ยวหยางถ้าเธอต้องการวันนี้ป้าก็จะสัญญากัยเธอ”ฮันน่ารีบพูดออกมาขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินหยาง
ไม่นานทั้งสองคนก็พากันขึ้นไปอยู่บนเตียงมือใหญ่ของหลินหยางก็ค่อยเปลี่ยนและเลื่อนไปตามรูปร่างนั้นอย่างต่อเนื่องจากนั้นก็เลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบถามข้างหูฮันน่าว่า:“ฮันน่าคุณจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม?”
“เธอวางใจเถอะฉันจะไม่โทษเธอเลยเธอไม่คงไม่คิดแบบนั้นใช่ไหมถ้าอย่างนั้นก็เร็วเข้าเถอะ”ฮันน่าคะยั้นคะยอ
เมื่อหลินหยางได้รับการคะยั้นคะยอก็ไม่คิดจะปฏิเสธจึงถอดเสื้อผ้าของฮันน่าออกหมดทุกชิ้นจากนั้นก็กดร่างของเธอลงไป
ความรู้สึกที่ได้รับยิ่งตอบสนองมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆใจของฮันน่าเต้นด้วยอารมณ์สั่นไหวอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา
เวลาล่วงเลยมากว่าหนึ่งชั่วโมงทั้งสองคนนอนหอบด้วยความเหนื่อยอยู่เตียงฮันน่าหันมากระซิบเบาๆ:“หลินหยางเธอนี่ช่างเป็นลูกวัวที่สุดยอดจริงๆเลย”
“หึหึ”หลินหยางเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆเอื้อมมือไปป้วนเปี้ยนอยู่บนหน้าอกของฮันน่า
“เธออย่ามาแกล้งกันสิทำไมเธอโหดร้ายแบบนี้เนี่ยต่อไปคงต้องแนะนำวิธีผ่อนคลายให้กับเธอแล้วล่ะเธอจะต้องอะไรที่ทำให้เธอพอใจ”ฮันน่าอ้าปากค้าง
“ป้าฮันครับคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้เหรอ?”หลินหยางยิ้ม
“อย่ามากวนน่าไม่ต้องพูดว่าฉันแต่งงานแล้วฉันยังแก่กว่าเธอหลายปีฉันยังสามารถอยู่กับเธอได้อีกสองสามปีเมื่อถึงเวลาที่ฉันแก่ลงเธอก็จะต้องไปหาความสุขกับคนอื่นฉันไม่คิดว่ามันจะยากเย็นอะไรขนาดนั้น”ฮันน่ามองไปที่หลินหยางและพูดต่อ:“แต่ถ้าฉันยังเป็นเด็กวัยรุ่นอายุสิบกว่าๆจะต้องแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน”
“หึหึแบบนั้นผู้ใหญ่คงได้ฆ่าผมตายแหงๆ”หลินหยางพูดพลางหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องไปพูดถึงเขาหรอกปกติแล้วขามักจะคิดถึงแต่เรื่องเลื่อนตำแหน่งเท่านั้นเพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นใหญ่เขายังคงคิดทำเรื่องราวต่างๆหลายๆสิ่งและก็ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของฉันมักจะไปใช้พลังงานที่อื่นเสมอผ่านไปหลายคืนก็ไม่รู้ว่าฉันรออยู่…..”ฮันน่าด่าออกมาจนหน้าแดงก่ำ
“พอแล้วครับผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ก็จริงแต่ในวงการข้าราชการก็คงยังเป็นเด็กอยู่ดี”หลินหยางปลอบใจฮันน่า
พูดคุยอยู่กับฮันน่าสักพักเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยวกว่าแล้วตัวเองก็ต้องกลับไปทำอาหารเที่ยงให้จางเยว่จากนั้นเขาก็รีบแต่งตัวแล้วบอกลา
“ต่อไปถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันอีกนะ”ฮันน่าจึงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลินหยางจะไปแล้ว
“หึหึได้ครับถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะครับ”หลินหยางพูดจบแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทันที
