ดวงใจภวินท์ - บทที่ 793 จัดฉากเด็ด
ในร้านกาแฟ สายตาของภวินท์จ้องมองนพเก้าอย่างเฉยเมย ใบหน้ามองไม่ออกถึงความรู้สึก นพเก้ากลับก้มหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคอะเขิน
ถึงแม้ระหว่างเธอกับภวินท์จะเคยเกิดความคลางแคลงใจเล็กน้อย แต่นั่นก็เป็นเพราะเกิดจากญาธิดา ซึ่งไม่ได้ส่งผลต่อความรักที่เธอมีต่อภวินท์อย่างใด
เธอนั้นชอบภวินท์จริงๆ ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว ถึงขั้นเจอเขาตอนครั้งแรก เธอก็ตัดสินใจว่าจะต้องอยู่กับภวินท์ให้ได้
หลังจากที่ออกจากองค์กรแล้ว เธอก็ได้รับความทุกข์ทรมานมากมาย บนร่างกายก็ขาดความเฉียบขาดและพละกำลังลงไปไม่น้อย แต่กลับเพิ่มความอ้อนแอ้นอ่อนแอของผู้หญิงมากขึ้น
เมื่อเห็นผู้ชายที่ปรากฏในความฝันนับครั้งไม่ถ้วนอีกครั้ง หัวใจของเธอก็แทบจะวิ่งออกจากหัวใจ ได้แต่บอกตัวเองว่าให้สงวนท่าทีเอาไว้
หลังจากออกจากองค์กรแล้ว ครั้งแรกของการพบกันของทั้งคู่ เธอจะต้องสร้างความประทับใจให้กับภวินท์ให้ได้ ดังนั้นวันนี้เธอจึงตั้งใจเลือกกระโปรงที่ที่มีโทนสีอ่อนหวาน เธอต้องการให้ตัวตนใหม่ของตัวเองแก่ภวินท์
“วิน เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในองค์กรนั้น โอกาสที่พวกเราจะเจอกันนั้นมีไม่มาก ตอนนี้พวกเรากลับมาใช้ชีวิตที่ปกติแล้ว ต่อไปพวกเราสามารถเจอกันได้บ่อยๆ แล้ว” เธอแอบมองภวินท์แวบหนึ่ง สีหน้าที่แดงก่ำยิ่งอยู่ยิ่งเห็นได้ชัด
ภวินท์กวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา น้ำเสียงนอกจากความเฉยเมยแล้วก็เหลือเพียงความเหินห่าง “ไม่จำเป็น พวกเราไม่ได้สนิทกัน คุณแค่อยู่ให้ห่างจากธิดาก็พอ”
คำพูดของเขาราวกับน้ำเย็นหนึ่งกะละมังที่ราดลงมาที่ศีรษะ ฉับพลันได้ทำลายความเขินอายและความเป็นมิตรลงทันที
เธอตกใจมาก มองภวินท์อย่างตะลึงงัน สีหน้าค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา “ฉันบอกว่าฉันไม่เคยลงมือกับญาธิดา คุณก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีใช่ไหม”
“ผมเชื่อเพียงสายตาของผม” เขากล่าวตอบกลับอย่างเคร่งขรึม
นพเก้าเหลือบมองไปยังนอกหน้าต่างตลอดเวลา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ “ระหว่างพวกเราจะต้องทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้เหรอ ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยทำผิด ฉันก็ได้รับการลงโทษแล้ว และฉันก็อวยพรคุณกับธิดาจากใจจริงๆ”
ขณะที่เธอพูด แสงแห่งความเย็นวาบได้แวบเข้ามาใต้ดวงตาฉับพลัน หางหาเหลือบมองเห็นร่างหนึ่งที่งดงามปรากฏขึ้นที่ฝั่งตรงข้ามของถนน
เมื่อมองหน้าต่างของร้านกาแฟ ร่างนั้นจู่ๆ ก็ชะงักหยุดขึ้น ราวกับไม่มีตั้งใจจะเดินหน้า
ภวินท์ที่อยู่ตรงหน้าเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วกล่าวเตือนเธอออกมาทีละคำ “ผมไม่ต้องการคำอวยพรจากคุณ หากว่าคุณไม่ต้องการที่จะหายไปจากโลกของธิดา ผมก็จะช่วยคุณเอง!”
