ดวงใจภวินท์ - บทที่ 864 ฉันต้องไปช่วยเธอ
บทที่ 864 ฉันต้องไปช่วยเธอ
นพเก้าเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเคร่งขรึมของภวินท์ “วิน คุณต้องเชื่อฉันนะ ตอนพวกเราอยู่ในozone พวกเราเป็นคู่หูที่เชื่อใจกันที่สุด…”
“สิ่งที่คุณได้เห็นตอนที่อยู่กับญาธิดา ทั้งหมดล้วนเป็นของปลอม…”
เธอกอดภวินท์พลางซบลงตรงหน้าอกของเขา แต่กลับถูกภวินท์ผลักออก
ภวินท์ชำเลืองมองไปทางที่ญาธิดาจากไปและขมวดคิ้วเล็กน้อย “นพเก้า ไม่ว่าเธอจะหลอกฉันหรือไม่ แต่ตอนนี้สถานการณ์ฉุกเฉิน ฉันต้องไปช่วยเธอ”
พูดจบภวินท์ก็ไม่มองหน้าเธออีกและเดินจากไปทันที
นพเก้าคิดไม่ถึงว่าภวินท์จะพูดแบบนี้ออกมา ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความกระหายเลือดและไอสังหาร
ญาธิดา ผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ ขนาดภวินท์ลืมเรื่องในอดีตไปแล้วแม้ ๆ แต่ในเวลานี้เขายังอยากจะไปช่วยเธออีก!
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องจัดการญาธิดาทันที
แต่ดันนึกขึ้นได้ว่าญาธิดายังมีประโยชน์อื่นอยู่ เธอจึงวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเดินเข้าไปหาภวินท์แล้วโอบแขนของเขาไว้
“วิน ฉันรู้ว่าคุณอยากช่วยเธอ แต่คุณอย่าเพิ่งใจร้อนสิ คนพวกนั้นที่มามีเจตนาไม่ดี พวกเขาต้องมีการเตรียมการมาก่อนล่วงหน้าแน่นอน ถึงคุณตามไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแน่ เอาเป็นว่าพวกเรากลับไปก่อน ไปวางแผนกันก่อน…”
ภวินท์เงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าช้า ๆ “ก็ได้”
นพเก้าดีใจมาก เธอรีบโอบรอบแขนของภวินท์แล้วพาเขาเดินออกไปอีกทาง ก่อนจะหันมองไปยังทิศทางที่ญาธิดาหายลับไป พร้อมกระตุกยิ้มชั่วร้าย
เพียงแค่สามารถควบคุมตัวภวินท์เอาไว้ได้ บนโลกใบนี้ก็จะไม่มีใครตามหาญาธิดาพบแล้ว
ภวินท์ก้มลงมองนพเก้าก่อนจะดึงแขนของตัวเองออกจากมือของเธอ แล้วเงยหน้าขึ้นมองถนนที่รกร้างไร้ผู้คนด้วยแววตาอันมืดมิด
อีกไม่นานเรื่องทั้งหมดจะจบลง
…
หลังจากญาธิดาถูกกลุ่มชายชุดดำพาตัวขึ้นรถแล้วเธอก็ถูกมัดมือทั้งสองข้างเอาไว้ด้านหลัง และถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ
ญาธิดามองเห็นเพียงความมืดมิด ข้างหูก็ได้ยินเพียงเสียงรถวิ่ง
ชายชุดดำกลุ่มนี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี หลังจากขึ้นรถแล้วพวกเขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ญาธิดาเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องพาเธอไปที่ไหน
ไม่รู้ว่ารถแล่นมาเป็นเวลานานแค่ไหนกว่าจะค่อย ๆ หยุดลง ญาธิดาถูกชายชุดดำผลักให้ลงจากรถแล้วพาเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง
ผ้าสีดำที่ปิดตาเธออยู่ถูกเปิดออก แสงสีเหลืองอ่อน ๆ กระทบกับสายตาของเธอ หลังจากญาธิดาปรับสภาพได้บ้างแล้วจึงเห็นว่ามีสาวใช้กำลังก้มหน้าแก้เชือกให้เธออยู่
“ที่นี่ที่ไหน?” ญาธิดาเอ่ยปากถาม
สาวใช้ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรและไม่ได้ตอบคำถามของเธอ หลังจากแก้เชือกให้เธอเสร็จแล้วก็ก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไปทันที
ญาธิดาขยับข้อมือที่ปวดเมื่อยแล้วเดินเข้าไปทางประตูห้องนอน
เมื่อเดินมาถึงประตู เธอก็หมุนลูกบิดแล้วผลักมันแต่กลับพบว่ามันโดนล็อก ไม่สามารถเปิดได้
ญาธิดาขมวดคิ้ว เอาหูแนบกับประตูและพยายามฟังอย่างตั้งใจ
“หนึ่ง สอง สาม…”
เมื่อฟังจากเสียงฝีเท้าข้างนอกแล้ว ญาธิดาสามารถคาดเดาได้ว่าคนเฝ้าประตูที่อยู่ด้านนอกมีอย่างน้อยสิบคนขึ้นไป
ญาธิดามองห้องนี้อย่างพินิจพิเคราะห์ ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันแต่กลับไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน สิ่งเดียวที่สามารถเชื่อมกับโลกภายนอกได้มีเพียงประตูที่ได้รับการป้องกันอย่างแน่นหน้าเพียงบานเดียว
ญาธิดาแค่นหัวเราะออกมา ดูเหมือนจะดูถูกเธอเกินไปจริง ๆ