หลังจากกลับมาถึงบ้านหลินหยางก็คิดว่าตัวเองออกไปนานขนาดนี้ไม่รู้ว่าจางเยว่จะเป็นอย่างไรบ้างเดินไปที่ห้องนอนก็ผลักประตูเปิดออกไปอีกด้านหนึ่ง
หลังจากเปิดประตูแล้วหลินหยางก็รู้สึกตื่นตาและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆเพียงแค่เห็นเสื้อผ้าที่จางเยว่สวมใส่อยู่ในตอนแรกทั้งหมดมันถูกถลกขึ้นมาแล้วชั้นในถูกดึงลงมาไว้ที่เข่าจางเยว่กำลังอ่านหนังสือที่เธอให้เขาวางไว้ให้เธอข้างๆในขณะที่มืออีกข้างก็คลำอยู่ตรงหว่างขาของเธอเอง
ดูท่าทางคงจะตื่นเต้นมากๆใบหน้าของจางเยว่แดงก่ำขึ้นมาท่าทางหอบๆในแววตาเผยเป็นประกายไม่ได้ถูกล่อลวงเลย
เมื่อรู้ว่ามีใครเข้ามาในห้องจางเยว่ก็ดึงมือออกมาจากหว่างขาตัวเองแล้วก็ลงมาใส่กระโปรงอย่างรวดเร็วเธอทำทุกอย่างอย่างคล่องแคล่วรวดเร็วในเวลาเดียวกันมองไปที่ประตูด้วยความตื่นตระหนกจากนั้นก็เดินเข้าไปหาหลินหยางและพูดด้วยความโกรธว่า:“นายเดินเข้ามาเงียบๆได้ยังไงจะเข้ามาทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนล่ะ?”
หลินหยางยิ้มขึ้นมาในใจวิธีลับๆทั้งหมดนั่นมาจากหนังสือเล่มนั้นสินะเขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าและพูดว่า:“ฉันคิดว่าฉันน่าจะเห็นหมดแล้วล่ะแม้ว่าเธอจะไม่สวมเสื้อผ้านอนก็เถอะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรใครจะไปรู้เรื่องแบบนี้กันล่ะ”
“นาย!”ใบหน้าที่แดงก่ำมองมาที่หลินหยางจางเยว่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า:“เป็นเพราะนายนายเข้ามาทำอะไรเนี่ย?”
“พี่เยว่นี่มันบ้านฉันนะพูดอีกก็คือเธอไม่รู้เหรอว่ากำลังทำแบบนี้อยู่แต่ฉันจะไม่โทษเธอหรอกนะเธอจะทำต่อเลยก็ได้นะ”หลินหยางพูดอย่างไร้เดียงสา
“ไปตายซะ!”จางเยว่ทุบตีหลินหยางด้วยความโกรธแต่เธอไม่มีแรงมากพอเมื่อทุบไปที่ร่างของหลินหยางหลินหยางกลับรู้สึกเหมือนว่าจางเยว่กำลังนวดให้เขา
“พอแล้วพอแล้วฉันกลับมาทำกับข้าวให้เธอนะหิวแล้วสินะ”หลินหยางมองไปที่จางเยว่และเอ่ยถามขึ้น
เมื่อถูกหลินหยางตั้งประเด็นขึ้นมาจางเยว่จึงพูดขึ้นว่า:“ก็ไม่ได้หิวขนาดนั้นแต่ถ้านายทำฉันก็จะกิน”
“พูดออกแบบนี้หน้าไม่อายเลยนะไม่หิวก็ต้องกิน”หลินหยางพูดอย่างโอ้อวด
มองหลินหยางด้วยอารมณ์โกรธเคืองจางเยว่จึงพูดด้วยอารมณ์โกรธออกมาว่า“เฮ้อจะกินให้นายจนไปเลย”
เมื่อมองไปที่ท่าทางของจางเยว่แล้วนั้นหลินหยางก็รู้สึกมีความสุขบับจมูกของเธอพลางพูดขึ้นว่า:“โอเครอฉันทำให้กินนะ”
เมื่อหลินหยางลุกขึ้นไปทำกับข้าวให้เธอทันใดนั้นจางเยว่ก็ดึงกางเกงตัวใหญ่ๆนั้นขึ้นมาแล้วหันกลับมาถามว่า:“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
จางเยว่เดินตรงไปที่เตียงตบลงตรงพื้นที่ข้างก่อนจะพูดขึ้นว่า:“นายนอนกับฉันสักครู่ได้ไหมฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่คุยกันก่อนแล้วค่อยไปทำกับข้าวก็ได้นะ”
ให้นอนกับสาวสวยหลินหยางรู้สึกเต็มใจมากเขาถอดรองเท้าออกและขึ้นไปนอนลงข้างๆซึ่งใกล้กับจางเยว่มาก
