ดวงใจภวินท์ - บทที่ 720 การตัดสินใจสำคัญ
บทที่ 720 การตัดสินใจสำคัญ
ภายในรถยนต์ไมบัคบรรยากาศเยือกเย็นมาก ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึม ขับรถด้วยความเร็วสูง หลายครั้งที่รถสะบัดจนญาธิดาตัวเอียงไปติดประตูรถ
ญาธิดาจับเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น พูดขึ้นเสียงต่ำว่า “ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษากับคุณ”
“ถ้าเป็นเรื่องของสิงโต ก็ไม่ต้องพูดแล้ว”เขาตอบเสียงเย็น
ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ราวกับได้ทำการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่แล้ว เอ่ยขึ้นช้าๆว่า“ฉันอยากจะส่งอีธานกับเอลล่าและอันอันไปอยู่ที่ozone”
เอี๊ยด
เสียงเบรกเสียดสีดังก้องอยู่ในหู
ดวงตาที่ดำสนิทของภวินท์มองไปที่เธอ แค่สายตาธรรมดาเท่านั้น ก็สามารถทำให้เธอรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล
เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ แล้วก็เอ่ยถามเสียงเบาว่า “ถ้าให้อีธานกับเอลล่าอยู่ใกล้ๆ คุณรับประกันได้ใช่ไหมว่าพวกเขาจะปลอดภัย”
“แน่นอน”ภวินท์จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ
“แต่ฉันไม่กล้าเดิมพัน”คำตอบของเธอก็หนักแน่นมากเช่นเดียวกัน “ความแค้นระหว่างคุณกับสิงโตมีมากแค่ไหน คุณเองก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ มีบทเรียนจากการสู้กันครั้งที่แล้ว พวกเราก็ยังต้องระวังตัวอยู่ดี”
ภวินท์ยื่นมือไปเชยคางของเธอ แรงที่ปลายนิ้วจับแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว เจ็บจนเธออดไม่ได้ที่จะกัดฟันไว้แน่น
ได้แต่ฟังเขาถามด้วยเสียงเย็นชา อย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “คุณรู้หรือเปล่าว่าการตัดสินใจอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“หมายความว่าคุณต้องกลับเข้าสู่องค์กร”เธออดทนต่อความเจ็บปวดเอาไว้ พยายามจ้องตาที่เคร่งขรึมของเขา “มีแต่การที่คุณกลับไปที่องค์กรเท่านั้นจึงจะสามารถกำจัดเนื้อร้ายนี้ออกไปได้”
เห็นสีหน้าและท่าทีของเธอมุ่งมั่นมาก ในใจของภวินท์มีความสงสารผุดขึ้นมา ในที่สุดก็ค่อยๆปล่อยมือออก “นั่นเป็นหน้าที่ของจรณ์ ไม่เกี่ยวกับผม”
ญาธิดารู้สึกได้ว่าเหมือนเรื่องราวกำลังมีการเปลี่ยนแปลง มือเล็กๆของเธอทับทาบไปบนหลังมือของเขา ถามด้วยเสียงที่จริงจังผิดปกติว่า “คุณเต็มใจที่จะปล่อยสิงโตไปแบบนี้จริงๆเหรอ”
ดวงตาของภวินท์ค่อยๆหรี่ลง
เขาจะเต็มใจหรือไม่ก็ไม่สำคัญ ตอนนี้ในใจของเขามีแต่พื้นที่สำหรับญาธิดากับลูกทั้งสองคนเท่านั้น คนอื่นเขาไม่สนใจทั้งนั้น
เขาเคยสูญเสียญาธิดามาเป็นเวลาห้าปีแล้ว ห้าปีที่ผ่านมาเขามีชีวิตที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ข้างกายเขาอย่างไม่ง่ายดายเลย เขาจะไม่ยอมเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย ยิ่งไม่ยินดีที่จะเอาอนาคตของทั้งสองคนไปเดิมพัน
ญาธิดาย่อมรู้ทันความคิดเขา แต่เธอรู้ดีถึงความฝันของภวินท์ในหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่สามารถจะเป็นภาระของภวินท์เพียงเพราะความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอเอง
ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้ว่าภารกิจนั้นเสี่ยงอันตราย แต่เขาก็ยังคงติดตามจรณ์เดินไปบนเส้นทางนั้น ใจเขาคำนึงถึงความมั่นคงของประเทศชาติ ไม่ควรถูกสายใยแห่งความรักในครอบครัวพันธนาการเอาไว้
ยิ่งไปกว่านั้นเธอเคยเห็นเหตุการณ์ที่น่าระทึกขวัญในห้องใต้ดินของozoneมาแล้ว คนที่หลงผิดเหล่านั้นตอนนี้มีชีวิตที่แสนสาหัสมาก เด็กที่อายุน้อยที่สุดนั้นโตกว่าอีธานและเอลล่าเล็กน้อยเท่านั้น
ภวินท์ไม่มีทางให้อภัยคนที่ก่อกรรมทำชั่วเหล่านั้นได้ เธอเองก็ไม่สามารถให้อภัยได้เช่นกัน
“วิน เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของฉันกับลูกของเรา ไม่ว่ายังไงก็ต้องให้พวกลูกๆไปอยู่ที่ozone”
เสียงอบอุ่นอ่อนโยนดังขึ้นข้างหู ดวงตาของภวินท์มีแววเปลี่ยนไปเล็กน้อย ญาธิดาจึงยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ
“คุณตัดสินใจเองได้เลยว่าจะร่วมมือกับจรณ์หรือเปล่า แต่ฉันไม่อยากจะเป็นภาระของคุณ คุณควรจะเชื่อใจฉัน เหมือนที่ฉันเชื่อใจคุณ”
สิ้นเสียงของญาธิดา ภวินท์ก็ยื่นมือไปลูบผมของเธอ จากนั้นก็โทรหาหลุยส์ “บอกจรณ์ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาเขาเพื่อปรึกษาแผนการรับมือ”
ในเวลาเดียวกันนี้ ในห้องใต้ดินที่มืดสลัวห้องหนึ่ง สิงโตที่เดิมทีฮึกเหิมมากตอนนี้กลับมีสภาพเหมือนมะเขือที่เหี่ยวเฉา นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน
ลูกน้องของเขาถูกกวาดล้างไปจนหมดแล้ว ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว ฉะนั้นที่เขาสามารถหนีออกมาได้อย่างราบรื่นนั้นไม่ใช่ฝีมือคนของเขาแน่ ชั่วขณะนี้ เขาเดาไม่ถูกว่าคนที่ช่วยเขานั้นเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่
เสียงผลักประตูดังขึ้น เงาร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นใต้แสงไฟที่สลัว เสียงฝีเท้าหนักๆที่ค่อยๆเข้าใกล้เข้ามา ใบหน้านั้นก็ค่อยๆสะท้อนไปที่สายตาของสิงโต รอยแผลเป็นบนหน้าผากเมื่ออยู่ในสิ่งแวดล้อมเช่นนี้ดูโหดเหี้ยมมากยิ่งขึ้น
“นายกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ชยินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย
ดวงตาของสิงโตหรี่ลงเล็กน้อย ในสายตามีแววอันตรายวาบขึ้นมา “ยังไม่ได้ถามเลยว่านายเป็นใคร”
ชยินนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา ค่อยๆจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ควันบุหรี่คละคลุ้ง เสียงของเขายิ่งฟังก็ยิ่งแหบแห้ง
“ตกอับจนมีสภาพอย่างนี้แล้วยังวางมาดได้เหมือนเดิม แสดงว่าฉันมองคนไม่ผิด”
เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป สิงโตก็รู้ทันทีว่าเขาคือคนของตนเอง จึงรีบยืดตัวตรงทันที ถามเสียงเย็นว่า “นายอยากจะทำธุรกิจอะไรกับฉัน”
“ฆ่าปิดปาก”ชยินหักบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดอย่างแรง ในสายตาถูกแววเคียดแค้นเข้าครอบงำ เขากัดฟันพูดว่า“ฉันต้องการชีวิตของคนในครอบครัวสถิรานนท์ทั้งสี่คน”
