ดวงใจภวินท์ - บทที่ 889 หนูจะต้องทำให้เขากลายเป็นของหนูให้ได้

บทที่ 889 หนูจะต้องทำให้เขากลายเป็นของหนูให้ได้
อีกทางด้านหนึ่ง มาเลน่านอนอยู่บนโซฟา หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นของภวินท์แล้ว ในหูฟังก็มีเสียงของไฟฟ้าช็อตดังขึ้นมา

เครื่องดักฟังถูกทำลายจนพังแล้ว

มาเลน่าเอาหูฟังออก ไม่ได้แสดงออกถึงความโมโหเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าสีชมพูอ่อนๆ ดูลุ่มหลงขึ้นมาไม่น้อย

ผู้ชายคนนี้ ขนาดเสียงยังเซ็กซี่ขนาดนี้

การกระทำของภวินท์ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ทำให้มาเลน่ารู้สึกตื่นตระหนกและรู้สึกผิดแล้ว กลับทำให้ความลุ่มหลงที่เธอมีต่อภวินท์นั้นลึกซึ้งกว่าเดิมอีกด้วย

เทอรี่เดินลงมาจากบันได พอหันไปเห็นมาเลน่าที่อยู่บนโซฟา ก็ขมวดคิ้ว พูดขึ้นอย่างใจร้ายไร้ความปรานี

“มาเลน่าเธอนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ”

เขาแค่เห็นก็รู้แล้วว่ามาเลน่ากำลังทำอะไรอยู่

ต้องไปชอบผู้ชายคนไหนเข้าอีกแล้วแน่ๆ

พฤติกรรมแบบนี้ของมาเลน่าไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เทอรี่เห็น ในใจก็ยังคงรู้สึกขยะแขยงอย่างถึงที่สุดอยู่ดี

เทอรี่พูดต่อว่าออกมาอย่างไร้ความปรานี แต่กลับทำให้มาเลน่ายิ้มอย่างดีใจมากขึ้น

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ พี่”

เทอรี่ยิ่งรู้สึกขยะแขยงน้องสาวคนนี้ของตัวเองเข้าไปอีก

สมิธเลี้ยงดูเธอได้วิปริตขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ

แต่ว่า เธอที่เป็นคนไม่มีสมอง เป็นคนโง่ไร้ความสามารถคนหนึ่ง

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเทอรี่ก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย

สายตาของเขามองคฤหาสน์หรูที่ใหญ่โต รู้สึกพออกพอใจอยู่ภายในใจ

ตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลสมิธ จะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี

“เทอรี่”

เสียงผู้หญิงเสียงหนึ่งดังออกมาจากมุมหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว

เสียงแค่ลอยมาเบาๆเท่านั้น กลับทำให้เทอรี่สั่นสะดุ้งไปทั่วทั้งตัว เกิดความรู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เห็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเองอย่างดีคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด เธอกวาดสายตามอง มาหยุดที่ตัวของเทอรี่อย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องประหม่าขนาดนั้นหรอก เทอรี่”

เทอรี่กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว จับจ้องใบหน้านั้น

“ทีน่า”

ในตอนนั้น ก็เป็นผู้หญิงคนนี้ ที่ร่วมกับอาริโอไล่ตนเองออกจากตระกูลสมิธ

ทีน่าแต่งงานออกเรือนไปตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอเป็นคนที่ความคิดลึกซึ้ง เคยหลอกลวงเขาจนหมดสภาพมาแล้ว ทิ้งความทรงจำอันเลวร้ายทางจิตใจให้กับเขาเอาไว้

แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีขนาดนี้ ตัวเองก็มีพลังอำนาจที่แข็งแกร่งแล้ว แต่ตอนที่เผชิญกับใบหน้านี้ ภายในใจของเขา ก็ยังคงสั่นสะดุ้งอยู่ดี

ทีน่าเดินตรงมาข้างๆมาเลน่า ลูบผมของเธออย่างรักเอ็นดู ใบหน้าเผยให้เห็นถึงความอบอุ่น

เธอเงยหน้ามองไปยังเทอรี่ รอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนกับแทบจะทำให้คนอ่อนระทวยจนแทบจะตาย“เทอรี่ ไม่มานั่งสักหน่อยเหรอ?”

เธอหยุดไป ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาต่อ“นายต้องอาศัยโอกาสช่วงวันเวลาที่อยู่ที่ตระกูลสมิธนี้ให้เยอะๆเข้าไว้สิ ถึงยังไง ผ่านไปอีกสักพัก นายก็จะไม่มีโอกาสนี้แล้วนะ”

ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนอยู่ แต่กลับทำให้คนรู้สึกหนาวเหน็บอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

เทอรี่เข้าใจนิสัยใจคอของทีน่าเป็นอย่างดี ในเวลานี้รู้สึกแค่ว่าขนทั้งตัวของตนเองลุกชันขึ้นมา

เขาสูดหายใจหนึ่งที พยายามกดความกลัวที่อยู่ภายในใจของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะพูดขึ้น“ไม่ต้องหรอกครับ ผมยังมีธุระอยู่อีก”

พูดจบ เทอรี่ก็เดินออกไปจากคฤหาสน์โดยที่ไม่หันหน้ากลับมาเลยแม้แต่น้อย

ทีน่ามองเงาหลังที่ตื่นตระหนกนี้ของเทอรี่ แววตาก็เป็นประกายเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นยิ้มอย่างดูถูก

เทอรี่เอ๋ย ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ไม่คิดว่าจะยังขี้ขลาดแบบนี้อยู่อีก

……

“แม่”มาเลน่าเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ หันมองไปยังทีน่า“หนูรู้สึกว่าหนูรักผู้ชายคนหนึ่งเข้าแล้วค่ะ”

มาเลน่าเล่าการเจอกันของตัวเองกับภวินท์ออกมาด้วยตัวเอง ใบหน้าแดงด้วยความตื่นเต้นดีใจตั้งแต่ต้นจนจบ

“แต่แค่ว่า เขาดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบหนูเท่าไร”

มาเลน่าพูดบ่นออกมาหนึ่งประโยค แต่ไม่นานก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

“แต่ว่าไม่เป็นไร แม่ หนูจะต้องทำให้เขากลายมาเป็นของหนูให้ได้”

พอได้ยินแบบนี้ ทีน่าก็ลูบหัวของมาเลน่าด้วยความรัก

“ลูกพูดถูกแล้ว ลูกสาวของแม่”

“ต่อให้เขาไม่ชอบลูก ลูกก็ต้องพยายามทำทุกวิถีทาง แย่งเขามาให้ได้”

เธอนั่งยองลงที่มาเลน่าอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่อ่อนโยนในเวลานี้ดูน่าสะพรึงกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“ของที่ลูกชอบ ไม่ว่าจะต้องควักลูกตาของเขาออกมา หรือว่าตัดขาของเขาทั้งสองข้าง ก็ต้องคว้ามาอยู่ในมือของตัวเองให้ได้”

“พูดถูกเลยค่ะ แม่！”

……