“ต่อไปจะเข้ามาห้องฉันก็ต้องเคาะประตูก่อนนะได้ยินหรือยัง?”จางเยว่พูดขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม
หลังจากหลินหยางได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไรจ้องไปที่จางเยว่และพูดขึ้นว่า:“นี่มันเป็นห้องของฉัน”
“ฉันไม่สนหรอกยังไงก็ตามตอนนี้มันเป็นของฉันนายก็จำไว้ด้วยว่าต้องเคาะประตูได้ยินไหม?”จางเยว่ถามขึ้นอีกครั้งแล้วหันไปมองหลินหยาง
หลินหยางหันไปมองจางเยว่ที่อยู่ด้านข้างเนื่องจากมันอยู่ใกล้กันมากๆแสงสว่างจากด้านนอกเผยให้เห็นผิวกายบางส่วน
เขากลืนน้ำลายลงคอหลินหยางก็ถามขึ้นอย่างติดตลกว่า:“ทำไมเธอยังอยากช่วยตัวเองอยู่เหรอ”
“ฉันจะฆ่านาย!”เมื่อได้ยินหลินหยางหัวเราะเยาะตัวเองจางเยว่จึงเข้าไปหาหลินหยางมือของเธอบีบเข้าไปที่คอของหลินหยางแต่เนื่องจากเขาไม่มีแรงมากพอหลินหยางจึงผละออกได้อย่างง่ายดายและร่างของจางเยว่ก็ตกมาอยู่ในอ้อมแขนของหลินหยาง
เมื่อได้สัมผัสกับร่างบางของหญิงสาวในอ้อมแขนหลินหยางก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า:“โอเคคราวหน้าถ้าฉันจะเข้ามาฉันจะเคาะประตูก่อนแบบนี้โอเคไหม?”
“เฮ้อคนเลว”จางเยว่มุยปากเป็นเชิงไม่พอใจมือเล็กๆทุบลงบนอกของหลินหยาง
“เธอกำลังอยู่บนตัวฉันนะไม่ลงไปเหรอ?”หลินหยางยิ้มแล้วถามขึ้น
จางเยว่ซึ่งอยู่บนตัวของหลินหยางหน้าแดงขึ้นเพราะความเขินอายแต่ก็ยังไม่ลงไปมือทั้งสองข้างสัมผัสลงมาไม่นานก็สัมผัสลงมาถึงพื้นที่แกนกายของหลินหยางแล้ว
มันอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เลือดลมฝึกไหลเวียนก็ได้หลินหยางตื่นตัวอย่างรวดเร็วรู้สึกได้ถึงความยาวอันน่าทึ่งจนจางเยว่รู้สึกตกใจ
“เมื่อกี้หนังสือที่ฉันอ่านก็เพิ่งบอกยิ่งผู้ชายมีขนาดใหญ่ขึ้นผู้หญิงก็จะยิ่งสบาย”จางเยว่พูดออกมาเบาๆ
“ทำไมล่ะเธอเพิ่งจะรู้เหรอ?”หลินหยางหัวเราะออกมา
“ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยได้ยินมาแต่ไม่เคยลองของใหญ่แบบนายเลย”จางเยว่รู้สึกเขินมากแต่ก็ยังพูดออกมา
“หลินหยางหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า:“ไม่ใหญ่เกินไปใช่ไหม?”
“อย่ามากวนสิสาวแก่มักจะมีคุณธรรมมากไม่ใช่หรอ?จะได้มีชีวิตที่ดีกับอดีตสามีแต่เขากลับไม่แก่ไปกว่าเธอเลย”จางเยว่หยิกหลินหยางด้วยความโกรธ
“หึหึรู้ไหมว่าฉันเก่งแค่ไหน?”หลินหยางหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“แม้ว่าจะดูเหมือนมีเงินทุนอยู่มากก็เถอะแต่ถ้าเอามาใช้จริงๆใครจะไปรู้ว่าจะเป็นยังไง”จางเยว่พูดขึ้นอย่างไม่แคร์
“เธอจะไม่บังคับฉันสินะร่างกายของเธอดีขึ้นเยอะแล้วแม้ว่าตอนนี้ฉันจะทำแบบนั้นกับเธอมันก็จะไม่มีผลกับร่างกายของเธออยู่ดี”หลินหยางพูดขึ้นมาด้วยท่าทางดุร้าย
เมื่อได้ยินหลินหยางบอกว่าสามารถที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้จางเยว่ก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาและรู้สึกได้ถึงความแข็งของหลินหยางที่ทะลุผ่านเสื้อผ้าออกมาแล้วมองไปที่หลินหยางก่อนจะพูดขึ้นว่า:“ฮ่าฮ่านายกล้าเหรอ?”
