ซูเปอร์หมอเข็ม/หมอเข็มยอดฝีมือ（NC25+） - บทที่238 บทลงโทษของการวู่วาม
บทที่238 บทลงโทษของการวู่วาม
คำพูดของหลินหยางทำให้จ้าวหย่าจิ้งกลัวขึ้นมาทันที เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะยอมทำถึงขั้นนี้เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว
“นายรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?” จ้าวหย่าจิ้งแกล้มทำเป็นไม่กลัวแล้วถาม
“รู้ดีเลย แต่ผมรู้ว่าคุณก็รู้ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้ กล้าทำก็กล้ายอมรับ คุณแค่บอกว่าเอาไป๋เซียนเฉ่าไปซ้อนไว้ที่ไหน แค่นั้นผมก็จะปล่อยตัวคุณไป” หลินหยางพูดโหดร้าย
หัวใจของจ้าวหย่าจิ้งเริ่มเต้นแรงขึ้น สายตาของหลินหยางในตอนนี้เหมือนกับมีดเล่มหนึ่งที่มองทะลุตัวของเธอเลย อยู่แบบนี้ไว้หลายนาที เธอพูดอย่างยอมแพ้ว่า “หนีออกไปจากห้องสมุดข้างหลัง ตอนนี้คงกลับไปถึงเซียนเฉ่าเก๋อแล้วละ”
“ง่ายๆ แค่นี้？คุณรู้นะว่าการหลอกผมแล้วผลที่ตามมาคืออะไร” หลินหยางข่มขู่ต่อ
ครั้งนี้คงทำให้เธอโกรธแล้วจริงๆ จ้าวหย่าจิ้งจับมือของเขาแล้วพูดว่า “ฉันรู้ นายแทงสิ แทงมาตรงนี้เลย”
หลินหยางอึ้งไปสักพักแล้วรีบดึงมือกลัวมา แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “หวังว่าที่คุณพูดนั้นเป็นความจริง”
คิดไม่ถึงว่าจ้าวหย่าจิ้งจะโกรธแล้วกระโจนมากันที่คอของเขาเหมือนกับเสือดำตัวเมีย
หลินหยางอยากจะผลักตัวเขาออก แต่ในมือจับมีดไว้กลัวว่าจะไปโดนตัวจ้าวหย่าจิ้ง ก็เลยปล่อยให้เธอกัดต่อไป ผู้หญิงคนนี้บ้าขึ้นมา กัดโดยไม่ไว้หน้าใครเลย
หลินหยางรีบผลักเธอออกเพราะทนเจ็บไม่ไหวแล้ว “คุณจะบ้าไปแล้วหรอ คนตระกูลจ้าวชอบกัดคนแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย？”
จ้าวหย่าจิ้งเกิดหึงขึ้นมาในใจ เพราะเธอรู้ว่าต้องจ้าวชิวเยว่ที่เคยกัดเขามาก่อน
“ชิวเยว่กัดส่วนไหนของนาย” จ้าวหย่าจิ้งเช็ดปากแล้วพูด
“ไหลด้านซ้ายของฉัน” หลินหยางกระชากเสื้อลงแล้วพูด
รอยฟันที่เห็นได้ชัดจนน่ากลัว ทำให้จ้าวหย่าจิ้งนั้นหึงยิ่งกว่าเดิม
เธออายุ 38 ปีแล้ว ชีวิตที่ดีได้หายไปอย่างไม่สามารถหวนกลับมาได้ แต่ก็ไม่มีผู้ชายที่รักเธอเลยสักคน
จ้าวชิวเยว่กลับมีผู้ชายที่สามารถให้เธอกัดเพื่อหายโกรธ ในใจของจ้าวหย่าจิ้งรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ก็เลยกระโจนเข้าไปอีกครั้ง
หลินหยางจะไปคิดได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนี้จะบ้าได้ขนาดนี้ จ้าวหย่าจิ้งกระชากเสื้อของเขาออกแล้วกัดลงไปแรงๆ ที่ไหล่ข้างขวาของเขา
