ดวงใจภวินท์ - บทที่ 198 รสนิยมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ

เห็นชายหนุ่มเงียบไม่ตอบ ญาธิดาจึงสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าถามต่อ “ฉันเดาถูกไหม”
เห็นได้ชัดว่าจงใจใช้คำพูดแบบนี้เพื่อยั่วยุให้เขากลับไป แต่ไม่รู้เพราะอะไรใจเธอค่อนข้างอยากรู้คำตอบของเขา
ภวินท์เลื่อนสายตาขึ้น ดวงตาที่เย็นชาไม่มีแววสั่นไหวแม้แต่น้อย เอ่ยถามกลับว่า “ญาธิดา คุณคิดว่ารสนิยมของผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
ประโยคเดียว ทำให้หัวใจของญาธิดาเย็นชาไปครึ่งหนึ่งในฉับพลัน
ภวินท์ทิ้งประโยคนี้ แล้วยื่นมือจับไหล่ของหญิงสาว จากนั้นก็ผลักเธอเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ญาธิดาถูกผลักถึงข้างเตียงผู้ป่วย ยังไม่ทันได้หันหลังไป เธอก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง “ผมสัญญากับอาจารย์แล้ว ดังนั้นจึงจะไม่ทิ้งคุณโดยไม่ดูไม่แล”
ได้ยินประโยคนี้ ญาธิดาพลันหัวใจตึงแน่น ความเศร้าที่อธิบายไม่ได้พุ่งเข้ามาในหัวใจรางๆ
ถ้าพูดอย่างนี้ แสดงว่าที่เขาดูแลเธอมาทั้งหมดเป็นเพราะเห็นแก่หน้าพ่อ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้ดูแลเธอด้วยความตั้งใจของเขาเอง
ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ใจญาธิดาก็รู้สึกเศร้าหมอง เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วหันไป มองภวินท์ด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมกับพูดเน้นคำต่อคำ “จากนี้ไป คุณไม่จำเป็นต้องดูแลฉัน ถ้าคุณพ่อถาม ฉันจะอธิบายให้เขาฟังเอง”
ภวินท์ฟังคำพูดนี้ สบสายตาที่ดื้อรั้นของเธอ หัวใจตึงแน่น ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรง ไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง ภวินท์มองสาวน้อยที่มีท่าทีเย็นชาอันไม่คุ้นเคยตรงหน้าเขา หัวใจพลันขุ่นมัว
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ยกมือมากดไหล่เธอให้นั่งลงที่ขอบเตียง “พักผ่อนก่อน เดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะโทรเรียกคนให้มารับคุณกลับไปส่ง”
พูดจบก็หันหลังเดินไปที่หน้าต่าง เอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพายุ
ดูจากเวลาแล้ว งานกิจกรรมที่นั่นน่าจะจบลงในอีกไม่นาน
เพิ่งต่อสายไปยังไม่มีใครรับสาย ญาธิดาซึ่งนั่งอยู่ที่ขอบเตียงก็ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ”
พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูปิดลง ญาธิดาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเดินไปยังห้องน้ำข้างๆ ด้วยความหดหู่เล็กน้อย
คำตอบของชายหนุ่มราวกับบทสวดมันวนเวียนอยู่ในใจเธอไม่สามารถกำจัดได้
อย่างที่คาด ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอประเมินตำแหน่งของตัวเองในหัวใจของภวินท์สูงเกินไป
เธอเบะปากยิ้มเยาะตัวเอง เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู และเห็นข้อความจากออกัส
“ธิดา ทางแพรวาไม่เป็นอะไรมาก”
“ผมเห็นการถ่ายทอดสด คุณโอเคไหม”
เพิ่งต่อสายไปยังไม่มีใครรับสาย ญาธิดาซึ่งนั่งอยู่ที่ขอบเตียงก็ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ”
“ผมกลับมาที่งานกิจกรรมแล้วนะ แล้วคุณล่ะ”
“……….”