คำพูดเหล่านี้เหมือนจะเป็นการล่อลวงและยั่วยุไฟราคะของหลินหยางให้ลุกโชนขึ้นทันทีเขาวางจางเยว่ลงจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของของจางเยว่ออกไม่นานจางเยว่ก็ถูกหลินหยางดึงลงมา
ใบหน้าแดงก่ำมองไปที่หลินหยางสองมือของจางเยว่วางลงบนหน้าอกแล้วพูดขึ้นมาอย่างอายๆว่า:“นายอยากจะเข้ามาจริงๆใช่ไหม?”
“ใช่วันนี้เธอคิดว่าเธอจะหนีพ้นเหรอ?”หลินหยางส่งเสียงหัวเราะหึหึออกมามือทั้งสองข้างยืนไปที่จางเยว่จางเยว่อยากจะผลักหลินหยางให้ออกไปแต่ร่างกายเธอไม่มีแรงมากพอนอกจากนี้ในใจเธอเองก็ยังคงมีความปรารถนากึ่งผลักกึ่งดึงอีกทั้งหลินหยางเองก็ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นกับเธอ
หลังจากนั้นไม่นานความหลงใหลของจางเยว่เมื่อตอนที่เธออ่านหนังสือเล่มนั้นก็ได้ดึงตัวของหลินหยางลงมาทันทีพร้อมกับอ้าปากกว้าง
หลินหยางไล่มือลงมาจนสุดทางก็พบกับป่าจึงเข้าไปค้นหาไม่นานก็รู้สึกได้ถึงน้ำไหลหยาดเยิ้มออกมา
หลังจากนั้นไม่นานร่างกายของจางเยว่ก็เกร็งตัวขึ้นแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อนอนลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงเสียงครางยังคงออกจากปากอย่างต่อเนื่อง
มือเล็กๆของจางเยว่ควานหาหลินหยางไม่นานร่างของทั้งสองคนก็ไม่มีเสื้อผ้าหลงเหลือแม้แต่ชิ้นเดียวเมื่อมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างหลินหยางก็ยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อยและกระซิบลงข้างหูของเธอว่า:“ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าของๆฉันมันยังใช้ประโยชน์ได้ดีเยี่ยมเลยล่ะ”
“เร็วเข้าเถอะ”จางเยว่พูดขึ้นด้วยท่าทางอายๆจนหน้าแดง
เมื่อหลินหยางขยับเข้าไปอีกก้าวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก:“หลินหยางเธออยู่บ้านหรือเปล่า?”
ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นก็ทำให้ทั้งสองคนตกใจอย่างมากจางเยว่ที่มีความกระหายอยากให้หลินหยางปรนเปรอนั้นจึงถามขึ้นมาด้วยความไม่พอใจว่า:“เสี่ยวหยางนี่ใครน่ะ?”
หลินหยางได้ยินเสียงนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือหลี่หรูเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของตัวเองนั่นเองผู้หญิงคนนี้จะมาไม่ช้าก็เร็วๆนี่แหล่ะดันมาตอนที่ตัวเองกำลังเข้าได้เข้าเข็มเนี่ยนะ
ถอนหายใจออกมายาวๆทำอะไรไม่ถูกจึงมองไปที่จางเยว่และพูดว่า:“ถ้ามีเวลาว่างก็มาอีกนะ”
“ไปตายซะถึงว่างก็ไม่มาหานายแล้ว”จางเยว่พูดอย่างหมดอารมณ์รู้สึกค่อนข้างรำคาญนิดหน่อยและมองไปที่หลินหยางด้วยความโกรธเคือง
“โอเคงั้นคืนนี้ไหมล่ะ?”หลินหยางมองไปที่ใบหน้าแดงระเรื่อของจางเยว่
“อืม”จางเยว่ระงับความต้องการเอาไว้และลุกขึ้นมาแต่งตัวพร้อมกับหลินหยาง