ดวงใจภวินท์ - บทที่ 890 แต่ว่า ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน
บทที่ 890 แต่ว่า ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน
ณ ที่ห่างไกล หลังของภวินท์ จู่ๆก็รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมา
เขาหันหลังไป แต่ไม่เห็นว่ามีคนสะกดรอยตามตัวเองอยู่เลย
ภวินท์ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าความรู้สึกเมื่อตะกี้นี้มันมาจากที่ไหน
พอเห็นสีหน้าของเขา ญาธิดาก็เปิดปากพูดขึ้น“เป็นอะไรเหรอ?”
ภวินท์เม้มริมฝีปาก ส่ายหัว“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”
ญาธิดาก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย มาถึงที่Cox Technologiesด้วยกันกับภวินท์
บริษัทแห่งนี้ จริงๆแล้วเป็นบริษัทเล็กๆที่เปิดกิจการอยู่อย่างลับๆของโรว์ลิ่ง ไม่มีชื่อเสียงอะไรมากมายในเมือง L พนักงานภายในก็ไม่เยอะ
ตอนนี้ เพื่อที่จะปลอมแปลงสถานภาพตัวตนให้สมจริงมากขึ้น แล้วก็เพื่อให้สะดวกต่อการเคลื่อนไหวลงมือด้วยเหมือนกัน ทั้งสองคนจึงมาจัดการดูแลบริษัทแห่งนี้แทนเธอชั่วคราว
วันนี้ที่พวกเขาไป หลักๆก็คือให้พนักงานระดับล่างจดจำหน้าสักหน่อย รวมถึงตัวอย่างชิปพวกนั้นด้วย
พนักงานของCox ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าตัวเองเปลี่ยนหัวหน้าแล้วเท่านั้น แน่นอนว่าทั้งสองคนก็ได้รับการต้อนรับจากทุกคนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
หลังจากที่ออกมาจากCox ทั้งสองคนก็ตรงไปยังบริษัทแซมที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ทันที
แต่น่าเสียดายที่ทั้งสองคนไม่ได้เห็นแซมอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
“ขออภัยด้วยนะครับ ทั้งสองท่านไม่ได้นัดเอาไว้ล่วงหน้า ผมจึงไม่สามารถปล่อยพวกคุณเข้าไปได้ครับ”
ญาธิดากับภวินท์ถูกขวางรั้งเอาไว้ข้างนอก
บังเอิญ ที่ในเวลานี้มีรถเฟอร์รารี่คันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่พอดี เทอรี่ลงมาจากรถ
เขาสังเกตเห็นญาธิดา เดินมาอยู่ตรงหน้าของญาธิดาด้วยสีหน้าผ่อนคลายสบายๆ“คุณวิเวียน ผมแนะนำว่าคุณยอมแพ้ซะเถอะครับ ต่อให้คุณมารออยู่ที่นี่จนถึงค่ำ แซมก็ไม่มีทางเจอกับคุณหรอกครับ”
Cox เป็นเพียงแค่บริษัทเล็กๆที่เพิ่งจะก่อตั้งมาได้ไม่นานเท่านั้น แซมจะต้องไม่มีทางเชื่อใจพวกเขาอย่างแน่นอน
คำสั่งซื้อนี้ เป็นของตนเอง ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ญาธิดาสีหน้าแน่วแน่ ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้น“ขอบคุณสำหรับคำเตือนของเทอรี่นะคะ แต่ว่าฉันจะไม่มีทางยอมแพ้แน่นอนค่ะ”
เทอรี่เชิดหน้าขึ้นสบถหึออกมาเบาๆ ก่อนจะหันตัวเข้าไปในบริษัทแซม
ญาธิดากับภวินท์ไม่ได้กลับไป แต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างนิ่งเงียบ