มองดูหลายข้อความที่ส่งมาในเวลาที่แตกต่างกัน ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ยกมือขึ้นส่งข้อความตอบกลับหาเขา “ฉันไม่เป็นอะไร ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลเรื่องการติดตามผลงานของงานกิจกรรมคงต้องรบกวนคุณแล้ว”
เธอกับออกัสเป็นหัวหน้าจัดงานกิจกรรมครั้งนี้ ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น สุดท้ายแล้วทั้งสองคนจะต้องรับผิดชอบร่วมกัน อาจถือได้ว่าดั่งยืนอยู่บนเส้นด้าย ตอนนี้ต้องให้ความสนใจในส่วนของงาน ไม่สามารถให้มันยุ่งเหยิงได้
อีกฝ่ายตอบข้อความกลับมาในเวลาอันรวดเร็ว “ได้เลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ”
ญาธิดาถอนหายใจโล่งอก ล้างมือแล้วออกจากห้องน้ำ ยังไม่ทันเดินถึงสองก้าว ก็เห็นคนหลายคนตรงทางเดินที่อยู่ไม่ไกลตรงมาทางนี้
เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า ญาธิดาก็ตกตะลึง ผู้หญิงผมยาวในเสื้อเบลเซอร์ชาเนลสีเบจนั่นคือนิวราไม่ใช่เหรอ
หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง หัวใจของญาธิดาก็ตึงแน่นในฉับพลัน เธอหันหลังโดยไม่รู้ตัว และรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำ
หัวใจเต้นรัวในอก “ตึกตักตึกตัก” ไม่หยุด ราวกับว่าเธอทำอะไรผิดแล้วเกือบถูกจับได้
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอสามารถจินตนาการได้ว่าจู่ๆ นิวราก็ปรากฏตัวที่โรงพยาบาลในเวลานี้นั้นแน่นอนว่าต้องมาหาภวินท์ ถ้าเธอกลับไปห้องพักผู้ป่วยตอนนี้ แล้วชนเข้ากับพวกเขาพอดี มันคงกระอักกระอ่วนน่าดู!
ยิ่งกว่านั้น เธอกับภวินท์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน หากนิวราเข้าใจผิด เกรงว่าระหว่างพวกเขาจะยิ่งยุ่งเหยิงหนักกว่าเก่า
หลังจากซ่อนตัวอยู่ตรงประตูห้องน้ำเป็นเวลานาน ญาธิดาฟังแล้วทางเดินไม่มีเสียง จึงค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมามองไปทางห้องพักผู้ป่วย
ชายสองคนยืนอยู่ที่ประตู เหมือนเป็นบอดี้การ์ดที่ตามติดนิวรา เฝ้าหน้าประตูท่าทางขึงขัง
ญาธิดาแอบถอนหายใจโล่งอก รู้สึกดีใจที่เมื่อครู่เธอออกจากห้องพักผู้ป่วย ไม่อย่างนั้นถ้าชนเข้ากับนิวราจริงๆ ไม่ว่าเธอจะแก้ตัวอย่างไรก็คงฟังไม่ขึ้น
อีกด้านหนึ่ง ในห้องพักผู้ป่วย
ภวินท์เพิ่งวางสาย ได้ยินเสียงประตูเปิด ทันทีที่หันหลังไปก็เห็นนิวราเดินเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาตื่น
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “นิว? มาได้ยังไง”
เดิมทีเขาตกลงกับนิวราว่าวันนี้จะไปทานอาหารเย็นที่บ้านตระกูลวรโชติแต่ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นกะทันหัน ผ่านไปครึ่งทาง เขาให้พายุหักรถกลับรีบไปทางงานกิจกรรมบริษัทเทคโนโลยีโบรุย
