ดวงใจภวินท์ - บทที่ 780 เป็นเธอได้อย่างไร
ญาธิดาขมวดคิ้วแน่น เธอเงยหน้าขึ้นและมองที่ชมพู่ เธอรู้สึกเสมอว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่เหมือนเดิม
ตอนนี้ชมพู่เป็นผู้ใหญ่มากขั้น แต่ดูเหมือนว่าความไร้เดียงสาและความบริสุทธิ์ในดวงตาน้อยลง
“ชมพู่ ถ้าเธอมีปัญหาอะไรบอกฉันได้เสมอนะ ฉันจะพยายามช่วย” เธอพูดเบาๆ ด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
มือของชมพู่ที่จับปากกาอยู่ชะงักไป จากนั้นก็รีบตอบด้วยรอยยิ้มที่สดใส “คนที่ฉันไว้ใจมากที่สุดในบริษัทคือเธอแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไร แน่นอนว่าฉันจะบอกเธอทันที”
เธอพูดแล้วยื่นเอกสารให้ญาธิดา ร่างเนื้อหาบนกระดาษไปมาดูจริงจังมาก
“นี่คือผลิตภัณฑ์ที่เราจะประมูล ซัพพลายเออร์ได้ยื่นขอสิทธิบัตรการประดิษฐ์แล้ว เราจะแข่งขันกับคลาวด์เพื่อขอสิทธิพิเศษในการใช้ผลิตภัณฑ์เป็นเวลาห้าปี หากการประมูลนี้ประสบความสำเร็จ ยอดขายของSTN Groupในปีหน้าจะเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า ”
ญาธิดาอ่านเนื้อหาของเอกสารอย่างตั้งใจ สีหน้าของเธอก็ค่อยๆตึงเครียดตามคำพูดของชมพู่ เธอถามเรียบๆว่า “ราคาเสนอสูงสุดที่บริษัทเสนอให้มันอะไร”
“คุณภวินท์บอกกับเราว่าไม่ต้องกังวลเรื่องงบ ไม่ได้ระบุงบประมาณยังคาดว่าทางคลาวด์ก็ไม่มีงบประมาณที่แน่ชัด ฝ่ายนั้นสู้ราคาของเราตลอด และจะเสนอราคาสูงกว่าของเรา 3%ทุกครั้ง”
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก จู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในใจของเธอ และรอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ “ถ้าเราไม่สามารถเอาชนะเรื่องราคาได้ เราก็สามารถสร้างความประทับใจให้กับซัพพลายเออร์ด้วยวิธีอื่น…”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอมองไปที่ชมพู่และถามว่า “เธอรู้ไหมว่าบริษัทตั้งใจจะใช้ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ชุดนี้ที่ไหน”
ชมพู่มองดูเธออย่างงงๆ และส่ายหัวช้าๆ “ยังไม่รู้ค่ะ แผนก R&D จำเป็นต้องหาตัวอย่างอิเล็กทรอนิกส์เพื่อยืนยันเนื้อหาการวิจัยและพัฒนา”
“ดี!” ญาธิดาปิดแฟ้มอย่างมั่นใจ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ไปเอาตัวอย่างอิเล็กทรอนิกส์มาให้ฉัน หลังจากได้มาแล้ว แจ้งแผนก R&D และฝ่ายออกแบบในนามของท่านประธานไปประชุมด้วยกัน ฉันจะส่งอีเมลให้ทั้งสองแผนกล่วงหน้าก่อน”
ขณะที่พูด โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อผ้าของชมพู่ก็ดังขึ้น และเมื่อเธอเห็นหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็รีบกดปุ่มปิดเสียง
ญาธิดาเห็นการกระทำของเธอ และความสงสัยก็เพิ่มขึ้น แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นยังคงนุ่มนวลและราบเรียบ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เธอสามารถออกไปรับโทรศัพท์ได้”
ชมพู่พยักหน้า
“ชมพู่…” เมื่อมองดูแผ่นหลังของเธอ ญาธิดาก็หยุดเธอและถามอย่างเป็นห่วงว่า “เธอไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ?”