แต่ไม่ว่ายังไง จนกระทั่งเทอรี่เดินออกมาจากบริษัทแซมอีกครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากที่จากไปอย่างสง่าผ่าเผย ทั้งสองคนก็ยังคงรอจนฟ้ามืดอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่เห็นแซมออกมาจากบริษัทเลย
ภวินท์หันมองเธอ พูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“แซมน่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
ญาธิดาเม้มริมฝีปาก แววตาหมดหนทาง
“ไปกันเถอะ พวกเรากลับไปแล้วค่อยว่ากัน”
ญาธิดาขยับเท้า แต่วินาทีต่อมาก็ล้มลงไปที่พื้น
ภวินท์มือเท้าไว้ดึงเธอเอาไว้ทัน จึงได้ป้องกันไม่ให้ญาธิดาลงไปจูบกับพื้น
ญาธิดามองเขาอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก“ขาของฉันแข็งทื่อ ขยับไม่ได้แล้ว”
ยืนมาตลอดทั้งวัน ญาธิดารับไม่ไหวแล้วจริงๆ
ภวินท์กลับเหมือนกับคนไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว โอบเอวของญาธิดาขึ้นมา
ญาธิดาแก้มแดง มุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขาพร้อมกับพูดขึ้นมาเบาๆ“ปล่อยฉันเร็วเข้า แบบนี้ไม่ดีนะ”
ตั้งแต่ปลอมตัวมา เวลาอยู่ข้างนอก ญาธิดาไม่กล้าแตะแม้กระทั่งมือของเขาเลยแม้แต่น้อย จงใจเว้นระยะห่างจากเขา ก็เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้คนเข้าใจผิด
การกระทำของภวินท์ในตอนนี้ จะต้องทำให้คนคิดไปต่างๆนานาแน่นอน
ภวินท์ยิ้มนิ่งๆ“วางใจได้ พี่อุ้มน้องสาวที่เดินไม่ไหว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”
ญาธิดาคิดๆดูแล้วก็ถูก มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดของภวินท์อย่างสบายใจ
ภวินท์อุ้มเธอขึ้นมาบนรถโดยตรง ก่อนจะขับมุ่งตรงไปยังบ้านพักที่พวกเขาพักอยู่
พอมาถึง ภวินท์ก็ไม่พูดพล่ามอะไรโอบเอวของญาธิดาเอาไว้ทันที อุ้มเธอลงมาจากรถ เดินมาถึงตรงประตูบ้านพัก
ญาธิดาก็คล้องแขนของตัวเองไว้ที่คอของภวินท์อย่างไปตามธรรมชาติ หลับตาลง เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาสนิทใกล้ชิดกันที่ไม่ได้มีบ่อยๆแบบนี้
“โจอี้ วิเวียนพวกคุณกำลังทำอะไร?！”
เสียงที่แหลมสูงดังขึ้นมา ทำเอาญาธิดาตกใจไปหมด เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของภวินท์ทันที มองไปยังแหล่งที่มาของเสียง
เห็นมาเลน่าถือกระเป๋า กำลังมองทั้งสองคนด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว
ญาธิดาใจเต้นแรง คิดไม่ถึงว่ามาเลน่าจะหาที่นี่เจอ
เธอใส่ส้นสูง เดินตรงเข้ามา แววตาที่มองญาธิดานั้นดูอำมหิตอย่างบ้าคลั่ง คนทั้งคนเหมือนกับสัตว์ป่าที่เกรี้ยวกราด
“นี่พวกคุณกำลังทำอะไร?”
ภวินท์มองเธอ มือที่กอดญาธิดาเอาไว้ก็แน่นมากขึ้นไปอีก พูดขึ้นมาอย่างนิ่งๆ
“วิเวียนเดินไม่ไหว ผมก็เลยอุ้มเธอน้องสาวที่ได้รับบาดเจ็บของผมกลับบ้าน มันมีปัญหาอะไร?”
บทที่ 889 หนูจะต้องทำให้เขากลายเป็นของหนูให้ได้
บทที่891 ไม่ต้องสนใจเธอ