“พี่วิน นิวได้ยินมาว่าโบรุยมีเรื่องเกิดขึ้น นิววางใจไม่ได้เลย ได้ยินว่าพี่อยู่โรงพยาบาล นิวจึงรีบมาทันที”
น้ำเสียงของนิวราดูกังวลเล็กน้อย แต่ดวงตากลับกวาดมองรอบห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นใครเลยถึงได้ถอนหายใจโล่งอก
เธอได้เห็นคลิปวิดีโอที่ถ่ายทอดสดทางอินเทอร์เน็ต เดิมทีเมื่อเธอเห็นญาธิดาได้รับบาดเจ็บ ใจเธอยังมีความสุขอยู่เล็กน้อย แต่ไม่คิดว่ายังไม่ถึงสองนาที พายุก็โทรมาบอกเธอว่าภวินท์มีเรื่องที่ค่อนข้างเร่งด่วน และอาจถึงช้าหน่อย
เธอเชื่อมโยงทั้งสองคนเข้าด้วยกันโดยอัตโนมัติ และนั่งไม่ติดในทันที ขับรถไปยังสถานที่จัดงานกิจกรรมของบริษัทเทคโนโลยีโบรุยเดี๋ยวนั้น และไล่ตามมาหาถึงโรงพยาบาล
นิวราก้าวเข้าหา ยื่นมือไปจับแขนของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ และถามเสียงเบา“พี่วิน เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ”
ภวินท์แววตาสลัวลง แต่ใบหน้ากลับเย็นชาเช่นเคย เขานิ่งไปครึ่งวินาที ก่อนจะพูดบางเบา “ไม่มีอะไรหรอก มีคนได้รับบาดเจ็บ พี่ก็เลยมาดูที่โรงพยาบาลหน่อยเท่านั้น”
นิวรากวาดสายตาไปทั่วห้องพักผู้ป่วยด้วยความว่องไว ไม่ยอมปล่อยมุมไหนที่น่าสงสัย เธอพิงอิงแอบตัวภวินท์ และถามด้วยความสงสัยเล็กน้อยว่า “ใครบาดเจ็บคะ แล้วเจ็บหนักไหม”
“ไม่ได้เป็นอะไร” ภวินท์ตอบน้ำเสียงราบเรียบ เขาพูดแล้วยกมือซ้ายขึ้นเล็กน้อยเหลือบมองดูนาฬิกา แล้วพูดเสียงเบา “นิว ไปกันเถอะ ตอนนี้ได้เวลาแล้ว ยังทันอาหารกลางวัน”
เขาพูดแล้วยื่นมือโอบนิวราอย่างอ่อนโยน ก้าวเดินออกไป
นิวราดีใจมากจึงรีบตอบ “ได้ค่ะ นิวจะบอกคุณพ่อให้รอพวกเราก่อน”
ระหว่างที่พูด ทั้งสองเคียงข้างกันเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
ภวินท์เลื่อนสายตาขึ้นกวาดมองรอบหนึ่ง แต่ไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ระหว่างคิ้วกระชับแน่น
หรือว่าญาธิดาจะหนีอีกแล้ว
เธอคงเกลียดเขามากใช่ไหมถึงได้พยายามหลบหนีจากสายตาเขาไปแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ขณะที่อยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเสียงหวานของนิวราก็ดังขึ้นข้างหู “พี่วิน เป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
เมื่อครู่เธอพูดด้วยความตื่นเต้นไปหลายคำ แต่เขาไม่ตอบอะไรเลย
ภวินท์ได้สติกลับมา พูดบางเบา “มีงานที่ยังไม่ได้จัดการ ไม่เป็นไร พวกเราไปกันก่อนเถอะ”
นิวรายิ้มและพยักหน้า กอดเขาเดินไปที่ลิฟต์
ไม่ไกลออกไป ญาธิดาหดตัวอยู่ตรงประตูห้องน้ำ มองดูร่างของทั้งสองคนที่กอดกันแนบชิดเดินจากไป ทันใดนั้นในหัวใจก็เกิดความเศร้าเจ็บปวดเอ่อล้น
ทำไมเมื่อเธอเห็นภวินท์อยู่กับผู้หญิงคนอื่น ใจเธอถึงมีความรู้สึกที่แปลกประหลาดแบบนี้