หลินหยางเจ็บมากแต่ไม่มีที่ระบาย ก็เลยยกมือขึ้นแล้วตีลงไปที่ตูดที่เด้งๆ ของจ้าวหย่าจิ้ง
เพี้ยะเพี้ยะเพี้ยะ ตีติดต่อกันหลายที จ้าวหย่าจิ้งก็กัดแรงยิ่งกว่าเดิม
หลินหยางก็เลยปล่อยเจินชี่บทหลงเฟิ่งเจว๋อย่างไม่รู้ตัว แรงตีก็เพิ่มมากขึ้น
จ้าวหย่าจิ้งถึงยอมปล่อย ไหล่แทบจะถูกกัดถลอก หลินหยางโกรธจนตีแรงกว่าเดิมไม่หยุด
ถึงแม้ว่าจะถูกตีที่ตูดไปหลายครั้ง แต่หลังๆ ที่ตีนั้นกลับไม่รู้สึกว่าเจ็บเลย แปลกกว่านั้นคือหลังๆ ที่ตีเหมือนมีลมร้อนๆ พัดมาด้วย
เปลวไฟที่ถูกเก็บไว้ในตัวนานแสนนานก็ถูกจุดขึ้นมา ร่างกายที่เหงามาตลอด 38 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าต้องการอ้อมกอดมากอดตัวเองไว้
และแล้วตรงหน้าก็มีอ้อมกอดดีๆ อยู่ด้วย จ้าวหย่าจิ้งกอดเขาไปโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น แล้วร้องไห้ออกมา
หลินหยางงงไปหมดเลย ผู้หญิงคนนี้เล่นอะไรอยู่ เธอเป็นคนกัดมาก่อนแท้ๆ เขาก็ตีไปแค่ไม่กี่ครั้งทำไมถึงร้องไห้ละ
“ฉันยังไม่ร้องว่าเจ็บเลย เธอร้องไห้ทำไม” หลินหยางได้แต่กอดเธอไว้แล้วถาม
“ฮือ…..ฮือ นายมันไอ้บ้า ฉันกัดนายก็เป็นเพราะนายสมควรโดน ฮือฮือ ทำไมนายต้องตีฉันแบบนั้นด้วย” จ้าวหย่าจิ้งร้องไห้เหมือนกับเด็กเล็กทำให้หลินหยางรู้สึกปวดใจไปหมด
หลินหยางค่อยๆ ลูปหลังของเธอแล้วพูดว่า “เอาละๆ ผมยอมรับว่าข่มขู่คุณ ใครให้คุณโกหกผมแบบนั้นก่อนละ”
“ผู้หญิงของนายให้ฉันทำแบบนี้ ฉันก็แค่แสดงกับเธอเท่านั้น แต่นายกลับทำถึงขนาดนี้ รังแกผู้หญิงตัวน้อยๆ อย่างฉันหรอ？” จ้าวหย่าจิ้งดึงตัวเองไปอยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอ
หลินหยางรู้สึกว่าการเถียงปัญหากับเธอนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดี ก็เลยเงียบแล้วลูปหลังของเธอต่อไป
จ้าวหย่าจิ้งพิงตรงอกของเขาไว้ ถูกเขาลูปหลังแบบนี้ ร่างกายรู้สึกสบายมาก เพราะไม่มีใครที่ให้เธอรู้สึกปลอดภัยขนาดนี้เลย เพื่อตระกูล เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ใช่ผู้ชาย เฝ้าบ้านกว้างใหญ่ด้วยตัวคนเดียวมาหลายปี ความเหงาและโดดเดี่ยวนั้นได้กลืนกินเธอไปหมดแล้ว
เอาหน้าไปแนบกับหน้าของหลินหยาง จ้าวหย่าจิ้งนั้นรู้สึกว่าหัวใจที่ถูกความเหงาและโดดเดี่ยวกลืนกินไปหมดได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ความรู้สึกแบบนี้แปลกมาก จนจ้าวหย่าจิ้งไม่อยากออกจากอ้อมกอดของหลินหยาง
รู้สึกได้ว่าผู้หญิงในอ้อมกอดได้สงบอารมณ์แล้ว หลินหยางเลยถาม “คุณไม่โกรธแล้วใช่ไหม?”