ภวินท์กับญาธิดา โดยไม่ต้องสงสัยพวกเขาสองคนมีศัตรูคนเดียวกัน
สิงโตมองดูท่าทีราวกับฟั่นเฟือนของเขา ก็พยักหน้าอย่างพอใจ “งานนี้ฉันรับทำ แต่ฉันอยากรู้ ทำไมนายถึงต้องทำอย่างนี้”
ชยินหลุบตาลง ในสมองมีภาพใบหน้าขาวซีดที่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวของนิวราค่อยๆผุดขึ้นมา
ครึ่งปีก่อนขณะที่นิวราเพิ่งจะถูกควบคุมตัว เขาพยายามคิดหาวิธีเพื่อเข้าเยี่ยมคุณหนู คุณหนูที่เดิมทีเป็นหญิงสาวที่สดใสไม่รู้ว่าต้องเจอกับการทรมานอะไรบ้าง ในขณะที่ทั้งสองคนพบหน้ากันอีกครั้ง เธอก็ตัวผอมถึงขั้นแทบจะปลิวตามลมแล้ว
เขาจดจำแววตาเคียดแค้นและชิงชังของนิวราได้ไม่มีวันลืม รวมถึงทุกคำพูดที่พูดกับเขา
“นายอยู่ข้างกายฉันตลอดมา ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ความคิดในใจของนายฉันก็รับรู้ตลอดมา นายดีกับฉันขนาดนี้ ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่เลือกนายนะ”
“ชยิน รอให้ถึงวันที่ฉันได้ออกไปจากที่นี่ พวกเรามาใช้ชีวิตด้วยกันดีไหม ฉันยินดีจะแต่งงานกับนาย ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายกับนาย”
“แต่ฉันก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ญาธิดานังสารเลวคนนั้นทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะหล่อน นายช่วยฉันระบายความอัดอั้นครั้งนี้ได้ไหม ไม่อย่างนั้นฉันคงอยู่กับนายอย่างสงบสุขไม่ได้”
“ชยิน ช่วยฉันแก้แค้น ฉันต้องการใช้นังสารเลวญาธิดา รวมถึงสายเลือดชั่วที่หล่อนให้กำเนิดมาตายให้หมด”
นึกถึงตรงนี้ ชยินก็ได้สติคืนมาจากความทรงจำทันที แววเคียดแค้นชิงชังในสายตายิ่งเข้มข้นมากขึ้น น้ำเสียงก็โหดเหี้ยมจนถึงขีดสุด
“นายไม่จำเป็นต้องรู้มากมายขนาดนั้น ที่แน่ๆคือฉันสามารถให้ในทุกสิ่งที่แกต้องการได้ ขอเพียงนายสามารถกำจัดเธอได้ ”
ตอนแรกหลังจากไปเยี่ยมนิวราแล้ว ก็กลับไปยังเมือง Jเพื่อเฝ้าสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของญาธิดา ตอนนี้ญาธิดามีชีวิตที่เจริญก้าวหน้ามาก แล้วยังมีภวินท์คอยดูแลปกป้องอยู่ไม่ห่าง เขาแทบไม่มีโอกาสลงมือเลย
ตอนนี้เอง เขาได้สังเกตเห็นสิงโตที่ถูกขังเอาไว้ เขาอยากจะยืมมือคนอื่นฆ่าคน ฉะนั้นเขาจึงพยายามใช้ทุกวิถีทางในการจ้างคนเพื่อแฝงตัวเข้าไปอยู่ในที่คุมขังของสิงโต แม้ว่าแผนการนี้จะใช้เวลาในการดำเนินการนานมาก แต่ก็เป็นวิธีการที่ปลอดภัยได้ผลมากที่สุด
เสียดาย ที่นิวราไม่ได้อยู่รอจนถึงวันนี้ ในวันที่เขาส่งคนเข้าไปสอดแนมนั้น เรือนจำหญิงมีข่าวส่งออกมาว่า เธอได้หมดลมหายใจเนื่องจากโรคหัวใจในที่คุมขังแล้ว
ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะนังสารเลวญาธิดาคนเดียวเท่านั้น
ชยินกำมือไว้แน่น จนเกิดเสียงกร๊อบขึ้นมา “สิงโต ทุกสิ่งที่นายมีในตอนนี้ฉันเป็นคนให้นาย ขอเพียงนายทำเรื่องนี้สำเร็จ ทุกอย่างที่ฉันวางแผนไว้จะเป็นของนายด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องอวยพรล่วงหน้าให้การร่วมมือของเราเป็นไปอย่างราบรื่น”เสียงมาดร้ายของสิงโตค่อยๆดังขึ้น