ดวงใจภวินท์ - บทที่ 19 กลัวผมจะกินคุณรึไง

เมื่อมองไปที่ญาธิดาที่เงียบงัน พายุจึงพูดย้ำเตือนอีกว่า “คุณภวินท์ยังบอกด้วยว่า หลังจากนี้คุณต้องรักษามันให้ดี และอย่าทำมันหายอีก”
ญาธิดาหยิบแหวนมาสวมที่นิ้วนางของมือซ้าย รู้สึกหนักใจเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับภวินท์เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่เรียบง่าย แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะซับซ้อนมากขึ้น
เมื่อออกจาก Amaya Hotel และกลับไปที่บ้านพัก ญาธิดาได้กลิ่นอาหารทันทีที่เธอเข้าประตู เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นร่างที่เดินออกจากครัว
ผู้หญิงในวัยสี่สิบเห็นญาธิดา ตาเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนจะทักทายเธอทันทีและถามขึ้นว่า “คุณคือคุณญาธิดาใช่ไหมคะ? ”
ญาธิดามึนงงเล็กน้อย “คุณคือ?”
“ฉันคือแม่บ้านที่คุณชายสั่งให้ย้ายมาจากบ้านเก่า มาดูแลชีวิตประจำวันของคุณค่ะ”
พายุก้าวไปข้างหน้าและอธิบายให้ญาธิดาฟังว่า “ป้าจันทร์มาจากคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลสถิรานนท์ คุณภวินท์ให้มาดูแลคุณนายเป็นพิเศษ”
“ดูแลฉัน?”
ญาธิดาอยากจะปฏิเสธ แต่ใครจะรู้ว่าป้าจันทร์เอื้อมมือออกไปและดึงเธอไปทางห้องอาหารอย่างกระตือรือร้น “ฉันมาดูแลคุณและคุณชาย ฉันดูแลคุณชายมาตั้งแต่ยังเด็ก ฉันรู้ดีถึงความชอบและรสนิยมของเขามาก! ในเมื่อคุณชายแต่งคุณเข้ามาในบ้าน ฉันต้องเรียกคุณว่าคุณนาย ฉันทำอาหารเย็นไว้แล้ว ไม่รู้ว่ามันถูกปากคุณหรือเปล่า……”
ญาธิดาถูกดึงไปที่ห้องอาหาร และเมื่อเธอเห็นโต๊ะอาหาร ความสงสัยทั้งหมดของเธอถูกปิดกั้น หลังจากที่เธอชิมไปสองสามคำ เธอก็ละเลยคำปฏิเสธทั้งหมด
“ป้าจันทร์คะ ลูกชิ้นไข่มุกนี่อร่อยมากเลยค่ะ! ”
ญาธิดาชื่นชมฝีมือของป้าจันทร์อย่างเต็มที่ แต่เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ามีใครบางคนเดินเข้ามา
ป้าจันทร์ได้ยินคำชมของญาธิดาในครัว และเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความยินดี “อร่อยก็ทานเยอะๆ นะคะ! น้ำสาลี่กำลังจะไปเสิร์ฟแล้วค่ะ!”
ขณะที่ญาธิดากำลังจะตอบรับ ก็เหลือบมองเห็นร่างข้างๆ และเมื่อหันหลังกลับ ก็พบว่าภวินท์ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เธอตกใจจนตะเกียบในมือตกลงมา
“คุณ…คุณกลับมาได้ยังไงคะ?”
ภวินท์มองไปที่หญิงสาว ที่ใบหน้าเปลี่ยนไปในไม่กี่วินาที แววตาของเขาแสดงความประหลาดใจ
หญิงสาวที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อครู่นี้ เมื่อเห็นหน้าเขากลับตกใจจนตะเกียบตกลงไป เขาน่ากลัวขนาดนนั้นเลยเหรอ?
“กลับบ้านตัวเอง แปลกเหรอ?”