“ใครว่าไม่โกรธล่ะ ฉันถูกนายเอามีดข่มขู่ว่าจะทำให้เสียโฉมแล้วบวกกับนายลักพาตัวฉันออกมาอีกด้วย” จ้าวหย่าจิ้งพูด
ตอนนี้หลินหยางสามารถแยกแยะอารมณ์ของเธอได้แล้ว แต่ว่าที่เธอทำตัวเหมือนเด็กนั้นทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ไหว
จ้าวหย่าจิ้งและหลินหยางกอดกันไว้อย่างนั้นจนฟ้ามืด เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นมานั้นทำให้พวกเขาทั้งสองคนตกใจตื่น
“นายไปตายไหนแล้ว？” ไป๋เซียนเฉ่าถาม
“ฉัน…….กำลังหาเธออยู่ไง” หลินหยางโกหกไม่เป็นเลยจริงๆ
ไป๋เซียนเฉ่าหึทีหนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่ากอดผู้หญิงไว้แล้วไปทำอะไรที่ไหนหรอกนะ แต่เห็นว่าวันนี้นายทำตัวดี ฉันก็ยกโทษให้นายละกัน ตอนนี้ฉันกำลังเดินซื้อของกันพวกจางเยว่ ไม่สนใจนายแล้ว”
รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนแล้ว หลินหยางก็รู้สึกโล่งใจไปทันที แต่เธอก็พูดถูกที่ว่า ตอนนี้ในอ้อมกอดของเขามีผู้หญิงอยู่
“ทำไมหรอ？” จ้าวหย่าจิ้งถามเบาๆ
“ไม่ต้องตามหาแล้ว ตอนนี้ประธานไป๋ไปเที่ยวกับคนอื่นแล้ว” หลินหยางพูด
จ้าวหย่าจิ้งถึงจะพยุงตัวขึ้นมาแล้วมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เอาละ ถือว่าผมผิดเอง ไม่ควรลักพาตัวและตะโกนเสียงดังใส่คุณ ทำให้นายกอย่างคุณต้องเสียหน้า” หลินหยางพูดอย่างรู้สึกผิด
จ้าวหย่าจิ้งอยากจะกัดเนื้อของเขาให้หลุดจะได้หายแค้น แต่ว่าอาวุธข้างล่างของหลินหยางกลับแข็งขึ้นเฉยเลย
ยื่นมือไปจับ จ้าวหย่าจิ้งหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก ฉันก็จะผูกเงื่อนตายให้ตรงนั้นของนายใช้ไม่ได้ตลอดไป”
พอหยุดรถ จ้าวหย่าจิ้งพูดว่า “นายเข้ามากับฉัน ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ”
เดินเข้าไปในบ้านกับเธอ จ้าวชิวเยว่ก็เดินออกมาอย่างลีลา
จ้าวหย่าจิ้งยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่หน้าของจ้าวชิวเยว่ ทำให้จ้าวชิวเยว่งงไปทันที
“ชิวเยว่ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันยังไม่เคยตีเธอมาก่อน วันนี้เป็นครั้งแรก และฉันหวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย” น้ำเสียงของจ้าวหย่าจิ้งเย็นชามาก
น้ำตาคลอเต็มในตาของจ้าวชิวเยว่ แต่กลับไม่กล้าร้องไห้ออกมา หลินหยางรีบไปดึงเธอเข้ามากอดแล้วพูดว่า “คุณทำอะไรเนี่ย？”
“หลินหยาง ฉันตั้งใจตีต่อหน้านาย ไม่อย่างนั้นฉันคงเก็บไว้ไม่ตบก็เป็นไปได้ ฉันบอกให้นายอย่างชัดเจนเลย ไม่ว่าใครก็ห้ามทรยศฉัน ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างไม่ไว้หน้า
หลินหยางถือว่าดูออกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เลือกเดินเส้นทางปกติ ทำงานอะไรก็ต่างจากคนปกติเหลือเกิน
“พวกนายรีบไสหัวออกไปได้แล้ว ฉันอยากสงบอารมณ์อยู่คนเดียว” จ้าวหย่าจิ้งตะโกน
หลินหยางไม่พูดอะไร ลากจ้าวชิวเยว่แล้วเดินออกไป
จ้าวหย่าจิ้งรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองถูกล้วงจนโล่งไปหมด ล้มลงไปนอนกับโซฟา น้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรกันแน่ ถึงมีน้ำตาไหลออกมาตลอด
