ดวงใจภวินท์ - บทที่ 863 อย่าถูกเธอหลอกเอา

บทที่ 863 อย่าถูกเธอหลอกเอา
ทั้งสองเดินเคียงไหล่กัน แค่มองจากด้านหลังก็ทำให้พวกเขารู้แล้วว่ามาถูกทางแล้ว

ในมุมมืดของถนน นพเก้าจ้องมองแผ่นหลังของญาธิดา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

นางญาธิดาแกสมควรตาย!

“ลงมือ”

นพเก้าหันไปทางถนนที่ไร้ผู้คน พลางส่งเสียงออกคำสั่งอย่างเย็นชา

วินาทีถัดมา ร่างของคนหลายคนเดินออกมาจากเงามือข้างหลังเธอ และพุ่งเข้าหาทั้งสองคนที่ไม่ได้ป้องกันระวังตัวอย่างรวดเร็ว

ภวินท์รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง เขาจึงหันกลับและหลบการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้พร้อมกับคว้ามือของญาธิดาให้ไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของเขา

ภวินท์ขมวดคิ้วมองกลุ่มคนชุดดำที่เข้าหาด้วยเจตนาร้ายพวกนั้น ก่อนจะพูดเสียงแข็งขึ้นว่า “พวกแกเป็น…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ จู่ๆ มือของเขาก็เหลือเพียงความว่างเปล่า และได้ยินเพียงเสียงอุทานของญาธิดา เขารีบหันกลับไปมองและพบว่ามีมีดเล่มเล็ก ๆ เล่มหนึ่งกำลังจี้อยู่ที่คอขาวผ่องของญาธิดา

“อย่าขยับ”

แต่กลับถูกชายชุดดำสีหน้าโหดเหี้ยมที่กำลังจับตัวญาธิดาไว้พูดข่มขู่ขึ้นมาเสียก่อน

ภวินท์นิ่งไปกะทันหัน ตามด้วยไอสังหารที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา เขาเพิ่งจะก้าวออกไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียวเพราะพยายามจะเข้าใกล้ญาธิดา แต่กลับเห็นชายชุดดำออกแรง ตามด้วยเสียงสูดหายใจด้วยความเจ็บปวดของญาธิดาดังขึ้น ก่อนที่เลือดสีแดงสดจะไหลออกมา

“ถ้าแกก้าวเข้ามาอีกแค่ก้าวเดียว ชีวิตของผู้หญิงคนนี้จะจบลงที่นี่แน่” ชายชุดดำข่มขู่

ภวินท์ชะงักนิ่งไป เขาเหลือบมองชายชุดดำที่ยืนอยู่รอบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกแกคิดจะทำอะไร?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก พวกเราแค่ต้องเอาตัวญาธิดาไป!”

ญาธิดาสัมผัสได้ถึงความเย็นที่ลำคอของเธอ และเลือดสีแดงสดที่ไหลอาบไปทั่วคอเสื้อของเธอ

เมื่อมองเห็นสีแดงสะดุดตาพวกนั้น ภวินท์ได้แต่หรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาของเขาในตอนนี้ดูน่ากลัวและอันตรายมาก ใบหน้าของเขาตึงเครียดสุด ๆ เขาเพิ่งจะขยับมือขวาเพียงเล็กน้อยก็ได้ยินเสียงร้อนใจของญาธิดาดังขึ้น

“วิน!”

เธอส่ายหน้าไปมาเป็นสัญญาณบอกเขาว่าอย่าลงมือ

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามข่มความกลัวในใจอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วขึ้นมาว่า “วิน ไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่เป็นไร”

ชายชุดดำพวกนี้ต้องไม่มีทางปล่อยให้เธอตายง่าย ๆ แน่ ไม่อย่างนั้นตอนที่ลอบโจมตีเมื่อครู่นี้เธอก็ได้กลายเป็นร่างไร้วิญญาณไปแล้ว

ภวินท์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหยุดทุกการเคลื่อนไหวในที่สุด

เมื่อพวกชายชุดดำเห็นแบบนั้น พวกเขาก็เหลือบมองหน้ากัน พวกเขาค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้รถสีดำที่จอดอยู่ข้างถนนพลางมองภวินท์ด้วยสายตาระแวดระวัง

พวกเขาแย่งตัวญาธิดาไปแล้วรีบขึ้นรถ เหยียบคันเร่งรถจนสุด เพียงไม่กี่สิบวินาทีก็ทิ้งห่างจากภวินท์ออกไปไกลสุดตา

ภวินท์มองรถคันดำลับหายไปจากสายตาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาเพิ่งจะก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็ได้ยินเสียงยั่วยวนของหญิงสาวดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“วิน”

ภวินท์รู้ว่าคนที่มาเยือนคนนี้คือใครจึงไม่ได้หันกลับไปมอง แต่กลับเดินตรงไปที่รถที่ไร้คนขับที่อยู่อยู่เบื้องหน้า

เสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้นเพียงไม่นานก็ตามมาประชิด ท่อนแขนอ่อนแรงโอบรัดภวินท์เอาไว้แน่น

“วิน ฉันคิดถึงคุณจังเลย” นพเก้าร้องบอกอย่างโหยหา

ภวินท์สะบัดแขนของเธอออกก่อนจะหันกลับไปมอง “ฉันจะไปช่วยญาธิดา”

เมื่อได้ยินดังนั้น นพเก้าก็ได้แต่กัดฟันแน่นแต่ใบหน้ากลับยังฉีกยิ้มอ่อนโยนอยู่เหมือนเดิม “วิน คุณอย่าถูกญาธิดาหลอกนะ”