ชมพู่ไม่พูดอะไร เพียงส่งยิ้มปลอบใจให้เธอ แล้วรีบออกจากห้อง
“ญาธิดากลับมาทำงานในฝ่ายธุรการแล้วจริง ๆ เหรอ” เสียงเย็นชาดังขึ้นทางโทรศัพท์
“อืม”เธอตอบรับเบาๆ ปลายสายก็ถามต่อว่า “ตอนนี้รอบผิดชอบการประมูลของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ใช่มั้ย เธอมีแผนสำหรับขั้นตอนต่อไปอะไรบ้าง”
“เธอขอให้ฉันขอตัวอย่างชิปอิเล็กทรอนิกส์จากซัพพลายเออร์…” เธอตอบเสียงต่ำ
เสียงในโทรศัพท์หยุดชั่วคราว แล้วถามด้วยความสงสัย “เธอจะเอาไปทำอะไร”
“ยังไม่ได้บอก”
“เรื่องที่ว่าจะไปเอาตัวอย่างเธอไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง ฉันจะส่งไปให้เธอในบ่ายพรุ่งนี้” เสียงเย็นชาของหญิงสาวดังขึ้นมาอีกครั้ง “อย่าลืมสัญญาของเรา”
ผู้หญิงคนนั้นวางโทรศัพท์ไป ใบหน้าของชมพู่ซีดขาว และเขาส่งข้อความด้วยปลายนิ้วที่สั่นเทา “เรื่องที่สัญญากับฉัน…”
“พรุ่งนี้บ่ายๆ ฉันจะให้เธอแน่นอน” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว
หลังจากได้รับข้อความ สมองที่ตึงเครียดของชมพู่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย และก็ไออย่างรุนแรงอีกครั้งขณะพิงราวบันได จนกระทั่งไอจนรู้สึงความเจ็บปอดที่ปวด เธอเอนตัวพิงบันไดอย่างอ่อนแรงและหอบหายใจแรง
ในเวลาเดียวกัน ญาธิดาในห้องทำงานก็ได้รับโทรศัพท์จากพายุ “คุณผู้หญิง เธอเพิ่งติดต่อกับเบอร์โทรแปลกหน้าเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่ยังหาโทรศัพท์ IP ไม่พบครับ”
“มันเคยเกี่ยวข้องกับการโทร VoIP มาก่อนหรือเปล่า”
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง ตอนนี้ผมยังไม่พบความเชื่อมโยง แต่เป็นไปได้มากที่คนกลุ่มเดียวกัน ผมจะตรวจสอบโดยเร็วที่สุด และจะส่งคนจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของชมพู่ด้วย” พายุตอบอย่างนิ่งขรึม
“ไม่จำเป็น” เสียงของญาธิดาแสดงถึงความรู้สึกอ่อนแรง และเธอก็พึมพำ “ให้คนของนายกลับมาหมด นายไม่จำเป็นต้องสอบสวนเธอ”
พายุชะงักและรีบกล่าวว่า “แต่คุณผู้หญิง…”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องสอบสวนแล้วไง!” น้ำเสียงของเธอดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเธอสั่งอย่างเรียบๆ ว่า “หุบปากไป ห้ามวินรู้เรื่องเรื่องนี้เด้ดขาด และไม่อนุญาตให้มีการสอบสวนเพิ่มเติมอีก”
หลังจากวางสาย หัวใจของญาธิดาค่อย ๆ จมลงสู่ก้นบึ้ง ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ฝ่ามือกำโทรศัพท์มือถือที่เย็นเฉียบแน่น
ชมพู่…
จะเป็นเธอได้อย่างไร…
ชมพู่จะไม่ทำอะไรที่ทรยศต่อตัวเอง…
6 ปีที่แล้วในแผนกบริหาร ชมพู่ไม่กลัวที่จะถูกคนอื่นโจมตีและยืนกรานที่จะเชื่อในตัวเธอเสมอโดยอยู่ข้างเธอตลอด ตอนนั้นดวงตาของชมพู่ใสสะอาด ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันทรยศเธอ
เธอเชื่อในชมพู่และสายตาของตัวเอง!
บ่ายวันถัดมา ชมพู่รีบไปที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทในช่วงเวลาพักกลางวัน และตั้งใจหาที่ลับสายตาและนั่งลง
เธอดูประหม่าเล็กน้อย นิ้งคอยขุดที่จับกระเป๋าเป้ และมองที่ประตูด้วยความกังวล
ในไม่ช้า ผู้หญิงที่แต่งตัวมิดชิดคนหนึ่งก็เดินเข้าไปในร้านกาแฟ มองไปรอบๆ และเดินตรงไปยังตำแหน่งของเธอ หยิบถุงสีขาวจากกระเป๋าถือของเธอออกมาแล้วโยนลงบนโต๊ะ
“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ ส่งมันให้ญาธิดา และภารกิจของเธอในครั้งนี้ก็เสร็จสมบูรณ์” เสียงทุ้มต่ำของหญิงสาวดังขึ้นอย่างช้าๆ
ชมพู่มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นมองไปที่ถุงสีขาวบนโต๊ะ และถามอย่างระมัดระวัง “ชิปตัวนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“เกี่ยวอะไรกับเธอ” หญิงสาวยกยิ้มเยาะที่มุมปากเมื่อได้ยินเสียงแล้วเย้ยหยัน “ทำ ทำเรื่องชั่วแล้วก็ยังจะอยากเป็นคนดีอีกหรอ”
“นี่คุณ…” ชมพู่ไออย่างรุนแรง และอธิบายอย่างกังวลใจ “ฉันแค่สัญญาว่าจะช่วยให้คลาวด์ได้ชนะการประมูลครั้งนี้ แต่ฉันไม่ได้สัญญาว่าจะช่วยให้คุณทำร้ายธิดา”
“ฉันต้องการชนะการประมูลและญาธิดาด้วย!”
ผู้หญิงคนนั้นถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นดวงตาสีเข้มคู่หนึ่ง มองมาที่เธอแล้วพูดว่า “ไม่ว่าเป้าหมายสูงสุดของฉันคืออะไร ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางหวนกลับไปได้แล้ว เพราะเธออยู่บนเรือลำนี้แล้ว งั้นก็ช่วยฉันทำงานอย่างเชื่อฟัง”
ชมพู่เม้นริมฝีปากแน่น มองไปยังผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าด้วยความสยดสยอง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
“ต่อให้ตอนนี้เธอไปหาญาธิดาเพื่ออธิบาย เธอก็ไม่เชื่อเธออีกต่อไปแล้ว ถ้าฉันไม่ใช้เธออีกต่อไป แสดงว่าเธอเป็นเบี้ยไร้ประโยชน์ แล้วเธอจะไม่มีวันได้ลืมตาดูโลกที่สวยงามใบนี้อีก”
ผู้หญิงคนนั้นตบแก้มของชมพู่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะจากไป ชมพู่ก็รีบลุกขึ้นและตะโกนว่า “นั่น…เงิน…โรงพยาบาลแจ้งฉันแล้ว…”
เธอยัดซองกระดาษใบเล็กๆ ลงในอ้อมแขนของชมพู่โดยไม่รอให้เธอพูดต่อ…