ตอนนี้หลินหยางได้พาจ้าวชิวเยว่ไปที่เซียนเฉ่าเก๋อโดยตรง ตลอดทางไม่ว่าจะปลอบยังไงน้ำตาของจ้าวชิวเยว่ก็ไหลไม่หยุด
ลากจ้าวชิวเยว่เข้าไปในห้องทำงานของไป๋เซียนเฉ่า ก็เห็นไป๋เซียนเฉ่ายืนลองเสื้ออยู่หน้ากระจกจริงๆ ด้วย
“เป็นอะไร？ทำไมถึงพาเด็กน่าสงสารคนนี้มาด้วยละ？” ไป๋เซียนเฉ่ายิ้มถาม
“หลอนไม่ใช่เด็กน่าสงสารอะไรหรอกนะ ตอนนั้นเอามีดจ่อที่หลังฉันไว้ไม่แม้แต่จะกะพริบตาเลย” หลินหยางพูดเล่นขึ้นมา
ถูกคำพูดของหลินหยางทำให้หัวเราะ จ้าวชิวเยว่หันหลังไปทันที
“ชิวเยว่ ฉันกับคุณป้าของเธอถือว่าเป็นพี่น้องกัน เรียกฉันว่าป้าน้อยละกัน” ไป๋เซียนเฉ่าพูด
“ป้าน้อย” จ้าวชิวเยว่นี่เป็นเด็กที่เชื่อฟังจริงๆ
หลินหยางเกาหัวแล้วถาม “แล้วฉันล่ะ？”
“นายไม่มีลำดับ เพราะนายต้องคอยบริการพวกฉัน” ไป๋เซียนเฉ่ากอดจ้าวชิวเยว่ไว้แล้วพูด
บรรยากาศที่อึดอัดก็ถูกทำให้เลือนหายไป หลินหยางถูมือแล้วพูด “ถ้าอย่างนั้นก็บริการพวกเธอหน่อยละกัน นวดไปพร้อมกันเลย”
“ดีเลย ฉันขอก่อน วันนี้เดินซื้อของทั้งวันแล้วเหนื่อยเหลือเกิน” ไป๋เซียนเฉ่าบิดขี้เกียจแล้วพูด
เพราะเล่นโยคะมานาน เอวของไป๋เซียนเฉ่าสามารถทับเป็นเส้นตรงบนขาของตัวเองได้แล้ว
ท่าทางแบบนี้อยากจะทำเป็นต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก แต่ว่าจ้าวชิวเยว่ยิ่งเก่งเข้าไปใหญ่
เธอเอาทั้งตัวโค้งไปข้างหลัง แล้วค่อยออกมาจากขาทั้งสองข้าง
ไป๋เซียนเฉ่าอ้าปากค้างแล้วพูดว่า “ชิวเยว่ จะหลอกคนให้ตายหรอ”
“พอดีหนูเรียนวิชาเป็นเวลานาน ความอ่อนของร่างกายก็เลยดี” จ้าวชิวเยว่พูด
ทั้งสองคนเริ่มแข็งกันขึ้นมานั้นมันจะไม่จบง่ายๆ แล้ว ไป๋เซียนเฉ่ากัดปากแล้วพูดว่า “หลินหยาง มาช่วยนวดให้ฉัน”
พูดจบ ผู้หญิงคนนี้ก็ถอดเสื้อนอกตัวเองออกอย่างไม่เขินอาย ตรงหน้าอกนั้นกลมและตรงจนทำคนอึ้งไปหมด
“ได้…….มาเดี๋ยวนี้” หลินหยางมองจนเพลิน
ในด้านนี้จ้าวชิวเยว่สู้เธอไม่ได้ และยิ่งไม่มีความกล้าที่จะเปลือยตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสองคน
หลินหยางพับแขนเสื้อขึ้น เริ่มใช้บทหลงเฟิ่งเจว๋ในการนวดให้ไป๋เซียนเฉ่า ผู้หญิงคนนี้ต้องกำลังรู้สึกดีแน่นอน เพราะเธอได้ส่งเสียงน่าอายออกมา
ยากที่จะทนไหวจริงๆ ลมหายใจของหลินหยางเองก็เริ่มไม่มั่นคงแล้ว ในที่แข็งขันของจ้าวชิวเยว่ก็ถูกปลุกขึ้นมา กัดฟันแล้วถอดเสื้อตัวเองออกจนหมด ขนาดกางเกงในเธอก็ไม่เหลือไว้เลย
ผู้หญิงทั้งสองคนนอนเรียนกันไว้ หลินหยางไม่รู้แล้วว่าควรเอามือทั้งสองของตัวเองไปนวดที่ไหน
“นวดตรงนี้ให้ฉันหน่อย” ไป๋เซียนเฉ่าชี้ตรงหน้าอก แล้วส่งวิ้งไปให้
มือข้างหนึ่งของหลินหยางวางลงไปทันที ความรู้สึกที่อวบอิ่มนั้นเป็นเพราะตัวเองค่อยช่วยเหลือถึงจะมีแบบนั้นได้ รู้สึกภูมิใจมาก
จ้าวชิวเยว่ก็กัดริมฝีปากแล้วแอบชี้ตรงหน้าอกของตัวเองเหมือนกัน
ยังดีที่มืออีกข้างหนึ่งของเขายังว่าง ก็เลยยื่นไปจับ ความรู้สึกที่แตกต่าง แต่ก็ได้ทำให้หลินหยางรู้สึกสัมผัสวิเศษมาก
“เด็กน้อย เธอนี่ถอดได้สะอาดจริงๆ หลินหยาง ฉันอยากให้นายช่วยฉันถอด และอย่างให้นายช่วย……ทำ” ไป๋เซียนเฉ่าเลียริมฝีปาก
หลินหยางก็ต้องทำตามเป็นธรรมดา ค่อยๆ ดึงกางเกงในสีขาวลง เผยจุดที่ได้ตัดแต่งเป็นที่เรียบร้อย