ภวินท์เลิกคิ้ว เหยียดขายาวของเขา เดินไปหาญาธิดาและนั่งลง
“โอ้”
ญาธิดาตอบ ก้มหัวลงและหยุดพูด เมื่อเห็นคนตรงหน้า เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่Amaya Hotel ในวันนี้โดยไม่รู้ตัว และแก้มของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
และป้าจันทร์ก็ออกมาจากครัวพร้อมกับซุปในเวลาพอดี เมื่อเธอเห็นคนสองคนที่โต๊ะ เธอก็ยิ้มทันที “คุณชายกลับมาแล้วเหรอคะ!”
เมื่อสังเกตเห็นความเงียบอย่างกะทันหันของญาธิดา เธออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณนาย ทำไมคุณไม่ทานล่ะคะ?”
“คุณนาย” ญาธิดาหน้าเห่อร้อนขึ้นไปอีก เธอเหลือบมองชายตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก และส่ายหัว “ฉันอิ่มแล้ว อิ่มแล้วค่ะ”
เธอจึงลุกขึ้นทันที และหันหลังเดินจากไป
เมื่อเดินขึ้นบันไดไปครึ่งทาง ก็มีเสียงผู้ชายใสๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “วิ่งไปไหน”
ภวินท์ไล่ตามเธอไป ยกแขนขึ้นแนบกับกำแพง และขวางทางเธอไว้
ญาธิดาเงยหน้าขึ้นและมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ระยะใกล้ หัวใจของเธอก็เต้นแรง แต่ใครจะรู้ว่าภวินท์ก้มศีรษะลงอย่างจงใจ และพูดอยู่ใกล้ริมฝีปากของเธอ “กลัวผมจะกินคุณรึไง?”
“ฉัน……”
ญาธิดาสูญเสียคำพูด ไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว
เมื่อเห็นลักษณะที่ยอมแพ้ของผู้หญิง ภวินท์ยกมือขึ้นอย่างพึงพอใจจับมือเธอแล้วเดินไปที่ห้องนอน
ญาธิดารู้สึกไม่สบายใจ “คุณ……จะทำอะไรอยู่!”
หรือว่า เขายังอยากจะ……
ภวินท์ไม่ได้พูดอะไร และลากเธอเข้าไปในห้องนอน เดินไปที่เตียง “นั่ง”
ญาธิดาเริ่มประหม่าและโอบแขนของเธอไว้รอบหน้าอกโดยไม่รู้ตัว “ทำ? ทำอะไร?”
เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหญิงสาว ภวินท์ก็ทั้งหัวเราะทั้งโกรธ “ผมให้คุณนั่งลง”
พูดจบ เขาก็เปิดตู้และหยิบกล่องยาออกมา หยิบผ้าก๊อซและยาที่เขาต้องการจากกล่องนั้นออกมาอย่างคุ้นเคย
ญาธิดาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองมีบาดแผลที่ลำคอ
“ต้องเปลี่ยนผ้าก๊อซบ่อยๆ ไม่ควรให้ตรงนี้มีรอยแผลเป็น”
ภวินท์พูด และค่อยๆ ดึงผ้าก๊อซออกจากลำคอของเธอ จากนั้นก็เอาสำลีก้านจุ่มยาและทาเบาๆ
ความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อยแผ่กระจายไปทั่วลำคอ ญาธิดาสูดหายใจเข้า มองขึ้นไปที่ใบหน้าที่จริงจังของชายตรงหน้า และหัวใจของเธอก็ทรุดลงทันที
วันนี้ภวินท์ดูต่างจากเดิม แม้ว่าเขาจะยังแสดงออกอย่างเย็นชา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอบอุ่นกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย
หลังจากเปลี่ยนผ้าก๊อซอย่างระมัดระวัง ภวินท์จัดเก็บของ
“ช่วงนี้อยู่บ้านพักผ่อนไปก่อน ไม่ต้องรีบร้อนไปทำงาน”
“คือ……” ญาธิดาลังเล เมื่อนึกถึงสิ่งที่น้ำเพชรทำกับเธอ เธอมองขึ้นไปที่ภวินท์”การเลื่อนตำแหน่งของฉัน……”
“ผมเป็นคนสั่งเอง”
ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ “ทำไมกันคะ?”
