ดวงใจภวินท์ - บทที่ 871 ภวินท์ไม่กล้าเสี่ยงอันตรายนี้

บทที่ 871 ภวินท์ไม่กล้าเสี่ยงอันตรายนี้
เขาไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะว่าอาริโอควักมีดออกมาจากกระเป๋ากางเกง ในเวลานี้ปลายมีดที่แหลมคมกำลังจ่ออยู่ตรงเส้นเลือดที่ลำคอของญาธิดา

ถ้าเกิดเขาเข้าใกล้ไปอีกก้าวเดียว มีดที่แหลมคมเล่มนี้ก็จะแทงเข้าไปในคอที่บอบบางของเธอ

การที่สามารถจับกุมตัวของทิวัตถ์เอาไว้ได้อย่างราบรื่นนั้น เป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ตั้งตัว แต่ตอนนี้ ภวินท์ไม่กล้าเสี่ยงอันตรายนี้

บรรยากาศที่ตึงเครียดค่อยๆแผ่กระจายออกไปทั่ว อาริโอรู้ดี ว่าการที่คนในประเทศกล้ามาลงมือกับตัวเองตรงๆ อธิบายได้ว่าพวกเขาจะต้องมีหลักฐานที่ชี้ขาดอยู่ในมือเรียบร้อยแล้วแน่ๆ ตนเองไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยแล้ว

ส่วนญาธิดาที่อยู่ในเงื้อมมือของเขา ก็เป็นสิ่งที่รับประกันในการมีชีวิตอยู่ต่อไปเพียงสิ่งเดียวของเขาเท่านั้น

“หลีกทางให้ฉัน ไม่อย่างนั้น……”

อาริโอกดปลายมีดเข้าไปมากขึ้น ปลายมีดที่แหลมคมแทงเข้าไปที่ผิวของญาธิดาทันที

หลังจากที่ญาธิดาเห็นภวินท์แล้ว ในใจกลับนิ่งสงบลง เธอไม่พูดอะไรออกมาอย่างชาญฉลาด เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองไปกระตุ้นอาริโอเข้า

พอเห็นสีแดงที่ดูแสบตานั้น ภวินท์แววตาก็หดลง สุดท้ายก็เลือกที่จะประนีประนอม

เขาเอียงตัวเล็กน้อย หลีกทางให้ อาริโอลากญาธิดา ก้าวเดินออกไปข้างนอกทีละก้าวๆ

ญาธิดาถูกอาริโอจับเป็นตัวประกัน หลังจากที่ภวินท์ปรากฏตัว สายตาก็ไม่ได้หันมองไปไหน

อาริโอเดินผ่านตัวของภวินท์ไปอย่างระมัดระวัง ญาธิดารีบหันสายตามองไปที่ภวินท์ทันที

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาหลายปี มีความรู้ใจกันอย่างถึงที่สุด หลังจากที่ได้เห็นสายตานี้แล้ว ภวินท์ก็แววตาเป็นประกาย เข้าใจเจตนาของญาธิดาขึ้นมาทันที

วินาทีต่อมา ญาธิดาฉวยโอกาสตอนที่อาริโอเพ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ภวินท์ส่งสัญญาณ ย่อตัวลงทันที หนีหลุดออกมาจากพันธนาการของอาริโอได้สำเร็จ

ตอนที่อาริโอยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา กำปั้นของภวินท์ก็เหมือนกับห่าฝนที่โหมกระหน่ำ อัดเข้าไปที่หน้าของอาริโออย่างรวดเร็วและรุนแรง

อาริโอก็ถูกอัดจนมึนไปทันที ส่วนจรณ์ที่แอบซ่อนอยู่บริเวณรอบๆมาโดยตลอดนั้น ในเวลานี้ก็อาศัยช่องโหว่พุ่งกระโจนออกมา จับกุมตัวของอาริโอด้วยกันกับภวินท์

อาริโอถูกพาตัวไปข้างหน้า ยังคงพูดด่าทอญาธิดาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

ห้องเงียบสงบลง ตอนนี้ญาธิดาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองรอดตายมาได้ ในที่สุดก็มีชีวิตอยู่ต่อแล้ว จึงถอนหายใจออกมายาวๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมา สบตากับภวินท์ด้วยอารมณ์ความรู้สึกยุ่งยากซับซ้อน

เธออ้าปาก ขณะที่เตรียมจะพูดอะไรออกมา แต่จู่ๆก็หน้ามืด หมดสติไป

ก่อนที่จะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ญาธิดาก็เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรีบร้อนลนลานของภวินท์……

ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าขาวโพลนไปหมด

ที่มือถูกเจาะให้น้ำเกลือ ปลายจมูกได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ที่คุ้นเคย ญาธิดาได้ยินเสียงของผู้หญิงที่คุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้นมา“ฟื้นแล้วเหรอ?”

เธอหันหน้าไป เห็นอลิสากำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ มองเธออย่างยิ้มแย้มเล็กน้อย

ญาธิดาอ้าปากอยากที่จะพูด แต่เสียงที่ออกมากลับแหบแห้งอย่างถึงที่สุด อลิสารินน้ำให้กับเธอหนึ่งแก้ว ก่อนจะพูดขึ้น“หมอตรวจเรียบร้อยแล้ว เพราะว่าหิวบวกเข้ากับความตึงเครียดจึงทำให้เป็นลมหมดสติไป ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก ฉันจะบอกคุณว่า ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม อย่างน้อยคุณก็ต้องกินข้าวนะ……”

ญาธิดาดื่มน้ำไปหนึ่งคำ ฟังคำวิจารณ์ของอลิสาอย่างเชื่อฟัง

อลิสากำลังพูดอยู่ ประตูของห้องผู้ป่วยก็เปิดออก ภวินท์ในมือถือกล่องเก็บความร้อน เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา

พอเห็นเขา อลิสาก็ถอยออกไปอย่างรู้งาน เว้นที่ให้กับพวกเขาสองคน

ญาธิดาไม่ได้พูดอะไร ภวินท์นั่งลงข้างๆเธอ หยิบแอปเปิลขึ้นมาปอกอย่างช้าๆ

บรรยากาศนิ่งเงียบจนน่ากลัว มีเพียงแค่เสียงปอกแอปเปิลของภวินท์เท่านั้น

ผ่านไปสักพัก เขาก็ยื่นแอปเปิลที่ปอกเสร็จเรียบร้อยแล้วให้กับญาธิดา