ดวงใจภวินท์ - บทที่ 874 ไม่ได้เจอกันนาน

บทที่ 874 ไม่ได้เจอกันนาน
สองปีก่อน หลังจากที่ขวัญตาเกิดเรื่องขึ้นก็ออกไปจากเมือง J ราวกับหายสาบสูญไป ไม่มีใครหาเธอเจอเลยสักคน

หลังจากตอนนั้น ธีทัตก็เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาดูมืดมนแล้วก็โหดเหี้ยม ตามหาร่องรอยของขวัญตาอย่างบ้าคลั่ง

แน่นอนว่า ไม่สำเร็จ

จนกระทั่งผ่านมาสองปี หลังจากที่รู้ว่านพเก้าถูกจับแล้ว เธอก็เล่าเรื่องที่เธอเคยเจรจาแลกเปลี่ยนกับวีริศออกมาจนหมดเปลือก

หลังจากที่ภวินท์คิดไปคิดมาแล้ว ก็บอกเรื่องพวกนี้กับธีทัต

พอได้ยินถึงตรงนี้ ญาธิดาก็แอบคาดเดาอยู่ภายในใจ

การตายของวีริศ เกรงว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับธีทัตเป็นแน่

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ อัญมณีขนตาสั่นเล็กน้อย พูดขึ้นมาเบาๆ“ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับ‘เขา’เดิมทีก็ไม่ได้แน่นแฟ้นอยู่แล้ว แต่หลังจากที่พี่รู้เรื่องที่‘เขา’กระทำต่อขวัญพวกนั้นแล้ว ก็ขังตัวเองเอาไว้ในห้องหนึ่งคืน ต่อมา……สุดท้ายพี่ก็ลงมือ”

ญาธิดานึกถึงคำพูดประโยคนั้นที่ธีทัตเคยพูดเอาไว้ ไม่มีใครมาทำร้ายคนที่เขารักได้

แม้ว่าคนคนนี้จะเป็นพ่อของเขาก็ตาม

อัญมณีคว้ามือของญาธิดาเอาไว้ เหมือนกับต้องการความปลอบประโลมจากเธอ น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

“ธิดา ตั้งแต่ที่พี่ขวัญหายตัวไป พี่ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย ตอนนี้ เขาก็ลงมือกับญาติคนสนิทของตัวเองอีก ฉันกลัวมากเลย ว่าต่อไปพี่จะกลายเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก”

การเปลี่ยนแปลงในสองปีที่ผ่านมาของธีทัต เธอเห็นมาโดยตลอด

นอกจากความอบอุ่นที่เผยออกมาเป็นบางครั้งบางคราวตอนที่เจอกับตนเองแล้ว นอกเหนือจากนั้น เขาก็เยือกเย็นอยู่ตลอดเวลา

อัญมณีเป็นกังวลใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเขามากๆ

ญาธิดาตบลงที่หลังของอัญมณีอย่างปลอบประโลม เธอเม้มริมฝีปากแดงๆ นิ่งเงียบไปนานสองนาน ก่อนจะถอนหายใจพูดขึ้นมา“ใครเป็นคนผูกคนนั้นก็ต้องเป็นคนแก้ ภาวะซึมเศร้านี้ของเขา พวกเราไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือเขาได้”

อัญมณีสูดหายใจลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ที่ตื่นตัวของตัวเองลง

เธอพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดที่ญาธิดาพูดออกมาอย่างมาก

“ตอนนี้ มีแต่ขวัญเท่านั้นที่สามารถทำให้พี่ของฉันเปลี่ยนแปลงได้แล้ว แต่……”

แต่ว่าสองปีมานี้ หลังจากที่ขวัญจากไปโดยที่ไม่กล่าวอำลาแล้วนั้น ยังตัดความสัมพันธ์กับกลุ่มเพื่อนของพวกเธอไปอย่างสมบูรณ์อีกด้วย

ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่

ญาธิดามองต่ำลง เรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลเมื่อสองปีก่อนยังคงติดตา

ตราบจนถึงตอนนี้ ญาธิดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในตอนนั้นขวัญตาถึงปฏิเสธธีทัต

“เอาล่ะ อย่าคิดมากเลย ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปยังไง ก็เป็นพี่ชายของเธออยู่วันยังค่ำ แล้วก็จะเป็นธีทัตที่พวกเธอรู้จักคนนั้นตลอดไปด้วย”

อัญมณีตอบอื้อกลับมาเบาๆหนึ่งที ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดขึ้น“ธิดา คนที่มาแสดงความเสียใจในวันนี้เยอะมาก ฉันปลีกตัวออกมานานมากไม่ได้ ฉันขอตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวรอช่วงนี้ผ่านไปสักพัก ฉันค่อยไปหาเธอแล้วกันนะ”

“ไปเถอะ”ญาธิดาพูดขึ้น

หลังจากที่อัญมณีไปแล้ว ญาธิดาก็ลุกขึ้นยืน เตรียมที่จะออกไปจากที่นี่แล้วไปหาภวินท์

แต่ เธอเพิ่งจะหันตัว จู่ๆสายตากลับไปเห็นธีทัตตรงมุมมุมหนึ่งเข้า

ธีทัตสวมใส่ชุดสูทสีดำ สีหน้าเย็นชา ในตามีแต่ความมืดมน

พอเห็นสภาพของเขาแบบนี้แล้ว ญาธิดาก็รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุข นึกถึงท่าทางของเขาตอนที่ปรากฏขึ้นมาอยู่ต่อหน้าของตัวเองเป็นครั้งแรกในตอนนั้นขึ้นมา

ธีทัตในตอนนั้น แตกต่างจากในตอนนี้เหมือนกับเป็นคนละคน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ญาธิดาเปิดปากพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย

แม้ว่าระหว่างพวกเขาจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ต่างคนต่างก็งานยุ่งกันทั้งนั้น เวลาที่ได้พบปะกันมีน้อยมากๆ

ถ้าลองคำนวณอย่างละเอียดดูแล้ว เธอกับธีทัตไม่ได้เจอกันเกือบหนึ่งปีได้แล้ว