ระบบการเลื่อนตำแหน่งในบริษัทโปร่งใสมาก แต่ภวินท์ละเว้นและเลื่อนตำแหน่งเธอ ไม่ต้องพูดถึงน้ำเพชรเลย เธอเกรงว่าพนักงานเก่าคนอื่นๆ ในบริษัทจะรู้สึกแย่กับเธอเช่นกัน
ดูเหมือนว่าภวินท์จะมองออกถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ เขาหยุดมือไปชั่วครู่และมองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง “ญาธิดา”
“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าคุณเป็นภรรยาของผม และคุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า”
คำพูดที่จริงจังอย่างกะทันหันของเขา ทำให้หัวใจของญาธิดาเต้นเร็วขึ้น
ไม่รอให้เธอได้พูดอะไร ภวินท์ก็หันหลังกลับแล้ววางกล่องยากลับที่เดิม “พักผ่อนให้เต็มที่ ถ้าต้องการอะไรก็เรียกหาป้าจันทร์”
เมื่อเห็นร่างของชายคนนั้นหายไปจากสายตา ญาธิดาก็ยังไม่ได้สติกลับมา
ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอมาก่อน แม้แต่จิณณ์อดีตรักแรกที่ทรยศเธอ และยังทำให้เธอเสื่อมเสียจนรู้สึกไร้ค่า แต่ภวินท์บอกว่าเธอสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้……
ในขณะที่เธอยิ้ม จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ญาธิดากลับมามีสติอีกครั้ง เหลือบมองที่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล? แม่คะ? มีอะไรหรือเปล่า?”
“ธิดา ลูกลืมไปหรือเปล่าว่ามะรืนนี้เป็นวันเกิดพ่อของลูก! พอลูกมีสามีก็ลืมพ่อแม่ไปแล้วใช่ไหม หืม?”
“โถ่ หนูลืมไปเลยจริงๆ!” ญาธิดาตีศีรษะเธอ “แม่คะ ขอบคุณที่เตือนหนูนะ!”
“ดูสิ เป็นอย่างที่แม่พูดเลย! แต่แม่เตรียมการสำหรับวันมะรืนนี้ไว้แล้ว เมื่อถึงเวลา ลูกก็พาวินมา และให้เขาโทรหาพ่อแม่ของเขา เราจะได้ทานอาหารร่วมกันเป็นครอบครัว”
“อะไรนะคะ? แม่!” ญาธิดาตกใจและไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ “โทรหาพ่อแม่ของเขาด้วยเหรอคะ?”
เธออยู่ที่บ้านพักตากอากาศมาหลายวันแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการพบเจอพ่อแม่ของภวินท์เลย เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนนี้คุณหญิงปภาวีขอให้เธอนัดทานอาหารร่วมกัน จะไม่ให้เธอรู้สึกลำบากใจได้ยังไง!
คุณหญิงปภาวีพูดอย่างที่ควรเป็น “ทำไมเหรอ? ลูกทั้งคู่ก็จดทะเบียนสมรสกันแล้ว ถึงเวลาที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจะต้องพบเจอกัน!แล้ว”
ญาธิดาหมดแรงไปพักหนึ่ง “แม่คะ……เรื่องพ่อแม่เขาขอผ่อนไว้ก่อนได้ไหม ฉันยังไม่ได้คุยกับเขาเลย”
“ผ่อนอะไรกัน? แม่คิดว่ามันเป็นเวลาที่สมควรแล้ว และเป็นวันเกิดพ่อของลูกพอดี เป็นเวลาที่ดีที่เราสองครอบครัวจะได้พบปะกัน! ธิดา พ่อของลูกตกลงเรื่องนี้แล้ว อย่ามาพยายามหลอกล่อแม่นะ!”
หลังจากที่คุณหญิงปภาวีพูดจบ เธอก็วางสายไปทันที
ญาธิดาจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มืดมิดด้วยท่าทางที่เป็นทุกข์
ถ้าเธอบอกภวินท์จริงๆ เขาจะเห็นด้วยไหม?