“วิน……” ดวงตาของเธอแดงก่ำ กำนิ้วมือทั้งสิบไว้แน่น กล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “ธิดาอาจจะไม่ได้โทษฉันก็ได้ ทำไมคุณถึงต้องยึดติดกับอดีตไม่ยอมปล่อยล่ะ”
ภวินท์ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นอย่างสง่างาม สายตาเต็มไปด้วยการเตือน “การเจอกันของวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว หวังว่าต่อไปคงจะไม่เห็นหน้าคุณอีก”
นพเก้าลุกขึ้นมาเขาติดๆ และในช่วงวินาทีที่เขาหันหลังนั้น จู่ๆ ก็กางแขนและโผเข้าไปที่อ้อมกอดของเขา
เธอดูดซับกลิ่นกายของภวินท์อย่างตะกละตะกลาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจาก
ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ทั้งน้ำตาของเธอ : “ขอเพียงแค่คุณบอกฉันก็ทำได้ทุกอย่าง ฉันจะอวยพรให้คุณกับธิดามีความสุขกันอย่างเงียบๆ และจะไม่รบกวนชีวิตของพวกคุณอีก”
ดวงตาของภวินท์ยิ่งอยู่ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ ยังไม่ทันยื่นมือผลักเธอออก เธอก็มีสติแล้วคลายเขาออก ความขมขื่นในดวงตาที่ปกปิดไม่มิด “ฉันรับรองว่าจะไม่ไปรบกวนชีวิตพวกคุณอีก คุณไปเถอะ”
สีหน้าภวินท์กลับสู่ความเฉยเมยเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง ก้าวเท้ายาวเดินออกจาร้านกาแฟไป สายตาของเขาเหลือบมองไปทางถนนที่อยู่ตรงข้าม เห็นร่างบอบบางที่คุ้นเคยหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ แต่ก็กลับทำเหมือนมองไม่เห็น
โทรศัพท์มีแสงกะพริบขึ้น ตอนที่หน้าจอสว่างขึ้นนั้น ข้อความที่ส่งมาจากอีธานได้สะท้อนเข้ามาในรูม่านตา “คุณแม่ออกไปแล้ว เป้าหมายเหมือนกับคุณพ่อ คิดว่าน่าจะเป็นแผนการของน้าเก้าคนนั้น”
คู่ดวงตาหรี่ลง แสงในดวงตามีเลศนัย
จนกระทั่งร่างของเขาหายไปจากหน้าประตูของร้านกาแฟ ญาธิดาถึงได้ออกมาจากด้านหลังต้นไม้ ปรับอารมณ์ของตัวเองแล้วเดินเข้ามาในร้านกาแฟเดียวกัน นั่งลงตรงตำแหน่งที่ภวินท์นั่งเมื่อกี้
ความขมขื่นและความน้อยใจในดวงตาของนพเก้าได้หายไปจนหมดสิ้น เข้ามาแทนที่ด้วยความกระหยิ่มใจ
“คุณธิดามาถึงเร็วมาก” ริมฝีปากแดงของเธอยกรอยยิ้มขึ้นอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง
ปลายนิ้วของญาธิดาแตะไปที่แก้วกาแฟ คลำหาตำแหน่งของปากถ้วยกาแฟแล้วตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ “ไม่เช่นนั้นจะเห็นฉากเด็ดๆ ที่คุณเก้าจัดไว้เหรอคะ”
นพเก้าได้ยินดังนั้นก็ปกปิดริมฝีปากของเธอแล้วหัวเราะ จากนั้นตอบกลับอย่างเชิงขอโทษ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ที่แท้เรื่องทั้งหมดเมื่อกี้นั้นเธอเห็นหมดแล้ว”
“เธอรู้ความแตกต่างระหว่างฉันกับเธอไหม”
ญาธิดาเลิกคิ้ว เชิงยิ้มเชิงไม่ยิ้มมองเธอ จากนั้นก็ยกริมฝีปากยิ้มเบาๆ “หากว่าฉันเดาไม่ผิดกาแฟแก้วนี้น่าจะเป็นแก้วที่เธอเตรียมไว้ให้กับวิน เป็นรสชาติที่เขาชอบมากที่สุด แต่น่าเสียดายที่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเลย”
นพเก้าได้ยินดังนั้นสีหน้าก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
ระหว่างที่พูดนั้น ญาธิดาได้ยกกาแฟวางไว้ที่ริมฝีปากแล้วจิบ สีหน้าของเธอไม่แยแสอย่างยิ่ง
“ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเราก็คือ ขอเพียงเป็นสิ่งที่ฉันให้เขา ต่อให้เป็นแก้วยาพิษเขาก็เต็มใจที่จะดื่มลงไป ส่วนเธอสิ่งที่เตรียมไว้……”
ญาธิดาไม่ลืมที่จะเปล่งเสียงโถๆ ออกมา ราวกับว่ารังเกียจแก้วกาแฟนี้มาก
ท่าทางของเธอเช่นนี้ยิ่งทำให้ในสายตาของนพเก้านั้น เหมือนเป็นการแสดงออกที่ไร้ตัวตน แม้แต่ท่าทางที่กระหยิ่มใจที่แสดงออกมานั้น ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกอึดอัด
เล็บสีแดงของเธอค่อยๆ ทิ่มแทงฝ่ามือ เจ็บจนกัดฟันอย่างเงียบๆ แต่เธอยังคงรักษาความใจเย็นสุดท้ายเอาไว้ สีหน้าดุดันจ้องมาทางญาธิดา
“ญาธิดา เธอกระหยิ่มใจได้ไม่นานหรอก เธอสามารถเจอฉันหนึ่งครั้งได้ ก็จะสามารถเจอฉันอีกนับครั้งไม่ถ้วนได้ โลกใบนี้ไม่มีแมวตัวใดที่ไม่เป็นตีนขโมย”
“และก็ไม่มีกำแพงที่กันอากาศได้……” ญาธิดาตอบกลับเบาๆ “อย่าพยายามวางแผนอีกเลย เธอกับวินรู้จักกันมาตั้งหลายปี หากว่ามีปัญญาจริงๆ ก็คงไม่มีตัวตนของฉันหรอก”
ความกระหยิ่มยิ้มย่องแข็งตัวอย่างสมบูรณ์บนใบหน้าของนพเก้า และค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ
เธอแทบอยากจะพุ่งกระโจนใส่แล้วฉีกผู้หญิงชั้นต่ำที่อยู่ตรงหน้านี้ให้แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ เธอจะต้องให้ญาธิดาลิ้มลองรสชาติของนรกบนดิน!
“คุณเก้า รบกวนทำความเข้าใจก่อน ฉันไม่ได้มาจับชู้ หรือมาดูฉากละคร ฉันแค่อยากจะมาฟังข้อมูลที่มีประโยชน์” ญาธิดาหรี่ตามองแก้วกาแฟ กล่าวเตือนอย่างเย็นชา
นพเก้าถึงได้นึกขึ้นได้ หัวข้อนี้ได้ดึงแนวโน้มของการเป็นต่อของเธอกลับมา
สีหน้าที่กระหยิ่มใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง เธอตอบกลับอย่างใจเย็น “ลืมบอกเธอไป อีธานกับเอลล่าถูกพนักงานของฉันพาตัวไป”
“เธอพูดว่าอะไรนะ!” ญาธิดาดวงตาหม่นลงทันที และเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งนั้นคู่ดวงตาก็ปกคลุมด้วยชั้นความเย็นยะเยือกแล้ว “วันนี้เป็นเธอที่ให้คนพาอีธานกับเอลล่าไปเหรอ”
นพเก้าเลิกคิ้ว กดเสียงต่ำแล้วตอบกลับ “ฉันแค่ไร้เดียงสาส่งข้อมูลไปให้กับเธอ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาของเธอเท่านั้น”
ถึงอย่างไรตอนนี้แตงโมก็ถูกเปิดเผยตัวตนแล้ว เธอหลอกล่ออีธานกับเอลล่าไม่ช้าก็เร็วก็จะถูกสืบเจอ เรื่องที่ปิดบังไม่ได้บอกญาธิดาไปก็ไม่เป็นไร แต่เธอก็ไม่ยอมทิ้งพิรุธให้กับญาธิดาอย่างง่ายๆ แน่นอน
“นพเก้า เรื่องทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็เป็นฝีมือเธอ!” ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงให้ดังขึ้้น